Alle inzendingen over zielloos

de verf is verdroogd penselen hard geworden in een liefdeloze tijd het palet vol stof de felle kleuren somberen een zielloos dof het linnen is nog onberoerd maagdelijk in verwachten dan schetst het licht weer voor het eerst kruipt schaduw uit de nachten een compositie van zwart wit waarin al kleuren groeien de winterslaap…

Gebroken ogen die zielloos staren…

roerloos zij lijkt bevroren ademt in blaast zacht uit doelloos als nooit tevoren heeft het min of meer verbruid spoorloos haar vertrouwen vraagt zich af in zwijgen gehuld stuurloos in haar rouwen voelt een straf maar kent geen schuld zielloos is de vrucht die zij meedraagt in haar schoot weerloos als zij vlucht en…

Waar splinters 'hoop' verscheuren en vlammend rood de aarde kleuren Waar blinde ogen in verwrongen lijken zielloos naar de hemel kijken. Rest, het slagveld van de dromen zal 'daar' ooit een eind aan komen. Of rest enkel nog de waan als de zin van het bestaan'.…

ik las gezichten in de aftelmodus als voorbijgaand verkeer verschrikte ogen lijven uitdagend naar voren gebogen haren dwarrelend in de trekwind van passerende treinen heb niets met zielloos plasma dat vloeit op het moment heb er zelden eentje gekend waarvan het talent alle harten brak die met een lach en blik de wereld…

Uren verstreken, en onderwijl lag daar zielloos lichaam tussen muur en bed, van lieflijkheid ontzet. Nu: ren, jij doder, met wapens als handen, handen als wapens, roeispanen op je tong en cowboymeisje, als pontwachter naar de hellepoort gevaren. Vruchten van de drakenboom werpen, uiteindelijk, altijd drakentanden.…

Of wordt het vanzelfsprekend wanneer men klopt op de deur van mijn cultuur en taal die ik niet versta, het gezicht zielloos afgekeerd niemand minder dan alleen de af – en toekomst van mijzelf heb gediscrimineerd?…

ik droom mijn dromen dieper in het duister van de nacht ik doe alles wat jij wilt ik lijk wel gek de eerste twijfelende traan rolt over mijn slapende gezicht wat ik nu voel is onbeschrijfbaar mijn avontuur wordt intenser in de cadans van mijn zielloos hart droom ik mijn dromen grondig ik zou iets willen dichten maar mijn droomslaap…

Genaaid in zwart Geregen in naden Van steen, van kleurloos, Zielloos hart.…

hoofdstuk zonder hoofd onzichtbare punten mijn pennenvuur uitgedoofd de gevulde leegte vol van niets ruim van ruimte vol van gedachten over iets ik ben de dichter van iets over niets dan wel niets over iets het maakt mij lichter zonder licht heb ik dit in uw schaduw verricht manco en blanco uitgestrekt, van zieltogend naar zielloos…

zonder recept zijn woorden zinloos die zwart witte toetsen trachten te raken op een piano die geen muziek wil maken niet eens een melodie zonder ritme en klank in een zielloos slaan zonder ooit noten te kunnen kraken zelden klinkt genialiteit in de ijlte van grote concerten juist in contrast geeft de meester gas om uitmuntend…

Eeuwig leven Vrienden, ik zie ze geboren worden en sterven. Zij leven ik niet. In mij staat de tijd stil. Zij gaan dood ik niet. Ik moet verder leven, alsmaar verder leven. accepteren dat ik ze nooit meer zie. Doorleven, dat is mijn lot. Eeuwig leven…

Hun hart reeds lang verstard in 't zielloos, strake ritueel. Hun plichtmatig mededogen ontwaakt op deze zondagmorgen. Hun leven zonder echte zorgen is financiel allang geborgen. Dit treurige gebouw waar men op deze morgen slechts terloops de eigen soort begroet en het eigen denken weg laat spoelen onder een spirituele koude douche.…

Hoe ik zijn dood beween', Hier, bij dit zielloos stof, Breng ik d' Alwijze lof: Want, dierbaar kind! uw druk Veranderde in geluk; Gij werd bij d' Englenkring Een welkom Hemelling.…

vol met handen krioelt in de priëlen van de kwelder geen soldaat zal hier ooit passen in de vrede van het hart doch ik gis slechts met wat woorden want mijn land draagt eeuwenoude wonden in verzet maar ook in oorlogsdaad hoe kan ik leven in de vorens van mijn dromen waar sporen worden aangewakkerd door hol uitgevreesde monumenten zielloos…

Door somber doodse dalen dwalen zielloos, verdwaasd en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte…

Als gekurkte flessen in een rek liggen mijn gedichten daar in schemerduister op hun stek in stof gedompeld rijp en klaar Gevuld met rood of wit of wijn nooit gekend naast fraai bekroond een teugje awater of een slok azijn lauwerkrans naast nooit beloond Sprankelend drupt op zielloos dood soms liggen ze te kruisbestuiven de geur en smaak…

Hij ziet dichters als sudderlapjes, zielloos garend in een braadpan. Trage stakkers die je negeren mag. Een gedicht is een stopwatch die loopt, dan staat de stopwatch weer stil. Hij wil feestelijk uitgedoste mensen maskers afrukken en in hun gezicht zeggen dat alles niet te harden is.…

Verdomme wat een gekloot Aan de overkant Een despoot Een zielloos figurant in zijn zelf verzonnen soort van autistisch verhaal In al zijn ziekte misschien op de een of andere manier zelfs goed bedoeld Defaitistisch, vernielzuchtig, depressief? Bob Marley verkeerd uitgelegd? (stir it up). Waarom, waardoor?…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

Zielloos dool ik door het leven niet wetend waar een doel is gezet; ik hef me op in een alles geven ook al wordt het nemen me belet. Mijn laatste hoop wil ik sterven in vleugeltranen, een zwanendans; de golven die mij zullen erven ebben zacht weg in schitterglans.…

Ik ploeter niet meer door het rulle zand en de duinen zingen niet meer, zielloos beademen de golven het strand, diep in mij gaan hamers tekeer, stampen weer beelden in mijn hoofd van de drukke zonovergoten kust, waar ik je eeuwige trouw heb beloofd.…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

Ik heb nooit geweten hoeveel pijn dat afgesneden zijn zo schrijnend zeer doet en mij zielloos laat verlangen naar eertijds, slechts Liefde, niet dat bange, die lege leegte wat toekomst heet, oh God ik mis je. Je sprankelende aanwezigheid, onze onafscheidelijkheid en onze zielen twee in een, ik mis je zo.…

Wat achterblijft: het zielloos lichaam en de zekerheid dat iets verdwenen is dat niet bestaan kon maar er toch was. ---------------------------------------------- Uit: 'Kanttekeningen', 2010.…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

Zielloos siert het wantrouwen zijn eigen graf.…

stutten totdat zij de schemer niet meer als vanzelf kunnen dragen soms schijnt de toekomst zich eigenhandig te versmallen onderwijl liefde verdort in hart en nieren en in koudvuur teneinde versteend dreigt samen te vallen * zie hier desalniettemin het vruchtbare zaad van morgen in het harnas van de schijnbare dood verban het zielloos…

Met mijn scherven dwaal ik zielloos voort, eet uit de vuilnisbakken bij de Mc Donalds, koude Cheeseburgerresten, wat patatresten en soms een halfafgekloven Big Mac. Halfopgegeten sausbekertjes lik ik uit alsof het truffels betreft. Ik rook gevonden sigaretten en ik slaap in een park onder enkele lieve bomen.…

O zee, gij ziet ons arme mensen aan met de gerustheid van wie zielloos leven, blijf steeds de sterke, voelend d' eigen kracht, omdat gij weet uw niet te breken macht, omdat gij weet, dat w' alles u vergeven, als wij aanbiddend voor uw schoonheid staan.…