Alle inzendingen over zonnebloemen

een raaf blinkt als staal in het zonlicht het avondrood kleurt de daken het boomblad wiegt in de wind het rode stof van puin waait uiteen in lege straten de mus klemt zich vast aan de rand van de dakgoot de nacht vergrendelt de lippen legt je het zwijgen op we weten van wrede mensenhanden van sterven in een koude leegte en…

Nu een star gebonden zonnebloem in 't grijze winterlicht. Verslagen huilt ze november-mist. Vergeten souvenier uit eerdere zomertijd. Zelfs niet tot vogelvoer herleid.…

Wanneer ik een zonnebloem aanschouw voel ik het geluk al stromen en moet ik lachen vanwege die enorme vrolijkheid. Die zonnebloem blijft maar groeien en de wind heeft steeds meer kracht om hem te laten buigen maar barsten doet hij niet zo snel.…

goden vlam op mijn balkon in jouw bloem zingt de zon in jouw hart weent de nacht velden vol met gele pracht stengel als een wachter met kostbaar bloemenschild reuzen hoog van den akker in de hemel opgetild daar de zon nog was verbleekt bent gij in een kas gekweekt kijk naar mij en ik naar jou als je einde komen zou bewaar ik je…

en toen merkte ik het pas dat jij ze nooit meer hier zou zien dus lief geef ik je zonnebloemen om te groeien tot de hemel die jij hier op aarde was…

Ik mag naar de zonnebloem kijken tot ze jou in de hemel zullen bereiken.…

Dan krijg je zonnebloemen, Nog groter wel dan ik. Elk zal je tuintje roemen, En jij hebt grote schik.…

Zonnebloem in de nacht troosteloos en grijs. Verliest al haar kracht en pracht. Terwijl de maan schijnt voelt zij zich verdrietig en nietig onder het zwart hemelrijk. Maar kijk in de morgenstond als het al weer licht wordt en de zon opkomt is zij reeds in de wolken. En haar vreugde is dan met geen woorden te vertolken.…

snijden de zonnebloemen bind ze tot het mooiste boeket het oogsten is begonnen op de plek waar ik nu kom ik sta stil,kijk nogmaals achterom enkel mijn eigen schaduw..…

Hier sta ik dan als zonnebloem zo maar tussen het puin. Ik kan mijn kop nog draaien al hangt hij wel wat schuin. Hoewel ik mij bij tijden soms ook wel eenzaam voel heeft onze grote Schepper met mij toch ook een doel. Wanneer het weer wat meewerkt begint mijn kop te zwellen en wordt er zaad gevormd voor vogels om te pellen.…

Van zonnebloemen is bekend Dat ze zich naar de zon toekeren Dat weten ze instinctief Dat hoeven ze niet te leren. Maar eens om de zoveel tijd Voelen ze zich verloren, Als ze bij een eclips De zon niet kunnen monitoren.…

moet om de zonnebloemen laveren elfen de fee neuriet tevreden al wordt er door de auto's op de aangrenzende weg nog steeds hard gereden in dit paradijsje zet ze even haar zorgen opzij is blij…

(elfje) zonnebloemen met ogen groot als schoteltjes zien we elkaar bewonderend staan…

Een zonnebloem staat droomverloren en al voorbij haar hoogste glanzen met lome blaadjes droef te staren. Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog niet gezien zijn?…

van verre tropenoorden Zo tastbaar, de ontvanger kreeg een langverwacht bericht Van Theo, Henri Paul Gauguin of Vincent's jonge nicht Een groet of levensteken aan de wand door ijle lucht Liet jou zo nooit met lege handen op hun verre tocht * Obsessie van de meester werd toeristische attractie Een grote geel en groen geverfde zonnebloemen…

zonnebloemen in een aarden vaas stilleven in drie tinten geel vernislagen vermengden zich onlosmakelijk met wie je van origine bent bewogen over verre grenzen reizen uit de comfortzone het fragiele overschrijdt niet langer grenzen het kostbare oude verplant men niet zonnebloemen in een aarden vaas stilleven…

Langzaam vergeelt het landschap veld na veld: zonnebloemen Ze steken af tegen het blauw van Franse luchten Steken af tegen het geel van velden vol graan Steken af tegen het groen van weiland na weiland Straks glijdt de maan het dekor van deze boerenroman binnen Blijven de zonnebloemen worden handspiegels van maan.…

de zonnebloemen keren hun hart naar de zon tegen de schutting groeien nog de pompoenen witte vlinders die de rode rozenpracht zoenen een kleurrijk en levendig feest in de tuin alom witte klaverkopjes heersen over het gazon waarover de bijen luidruchtig ronkend zoemen de zonnebloemen keren hun hart naar de zon tegen de schutting groeien…

Ik droom de vele zonnebloemen die om de zomer staan te springen. De honingbijen van mijn verlangens dwalen in de tuin van mijn hart en zingen.…

Van indigo en koningsrood van waterverf en smaragdgroen van zonnebloemen en koolzaadgeel van koolwitjes op lavendel van al die dingen meer vertel ik als het zomert weer…

in sluiers tussen zonnebloemen…

vette vink zat op het geplaveide paadje vlakbij een laat uitgebloeide zonnebloem at vraatzuchtig een pas gevallen zaadje…

Ga er niet vandoor maar roep mee in koor om Barabas en Zonnebloem !…

Hij was mijn broer, Als een zonnebloem gekomen op deze wereld En als een zonnebloem heengegaan. Hij was mijn broer, Zachtaardig, vredig als een lammetje. Arm in dingen, rijk in goedheid. Hij was mijn broer, Ik zal hem voor altijd missen tot ík heen ga. Alleen en warm met anderen in zijn wereldtje. Een broer van wie ik houd.…

Vincent van Gogh vergrootte haar roem, de koningin der planten: de schone zonnebloem.…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

nu wel moe Van al dat geven Je deed je oogjes toe Zo lang, zo stil, zo voor altijd Maar in alle vlinders in mei En in alle warme zonnebloemen En in alle fonkelende sterren Blijf je bij mij Tot dan, tot voor altijd, tot verder dan de eeuwigheid…

Dappere ezels, manden vol zonnebloemen op hun sterke ruggen, trekken door de bergen en raken bijna de kleine witte wolken die ook in een rij de zon langs de hemelboog dragen.…

De man die mensen aan het huilen bracht, Met woorden waarvoor men hem maar blijft roemen, Was bij het oog, het bos, de zonnebloemen Absent, al had ik hem daar wel verwacht. Of was het toch een rituele dans, Want waar, in hemelsnaam, was Timmermans?…

je kus is een zon een zonnebloem in het licht ontluikend middaguur een beetje afscheid van je blik, verrassend weer ik zing het gedicht dat je streelde mijn borsten iets mooier lieflijk langzaam van vinger tot duim…