Alle inzendingen over vorm

Hersens aangetast Door onzichtbare worm Steken van verderf Zwaar en zwart, Strijdend voor Herstel, zo dat Ooit mogelijk is, Waarheid die daag'lijks Welhaast andere verschijnings Vormen kent, en elke dag een Nieuwe lens die mijn Netvlies bewaakt Zonder dat deze ooit De enige, de echte, waarheid Aan mij door zal geven…

nog was mijn schilderij niet af er bleef iets dat ontbrak ik componeerde kleur en vorm zo dat het de juiste tonen gaf de hardheid van mijn messen kon ik slijpen aan de rots maar in de horizon van lucht en zee kreeg het pastel de wind niet mee heb de ziel erin geblazen zij bracht beweging terug een magisch verfstreekje op de…

zag de herfst in haar ogen oplichtend in de lage zon haar schouders licht gebogen vingers stram en krom de zachte stem vertelt verhalen van hoe het vroeger was stofjes dansen in verdwalen vandaag komt er niet aan te pas zij oogst herinnering in vorm en kleur maar haar winter staat al voor de deur…

ik schreef met potlood een sprookje onderstreepte met zwart wat al echt was jij las in contrast alle kleuren blies leven in vorm en figuur met vlammend vuur legde de ziel bloot van fantasia’s schoot dit sprookje leeft omdat u het deelt met uw geest wil melker 07/10/2010…

nu en alles ligt ginds de ik- en de jij-vorm wij als afscheid in het geluid van klaprozen ik weet niet meer of wij waren en de gebaren die ik losmaakte uit jouw haren keerden zich naar binnen nog voor de nacht brak en wolken legde in onze adem ik voelde hoe jij wilde vliegen verder dan wij hadden verwacht…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

De wind gaf voedzaam weer, dat zij toch weer, opnieuw haar hand zou branden aan de verandering van vormen van het lichtende geheel. "Zie je wel", sprak zij vol vreugd, "mijn handen zijn nog steeds".…

Zwart van drift Gebrand op het mijne Rondom helder wit Voor altijd het zijne Op hem gevallen In vorm van het kleine Stille wateren diep Met zichzelf in het reine Open vol licht Heldere zichtbare lijnen Eerlijk en recht Het sporadisch vileine De toekomst gezien Overwegend het fijne…

telkens wanneer ik kijk zien mijn ogen jou en weten dat er geen vrouw zichtbaarder is in tederheid vloeibare vormen verlaten uitgewaaid de liefdeswind die als parels jouw bloem in ochtendnevel verfrissen schoonheid is niets zonder jouw gelaat te aanschouwen mijn hart bemint je met vuur die aarzeling verzengt in liefde…

Ogen zijn de spiegel van de ziel, zegt men, denkt men, beweert men, maar ik heb in talloze ogen de meeste hypocrisie gezien, die je je maar kunt indenken ik zag er diverse vormen van afweer in en talloze verborgen mijnenvelden en slinkse boobytraps, terwijl ik, die valse zielen dieper peilend best had willen omarmen.…

Zij, die thans waar ook ter wereld onvermoeid strijden tegen onrecht in welke vorm dan ook. Mijn respect, dankbaarheid en dierbaarheid voor hen zijn onvoorwaardelijk.…

De lente is in zicht de krokussen vertellen het met haar bloempjes hemelwaarts gericht in diep paars zacht lila wit en geel knus bij elkaar in het gras vormen ze een kleurrijk geheel ook het voorzichtig ontvouwen van de narcissen met hun kopjes op ranke steel wordt het weer genieten van dit wonderlijk lente tafereel…

afscheid kent vele vormen en kleuren van zwart naar tranen van indigo naar violet soms neemt iemand afscheid omdat het niet anders kan als hoop plaats maakt voor wanhoop of iemand verdwijnt zonder vaarwel soms nam iemand lang geleden het besluit terwijl niemand zag niemand wilde dat hij al vertrokken was…

wie kent nog de namen, terwijl een woord niet ondenkbaar is, wie kent nog de stad terwijl straten verhuizen, later dan nu het lichaam dat de vorm aanneemt van begeerte, de stem die de mond napraat grenzend aan taal in de ruimte van begrip een kuil nog voor het avondlicht gegraven met een laaghangend verleden voor zich uit wachtend op een…

rondom witte muren staat een engelen wacht steriele mondkapjes in vriendelijke gezichten met in hun handen glinsterend metaal zuurstof maskers het barmhartige verhaal doet ons denken aan hemelse geschenken zoete druiven trossen van de wijnstok liefde vormen die niet wijken maar als torens prijken…

Gedachten zweven vanuit het land der geesten flakkerend of als damp ontstegen aan het vuur dat in de hoofden van dichters in liefde wordt ontstoken In die gewesten waar vormen wachten om net ontloken, te worden bestemd heerst vreugde dan wel vrees want kinderen uit deze oorden worden anders groot hebben ander leven…

we vormen steeds onszelf om te passen in de wereld die wij ook dan hervormen met wat wij doen of laten om wonderen te realiseren in het zichtbaar onzichtbare dat wij toch menen te delen al is onzichtbaar ook zichtbaar de hang naar onafhankelijkheid die wat gemeenschappelijk is alleen dan ook realiseren laat als dat wat onszelf zijn laat…

jij gaf het zuiverste kristal ik raakte aan de hoogste tonen was slechts glas geblazen in een vorm die voor jou bijzonder was zag je langzaam mijn kleuren breken jij glinstert nog volop maar in samen weten staan we naast elkaar kristal en glas doorzichtig als een paar…

het sfeerlicht Het decor wordt langzaam beschenen, terwijl schaduwen de wimpels zijn Rust is de wakende vader, stilte zijn metgezel Sereniteit volgt hun voetstappen, samen vormen zij de essentie Zachtjes glijdt het nog voort, koning van zijn rijk Wachter van de nacht, tot de dag zijn dienst overneemt....…

is een concessie als een ongeboren baby nog niet gekneed door de wanhoop van hun vaders elke vorm is een concessie een aflóssing van de wacht elke schrijver is bij voorbaat een verrader…

Je trilt, Justine, je vormen staan gegrift. Jij bent de wijsgeer onder de boerengerechten. Alles wat nog buiten mij is wil ik verslinden, deel van mijn lichaam maken. Een drift uit een satijnen verleden om je rozijnen in geurige mate te mengen.…

Pak m'n pen, begin met schrijven en de letters vormen zinnen op papier. zie je wel. 't gaat vanzelf, dat zie je maar weer hier!…

ik sluit mijn ogen glij met mijn hand over mijn gezicht voel de vormen voel de gladheid voel de oneffenheden ruwheid soms wou ik dat ik naar binnen kon gleiden tastbaar voelen wat ik voel gewoon voelen lukt niet meer ruwheid het voelen en het weghalen opnieuw beginnen glad van buiten glad van binnen…

ik heb in je sporen bloemen zien bloeien hun harten kleurrijk oplichtend in tal van vormen voluit waar jij in een teder moment het kleinste bloempje in je handen liet groeien bloeien nu struiken de bermen uit donker ruizelen reuzen hun weemoedig refrein want jij was hier en zij willen zo graag ook hoog bij je zijn…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

De tijd is een gat waarin alles verdwijnt en dan weer verschijnt in vormen van leven die eindeloos geven. Tijd is een woord dat woede verstoort en liefde verspreidt naar oneindigheid. Eeuwige liefde zijn beeldschone woorden diep in je hart en warm in je ziel Waar vredige oorden met vogels en leven altijd zijn gebleven.…

In mij -Een lege hoek Een lange boog Een rode lijn Een groot wit vlak Beschenen licht Als zonneschijn Een ronde vorm Dat warmte zoekt Langzaam verglijdt Een open raam Levend groen Verdeelt evenwichtig Trillingen in rust Gedachteloos De geademde lucht- Sust alles stil…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

lach zon en verfraai met je stralen de regenbui de sierlijke boog van kleuren licht op de horizon schater zon om twee buien en vorm een tweeling kleurenboog regenboog oh kind van zon en water vaak enig kind maar soms een tweeling waarvan de straling mijn oog bemint…

steeds ontbreken wat belangrijke stukjes heb mijn puzzel nog niet gelegd vandaag het is maar de vraag of dat lukt meestal heb ik niet het geluk die te vinden in vorm en kleur kan ik ze wel beschrijven maar het ultieme moment van passen zal ook nu uitblijven weet dat eens de dag zal komen die het plaatje completeert ik ben het laatste…