Alle inzendingen over wezenloze

De moeder bindt het logge kind met de wezenloze blik een satijnen roze lint tot een elegante strik in het vlassig-bleke haar dat zich nauwelijks laat kappen. Als het kind met bruusk gebaar in haar borst probeert te happen zoent zij het op beide wangen; speeksel druppelt op de kraag van haar bloes en blijft daar hangen.…

Een rode draad loopt langs haar been uit het kleine lijfje heen Daar staat ze met wezenloze blik terwijl de familie danst en de bruidschat winkt Wit is haar gelaat pijn doet haar hart geen kreun, geen traan... Hoe moeilijk moet het zijn, zo eenzaam te zijn...…

in dit rode vulkaanlandschap op de diepste bodem in het leegste landschap de genadeloze hitte wezenloze stilte alleen maar vlakte en in de verre verte bergtoppen deze genadeloze ruimte zo diep zo leeg zij bood hem een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

ik schuif de gordijnen open kijk in een ijsblauwe hemel het nuchtere glasheldere licht valt koud de kamer binnen bovenop een hoop wezenloze woorden ik schuif de gordijnen weer dicht kruip terug in ons warme bed roep je me als de koffie klaar is?…

Uit de hemel vallen naalden van wezenloze pijn. Mijn tranen prikken de sterren door het papier van het zwarte firmament. Ik sta hier versteld, als een beeld dat is vergeten. Achter mij zie ik geen voetstappen meer. Ik adem je uit en geef me over aan ons leven. Ik pluk opnieuw de dag van winterbomen.…

ondergaande zon vertraagd daalt een vliegtuig vanaf het balkon in de grond een steel waar elk jaar blauwe bloemen wortels onzichtbaar in het zonnetje een tafel onafgeruimd ober afgepeigerd in de tapasbar weer zwitserse kaasfondu de goedkoopste hap ondergaande zon een wezenloze stilte vliegt door het balkon…

De zee heeft honger, heeft gruwelijk honger en verslindt alles wat voor zijn maalgrage kaken komt - Maar zie, zij hebben het overleefd: De stoppelige man, de gerimpelde vrouw, het in kleurrijke vodden geklede kind - Met in hun lege ogen een wezenloze blik en ondanks alles toch een sprankje hoop Staan ze hier bij de grens,…

nog kleuren kapotte woorden restjes klank aan zinnen die ooit verbrijzeld zijn door dissonanten in de muziek van hun zelf gemoduleerde dramatische ondergang in beat en dance bedwingen zij adrenalinestormen met peppers en relaxers gaan zij totaal los rekeningen worden pas verstuurd als alles al is gedaan en chaos rijpt in wezenloze…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

wezenloze gestrekte gestalten uitgeteld in omgevallen kracht stapel van stil wachtende stammen liggend in een houten gareel doorgesneden woudreuzen huilend in druipende hars houten wachters langs de bosrand gestapeld in lange rijen toekomstige planken of masten geschapen voor het scheppende takken ontbindend in de rottende aarde…

vol krioelende gedachten gauw rust zoeken neerploffen op de sofa rug tegen de leuning wiebelend zitten hersenschimmen blijven kwellen rusteloos om je heen kijken de divan wenkt stil aaaah lekker languit op dat soepele kleed tussen zachte kussens eindelijk stroomt die vermoeide hersenpan leeg geeft zich vanzelf over aan het wezenloze…

sepia en indigo van nachtdoorwakenheid overvaart naar duisternis als tijdelijk anonymus een verblijf incognito naar een etherisch geestenrijk vergetelheid, gezapig slapend in het dromenrijk de duisternis van schimmen in het tijdelijk dodenrijk niet meer dan ademen in diep verhulde dromendaad licht en schaduw intermezzo wezenloze…

stuiterende rugbyballen richting vlakte mijn keel giert van zinderingen vampieren vlerken vleermuizen ik ben een zenuwbeest kloten knijpen zich samen in de bibberende druipruimte van geplooid scrotumvlees darmen krimpen van potverteren diepe schaamte bolt het vet in bitterbuikse spelonken hersenkronkels peinzen zich pijnigend in wezenloze…

het verdomde zand dat er overvloedig lag Even in de godin van de Stille Zuidzee geloofd, met haar de liefdesdaad verricht Het was niet de bedoeling dat jij met de tienduizenden zou verdwijnen even luchtigjes als de containers de radeloze schepen overvallen zonder vracht met grof en meedogenloos geweld meegenomen Zinloos als de wezenloze…

zonlicht glimt op je glazen wang breekbaar zacht in doorschijnend wit je lippen gesmolten en stil wezenloze, starende ogen die voor het laatst bewogen je leeft nog wel, maar ook weer niet ik denk aan vroeger en zie je niet ik zie het leven in je ogen die mij uit liefde bedrogen in je roep om creatief vertier je hartstocht kuste het…

wie klein is wordt gemakkelijk over het hoofd gezien hoeveel wezenloze kleintjes passen in een grote koffer in verbrokkelde nachten strelen we je bange kleine hoofd sussen we met zachte woorden je ontroostbare hartje waarin duistere angsten spoken die dieper gaan dan je zeggen kan op een dag boven ons plots een vliegtuig…

donkerblauw en violet in peilloze bezonkenheid verstolen overvaart incognito en ongezien anonymus in het verblijf van nachtdoorwakendheid sluimerend in diepe remslaap in een tijdloos dodenrijk een licht etherisch geestenrijk van wajangschimmenduisternis een intermezzo licht en schaduw in verhulde dromendaad niet meer dan ademen in wezenloze…

Zelfs Sisyphus ging zitten op zijn steen Toen Orpheus met zijn liefelijke klanken De wezenloze schimmen bracht tot janken De Hellehond werd pup en wel meteen De dichter - zanger won en hij ging heen Met lopend achter hem die hij bevrijdde Mits hij niet omzag tot de zon hem wijdde Hij zwoer het, schraapte al zijn moed bijeen Toch werd hij…

De nacht is peilloos; waar de verte zwicht, Verschijnt, verdwijnt het wezenloze licht Van ene baken in de zee verloren. De boten, onbeweeglijk, gaan te lore. Ginds in de nachtelijke wederschijn, Schaduw en schaduwbeeld verschemerd zijn.…

De wezenloze vrouwen op het schip, de barre winden en het niets, het nooit-geziene of gedachte al.…

zal de stramheid der leden ook mijn speelse geest langzaam tot een stugge boemelaar smeden opdat ik het heden steeds meer ga zien met wezenloze ogen als de waarheid van het verleden slechts goed is en de jeugd thans wordt bedrogen maar ook dat de sprankelende schoonheid door mijn aderen zal worden gemeden en de opwinding…

De ramp kondigde zich al ver van tevoren aan, ik had het aan moeten zien komen, toen jij je haar anders ging dragen en een wezenloze blik in je ogen kreeg, en mij slechts nog negeerde.…

te lang die hunkering zacht prikkelt je tong alle gevoelens ik voel de siddering bij het schuiven van je lichaam als golven rollend op de kust je vragende handen zoeken onze gulzig starende blikken brengen ons in een droomfabriek mijn mond brengt mijn tong bij jou drie hemelse portretten je geniet impulsief zoek ik naar het ultieme wezenloze…

Is geneigd om alles aan te bijten, Loopt, wanneer men haar te lopen zegt, Komt haar voeten aan de straten slijten, Heeft zich voor de heren heengelegd; Draagt uit kroegen kruiken drank voor mannen, Kraait, wanneer men borrels in haar giet, Lacht, in wezenloze sfeer gebannen, Danst, wanneer men haar te dansen stiet; Werd geschopt en vroeg…

Ik zie je weer gloeien en blozen je zoete lippen weken vaneen, deden al het bloed naar mij vloeien, gaven je ogen een wezenloze bijenglans van liefdes' noeste nijverheid. We waren water. We baarden golven. We waren zee. We zaaiden storm. Jij kwam boven, ik zonk.…

Ik zie je weer gloeien en blozen je zoete lippen weken vaneen, deden al het bloed naar mij vloeien, gaven je ogen een wezenloze bijenglans van liefdes' noeste nijverheid. We waren water. We baarden golven. We waren zee. We zaaiden storm. Jij kwam boven, ik zonk.…

begon het sprookjesboek is uit, het laatste blad gelezen, jouw ring heb 'k afgedaan en 't geeft een leeg gevoel ook dat zal wel een deel van volwassen-worden wezen van leven en beleven met geluk als doel zeg, blijf nog even staan, strijk nog eens door mijn haren lach en lieg desnoods dat ik je liefste ben maar stop met dit leeg trieste, wezenloze…

Een lege wezenloze blik daar waar eerder stralen was een afgronddiep zwijgen broos en teer als breekbaar glas. Met geduldiger liefde, warmte en een starre achtergrond wacht het anders zo kostbare gedachtegoed in zich angstig af. Ben ik dood in mij, hoe overleef ik de eerste ochtendstond?…

Van Heezen Over depressieve wezen, Dan ben ik er nu zo slecht aan toe Door de mores van mijn pa en moe: Want hun plat en schaamteloos gekees, Maakte mij tot wezenloze kees!” Op een Pitbull Een pitbull hield te Amersfoort, Een lezing over volk'renmoord.…

Eens heb ik ook, de zware schedel bukkend, Mij op het eng en ingewikkeld spoor Der dromerij en wetenslusts verloren; Eens heb ik ook het wezenloze voor Het werkelijk, het stoffelijk verkoren De beker leeggestort van alle vreugd, En in het zaligst tijdperk mijner jeugd De ware bron van menslijk heil gedroogd.…