Alle inzendingen over vervliegen

Oh voor degene die streeft naar harmonie Is het hart soms zo onverzadigbaar Het leven oneindig vervuld met mogelijkheden Maar het onmogelijke in alle plekken aldaar Geeft toch niet zo om onzin-drift Vliegt weg op de vleugels van de wind Oh de ziel zo ongenaakbaar vervliegend Het inwendig kloppende hart van een kind De mogendheid tot liefhebben…

De ziel wordt geraakt Hij kan echter niet tasten Na de geboorte ontwaakt Het lichaam reinigt door de lasten Het lichaam met stress belasten Vervliegen tot je adem staakt Vrij van geest is wat de mens maakt Te veel mensen blijven in het duister tasten Waar vind je na het stoffelijke je plaats? Wanneer is de wachtkamer gevuld?…

neem de uren onder je vleugels en laat de dag maar vervliegen vanavond zal ik je opvangen met wijd gespreide armen we vluchten naar de gedekte tafel besprenkeld met eau de lavande opgeheven zonnebloemen in een vaas voeren ons weer naar zuidelijker sferen de mosselen à l’escargot -bereid met een Franse slag- blussen we met een goede bordeaux…

blokjes picknickkkleed gespreid op het warme gras de mierzoete vruchtenlimonade kleurend als de vlinders op het glas een stille alleszeggende wandeling over het steile oeverpad geen schaduw die ons in kan halen de zon ontfermt zich over elk blad een bestendige glans schikt zich tussen de diepste nerven dat wat er nog verloren zwerft zal vervliegen…

Als beschimmeld zaad in het dorre land geplant groeit uit tot vrucht van droefenis een nagel door elke hand De schedel met dorens als horens op het hoofd verdoofd vervliegen haar woorden in een storm van smart Twee zielen voor eeuwig verbonden in een bloedend hart Zij werpt knielend een laatste blik naar ogen gebroken…

was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar nectar struinen fladder zo mijn leven door vervlieg…

Ontkleed, mijn naaktheid met wellustig strakke touwen in mijn huid gebonden En een zoevende wind van pijlen om het bloed weg te likken uit de beneden schoonheid waaraan ze zich vergapen de vrouwen met tranen de mannen spottend, jongens en meisjes nieuwsgierig opgewonden Niemand raakt me aan niemand voelt de warmte van mijn lichaam vervliegen…

Als we samen lopen dan lijkt dat gezellig en fijn voor de buitenwereld heel open maar dat is misschien maar schijn Als we samen praten dan is dat niet gemeend misschien heb je het niet in de gaten maar ik voel me van jou vervreemd De dagen vervliegen dit is voor mij de limiet ik kan er niet om liegen: dichter bij elkaar komen we niet…

Hoofd omhoog het komt wel goed Even doorbijten nu het moet Hoofd omhoog en er tegenaan Huil maar even dan verder gaan Hoofd omhoog denk aan morgen Met de tijd vervliegen ook je zorgen Hoofd omhoog de strijd alleen Pak je kracht sla je er doorheen Hoofd omhoog en schouders recht Alles komt op z’n pootjes terecht Hoofd omhoog…

Als je helemaal geen uitweg meer weet en in het donker de weg niet ziet verdrinkt in je zorgen, en schreeuwt van verdriet, dan wil ik je geruststellen en troosten, en in mijn armen wiegen totdat jouw schaduwen in de ochtend als vroege nevelslierten vervliegen en jij niet meer hoeft te vluchten in hoge nood, in de armen van de dood.…

nog strek ik mijn armen bezwerend uit over de zee spreek de bulderende golven toe tot zij langzaam terugkrabbelen het is geen overwinning met ongekende kracht komen zij terug overspoelen de opgeworpen wal van zand mijn woorden gaan verloren vervliegen in de wind die aantrekt tot een storm ruggenspraak onmogelijk maakt ik…

van uit het nu en het verre verleden als door en naar een ander als gewoon van en naar mezelf ik draai om me heen zoals vliegen in het donker om een lamp die brandt ga mezelf niet voorliegen was ook op zoek naar geluk had het wel en wee niet in de hand liep daardoor uiteindelijk stuk alles wat is verwordt tot damp zal ooit eens vervliegen…

Een huis dat in de tijd verzweeg, dat sterven uit de voegen drijft waar wonen niet beschrijft de woorden zinloos langs de wanden, maar dakloos de bestanden vervliegen uit het fundament van deze dode letters D en O. Een taal voor neergang resistent onwerkzaam op het doodsniveau.…

zij kijkt door het raam en ziet haar ziel spiegelend in gebroken glas waarop dromen wiegend vervliegen langs de lijn, ongewild en alras in een geblakerd aureool dat heur haar kust snaar voor snaar gelijk een fluwelen gebaar, de ontvouwende leegte sust waar vind ik mijn lief nog warm van lijf die mijn hart verrukt terwijl ik de…

slechts branderijen het klamme novembergrijs hangt zwijgend om je heen een vogel probeert z'n zang maar verzandt in fluisterijen twijfel belaagt het evenwicht dat al vervaarlijk wankelt daar donkert het grijs alweer de dag vervolgt in somberijen het willoos lijf volgt traag de golven van het leven dat leven takelt zichtbaar af zo vervliegen…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

Ooit had ik dromen Ik sprak ze uit Schreef ze op Mijn woorden verdampten Het papier is verbrand Het vuur gestopt Een hoopje as Is al wat rest Ik neem het in mijn hand Ik blaas En weg is mijn droom Minuscuul als een korreltje zand Ik kijk mijn droom na Zie hem vervliegen En één worden met de lucht Totdat mijn droom Neerdwarrelt…

zullen ze mengen de verleden tinten met de nieuwe dood het kleurrijk dwarrelen zal sterven in een winterdans ik kniel op het tapijt van herinnering vormen van weleer boetseren beelden in mijn geheugen zetten zielloze gedaantes weer in beweging in de ordeloosheid leven de matglazen jaren helder op laag na laag kleur ik gestaag mee in het vervliegen…

zonlicht straalde daalde en speelde met vleugjes wind je blonde lentekind haren je danste de pas en het uur van de dag bewoog op het ritme van woorden in je aantrekkelijke lach was een verschijning als ultieme voorjaarsverfijning in oplichtende kleuren die uit wit geboren leken te worden in eigen regie liet jij rust in stilte vervliegen…

Grillig vervliegen zij over land over water als mist in de zon. Met het water tot aan de lippen overspoeld door het moment, omhelst zij mijn voeten, ze kust me en ik ontspan bij dit zilte schuim van het wassende water. Mijn vloed ebt weg in de zee van ruimte verbleekt tijd.…

spreken met de regen op een uitgesproken miezer dag zij spetterden totaal onverwacht hun letters in een blanco plas die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde zee in het vervliegend…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee.…

Henk zweert dat hij niets wist van zure druppels die Sodom in rook vervliegen deed. Gewikkeld in een boetekleed, terwijl een zoekend minnaar elke schelp heeft omgedraaid. Daar tussen gras en zand.…

de straat verraadt dat het achter je ligt in het verhaal waar namen nooit kloppen deur open en deur dicht herinneringen vervliegen als stof in de lucht waar het licht verdwijnt zonder spoor daar vindt men zichzelf ooit terug in linnen verwikkeld bergafwaarts zonder vaart te minderen in de herinnering van stof aan voetstappen je zei…

even niets wordt alsof het even stil staat weg van glorie en stil ongedwongen loslaat van wat er is geweest als afscheid nadert weer een dag voorbij in eindeloze gedachte vergaan of het nooit is daar geweest alleen vervaagd in stille dromen tot sterren aan de hemel de nacht weer laten vallen het donker overheerst demonen vervliegen…

De vervliegende tijd vervormt de lijnen van hun lichaam van strak en fier als kathedralen tot knusse aanleunwoninkjes 't gevolg van gezegende arbeid gedragen vruchten en tegenwind De kleur van het leven is gebleven ondanks de langstrekkende kelken waaruit soms bitter, dan weer zoet genipt of gulzig gedronken wordt het paar, gespaard en…

mezelf ze komen als ik er niet om vraag als ik ze zoek vind ik ze niet soms maken ze me sprakeloos dan weer zijn er zeeën van ideeën of er zijn verhalen zo oud als de straat die toch weer nieuws blijken gedachten springen uit het onbestaande krijgen plots een levendige betekenis hartbrekende wartaal vol van haperingen om daarna weer te vervliegen…

Slechts een vleugje tijd is wat ons nog bindt, - ik hoop dat je toch echt die waarheid ziet - want jouw woorden vervliegen in de wind en al ga je nu kapot van verdriet, bied ze iemand aan die ze wel leuk vindt, jouw zoete kussen raken mijn hart niet.…

ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het…

En voor hen doet vervliegen, Al 't liegen en bedriegen, In kerming en gegil, De harde levenswil. Het zijn de snaren, Het blind metalen garen, Dat tot een harp vereend, Van schuldeloosheid weent.…