Alle inzendingen over wit morene raadsel

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slecht één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door 't licht ons laten dopen.…

De witte sneeuw, waarvan de bergen vonken, Wanneer de hemel stooft en staat in brand, Die zonnelach weerkaatst, en zonnelonken, Blijft eeuwig hoog en eeuwig diamant.…

Late middagzon valt over zilverreigers: het weiland blinkt op.…

Eeuwig vertrouwen verlangend naar bloesem geur in winter portret.…

Ze staan er in rij na rij zo voor het grijpen Geen groots idee vermetel plan hoeft nog te rijpen Je mag er spontaan gaan rijden over de uitgerolde paden van 't Natuurpark waarin de ark van Noë lijkt leeg gelopen Sfeer en weer hoeven ze er niet te verkopen: in park 'De Hoge Veluwe'…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952…

waar stille wijsheid van oude bomen traag bewegend in de najaarswind troostwoorden fluisteren heb daar de witte steen zacht als een Memoriam aan zijn voeten neergelegd…

Sinterklaas is wit geboren maar niemand wil nog heden horen dat Pietermanknecht, ja, het is niet te geloven zwart is beneden, maar ook van boven Sinterklaas houdt het daarom kort niet dat het aan zijn dichtkunst schort maar een witte Piet dat is het niet en als je hem ziet, dan is het geen Piet zonder letters dus loze woorden en weet je…

rondom witte muren staat een engelen wacht steriele mondkapjes in vriendelijke gezichten met in hun handen glinsterend metaal zuurstof maskers het barmhartige verhaal doet ons denken aan hemelse geschenken zoete druiven trossen van de wijnstok liefde vormen die niet wijken maar als torens prijken…

Op deze witte muren druipt geen ander vocht dan van de witkwast, oh, zo zuiver. Ik houd van smetteloze muren, waarop geen nostalgie kan schuren. Er is al zoveel ongans en weerbarst, opsmuk en tegenspraak, zoveel hangplaats ook van halfgoden. Nee, ik zal niet gauw verzuren tussen maagdelijke muren.…

Het is weer zover, Serious Request is zo verslavend, dat ik geen oog meer dicht doe en alles wil zien en horen. Met een Affligem tripel binnen handbereik is dat geen straf, maar een ongekend genot, want het sterkt de menselijke verbondenheid, die tegenwoordig door zoveel ruis en stoornis wordt bedreigd. Top hoe die jongeren zich inzetten…

Maak schemer van licht in deez' donkre stonde, Gij kindren der Meie! Wil begeleien Wat in levens Meie wordt weggezonden.... Ik heb gekozen Rozen, Heel blanke Bloemen der Meie, Die lichtend stonden, Met teder schijnen, In 't dag verdwijnen. De plek is zonloos, waar wijlen zullen De jonge leden van ziel verlaten…

ik zag je bij de kersenboom een fiere meid met in je hart een bloesemdroom het roze is zo schoon in witte ongereptheid het prille groen heeft er een half leven over moeten doen om eindelijk te ontluiken nu straalt de zon in je ogen en komt het geluk uit de bron met warmte naar boven in de vruchten die je zal dragen we…

Een witte morgen onder het zonnerijzen vorstelijk bekleed.…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slechts één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door ’t licht ons laten dopen.…

Wit Licht....…

Met de witte stok sla ik mij.…

Straks sluit ik de witte Japanse panelen voor mijn raam. Alles gaat dicht. Dan is het weer nacht. ------------------------------------ uit: "Rozen verwelken, bloemen" Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom (december 2006)…

we liepen in het wit spraken zonder woorden schreven zonder inkt de tijd stond stil ik raakte je er viel een schaduw uit je antwoord in stilte op de grond opeens is er die lach die op minuten jaagt de uren vraagt wat langer te gaan duren dan stroomt het bloed en tintelt weer het leven vergeten we voor even hoe dood het witte…

De kleuren trekken weg uit dit jaargetij Herfst van lange duur dit jaar Winterwolken staan op sneeuwen wind jaagt over paden Wij maken sporen in verse sneeuw niet vrij van fantasie zie ik in deze tekening: een rad-van-avontuur.…

Een witte trilling, van de bloesems, ik huiver – voor wat komen gaat.…

een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik zie je weer in het zinderen van de hitte het verstolen witte…

een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik zie je weer in het zinderen van de hitte het verstolen witte…

je hebt een koppel wit gekocht maar 'snachts vliegen je zwarte vogels ongrijpbaar in hun veren tot in de kleine uurtjes blijf je het proberen ze strelen langs je huid in jouw gedachten spreken ze te luid de welbekende zinnen zo vreten ze je op heel diep van binnen je hebt de kooi geopend nog vliegen ze niet weg licht…

ik schreeuwde naar anderen de stilte die in me zat die aan me vrat zonder geluid te geven een strijd van dood of leven tot ik schrijven ging agressie verving die constant in me woonde toen zijn woorden gegroeid zonder zicht op het wit van papier, hebben ze hun kleuren gebloeid uit de stilte van hier…

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug zacht is je verleiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht jij bent voor mij de branding ik duik alleen te diep er is geen zachte landing de bodem…

Gelijk de rozen nog gesloten tegen de kou van de nacht Dromen voorzichtig bewegend in hun passende dozen gezet Zij kijken naar mij met grote, ronde, sensuele ogen als kortgerokte dames uit een Japanse manga-strip In de tuin loert en sluipt een kat, meedogenloos zingt een merel een lied over het geheim van de roos…

nog kiert de deur door tocht van gisteren weer streept rood tegen de muur een blauw uitzicht gewolkt in wit de vloer is grauw van paars geweest geen draagvlak meer wel rottend hout van acht jaar samenwonen of waren ze getrouwd…

een blank wit vel papier wordt met zwart gekleurde inkt beschreven wit en zwart blank en gekleurd ze komen elkaar zo vaak tegen zoals al eeuwen lang gebeurd en als alles van zich is afgeschreven wat men over elkaar kwijt wil kan men in harmonie gaan leven de eenheid mens definitief af smeden en dan is het voor altijd rustig in beider…