Alle inzendingen over voor eeuwig

de wereld is van ons van jou van mij van de zon van al wat ik aanschouw van de bloemen van de hond van die rooie kater van alles en iedereen die ik als het kon zo graag omarmen zou nu nooit of toch later en van die eeuwig prachtige tere vrije dartelende vlinder die ook ik zo graag zijn wou…

jij dook als een nimf op uit zee schiep nieuwe kleuren in het breken van water en licht zag in je gezicht de lach van eeuwige schoonheid wist dat ik dit aardse bestaan zou verlaten om in de golven van je haar voor altijd onder te gaan…

En voel mij ontzettend moe, Toch kan ik niet slapen, Het maalt maar in mijn hoofd, Af en toe zit ik te gapen, Hij had mij toch eeuwige liefde beloofd? Maar na 3,5 jaar is er al een gigantisch gat, Waar ik steeds dieper in val Niets dat de pijn nog verzacht, Dus zit ik te wachten op de knal, Die onvermijdelijk komen zal.…

met het leven als een sterveling het niet vinden van de zwarte tand zijn symbool van dood in leven hij kreunt al decadenlang terwijl het knagen langzaam duurt de tand des tijds wit verbleekt kent slecht haar eigen genade en de avonturier des goden leert het teren kennen van zij die nooit stierven en zich stierlijk verveelden voor eeuwig…

Verloren gezichten waarvan de uitdrukking is als uit steen gehouwen als de beeltenissen die het leven al voorbij zijn en nimmer terugkeren Zo koud steekt het woord op ontsproten aan eeuwige winters met gevroren vleugels Ontleend aan ledig begrip en verstoten emoties die meer doen vermoeden dan jij me zeggen wil De pijn zit wortelend…

gedachten zij woont tussen haar oren onder haar schedeldak zij sluit haar ogen voor de dag en als zij terugkruipt in haar schulp beweegt zij zich in slakkengang de aarde draait in het heelal aldoor haar ronde om de zon zij weet van geen begin noch eind zij sleept haar muren met zich voort zodat wij niet haar lippen zien bewegen in een eeuwig…

woede ontstoken meute haar driftig te grazen wil nemen al de illusies die ze ooit heeft gedroomd met geweld tracht mee te nemen haalt zij hen met een sprong in de nacht onderuit ketent hen gedachteloos vast aan de sikkel van een ondergaande maan omdat zij wil verdergaan met leven ten volle wil bloeien iedere morgen een eeuwigheid…

Hoe zou ik kunnen erven Zijn eeuwig Koninkrijk? Getroost door Jezus’ woorden uit Marcus’ tijd waarin ik lees niemand is goed dan God alleen ga ik waar Hij mij kind noemt in Zijn ontferming vol vertrouwen heen. Bij Marcus 10 : 13 - 31…

Je bent in Gods hand, je verdriet is voorbij Om eeuwig gelukkig te zijn.…

Ik ga de eeuwigheid tegemoet...…

al dagen in diepe verstilling elke boom leek onbewogen het blad in lome zondagsrust langs de dijken stonden schapen peinzend voor zich uit te staren akkers luierden in aardse kleuren vogels hingen roerloos in de lucht in de verte dommelde een vrome toren tussen eenzame boerderijen weerklonk in het stille zwijgen iets van broze eeuwigheid…

banken en rondom het altaar, de lucht leeft in het heilige halfduister Mijn bewustzijn zet uit laat op oefeningen en improvisaties gedachten zweven om ze te schikken en op hun plaats te laten landen tijdens de middagpauze in de kapel Mijn jaren tien, de jaren zestig van de eeuw, mediteren in het heilige halfduister van het orgel der eeuwigheid…

Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden. De dagen zijn geteld als de slapende bron een laatste maal vloeit. Het leven is vloeibaar als kwik tussen hoop en aambeeld.…

Vertoeven in dat magisch oord waar vreugde zingt en eeuwigheid danst...…

het is wat ik ben ik hou van mijn leven dat ik delen mag van jong tot oud met de mensen om mij heen ik hou van mijn leven het is geweldig het is magisch het is wat ik ben ik hou van mijn leven met en voor mensen die ik vieren mag in mijn hart en hoofd ik hou van mijn leven in het hier en nu met dankbare herinnering aan wie eeuwig…

Zo was ook deze dag een druppel op de eeuwigheid. Met af en toe seconden zonder eind.…

Ook al zetten jullie mij apart, deze herinnering kan de eeuwigheid verduren.…

En 't is de weg der eeuwigheid..…

De kilte van de kanker kan niet meer afbreken wat in liefde is opgebouwd, een liefde die voortduurt tot in eeuwigheid.…

De eeuwige LIEFDE die ik altijd heb gezocht Wordt toch gegeven in zo’n eenvoudig woord De naam aan Wie ik mijn leven heb verkocht Het is Gods naam, aan Wie ik altijd heb behoord.…

in dit Buddingh'loze tijdperk heb ik soms het idee dat ik de enige ben die zijn gedichtenbundels nog wel eens uit de kast trek zoals met Carmiggelt de kronkels zijn begraven zo vergaat het de verzen en daarmee de dichters zo je ooit hebt gedacht dat verzen worden geschreven voor de eeuwigheid moet je dit maar snel vergeten schrijf…

De eeuwige rust voorbij dat drukke leven wat was zij hier aan toe het leven met haar ziektes omgeven Als dan ook je liefste is heengegaan denk ik dat overblijft te zeggen ik wil naar hem toe dan kan ik het leven erbij neerleggen Een leven lang zorgen voor het gezin als vrouw, moeder en oma, altijd daar met haar eigen persoonlijkheid en karakter speelde…

Want jij bent het verleden dat ik wens als jij me weer vergiftigt met vragen die leven waar ik besta en weer weet dat alleen de doden mij zullen vragen of ik eeuwig gelukkig wil zijn.…

hoe kan ik je vertellen wat ik voor je voel wat je bij me losmaakt zie je waar ik op doel ik wil dit niet kwijt deze vriendschap deze tijd ik ben zo bang dat als ik je vertel wat ik voel dat je geen idee hebt waar ik op doel ik wil het je vertellen ik wil het nu echt kwijt vertellen dat ik van je houd voor eeuwig,ja, altijd…

bovenop een duin langsheen het strand eerst geland en voor de anderen komen dromen als de meeuwen op het zand van eeuwig blijven zweven en reuzenporties vis en duiken in het blauwe sop zandbruin van teen tot top…

waar in geschreven afscheidswoorden dauwdruppels hervormen tot een traan huilt hij zacht het eeuwig verlangen ijskoude ogen op zoek naar haar blik ontwaart niet langer haar troostend gefluister eenzaamheid dauwt in de vorm van een traan…

Zijn lichaam is al eeuwen zo verstard en zijn souplesse zag men onverhard gewoon altijd als knappe jongeling Nu eeuwig en geteld wel vijf icoon werd hij opnieuw volmaakt verfrist en schoon…

Schuimend in haar woeste razernij zand overspoelt door golvend stromen braakt zij eeuwigheid door eindeloos dansen raakt zij een grens in haar vormeloosheid en kust zij de stranden als deinend behagen vluchtig ondiep door rafeling heen…

Ze zwerven in stilte om Geen trom om op te slaan Geen poot om op te staan Alleen de klok staat stil De eeuwigheid gelijk Ze hebben geen adem meer Die is opgegaan in lucht Ze hebben enkel hun angst Die hen als een wade omgeeft: Doodsangst voor alles wat leeft…

Welnee, die kerel leeft voor eeuwig voort: Toen Marianne Vaatstra was vermoord wees hij persoonlijk de verdachte aan. Maar DNA (van vreemde smetten vrij) voorkwam een ouderwetse lynchpartij.…