Alle inzendingen over vondel

Uiteindelijk gaat elk mensenleven over een goddelijk kind dat te vondeling is gelegd en op reis is naar zijn ware zelf. Uiteindelijk ga ik verder; op zoek een leven lang naar bewijzen Ik - in gesprek- voel me warm. Dan voel ik het is God Het voelt vanwaar ik kwam en allang heb ik bekeken en gevonden.…

Aangespoeld op De vlakte van Wildernis en Eenzaamheid - Geen mens meer Te bekennen Op deze beide Jongens na Die nog moedermelk Behoeven om voor Het leven voldoende Te worden uitgerust Jij bent geen mens, Maar je hebt moedermelk Waarmee je deze Vondelingen kunt redden Onwetend sticht je Een sterk geslacht Basis voor…

ik ben een dame fijnbesnaard ruim denkend ik ken mijn Vondel en van ‘t Reve alsmede Debussy en Davis het gedachtengoed van ene Marx is mij ook niet vreemd voorts heb ik een hond geheten Bull waarmee ik met behulp van stok en speciale schoenen beschermd miskend mijn lieve leven leef…

doorweekt in het leven tot buigens toe word poëzie ten vondeling gelegd rond de mate van het mogelijke kijken we onbehulpzaam toe in het handschrift van uitstel ik waag er geen frase meer aan ik kan mijn schrijfspieren wel verroeren, alles blijft toch achter in éénzaamheid in de steek gelaten, in een land met veel dichters…

In de voetstap van Vondeling, Kok en Duisenberg met je eigen zwierige been.…

Als ick lees den ghedichten van Vondel, van Hooft dan voel ick mij stadigh versincken in tijdt, den daghelijckse dinghen verlaten, bevrijdt. Of Pieter of Joost mij mijn toekomst ontrooft. Ik sie dan den wolken waar Breêro van schrijft, ik ruik dan den lucht zonder geuren van hier.…

Wanneer een verse baby zorgen baart, Dan helpt geen wiegeliedje, borst of kruik, Nee, gooi de kleine lekker door het luik, En speel de kinderlozen in de kaart. Die halen, zonder strenge kinderrechter, Gewoon een baby onder uit de trechter.…

kon een land van kooplui zo verzuipen in het niets zich zo vergalopperen niet te zijn zo diets Hoe kon een land van varend volk van vissers duin en zee zich zelf zo laten zinken en nam ons met hen mee Hoe kon het land van Rembrandt het aanzien zo te schande een trots land zo verlagen zichzelf zo ernstig branden Hoe kon het land van Vondel…

Ach Vondel, had u dit beleefd u had uw Kinderlyck verbeterd. Dat men zich schame, dit weerstreeft!…

een vondeling een eeuwigheid geleden. Eens keer ik terug... om te helpen wat mijn bloed, mijn vreemde bloed dat ik niet ken, maar zou willen leren kennen. een verschil van tijd, mentaliteit, moeilijk aan elkaar te verbinden. Eens keer ik terug... maar er is de heimwee naar wie, wat of waar.…

nagels heb getrokken wanneer jij mijn pijn voelde en je woorden mij streelden op je veld van eer En de nachten dat jij smetteloos de onreine pijnen uit mij sprak en ik als kind mij uitte terwijl jouw liefde mij beduidde dat ons de eeuwigheid is gegeven voor en na het sterven En nu nog steeds mijn lief vaar ik blind als de nacht de vondeling…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

Misdeeld van lijf, van geest beroofd, Zo schetst gij hen in iedre bondel: Hen, 't volk de harpe waard van Vondel, Hen, 't volk de veder waard van Hooft! Ik zoek vergeefs naar één gerechte, Van Irving af tot Willis toe, Die aan hun deugd zijn zegel hechte, Die Stuivesand geen onrecht doe, Die Evertsen een eerkrans vlechte!…

Ze kwam bij me in de gedaante van een hond van onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp. Ze kwam zo sloom als honden eigenlijk niet kunnen naast me lopen, raakte me met geen haar aan, keek niet omhoog. Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont die…

deze dag is een vondeling een van de vele geboren als zonderling op de hoek zit een blinde man in de verte een auto aangereden? de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

Maar iedereen wordt het, haar vondeling, die niet bestond, maar toch begon, de ring die ’t wijzen naar een ander zelf besluit met de spiegel die het tot hen ontsluit. ’t Kleven en beven dat lippen nog doen, wordt snakken dan naar een gedaan geluid dat straks de wereld eindigt met een zoen.…

Hooft begroet zijn vriend Vos(sius) door woorden van Vondel te citeren: 'laat zestig winters vrij dat Vossenhoofd besneeuwen, nog grijzer is het brein, dan 't grijze haar op 't hoofd, dat brein draagt heugnis van meer dan vijftig eeuwen, en al haar de wetenschap, in boeken afgesloofd, Sandrart, beschans hem niet met boeken of met blaêren,…

Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of niet eens evenaar, nee, het is welletjes geweest, ik gooi mijn woorden met liefde als boomerangs terug naar de Bronnen. De onderliggende boodschap bewaar ik om anders en even krachtig uit te delen als een deemoedig paradijsvogeltje.…

ik zie mezelf in het spreken van de wind mijn ondertoon is zilt en grijs ’t maakt niet uit wat een ander van me vindt ‘k voel me thuis met mezelf als vrind ik merk dat ik niet ben en ‘k vraag me af of ik ooit iemand heb gekend mezelf ter vondeling leg in de avond die me kwelt en zo benauwt ik ben het gezicht van velen, doch mijn ogen zijn…

dichten is een holte tot het zwart op mijn lippen het jaagt de wind tot het waait dood uit de takken slaat de boom die zich leegt van het schuddebuiken en ik ongewis van de gestaltes rijpe pruimen als verweesde kinderen en ik die de vondelingen consumeer alsof het mijn eigen vondsten waren mijn tanden zetten zich in het vlees het spat als bloed…

Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of omdat ik in de boombasten mijn roemloze klachten kras? Mijn verpauperde dromen kermen van de pijn. Het geharrewar en de huichelarij gaan door, mijn dichtersziel schreeuwt uit alle gaten, een gierzwaluw die door miljoenen gifpijlen wordt belaagd.…

Wat kan toch ooit de drijfveer zijn geweest Om plaats te nemen aan mijn schrijftafel Er is niemand die mijn geschrift ooit leest Ook mijn naam als dichter komt nooit ter tafel Ach, het zal mij om het even wezen Of iemand mijn verzen interesseert Men moet zelf weten of men ze wil lezen Ofwel dat men mijn inspanningen weert Ik ben geen Vondel…

Ze verscheen voorbij de dauwval met het licht dat werd geboren in betoverende woorden die geen mens ooit had verstaan toen hier de dag -zacht als een vondeling werd neergelegd in gloren en in armen van de liefde die haar wiegden van de maan Het was te vroeg -te vroeg voor woorden die geen mens hier ooit zou horen zelfs de haan hoog op de…

geef het water mij als een herinnering als het drijft tot ver na mijn tijd, schrijf mijn naam op het spiegelend vlak en dicht haar oever mijn geschreven woorden toe het sterven in mij oogst het laatste leven terwijl de zee aan mijn ogen kantelt tegen het licht tot na het duister het gemis zal slechts een vondeling beroeren wanneer zijn…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

Vondel beschreef het al: “Wat kan de blinde staatszucht brouwen, wanneer ze raast uit misvertrouwen.” Ook toen ging het over kinderen. Willekeurig afgeslacht. Mijn hart wordt geraakt, maar wat kan ik doen. Zo weinig... een druppel, op een gloeiende plaat. Een noodkreet, die ook niet baat.…

lage landen gouden bergen boter tulpen boter trofee droomde dat ik met mijn jetski naar de bank van lening ging achter het loket zat te verbolgen om te rijmen de oude Vondel maar we hebben toch op de Oost op werkelijk overal gevaren desondanks blijven ze jagen op meer en groter wild de captains of industry en blijven…

Getijdenstroom loopt niet parallel met de schijn, lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te zwemmen, en als drenkeling - op een door god verlaten kusten - te vondeling gelegd.…

Najagend de onwaarschijnlijke Snelheid waarmee ons brein De wereld van vandaag steeds Maakbaarder maakt en opstuwt In de waan van elke nieuwe dag Waarin grenzen worden verlegd - En vooral overschreden - Is daar de geboorte van Zo maar een bijzonder kind Dat in een voerbak te vondeling Wordt gelegd voor het heil Van alle mensen…

'k Moet Vader Vondels Wildzang Eens zingen op mijn pad, Zijn lied van 't vrolijk vogelkijn, Dat in de boomgaard zat. Dat weet van Ur-vocalen Noch enk'le of dubbele E, En zingt toch even lustig, Als 't eens voor Vondel deê.…