Alle inzendingen over wanneer

knabbelt aan haar leden zij wil het niet maar de tranen vloeien zij snikt voelt zich vertwijfelt alleen met haar verdriet de bui waait over en pijn verdwijnt rustig haalt zij adem…

Ons houden van is hout geworden verschoten door het leven vervolgens is het koppig en ruw met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het…

Soms krijgt verleden een staartje .... Sinds we in elkaar 'wonen' zijn we nooit verder dan een hartslag verwijderd van de ander dat is houden van elkáár…

het eerste scheepje een uitgeholde boomstam bracht lang geleden een vederlichte lading mee het was alles wat we wilden tot het zeilschip met één zeil ons ietsje uit de wind hield dat was alles wat we wilden een schip met méér zeilen hield ons nog meer uit de wind alles wat we wilden onder het wegstervend licht vaart…

zoals ze loopt, zoals ze staat zoals ze zwaait en lacht en praat wanneer ik haar weer tegenkom voor haar maak ik een omweg zoals ze praat wanneer ik zwijg en lief blijft wanneer ik weer dreig te zeggen dat ik van haar hou en zonder haar niet verder zou zoals haar hand de mijne pakt wanneer mijn hoop is weggezakt zoals wanneer…

wanneer het blad verkleurt een einde maakt aan uren onwetend wanneer de winter komt het slissend likken van golven tot stilte maant wanneer een sneeuwjacht het vuur dooft en de laatste schaduw van een lange zomer verdwijnt in een stilgevallen zee verwarmen wij elkaar tot de levenloze souvenirs te gronde gaan en jij weer bloemen spreekt…

Wanneer komt de vloed over mij heen die me raakt en me meeneemt in een ander groot leven ergens...…

Wanneer het lente worden zal? Reeds bloeit de vlier en ritselen de gronden, De trage beken krijgen duizend monden... De lente, lente. Wanneer het lente worden zal? Aan strakke lucht een helle ster gaat lopen, De heide legt een blad van purper open, .. . De lente, lente... Wanneer het lente worden zal? Hoort gij de nacht?…

wanneer ik aan jou denk dan wordt langzaam alles zachter de muren de stoel waarop ik zit de houten tafel het lijkt alsof ze mee wiegt met mijn gedachten de vaas met een enkele bloem glimlacht naar me alsof ze weet dat ik de blaadjes zou willen afplukken één voor één ze hoort het me zeggen hij houdt van me hij houdt niet van…

Wanneer jij spreekt woorden als poëzie vloeiend uit je mond zo sensueel en alles verfijnd. Wanneer jij waar dan ook verschijnt dan vorm je één harmonieus geheel. Maar jij bent een verhaal met een open eind. En soms laat ik me gaan op de vleugels van de tijd. Wanneer jij, wanneer jij...…

Edoch, geen enkel zwaar geleerd figuur weet wanneer, hoe laat, hoe duur hij-of zij de aarde inruilt voor de volgende episode! ‘t Is maar dat je ‘t weet! Of juist niet?…

In volle schoonheid weggenomen, Van de plek die was gereserveerd, Voor de liefste in pa en ma’s dromen, Hun kind, dat nu hun hart verteert. Weggerukt uit hun midden, Nu gezeten aan Zijn rechterhand, Kunnen zij slechts bidden, Voor hun dierbaar aanverwant. Moet ‘t lot het nu ontgelden? ‘T is immer Hij die over ons beslist, Wat er moet gebeuren…

Laten wij nu toch eens hopen Geëlimineerd en verzwolgen, zeker niet geëerd COVID-19 Denkt ons structureel echt te raken 't C-virus ziet dit echt verkeerd Natuurlijk, HELAAS sterven er mensen Vanzelfsprekend, jammer en zeker ongewoon Laat vleermuis zich niet kennen Heeft juist nú meerdere wensen Flagrante imagoknauw want van dier naar…

Soms zijn confrontaties, complete hordes die " genomen" moeten worden, vaak lijkt het beter, de ogen te sluiten, de oren op non- actief te zetten, vooraleer men de mond opent en gezegdes uit, die beter gemeden kunnen worden, want al is de waarheid nog zo snel...... een confrontatie achterhaalt haar wel!…

Als aan het einde van de middag de nog werkende mensen huiswaarts keren wordt het wat rumoeriger op straat. In het OV, met kapjes voor strompelen ze huiswaarts naar moeder de vrouw en kids. Als dan de avond valt, kinderen nog even buiten zijn de zon langzaam verdwijnt achter de horizon lampen aangaan horen we uit ieder huis: Binnen komen…

in een wereld waarin men gek geworden is telt het leven van allang niet meer mee zij die de wapens dragen hebben de macht ongeacht van welke kant ze komen in de operatiekamer vechten ze voor haar leven dubbelleven, dat van haar en het nog ongeboren kind met dood als dagelijkse kost laat het geluid van een pasgeboren baby die huilt…

Geef me, alsjeblieft, nieuwe warme armen om mij heen. Armen die míj willen vasthouden... en geen ander! Jouw voorganger had zijn armen gebroken: want hij hield teveel van mij dan hij aankon. Bovendien was de zon uit zijn verleden! Nee, laat me vallen om me heen: jouw armen, ter bescherming tegen kou en wind... waarin het kind eindelijk thuiskomen…

De bijna kale bomen, laten hun blote takken volop zien, de paden zijn bezaaid met hun voorheen zo mooi beklede armen, de herfst is bijna om, de winter komt eraan, ook zullen er veel, heel veel mensen van deze wereld naar de volgende gaan, tenslotte is het een aloud gegeven, dat tijdens de vallende blaadjes de meeste mensen sterven…

Wanneer de ruige sneeuw de Alpen niet zal dekken, Wanneer de zomer heet zal ijzelen van kou, Wanneer de locht het land zal weigeren de douw, Wanneer 't gedierte zal de Oceaan uitlekken, Wanneer de noorder-pool de zeil-steen niet zal trekken, Wanneer de grijze wolf het schaap zal wezen trouw, Wannerr de vrouw een man, de man zal zijn een vrouw…

Als wij eens de vrede van Kerst Echt zouden leren begrijpen Weer wensen het ware geluk Liefde voelen en tonen voor alle mensen Bereid tot delen van voedsel en bezit Dan zou de aarde hemelse glans vertonen Vrij van jaloezie en haat Wat scheidt ons nu dan nog ver van liefde Door egoïsme en dom gedrag Nee, als wij werkelijk Kerst leren begrijpen…

Thuis, ik zie waar je zit en dat maakt me verdrietig Thuis, ik voel wat je zei en dat maakt me boos Ik kan niet zeggen dat ik je haat, want dan geef ik toe dat ik je graag zie Ik kan niet zeggen dat ik je mis, want heimwee voel ik niet Verschillende gedachten razen door mijn hoofd Aanvaarden kan ik wel, begrijpen niet…

Wat een pracht. Wat een praal. De natuur komt naar ons toe. Neemt bezit van iedere tuin. Dichters komen ogen tekort. Maar al had ik er maar één. Merels zingen het hoogste lied. En ik? Ik spits mijn oren. Reizigers zijn naar elders onderweg. Reis van hier naar hier! In eigen huis en tuin, en nergens anders, voelen vermoeide reizigers zich…

Ik voel mij soms in mezelf verloren wanneer ik weer teveel zijwegeltjes ben ingelopen verdwalend in de dauwende nevellagen tussen het goud-gele-koperen koren waar ik mijn gezicht en hart terug kan vinden in het eenvoudig ritme door het dagelijkse lot verder gedragen.…

De bloemen bloeien De eieren komen uit De groene bomen…

Het is zoals wanneer het rommelt in de bergen en niemand weet wanneer en waar en om het even wat. Het is zo nu ik wacht op het bericht waarin je zegt: ik ga je weldra zacht en zeker zien.…

- En toch... - Wanneer ik sterven zal (o geerte en vreze!)…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar de hopende ziel is uitgeweken en een toekomst al in…

Ik ben de wind van verlangen die fluistert in je dromen en jij de nachtstraal die draalt aan de drempel van mijn ziel Mijn hart en het jouwe dwalend door een zonnig landschap Het licht van stralende ogen een droom wellicht wanneer zal ik je zien…

Wanneer gij onder mij ligt, wij zijn stil van vuur, dan ziet uw wit gezicht mij aan van liefde, en uw ogen zijn vol tranen. Gij had het niet gedacht, dat zo iets was op aarde, en uw ogen vullen zich als twee meren, door bronnen, komend uit uw hart. Zoals gij aan mij hangt, uw ogen maken twee streken opwaarts naar mijn ogen.…

Wanneer ik de armen van sterren had zwaaide ik die door de grote leegte. Wanneer ik benen van sterren had, stapte ik door de grote leegte. Laatst, in onze liefde, schreeuwde je als een zeehond, maar dan mooi. Dat was het begin van de leegte, torn in de tijd. Wanneer ik ogen van sterren had, zwierven die door de grote leegte.…