Alle inzendingen over vervuild

Ik ben een clown Maar toch depressief Mijn leven huilt Terwijl iedereen lacht Mijn ziel is vervuild Ik ben een clown Op de hoek van de straat Voer mijn show op En iedereen lacht Ze vinden me top Ik ben een clown Carrière ten einde Het clownsmasker op De laatste voorstelling Met m'n nek in een strop…

In een sluier van verwarring Omgeven door diepe pijn Verlies ik al mijn vertrouwen Het is een groot afscheidsfestijn In ogenschouw genomen Dat deze vriendschap was Ruw verstoord uit de illusie Zie ik je werkelijkheid pas Hoe moet ik ooit weer in iemand geloven Mijn naïviteit is ernstig vervuild En mijn openheid zal steeds meer doven Ik…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

wat ik bemin is wat ik achterlaat en wat een beetje op eeuwigheid lijkt dromen, vermoeide woorden, de knuffelbeer van een kind dat met waarheid de leugen bestreed en de wereld verzamelde onder het bed dat het geen sprookjes waren omdat de honger steeds luider schreeuwde hoe dichterbij het lezen ook de lakens vervuilde van het…

Groene dieptes Beschermen ons Voor wat beneden Op ons wacht Meerdere vinnen Kaken groter Dan wat van vissen Wordt verwacht Slijmerig kruipend Over weggegooide troep En vervuilde tonnen Uit illegale fabrieken Fluitend langs De waterkant Beseft men niet Wat zich beneden vormt Een leger mutaties Wacht op het moment Om de aarde…

van brood en wijn proef ik klaarwakker je naam in het rood wanneer duistere wolken samenpakken de maan en sterren verbergen het uitzicht in een vreemd geworden wereld van vervuilde luchten en misverstanden is er geen taal of teken die onuitgesproken, of ongeschreven is zijn er kleine lichtpuntjes van uitersten die elkaar raken in…

zie je glinsteren zonnetjes spiegelen tegen de kant in het voorbijgaan koel je de hand die ik naar jou heb uitgestoken jij watert af van grote hoogte helder als een beek betaamt maar in je gaan langs stad en land dooft je sprankelende glans ondoorzichtig en vervuild stroomt het menselijk visitekaartje schaamteloos het zeegat…

Het zegt een boel dat jij kon zegevieren Ja, met de smerigste campagne ooit Je hebt met zwaar vervuilde grond gegooid Nu heb je ’t druk, je moet een land bestieren Het vrouwvolk is voorlopig reuzeblij Vooreerst heb jij geen pussy-handjes vrij!…

Misschien is het de aanhoudende regen misschien wel de vervuilde natuur misschien de tv van kwart voor negen ik weet het niet maar het is zuur. Het is maar een lichte schittering die mij hinderend in mijn ogen valt een aanwezigheid die me niet bevalt als een vage contour in de schemering.…

Ruimtelijkheid komt geen stap verder ze liggen daar al een tijdje, sterk vervuild geraakte herinneringen naast de overvolle afvalbakken lege handen reinigen en poetsen en opgebouwde struikelblokken soppen, in het bekende excuus, sommige rotzooi mag blijven liggen, geleefd hebben is binnen een paar tellen opgeruimd en verwerkt.…

Als een mooi beschuitje, besmeerd met boter, plakje kaas, plots van tafel valt - net misgegrepen- dat al verkruimelend wordt platgetrapt op de stenen vloer, oneetbaar verandert, zo verpulveren vele levens, ongekend, stil en onbegrepen, vervuild, besmeurd, gevallen, vastgeplakt en kapot getrapt, in duizenden onbekende, intelligente kruimeltjes…

Zodra oude zinnen zich herhalen komen wij overeind gedragen in schoonheid vervuild door spijt samen of Soms lijkt het gevoel niet te gaan maar schijn vertaalt zich niet ik weet het wel maar blijf staan want zo diep zit alles wat lijkt een reis of paradijs waar het in alles eindigt wanneer is de vraag hoe zat het ook alweer vandaag…

voorzichtig stappen voeten op een oneffen stuk bestraat waar vroeger vrijbaan gedachteloos zijn wegen nam in nu chaos los geaard door ongelijke tegels die water vragen en in scheuren vluchten door een vervuild klimaat de tuin verdween waar straatsteen onderhoud heeft teruggebracht tot nul slechts onkruid is gelegitimeerd…

Toen in de slag van Fontenoy een Ier het allemaal verdomde en riep: Cuimhne ar Luimneach, waarna Fransen en Ieren naar voren stormden, tot geen Engelsman Gods aarde nog vervuilde, toen, mijn lief, werd mijn voorgeslacht geboren, mijn ongedode herinnering aan jou steeds weer herboren en jij aan mij gebonden of je wilt of niet.…

honderd duizend leugens regenen zonder waarschuwing over paraplu loze hoofden hun vervuilde vergiftigde water slaat stinkend de naakte waarheid in bodemloze putten en nooit genoeg hebbend luisteren lichamen naar loze beloften over zielloze gouden kalveren honderd duizend lege leugens kunnen putten niet dempen zelfs niet als het levenloze…

de stille blauwe hemel verengt zich geleidelijk alsof een muur hem afgrendelt verspert het hoofd en werkelijkheid langzaam als mortel op de steen waarin de tijd zich dringt lucht uit het water trekt nog kan er veel gedaan voor het verstikken nadert.…

armen om je knieën hoofd afgewend niemand die ziet dat jij zo anders bent uitdrukkingen verborgen masker ervoor je lach is nep maar niemand heeft het door en af en toe zou je je eens bloot willen geven gewoon alles vertellen wat in je zit maar je houdt je mond stijf dicht hoofd tussen je knieën je leven vervuild niemand die ziet…

Dag in dag uit zag ze hem zitten achter het vervuilde raam onafscheidelijk van zijn laptop. Wat opviel was de zondag, dan zag ze hem staan, die bundel in zijn handen… een plan kwam in haar op. Voor het schoongewreven raam mengt zich een bevend stemgeluid met een wat krakende sopraan. Vanaf de tafel speelt de laptop.…

de stilte valt harder dan steen zo ineens sta ik alleen ben ik het punt van aandacht geleid door inspiratie die wacht totdat ikzelf de stilte breek en dan de woorden kies en spreek over deze mensen, voor mij in het dal giet ik zinnen als een waterval vervuild water laat ik meeglippen totdat de kanalen vastslippen…

Heb me nog nooit zo verloren gevoeld Tussen al deze mensen, tussen alle etalages Weerspiegel ik honderdmaal, maar toch alleen Grauw middaglicht in de stad Een verre klok slaat zwaarwichtig de tijd voorbij De stad kraakt en zucht, vervuild sluit zij zich Blinden rollen ratelend dicht Verkoopstertjes kwebbelen de tram in De avond valt in…

vrije vechters van voorheen door handen in cultuur gebracht schutten nog verweekt hun vrucht doch kruid schiet op uit gaten en kieren groent gelaten tussen steen in vervuilde lucht met ondergrondse levenskracht zo gaan er de geruchten spaart zich zaad voor later als het land van schraalheid kwijnt waar getild gewas verdwijnt in doorgekweekte…

De zakkenwasser Vervuilde zijn woorden En wilde voor schone was spelen Maar automatisch kreeg hij de kleren Ingezeept, verbleekte hij op het gras voortaan Door de wringer was hij gegaan Over zijn wasbord werd er gestreken Hij werd gemangeld en bekeken Al schoon en gesteven Hij mocht dan wel tobben Was ….was dat leven Was hij heet, was hij…

Het schone heeft zich met zichzelf vervuild. Alle wegen lopen dood in Rome. De mensen zijn doden die nog dromen. Een wolk scheurt weg, de straal verbindt het oog met waar het was, waar het nog moet komen. Zijn tranen tonen het haar regenboog.…

Voor sporters wordt het Braziliaans Rio-ol Vol virussen, kadavers, dode vissen Een poel van enge ziektes, kan niet missen Maar neus dicht adem in, is het parool Want ook al is het water reuze vies Je zwemt en zeilt en roeit wél Olym pies…

tergend langzaam voelbaar in ieder moment mis ik jou omdat je er niet meer voor mij bent vastgezogen in een moeras zo donker en door leugens vervuild lijkt het alsof mijn hele lichaam huilt hersenspinsels golvend in een stroom van emotie en jij hebt hiervan geen notie ik voel me zo verlaten, zo alleen al je mooie woorden zetten me op het…

ben ik jou wel waard als je ogen mij zoeken was toch onuitgesproken gebaard in reeds vervuilde doeken wat zie je toch in mij met je zachte ogen wie staat er niet voor jou in de rij alsof ze naar je toe worden gezogen mijn voelen heet denken in onbewaakte ogenblikken maar jij hoort stille wenken achter mijn lach van snikken je schenkt…

Een schreeuw naar omhoog gelift door de kracht van ademuitstoot hemelen schemeren godengezichten in dreigend diepblauw verbleekt in de dauw een sterveling, gedreven in het nauw door het leven gebogen ten gronde vervuild met zijn zonden de nacht van zijn ziel is verlicht door de maan doorzichtig zijn ego getrokken zijn aandacht…

Zilveren deken, zo achteloos, zo zuiver, (al ben je vervuild) vervuld ben ik, van de emoties die je toont. Kalm kabbelend of schuimend waarschuwend, ik begin je te kennen, leer te zien hoe je je voelt! Water van me, ik wil je weer zien Elke dag jouw water, Nu, niet later…

jij bent ooit groen geweest een rozetje bladeren rustend op een slanke leest wortelde stevig met een krachtige root de vruchtbare aarde deed jou veel goed je bloeide voorspoedig tot het tij keerde grondwater daalde vervuilde omdat niets het filtreerde jij hebt het rozetje in de overlevingsmodus gezet en door tegenslag…

Na enige felle regenbuien en zandstormen in mijn brein heeft het zwaar vervuilde woelende water de beddingen der winterdijken in mijn hersenpan verlaten. Poëzie is een daad - Remco zei het al - gelijk het snelsonnet van Bart Adjudant van vandaag. _______________________________ VEUL Hoe is het Meusewater thans in Luik?…