Alle inzendingen over ware aard

aard van het wezen met zijn gesteven kraag omhoog onder een stel ogen zoals van jou en ook van mij en heeft ieder voor zich het gelijk aan eigen kant over die rare ander…

Want achter die schmink op zijn gezicht schuilt een droevig persoon die zijn ware aard niet laat zien mime spelen is voor hem zo gewoon. Hij kent de wereld zo anders heeft de gemene kant ervan gezien niemand kan hem doen veranderen of zijn gedachten daarover laten herzien.…

aard zijn totem was de meeuw schreeuwend verhief hij zich van de grond “ leef elke dag het leven”…

ik zag de diepte in je blik als jij verheerlijkt zat te kijken nog net niet hemels maar het begon er sterk op te lijken de focus gericht op verte die in het bereiken van de horizon alle mogelijkheden bood om nog langer te kunnen kijken waar aarde rondde maakte lucht een oplichtend contact gaf verticaal weer zicht aan eindeloze…

als vraag en antwoord in elkaar verstrengelen lossen de schaduwen een voor een op hoeft het licht zich niet met een kroon te tooien de koning is het schijnsel zelf zijn schimmen zijn de verloren zonen en dochters hun besef van hun ware aard is de voortzetting van het eeuwige leven…

aard gebakken lucht niets waard Na alles wat ons eens bond trap je me keihard in de grond…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

Waaruit die essentie de ware aard doorklinkt, in horizontale lijnen met hoorngeschal, verlegd het de wegen in de taal en baart z’n zinnen bloot in poëzie als dolfijnen. die nimmer zwegen.…

als de storm zonder waarschuwing aanwakkert wolken angstig op hol slaan schuim de dijken martelt geluid weer fundamenteel wordt schepen zwoegen tegen de stroom kale bomen hun ware aard laten zien onverwoestbaar sterk de taal van een generatie wars van betonrot dan neemt de tijd mij mee terug naar de kuil in de modder moeizaam…

aard blijkt: je stralende zelf Dat geen masker nodig heeft om zich te presenteren aan de wereld…

Onweerlegbaar toont de essentie zijn ware aard in horizontale lijnen met trompetgeschal waarop men zich blind op staart, verlegd het de wegen van de taal en baart de strofen bloot in de poëzie als dolfijnen. die nimmer zwegen.…

'k Heb alles lang kunnen ontkennen en toonde nooit mijn ware aard. 'k Ben toch blij dat ik het gedaan heb want jij bent me echt alles waard. 'k Heb nooit waarde gehecht aan gevoelens het woord wilde ik niet kennen, maar nu ik de betekenis ken moet ik er steeds nog een beetje aan wennen.…

aard doorklinkt, in horizontale lijnen met hoorngeschal, verlegt het de wegen in de taal en baart z’n zinnen bloot in poëzie als dolfijnen.…

Waaruit de essentie in de ware aard doorklinkt als bombastisch hoorngeschal, verlegd het wegen in de daad - kracht van de taal en legt de kwetsbaarheid van de verborgen nuance bloot.…

Maskers zijn vermomde angsten die we medemensen tonen zodat we ons ware gezicht niet te hoeven laten zien. Maskers figureren in het spel dat ons ego met ons speelt. Het toneel waarop mensen vaardig spelen toont ons het valse rollenspel waarmee we ons gedrag maskeren. Zo hoeven we onze ware aard niet te laten zien.…

Zij trekt haar vleugelspieren aan haalt zuurstof uit de lucht snerpend haar neusgaten vult breekbaarheid een aanfluiting maakt zelfs die van het verliefde hart de pijn onschadelijk verdrijft Haar blik omlaag ziet ver nog steeds niet hoog genoeg rook van verbrande veren verlangen daar weer te zijn waar aarde lucht en water kust zachtheid…

Ik dacht je echt goed te kennen hield mezelf blijkbaar voor de gek Kende je alleen maar eigenlijk van achter mijn computer plek We bespraken heel veel samen je gaf me een gevoel, zo vertrouwd Nu ik door heb hoe je eigenlijk bent zie ik dat als een hele domme fout Hoe kon ik in hemelsnaam denken dat ik wist hoe je ware aard was Had ik…

Waar aardse bijen rusteloos zoemen beleeft uit Hemel geboren taal steeds eer: men zal haar als vredesdienaar roemen.…

aard, vaak mild dan blijkt, weliswaar voor even, de nacht verzengd…

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

aard....…

Mijn ware aard onthullen die mij verdwaast, want vriendelijkheid veinst een goed gevoel. Ik heb mijn oren laten hangen naar de nachten zonder ooit ontwarring te hebben bedongen. Een mooie scène is ingebed in mijn gedachte, genoeg om de peinzende dagen te verjongen.…

aard de essentie, in het alles of het niets, de zingeving bewaart in oude en nieuwe dromen tot de dood ons de maat neemt waarop men zich blind op staart, verlegd het de wegen van de taal en baart de beleving bloot in de poëzie als dolfijnen die nimmer zwegen, waarin een andere stilte werd geteld.…

Zijn ware aard gedood. Wat restte was Biedermaierpoëzie en koffie en thee op vaste tijden.…

we beiden niet in geloofden ) toch de ogen en oren bezitten die de ware aard van één ieder herkent en ons beziet als halsstarrig maar ook lieflijk naar alles waar de geest voor altijd als een kind zich verwonderd om het kleinste dat niemand ziet…

Ik heb hemelse dromen gemaakt op aarde die met jou nooit werden vervuld dat onze liefde in een stom onbegrip ontaardde wie van ons beiden droeg hier de schuld? Ik heb boeken over jou geschreven maar je ware aard die heb ik nooit gekend ik heb aan mijn boeken lijk een doek geweven en alleen jouw aanschijn heb ik erin geprent.…

Bij collega's ben ik iemand Die niet veel zegt Bij vrienden ben ik iemand Die voor een ander vecht Bij jou ben ik mezelf Je neemt me zoals ik ben Want jezelf anders voordoen Is alsof ik mezelf niet meer ken…

aard werkt zich zichtbaar uit de naad bijna schandalig hoe contrastrijk de naaldhakken struikelend de hielen lichten in dit verband overwegend van de bil gaan was indachtig het fluit concert een verademing op het zandbed ______________________________ niet iedere gilde wordt een beroepsverband.…

Vergeet de kwade krachten in je leven En zie jezelf als ridder beëdigd Verdedig waar jij werkelijk voor staat Zoals je nog nooit hebt verdedigd Bevecht je eigen onzekerheden Graag leen ik je mijn zwaard Je zal snel je eigen zwaard smeden Met de kracht die huist in je ware aard Als een nobele krijger zul je strijden En groeien in je krachten…

Je vader was een Schotse dichter geweest en hij stuurde je naar een nonnenklooster in Parijs, waar je je ware aard ontdekte, want nonnen zijn vaak verkapte lesbo's. Je kroop in je schulp. De wereld verachtte je. Je manifesteerde je. De wereld stootte je af. Je dook in reïncarnatiewaarheden en astrale mysterieën.…