Alle inzendingen over wit

hoe vaak de dag zich hechtte aan de nacht om samen in verstikkend zwart te wachten op wat werd verwacht en andersom de nacht op sleeptouw door de dag voorbij 't middaguur zijn krachten wist te putten uit een restant van licht waardoor de mens bij tijden wat verlicht zich schikken kon in levensvatbaarheid een jarenlange strijd van…

Door een genadevolle windvlaag sloeg de rok van mijn tegengangster omhoog en keek ik recht tegen haar witte slip, die van zacht, opbollend katoen was. Het leek wel alsof Titatovenaar ons tijdelijk had bevroren. Door de opbolling dacht ik aan zo'n maandlap, maar hoe dan ook, ik voelde geen seksuele aandrang, maar wel een enorm respect.…

Wolken wit in blauwe lucht laatste dag in nieuwe tijd vreemde sfeer in dit gehucht weekje zonder haat en nijd krekels klinken in het riet vrouwen hangen aan de was heerlijk is dit zomerlied kinderen spelen in het gras gedachten zaaien nieuwe dromen de zon is weer zo groots gekomen.…

In Brussel, het tehuis van de EU Gegroeid uit EEG, EGKS Atomium, van slechts een land of zes Staat Polyglot het Monster in het NU Omheind door muur en wal van prikkeldraad In Lampedusa, Frontex aan de kust Oost-Polen, Litouwen en Belarus Een hek dat geen migranten binnenlaat Pandora zaaide onmacht in het kwaad Besluiteloosheid over eigen…

Met dank aan Klukkluk, Ben, Bennie en Nico Noorman voor hun allesbehalve inktzwarte bijdragen aan het witter-dan-wit snelsonnet van vandaag... ________________________________ EBO NIET Toch vraag ik u in mijn gemoede af Dat wit is rozegetint hetgeen u ziet En zwart, dat is toch bruin, geen eboniet?…

Het land gehuld in wit, wolken waar nog sneeuw in zit, bomen trots geheven, met de witte rijp omgeven. De wind is neergestreken, ’t kristallen kunstwerk zou kunnen breken, voorzichtig laten de eerste zonnestralen, zich door de takken dwalen.…

Eén zijn is niet alleen zijn is in een cirkel wonen van wit licht Aan de buitenkant is een liefdesband die naar binnen rinkelt, als men moe is bedroefd, be-roerd is Het oog opent bij een stille trom Aan de koningslach herkent men bewaarkracht Want één zijn is niet alleen zijn is in een cirkel wonen van wit licht Wanneer de…

Want aan tafel van Gods schepping worden zowel de witte en zwarte schapen geëerd.…

Een wereld van wit Waar sneeuwvlokken gedijen Invoelbare kou De zon ons ontrouw Grijswit uitzicht Een witte deken vol landschapsrust Bewust van tintelende handen Kou door wanten Weidsheid in wit Grauwheid verspreid Knarsende schoenen door de sneeuw Paartijd voor vosjes met luid geschreeuw Door kou volgt warmte Berenburger heeft z’…

Ik zie grijs dat blauw en wit verdrongen heeft. Je best doen is steeds niet genoeg. Ik zie duizend kleine sterren vastgeplakt op het raam. Het kunnen ook regendruppels zijn. Ik zie een beetje blauw, grijs en wat wit. De storm lijkt op zijn retour. Ik zie de zon doorbreken. Zolang het duurt.…

Ik ben blij in mijn verdriet je laatste wens is nu vervuld mama, je bent er niet maar je gedachtenis heb ik omhuld ik heb het wel eens meer gevoeld het witte van het niet meer zijn als twijfel door mijn zinnen woelt het grijze zich vertoont als pijn maar wit is ook de som van kleuren verdoken onder huwelijkskleed met onverwacht heel sterke…

De lijster zingt een serenade voor de dode wit opgebaard in de schaduw van de beuk Troostend bedoeld klinken woorden hol in de ruimte: God wilde het zo In de reiswieg kraait de baby ongeremd vrolijk haar talloze mama’s en dada’s Ik kijk strak naar de lange witte baar en schreeuw van binnen mee: mama…

---------------------- uit: 'Hoe wit kijkt een eskimo', 1970.…

op grofkorrelig zwart wit denk ik de dagen door van stilgevallen verhalen uit de kleine open mond van het uitgemergelde kind ik kijk in de gedoofde ogen van de man die de verten niet meer zoekt ik zie het uitgeholde hoofd van de vrouw die zich vastklemt aan een meegenomen leven in een koffer en dan een zwart witte vlinder achter prikkeldraad…

in mineur zijn wit bestaan…

rolde stenen weg voor het graf waar in de witte doeken lagen was tijdelijk begraven op het linnen dat een afdruk van jouw wereld schreef hebt gegeven om in drie-eenheid weer te leven vader zoon en geest de witte doeken spreken in tal van preken met pasen heb ik al jouw verrijzenis gevierd…

laag voor laag de ondergrond bleef traag wilde niet witten schuurde tot het bot polijstte zacht oneffenheden toch donkert het verleden breekt wit door alle kwetsbaarheden ik heb je nerf ontdekt en schaaf het oude hout snel weg je vlamt in weer geboren worden jouw kleur zal ieder nu opnieuw bekoren…

zoals het wit steeds feller wordt als zonlicht ongehinderd straalt kleine vogels overvliegen, tot hun vlucht de tijd inhaalt en onderin het gras bloeit mei al in de kleinste bloemen, wit- dat goud en geel omrandt haar kleine hand plukt immer weer het beste van de overkant zo doet het minder zeer…

ik zie geen onderscheid kan best dat je mij je schaduw slijt in dichte mist het zicht wit alles wat voorhanden is geluid wordt unaniem gedicht de deken van gezelligheid drupt parels van de bomen in het zachte plenzen verdroomt het licht in wensen vervreemding ademt in het traag bewegen ogen draaien wit en zien de binnenkant…

ik zie geen onderscheid kan best dat je mij je schaduw slijt in dichte mist het zicht wit alles wat voorhanden is geluid wordt unaniem gedicht de deken van gezelligheid drupt parels van de bomen in het zachte plenzen verdroomt het licht in wensen vervreemding ademt in het traag bewegen ogen draaien wit en zien de binnenkant van…

ik zag dat wit krullende branding in formatie haar sluiers fijn zand te drogen hingen in vlaagjes wind nog gleden ze niet meteen van de top naar beneden omdat cohesie door vocht daar geen bocht kon nemen de belletjes wit in hun opstandige fase krulden met zon schitterende kleuren in het omslaan en over de kop gaan in het ruime…

De winter draagt wit, oud en koud, een nasleep van een uitgebloeid seizoen dat donker uitschaatst over witte vaarten. Wellicht is er gezaaid intussen, - want tussen jaargetijden trekt geen god een streep - en wordt er al verwacht: een warmer kind, een moederbuik, zoals vanouds.…

Dat heertje met zijn witte das Was eertijds een minnezanger; Doch sinds het die witte das aanheeft, Minnedicht hij niet langer. Nu preekt het en doet huisbezoek, En voor de variatie, Houdt het 's winters, driemaal in de week, Lidmatencatechisatie. Ik bezweer U, mijn allerliefste vriendin!…

als in de grote oorlog de eerste kerstsneeuw de velden donzig wit maakt komt het menselijke tot leven vrede op aarde komt weer uit de stal mensen ontmoeten mensen in het witte niemandsland warmte in de prille doodsheid van totale vernietiging de geest van vrede sommigen horen nog steeds het schreien van een kind in bethlehem…

Met een smett'loos witte verenpracht. Plots scheen hij zich te bedenken om wat aandacht aan zichzelf te schenken. Ging met zijn snavel flink te keer. Verloor daarbij een witte veer. Door het geklater, vormden zich kringen om hem heen in 't water. Nadat de poetsbeurt was volbracht, zwom hij weer verder door de gracht.…

hoe je zachtjes slaapt en hoe je zelfs mijn hand niet wilt, wit en weggetrokken in de waas van niets rechtop steunt de stoel het oude lijfje niet veel groter, dan het kind dat in haar ogen nestelt langzaam steelt de dood jouw immer grijze haren uit de wirwar van vandaag mijn hart bloedt witte dochtertranen langs jouw stille wang…

Haar mond ontvlucht, zwermen witte vogels in wit brokaat. Volle moederborst begeerlijk voor het mensenkind altaar van de zon. Onbezonnen zijn, het witomrande doodskleed in de knop te sterven. Kweek zoete tranen in een kelk, dag tot dag het brood van schoonheid.…

naar me lacht haar witte tandjes zijn als kleine blaadjes dag Zonnekind fluister ik zacht.…

traag wiekklapt de witte vogel door de lome tropenlucht nog niet wetend waar te gaan zijn ogen scherp beweging wordt gezien hij duikt natuur gaat zijn gang laat enkel sporen na eens klaar zijn blik in het rond weer kiezen uit alle richtingen zoals de witte vogel zich vrij voelt om te gaan zo voel ik mij…

Tussen dood & leven ligt de stilte van het wit Ijzig stil valt de sneeuw uit de hemel op Stille Zaterdag 2013 Maar de grote witte vlokken zijn aan de verliezende hand zoals ook steeds de dood van het leven Nog een nachtje slapen en dan is de Heer waarlijk opgestaan! nog wat meer nachtjes slapen en het weer gaat zeker omslaan!…