Alle inzendingen over wit morene raadsel

uitvloeisel van het brok dynamiek dat iedereen opvalt die jou voor de eerste keer ziet jouw ogen leggen de stukjes neer die het leven jou brengt jij puzzelt omgekeerd het is geen onvolmaakt beeld dat het bestaan jou geeft het is je lach die de laatste stukjes heeft jij overziet in vorm en kleur wat er allemaal gebeurt weet dat jij de witte…

het licht en hoe ze ’s avonds knikken naar de aarde als ze slapen zo zeldzaam mooi is een dergelijke slaap de glans van bloesems geven zich ongemoeid over aan de aarde ja slechts aan haar en het weer dat zo ongekend en niet meer te volgen is als het brandende bloeien onder de donkere bomen de oudsten zeg gewoon hoe mooi het is als sneeuw zo wit…

Er wandelt een vrouw in het Kronenburgerpark, raven vallen aan; Snavels pikken scherp, armen weren zich vergeefs, vleugels vliegen heen; Het is persoonlijk, felle haat gericht op haar: zij, die duiven voert.…

Niet de strijd maakt de strijder maar zijn vrede met de afloop ....Mijn poorten staan open ....er stroomt energie binnen ....mijn gezicht straalt ervan ....Ik leef, ik leid je niet af ....met gouden haren, ik ben ....kaal en onversierd het leven Niet: hoop doet leven maar innerlijke vrede met de afloop ....Ik verlaat mij niet ..…

Jij daar toen in die kamer van het witste wit hoe jij nog vader blijven moest en ik het kind met nog vele morgens te gaan maar ik zag witte angst in grijze ogen staan hoe ze bloeiden daarbuiten uitdagend en rood, de rozen, trok augustus nog één keer alle registers open ik wist al van lege kamers en dat verdriet na jaren ook slijt…

bleven in de lethargie van jouw religie ik had de boeiende film willen geloven de witte zeilboot kunnen uitzwaaien in mijn heilig harnas had ik mij niet mogen vergissen toen je me achterliet maar dat deed ik wel ik vergiste mij absoluut toen ik de witte boot zag vertrekken wist ik dat er een geschiedenis voorbij was gegaan je…

“Neen zeg ik, dat heeft het schoolbestuur besloten” “En wij dan, wij weten van niets, nada, niets” hoor ik in koor “Het moest ook een integratieverrassing blijven dames” zeg ik Met stomheid geslagen worden hun kinderen geroepen De 1 na de ander rijdt weg van hun ideale witte schoolkeuze Ik roep ze nog na “Denk niet zo zwart wit, kinderen zijn…

koud als marmer de oneindigheid waarin ze zwerft zo tergend teer onaanraakbaar in de volkomen stilte van de dood uit de wolken raast de storm…

Zij die mijn ziel bekleden met witte wanden balsemen mijn winterhanden. Witte tulpen Die lichten door mijn ogen wiens innerlijke glans door ’t wintergrauw is gedoofd. Laat hun licht mij doorschijnen opdat ik weer in leven en liefde geloof.…

Tulpen glimmen zacht, hangen zwaar, maar blijven sterk in de Aprilsneeuw.…

hij kwam in de nacht op kousevoeten naar binnen zijn boodschap verpakt in de kleur van een lach gebaarde naar mij wilde anderen niet storen dempte zijn stem maar was toch duidelijk te horen een glimlach in wit tegen zwart van het weten hij gaat mij leren het leven voorgoed te vergeten nu komen de bloemen nog steeds in de knop…

De witte vlinder beweegt, om hem te redden -- doof ik vlug de kaars.…

ze vraagt het winters onbehagen niet langer te verdragen naar buiten te komen de huid te schonen door te spelen in het licht we leggen haar het kwetsbaar witte voor geborgen in de donkere maand ze blaast een zoele wind erdoor en kleurt wat zich zo schaamt ze raakt een toon die al zo lang niet heeft geklonken het nieuwe leven…

En streelt zachtjes haar witte vredesduif.…

ik hou van pauzes ik hou van wachten vóór ik naar de witte landingsbaan vlieg en dan met een smak op het matras op de grond beland ik hou van landen ik hou van pauzes ik hou van wachten heel even maar nog een keer? nog een keer!…

stralend kwam het vuurwerk van de zomer de kinderen tegemoet hun ogen spiegelden de kleuren die zij al eens hadden ontmoet een lieve verre herinnering met de onbekende koude en grote blauwe zee in golfjes wit die maakten dat het strand draaide je kon het aaien zonder gezicht zij hebben geluiden van het slissende water…

voor Gerrit Kouwenaar zoveel grijzer dan het wit is een streep ontdekken op een spierwitte muur was het moedwil of een ongeluk wellicht voor de dichter blijft het gissen en er is niemand die de waarheid kent de streep bleef grijzer dan al het wit en vooralsnog de oorzaak onbekend Lejo…

denk niet zwart-wit denk grijs niets is helemaal zwart niets is helemaal wit elk mens is gekleurd door alles wat er in zijn leven is gebeurd…

Een herfstige boom laat steeds meer blad en vrucht los tijd voor nieuw begin…

door Gelauwerd als het beste paard van stal Met miljoen versjes op het boekenbal Maar 't loopt niet, dat is waar ik mij aan stoor: De Sint kwam bij ons op visite Met veel koek en weinig gard Hij kwam tezamen met twee pieten Voor wel zestig euro, zwart Ach, als hij met een moeilijk rijmpje zit Wil ik hem best wel helpen, maar dan wit…

zag de mieren vliegen meeuwen zeilen hemelhoog een snelle wenk onzichtbaar vond gevleugeld zwart een witte dood waar warmte eindelijk expansie gaf en vrijheid los van aarde was gingen zij met duizenden op laatste vlucht de meeuwen hebben dagenlang gerust…

ik tipte vlindervleugels wit tot korenblauw zij kozen kleuren van de hemel wolkten speels en trouw ik palette vele combinaties schilderde met dunste kwast toch heb ik nooit het echte fladderen op linnen vastgelegd…

nog is het laken wit de handen aan mijn bed zijn bruin zie zon in lach en woorden zij dansen rustig zomer in bezig zijn met mij maar als ik wakker word zijn vele bladeren gevallen gestorven in hun herfstpijn mag dan na al dat gaan de eerste sneeuw weer even smetteloos als mijn laken zijn…

En ook al zijn de tijden anders in het raadselig verhaal lazen wij samen de korte berichten en bleken digitale telefoons te haken in een ver en heet verleden Het stikte van hoofse boodschappen die ik wiste maar nog altijd weet en niet vergeten kan, geloof nog steeds beleden: dat je ogen mooi zijn, schijnen, blijken, blijven, mij voorkomen…

Een Brits toneelgezelschap zoekt een lijk Om vierentwintig maal te figureren Wie stervend is kan heden reflecteren En ligt dan straks misschien als lijk te kijk De rol dient tot demythologiseren Van alle raadsels rond het dodenrijk Wie deze rol wil moet (néé, géén gezeik!)…

leiden zonder zichtbare macht dwingen geeft de zwakte prijs van uitoefenen in onwetendheid de vruchten die de dader plukt zijn vroegrijp en verbleken mettertijd voor wie het weet, alleen maar goed nieuws het paardenhart is zacht, integer en puur maak het hare tot het jouwe durf leren kennen, een relatie voor lange duur het stelt je voor raadsels…

Het is al lang een raadsel Voor alles wat ik doe…

Dat zich met levend wier omgaf terwijl het zong zijn raadsels vanuit de diepte der bron.…

de omvang van haar schedeltje stelt ons voor een raadsel. onder haartjes, een voor een vouwen zich blaadjes toe tot been zodat haar gezichtje als een lampenkap vol licht de binnenkant weergeeft - anders zien we de niet roze lettergrepen van haar handjes of het ritselen van een glimlach wanneer die opkruipt naar de pasgeboren oogjes en ze…

Nimmer in dit droombeeld onderkent wat in de eenzaamheid van elke geest, een heerlijk raadsel blijft, een weergaloos moment, waarin de mens geen schaduw heeft,en op goed gevoel z’n lichaam leest.…