Alle inzendingen over wie niet waagt

Het valt zo moeilijk om op te vangen, de pijnlijke levenskringen te zien, zelfvertrouwen waagt zich behoorlijk deze wanhoop in mij verder te dragen, angst voor opoffering te ontvlieden. Krachtig als een zilverreiger vecht tegen leegte aan, donkere soberheid, weet in ondiep water te ontstaan.…

Zij ontkent sinds kort niet meer de drang naar het verkennen en naar een ruime horizon Waagt nu weer een zoektocht naar verloren momenten en een schaduw van geluk De wind ruist de stemmen weg die haar terugroepen naar voorbije oorden Zó moet zij de teller verzetten en het verstand op nul het zicht op oneindig Naar de hoogte van de…

de winter traint zijn stembanden een lied van kille noten maakt het sprookje verrassend eenzaam de wandelaar waagt zich stiekem op glad ijs een dunne laag een bleke zon en enkele dappere volgelingen rond zijn voeten terwijl de vijver huivert in haar ijzige zelf vinden eenden hun weg naar elkaar tussen broodkruimels ligt er hoop…

Het oog dat het hart verlamt waagt de eeuwige sprong naar het beeld dat nimmer vervaagt. Mijn vleugels wegen zwaarte de aanloop volgt, het luchtruim voelt vertrouwt. Het hoogste goed is nabij. Nu kan ik alleen nog zweven. Leven is licht. Licht is leven.…

nog is het koel onder de grote eik waarvan het donkere loof de warmte niet laat passeren in een weids vergezicht wuift koren zomerzon trillen kerktorens zinderend val om een enkele vogel waagt de laatste warme vlucht schreeuwt en landt voor vele uren rust de stilte is immens alleen het krekelkoor geniet rond deze tijd zijn…

slechts een korte wimpertrilling verraadt de harde tegenwind een lichte blos vertrekt snel, maar wangenstrelend weer naar binnen naar de warmte van het bewustzijn en het bloedrode gemak waarmee de verbeelding zich graag laat kleuren geen vraag waagt het koele lippen te betreden overbodige antwoorden bevriezen blauwbekkend een luchtspiegeling…

Mijn lever, mijn milt hebben zich volgezogen met veel teveel bloed Ongeneeslijk po- sitief, waagt hij te betwij- felen of hij sterft Tijd zal mij leren wie uiteind'lijk de tango met mij zal dansen Tot die tijd pluk ik de jaren die mij resten samen met mijn lief 'k Laat mij pas kennen als mijn lach écht gaat huilen 't Noodlot nabij…

De jeugdige wolf waagt zich eens ver van 't vertrouwde hol ziet platgetrapt gras ruikt een smakelijk dier al zijn haren springen bezweet overeind elke spier staat strak heel de wereld verzinkt voor dat ene spoor de dichter nog pril of reeds aftands wanneer het steeds jonge gemoed woelt zwelt slinkt smelt stolt bij een komend vers.…

Het is avond op de gladde daken geen schimmel waagt zich uit zijn stal ik zie mijn schizofrene vader in een kakelbonte spreeuw veranderen hij breekt uit zijn zwijgen als een oude ijsschots op het bevroren meer ik heb geen herinneringen aan zijn fysieke agressie mijn lichaam vindt veiligheid in mijn lucide droom het is avond en een…

(Je waagt je maar niet aan een zevende zin. Steevast protesteert er ene P.) Je tong hangt liever in sonnettenwijn: dáár bloeit duidelijk een oleander... Dus noem een echt sonnet geen salamander maar een snelsonnet sextetteke!…

Poldert verwondert de naam betekent moerassige laagte maar wie het waagt te onderschatten wordt overdonderd door de leegte wie overweegt te luisteren naar de wind die boldert in Poldert ?…

structuren blijken niet bestendig tegen democratische druk met een constant administratief ad hoc houden zij het leven op maar in de reparatiemodus blijven deze heilige huisjes staan bij monumentenzorg zijn zij opgenomen met behoud van plaats en baan zo klit de zaak steeds verder dicht is transparant een modegril want wie wat waagt…

Het ei wordt langzaam uitgebroed al is `t misschien wat later het kuikentje van toen..heeft moed en waagt zich in het water.…

Alleen jij dringt daar doorheen alleen jij ziet mij zo naakt, alleen jij waagt verder te komen, jij bent degene ..... die mij diep raakt....…

Later op dag duiken er curieuze gaten op bejaard daglicht waagt er zich zonder enige rimpeling te water een troebel theezeefje schept zilvergruis uit de reflectie verdwijnt als kruimeldief in de kruipruimte van het ondermaanse als een groene draak zwermt geboomte langs kartelranden eindeloos bladspuwend in dode wind uit de stilte rijst…

Mitridat gebergte - òù 2 Angstig verlaat ik vlakte Dreigend welkom mij ten deel Het te nemen wenkt tartend Waagt het mij te schenden Spottend tonen zij het dak Met aflatend grauw wit Gehard ineen klemmend ijs Onvermurwbaar in hoogte Kleuren krachtig schuwend Trots brakend weerstand Weigerd schending vreemd Medogenloos afstraffend…

Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt omringt de kille plaat, het gesloten luik van het pril bestaan. De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ?…

. _____________________________ Farmers Defence Force neemt niet laf de benen Zij steken met hun kop boven het maaiveld Wie waagt die wint - juist op het Malieveld Hun blauw-wit-rood trapt ons tegen de schenen En wie staat met haar voeten in de klei? Plas' wil is wet, ook in de Háágse wei…

de liefde gaat teloor in dit vergeten huis duikt weg, verschuilt zich achter dichtgevallen deuren want niemand waagt zich langs de stille wachter bij de poort zelfs niet meer in mijn tuin tussen de rijkbloeiende rozen waar avondkoelte lokt met wijn, muziek reikhalzend als een goede vriend met weinig woorden hoe zal ik dan nog kunnen…

Terwijl een druppel het waagt uiteen te spatten op de tulpen, zojuist geschikt.…

breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt hij nu met de dood bekleed door honger naar de hemel die constant aan ’t geweten knaagt omdat hij niet op liefde waagt…

Je lacht, een witte glimlach, en je heupwiegt, zoals dat hoort en je koopt je tweede huid in voordelige flessen en het lijkt alsof niets je stoort, Maar je verdriet is een verborgen oceaan een diep schrijnende wonde een oceaan van tranen en van te lange nachten, een oceaan van weemoed soms, waarin niemand zich waagt.…

Men waagt zijn bloed niet voor dor hout en lof. IJdel en droef was dit vervoerend blozen, Ons nu ontslapen zorgen nutteloos. En wie dit als zijn levenslust verkoos, Heeft niets dan wonden en verdriet gekozen.…

En de nacht werd zoals een uitgedoofde vulkaan duister met een waas van de maan De wind kil vernietigend door dorpen en straten waar de mensen elkaar haten En het is stil zo erg stil niemand waagt zich naar buiten geen vogel hoor je meer fluiten En als de dag geen dag meer wordt en planten uit zullen sterven de kinderen van morgen…

Hij waagt, is niettemin voorzichtig tot op het schichtige. Hij likt de stenen. --------------------------- uit: 'Proefsteen', 2006.…

Hij waagt de sprong om vijf voor zes voor wat voedsel en de fles. Gedoken diep in hoge kraag ontwijkt hij elke groet of vraag. In vogelvlucht en ongezien keert hij weer terug op nummer tien. De wereld gaat zijn deur voorbij, althans, zo leek het volgens mij maar door een kiertje zag ik net zijn leven met het internet.…

Hij waagt en tilt voor even maar hun rosse wonder dat een jaar geleden nog niet eens bestond hup zo maar van de grond en draagt het op zijn handen. Maar zoals zíjn Vader hém zou willen blijven tillen heel zijn lange leven lang en op een steeds maar hoger plan weet hij dat dit duwend dragen zo lang niet kan.…

In herinnering zie ik de bomenlaan in een land vol spijt en bloedverwanten mijn ogen zijn voor een moment van jou nu je het waagt te dansen bij mijn horizon ruil ik je in voor oude boeken en een blokfluit op het pad naar de tuin voel ik jouw liefde in deze oude toon van de regenstad beleef ik mijn sobere muzikale hoogtepunt de woorden die…

beklom waartoe ik impulsief kon besluiten daar meende ik naar te moeten fluiten als gekooide vogel, haar eigendom maar juist zij blies wind onder mijn vleugels scheen me bij in de donkerste uren ging mee op de mooiste avonturen er bleek niets waar van die strakke teugels plots bij een diepe kloof waagt…

ik ben het ogenblik een reiziger, de passant die zich telkens waagt op een eindeloze tocht een stoet van woorden straks meng ik me bevlogen met open ogen in het gedruis tussen vreemde voetstappen met een vastberaden tred ik ben het zelf die het hoofd bezet dromen wil verdichten een eenheid wil bundelen van lentelichten als een…