Alle inzendingen over vilten zolen

Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke stilte, als geluid zwijgend verscholen in een eindeloze stoet, bezongen als een bruid, die aan het firmament een nieuw…

fles met vilten ring vette trage levertraan gezond en dus vies…

Een schoenmaker ergens op Tholen Werd eens in zijn werkplaats bestolen Het maakte niet uit Er was haast geen buit Het ging slechts om twee halve zolen…

Een oorlog dat is zolen staren Van mensen die niet liggen moesten Aanvalsgolven uitgewoed Uit aders te snel leeggebloed Vaders die de zolen staren Gewonnen in hun euvelmoed Zien nu die zolen op de baren Volgen een veel te lange stoet Moeders die de zolen staren Van schoenen eens trots uitgezocht Trekken zich snikkend aan de haren Brullend…

het lege voetpad laat een versleten zool na bloed zweet en tranen…

Christusverloochening! Kerst is een verkoopfeest ’t Is een vertoning die Hypnotiseert Daarom negeer ik die Manifestatiedrift Thuis bij mijn boompje Zit ik niet verkeerd…

ben ik het fluisteren of ben ik de wind met een lichaam van gebarsten huid moet ik nog ver de vilten vogels dragen onder een maan van natte sneeuw vleugelvreemd en even laag zo zwaar als draden van marmeren mist ben ik slechts stilte of enkel het zwijgen het laatste vaarwel met bloemen op mijn vlucht…

en als je er nog bij rookt dan krijg je een knappe ouwe kop alcohol holt uit van binnen maar je hebt wel een plek waar je jezelf neer zet en je ogen kringen een tafel, niet aangeraakt emoties verdringen geflest, verzaakt ontkurkt, ontdopd, ontgoocheld de zwarte nacht bracht mij thuis en ik nam er nog eentje morgen wacht de glasbak…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

de bal ligt weer stuk naast de zandbak in de verwilderde tuin waar schoppen toch niet lukt met losse zolen…

Toverbloemen zijn bedoeld om in gemoed ze om te woelen in een bos ze te versmaden op te vreten - zo U wilt Niet door bezoedelende klauwen die het schone onbehouwen zullen stropen - als een stroper die de tover vilt nadien Nee - Goede smaak valt er gelijk met berenhonger van uw ogen uwer ogen die op steeltjes meer dan toverbloemen…

het is niet door de regen dat ik een huis bouw rondom een rusteloze gedachte noch door het vilten mos - een trage stroom die stenen streelt- het is niet omwille van het gesuis dat sluimert als een sombere wolk tussen kale muren en verspilde tijd het is om het geluk te vinden -een gevleugelde liefdesdrift geborgen in een onvergankelijk…

Bij Palestijnen krijg je visioenen Van terroristen, bommen en granaten Maar langzaamaan krijgt ieder in de gaten: Dit vreedzaam volkje gooit alleen met schoenen Dus Israëli’s, niet meer lopen fokken De vijand is gewoon een held op sokken…

Met brandende zolen, verdovende pijn. Gejaagd zonder einde, door schaamte en venijn. Van de woede gewonnen, geronnen is het bloed. Gestold in de aderen, van het warme gemoed. Aluin is overbodig, overbruggen niet meer nodig. Gewoon gelukkig zijn, als deel van het hemels refrein. Dansend over de koppen, rijdend het witte paard.…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…

Iedereen kent hem, De man met zijn Slappe vilten hoed Die dagelijks zonder Duidelijk doel voorbij stapt; Uittekenen kunnen ze hem allemaal, Zelfs zijn motoriek valt vast In een tekening te vangen - En toch weet niemand iets Van hem, zijn naam noch zijn Leeftijd noch zijn woonplaats; Hij is de man zonder achtergrond Die uit…

Terwijl vervaalde beelden in lege oude versleten kleuren van verleden het nu achterhalen en de adem van toen als een rauwe zoute wind het heden van zijn illusies ont-vilt. Nog slechts schor en zacht gefluister van stil gemis om wat nooit gevonden werd...…

Sneeuw valt uit de poederkwast vermengt zich met de stal struikeloefenend pardoes ik mijn naam die zich een rondje langsheen canvaswanden galmt Niet de oeverloze schoenen noch de dronkemanse neus ook niet het vilten waterhoedje of de verplichte bilnaadscheur het zijn de bloeddoorlopen lippen tot een grimas vergrijnst…

dat natuur zo mooi is - sneeuwklokjes brekend door half bevroren aarde, blauwe eitjes glanzend in het nestje dat vlindertjes zo kleurig fladderen, lammetjes zo teer op poten staan dat het klopt en oké is – praat ons er niet van mama kraai voert pas uitgevlogen meesjes aan haar kroost, cheeta vilt antiloopje tergend traag om zijn…

Hij struikelt over zijn kapotte zolen, En de Bulgaarse winter die hem wacht, Vergt alles van zijn overlevingskracht, Geen woning meer, 'de vossen hebben holen'. Maar Lubbers stapt, het hoofd fier opgeheven, De ring in voor de wedstrijd van zijn leven.…

Millennia waren zij jager en wild en ’t nadert nu, gekleed als zij in vilt. Ze speelt graag zee en weigert de rivier. Zij schenkt het niets met tranen van plezier. Haar zucht verlucht de geur van een ander, doch in dit zilte nu verspreekt het hier: het wordt weer ik, en blij als geen ander.…

bij de deur naast de mat staat een paar schoenen dat met stil staan beloond sporen op zolen toont bij de deur naast de mat die de zolen verschoont bij de deur naast de mat staat het paar schoenen dat een droef symbool is van veranderde mode de stellige voorbode van nutteloosheid bij de deur naast de mat bij de deur naast de mat…

Een zweefmoment Algehele ondersteuning Vel over been Gestruikeld en weer opgestaan Voeten schuurden over zand Verscherpten ook de zool voorzien van eelt Ogen zagen om in het donker Omvattend nauwkeurig Een mens zonder contrast…

Vlug wat, halve zool!” Maar ik werd uitgelachen, overal, Want wat een pech: het was net carnaval.…

Hij pelt neerlands taal schift fel geel van wit draagt een hoed van vilt waar geen vorm in zit snijdt scherpe bochten in kromme zinnen weet altijd puntig aandacht te winnen eenzaam aan de top hekelt hij ontrouw nekt met grove streken ieder nieuw gebouw maar alles buiten kijf was hij geen alfa betje dan vast een lekker wijf…

Ze loopt op hoge hakken over de kasseien heen geen geringe prestatie zij stijgt boven zichzelf uit In "De Blouwe Kabouter" peinst zij boven haar potje bier op de blauwe zolen van haar schoen barsten rode hartjes luid…

Tuig van de richel worden ze genoemd, Rapalje of geteisem, halve zolen, Mark Rutte scheldt ze uit voor gladiolen, Een bloemennaam die wel de ernst verbloemt. Wie bovenstaande regels leest beseft Dat schelden zich somtijds tot kunst verheft.…

Het inspireert de kunstenaar tot schilderen, musiceren, marmeren, vilten, boetseren. Droombeelden worden scheppend waar, stilstand komt in beweging, sporen openen wat dicht, nodigen tot verbeelding. Bezoekers volgen gericht de voetdruk naar beleving, vormtaal spreekt in Zeelands licht.…

ik ken een makkelijke en een moeilijke Mieke moeilijke Mieke loopt met haar hakken in het zand tref ik haar, dan raakt ze mij ze leert me 'nee' en afstand en gesloten makkelijke Mieke mocht ik meteen met platte zolen lopen wij een eindje op…

zag je bruine laarzen roltraphoog wist hoe jij je rug iets boog in overstappen de leren zool was licht versleten nieuwe hakken kon je wel vergeten maar dat hoofd altijd zo fier ik schreeuwde nog jij was al binnen op pier vier…