Alle inzendingen over volmaakte natuur

hart met warme lichte zonneblaadjes vers uit de eerste zonsopgang begeleid door vogels wakkere muziek in prille lente melodie het is geen ochtend zoals velen dat zou snel gaan vervelen maar juist de kleine variaties in licht en geur geven de begeleidende muziek haar unieke kleur het is dat gevoel van op weg zijn naar het volmaakte…

dat stiekem met de stranden kroelt Het is er en verdwijnt ook weer als ijs en sneeuw en zon en wind de kilte doet haar hart zo zeer dat eenzaam is en onbemind Een hand van ijs beroert haar oog dat het licht daardoor niet ziet en blind gaat zij de toekomst in De weg daalt diep, gaat niet omhoog zij zingt het treurig levenslied van de volmaakte…

twinkeling van hoop verworven door een fragment de herinnering tot waar ik loop een droom die men mij zendt voorgevoel tot reden en perfectie wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht een gevoel van de volmaakte erectie uitgedrukt op de manier die ik altijd zocht een paarse sfeer om in te leven het constante gevoel van euforie loochenen…

ontdek in jou en mij lente komt, zomer, herfst winter opnieuw ons lijntje in de tijd, aan anderen gaan we voorbij je boekt mij in je houding je staaft me in je slaap in de dromen breekt het dorre hout geeft voedsel aan het vuur brandend in het groeien naar elkaar en vandaar dat ik liefheb in het gebaar dat vervuld van bijna volmaakt…

kroost van de kikkers en de waterhoentjes zal vast gaan ontploffen als de warmte doorzet een heus voetbalveld zachtjes deinend op het water wat je doet geloven over water te kunnen lopen waterlelies geëxplodeerd vol knoppen zo zie je rigoureus kappen heeft effect de gele lis laat voorzichtig zijn prachtige bloem zien kortom een volmaakte…

Twinkeling van hoop Verworven door een fragment De herinnering tot waar ik loop Een droom die men mij zend Voorgevoel tot reden en perfectie Wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht Een gevoel van de volmaakte erectie Als metafoor voor het leven dat ik altijd zocht Een paarse sfeer om in te leven Het constante gevoel van euforie…

Met haar teen duwt ze mos aan de kant, Zo volmaakt, uitgestald. Ze kijkt een beetje scheel, Verleidelijk onderuit. Haar ogen, ontploft in kleuren Waarin ik fragmentarisch uitdein In haar heelallen, hoe verder, hoe kouder, Tot ik in het zwart verdwijn, Implosief in haar achterblijf. In de duisternis glimt ze als zwarte marmer.…

Haar handen teder samengevouwen in volmaakt verdriet we huilden de nacht in ongeloof gedwongen te zien en tasten vergeefs naar de ongrijpbare pijlers Het woord verdoezelt in verborgen taal synoniem aan het einde nu zichtbaar in een schrikbeeld De tranen echt van zilver in een intens verlangen naar overleven De vaag geëtaleerde gruwelen…

geestelijk vacuüm al eeuwen zonder zuurstof een zieltogend einde zag wachtend op de implosie van haar verschijnen dat alle tegenstand zou doen verdwijnen want het luisterrijk offreren van brood en wijn heeft afgedaan in het verdwijnen van mystiek waar magie het goddelijke nog ooit raakte is mediatransparant nu de drive van het volmaakte…

creatief in kracht wij moduleerden heerlijke kleuren repeterende liefde was hot op vloeren en muren onze kunst kende alleen adembenemende uren oefenden geen puzzels maar verbonden wat zichtbaar node werd gemist plakken en voegen deden wij met pure liefde als ultiem genoegen toch heeft het marmeren bad ons nooit de conceptie van volmaaktheid…

in hun blikken zag er was niets zweverigs of vreemd buitenaards maar meer geruststellend gemoedelijk en zonder haast zij leefden in een geestelijk concept dat voor ons in real time drie dimensionaal werd omgezet in mijn perceptie van bestaan zag ik hun komen en weer gaan in een sfeer van geluk heb geen handen geschud maar zag volmaaktheid…

zijn, het is als poëzie een streepje woord dat drijft in het boek van iemand anders die al eerder was en teruggekomen is om het verhaal af te maken het is de nevel boven heet water dat zich een weg vlucht om elders samen te klitten tot een volmaakte druppel klaar om zich te laten vallen tot een opgedroogde vlek die langzaam aan vervaagt…

of zouden we de volmaaktheid kennen onder al wat is gewoon verborgen achter de grenzen onzer ogen oren, neus en geest ook de grenzen aan de wereld? zullen we? zouden we? of moeten we dan maar?…

Ik stamel, brabbel, zwets en baal, ik had toch zo'n volmaakt verhaal, ik heb alleen geen zin.…

niet dat ik het zeker weet maar het is nu zo intens van mij dat ik het volmaakt tevree opberg in de galerij van mijn geheugen.…

't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien. Wat rest is leegte, heimwee en die vraag omkleed met smart. Lieve Lotte, jij gaat altijd met ons mee voor altijd in ons hart.…

ons vel dan is alles om ons heen kommer en kwel Man, kind huis en werk is ons dan te veel en valt ons de somberheid ten deel Sta dan op met de zon kijk in de spiegel en glimlach naar je zelf en zeg Ik ben een 10 Nee ik ben een elf gebruik de kracht van je gedachten Echt het helpt We zijn alles als we het maar willen zien we zijn volmaakt…

maak maar dat ik me schuldig voel om zoveel liefde sta ik in brand voor jou, door jou, Oh nu stijgt me het schaamrood licht naar de kaken, sprakeloos nog even stevig dichtgeklemd, kus ik zacht je nog slapende hand, onderwijl kijkend naar je meisjesgezicht ben ik sprakeloos om jou, voor jou, door jou: Oh jij volmaakte heerlijkheid…

De tijdelijkheid van het gerijpte gras, bloot te staan aan ondeelbare gedachten, levend wit wat eerder groen blozend was, de plaggen zijn nog vers en onvolmaakt, als de doden zijn geborgen, voor ons zelf te zorgen in een niet volmaakte dag.…

Het eerste rillen van die tak daarginds komt me bekend voor, die plotse wind stond hier niet zo lang geleden ook al en zie: hoe volmaakt valt de regen weer in herhaling. Naar beneden en altijd raak. Wat bedoelt u, andere bladeren? Waarom zijn het dan dezelfde? Hoe springen ze dan zo geroutineerd uit hun bomen?…

Nu door onze eigen zekerheden, ze zijn misschien nog niet volmaakt maar door geen mens ooit gelaakt, blijft deze,onze liefde,onomstreden. wij kijken terug,maar zeer tevreden op wat ons tot echtgenoten heeft gemaakt…

wij slenterden door een verloren dag Calais teleurstellend opengesteld het had iets bijzonders is er verteld de havenmond was evenzo van slag vooraf over doorgetrapte paden dwars door het groen en gele koolzaadland waar de zee zwaaide met blauw vaste hand zo volmaakt dat er niets bleef te raden bleek dan toch nog een onvolmaakte dag met…

konden we nog maar bomen tellen, één voor één bomen met gestrekte rug de voeten in zalvend mos, geworteld in verleden onomkeerbaar is de zucht van onze witte adem de brief die we niet schreven later dan vergeten, sterfelijker dan dood in de haast van de schemer, zwakker dan licht op de weg die zich zoekt naar een eerdere, volmaakte gelijkenis…

Dag kleintje zo volmaakt, negen maanden waren we geraakt, door dit bericht. Dag kindje, puur en klein, armpjes beentjes het mag er allemaal zijn. Dag kleinkind, je werd verwacht, daar ben je dan, alles erop- alles eraan. Dat je leven mooi mag zijn, een leven groot en lang, al ben jij nog zo klein.…

We praten en lachen dan vaak Voel me volmaakt. Maar alles verdwijnt als je weer weggaat. Bevrediging ligt in je kus, alleen dat is nodig voor mijn lust Dat stelt me ieder keer tevreden als je me vaarwel groet. Dan bedenk ik me ineens.. We hebben elkaar nog nooit ontmoet..…

Ze zit op haar hurken overdwars in de badkuip Evavoorbeeldig rechtop onder de douchesproeier die ze als een föhn boven haar hoofd hanteert, die haar volmaakt, die haar de bloeddichtbije huid bekleedt met het continu gruis- glasscherp verglaasselglanzend zich vergietend warmwatervlies, het klaterjuweel dat ze geniet, met de vrije…

Nou wat dacht u van het figuurlijke, het figuurlijke van NATUURLIJK, BEATRIX!…

Natuurlijk moet het er wel zijn die telefoon voor de vreselijke pijn die kindermishandeling tegenwoordig vertegenwoordigd Natuurlijk is het goed dat kinderen in nood weten tot wie te wenden om te worden gehoord als het water of de handen afgedrukt staan in het lijf en de ziel.…

mens en de rest van de natuur is het toch?…

De vrede vliegt te pletter op het glas van de volksgezondheid de salarisschalen de huisvestingsvooruitzichten het democratische gehalte van onze onmin de nieuwe natuur. Oorsuizingen? Hersenletsel? Oude natuur? De vrede vindt de moker die hij nooit is kwijtgeraakt.…