Alle inzendingen over zwijgend

tot - een cyclus later - deze negen nevelkinderen baarde de jonge moeder rolde blozend al haar stralen rond en rond tot zij – ver boven het bos verheven- in duisternis haar liefste vond de bomen bogen zich vol zorgen over de blinde kleintjes heen maar die stegen naar het zicht dat helder licht door wazen scheen het woud verzonk in zwijgend…

Lachen met een drankje is vrolijk De politieke clown vaag grappig is olijk De jeugd te voorzien met munitie is scherp Winst gegeven oorlogen niemand die het verwerpt Blakerende lichamen verbranden Onmachtig ten hemel reikende handen Het schreeuwen van ongehoorde gebeden Wrede beelden zorgvuldig gemeden En zo dommelen wij voort De zwijgende…

Uit de bomen zakt reine adem weg op lager lover, verfraait de tonen van 't gevederde koor dat hier mag wonen, vol liefde zingend, of zwijgend _ aan de leg! Luchtig gras geeft alle zerken jong gemoed; rondom de behouwen stenen zweven gedachten met stil leed, trotse weemoed.…

Beukt en striemt de pijlers van de brug die zwijgend schrap staat tegen overgave. Eeuw na eeuw is wat hij weet het binden van twee oevers. Waakzaam, moe. Weer ga ik door de oude stad, altijd naar de rivier. Midscheeps posteer ik mij in machteloze aandacht, blote hand op steen.…

En zwijgend leggen wij onze vermoeidheid In het gras, en de jaren die zwaar En donker sliepen in de zoom Van onze jas ontbloten zich daarboven In een jongenskeel en dansen op En neer in een vochtige meisjesmond Als wij, de grote mensen, moe zijn Van het praten, Van het praten, Van het praten met elkaar, Gaan wij de tuin in en verzwijgen…

Eén enkle maal: dan zal Uw hart Vergeten wat gij thans beschreit - Mijn droefenis die zwijgend mart, Mijn smart die om Uw droefheid lijdt. Geef mij nog ééns Uw koele hand: Dan zal 'k voor altijd van U gaan, En dwalen langs 't verlaten land, En klagen van mijn laatste waan.…

Hij wil dwars door het stenen huis, hij volhardt in zijn heimwee, zwijgend, laat zich met geen klem van drempels overreden. En als wij in het donker de deur dicht- slaan brengt hij geen klacht uit, geeft geen kik. Pas maanden later vindt men tussen deur en drempel, geplet, gedroogd, zijn bijna gewichtloos, haast onstoffelijk omhulsel.…

zien en zwijgen laat me stil zijn nu ik thans zoveel gesproken heb in gezichtsvelden drijven al mijn woorden langs vooropgezette routes en het tijdpad van een leven dat niet langer is -laat me stil zijn- zwijgend haar teloorgang tot de weerkeer van haar wezen zien in woorden en in beelden slechts mijn stem leggen, want ik mis…

Als we beiden de verste sterren gadeslaan gepriemd op het zwarte canvas van de kosmos wordt de afstand driedimensionaal overbrugd en kom je zwijgend uit het niets vandaan, in elke hand de contouren van ons verhaal,een aubade aan de tijd waarin ik berust en ademhaal.…

zwart en wit ontembaar was Dit landschap heeft ons voor jou geopend Om ons verlangen naar jou te begeven We hebben er tegen elkaar geschuild voor het dansen van je leven Doorvoeld de lessen die je ons hier leerde Waar jij vlinderend steeds weerkeerde In dit landschap zoeken we nu niet langer Maar blijven we langzaamaan bewegen tot we zwijgend…

drinkt in dit schijnbaar zinloze weer brengen lange witte wolken een kalme vervreemding het suizen van een verkwikkende koelte is weggestorven in vroegere zomers nu de tijd hier anders verstrijkt windvlagen dwalen met een glimlach door de kamers die als graven worden gevuld met de uitgebluste toekomst met elke korrel verliezen kleuren zwijgend…

nadien onbepaald zwijgend oorlogskranten weten dreigend, economische sancties bekrachtigen hopeloos... vloeit de hongersdood overleven de kruimels van een laatste zelfgebakken brood ...muisjesstil en muisjesdood, lijk de witte scud-raketten die ik in mijn dromen zie..…

Als we beiden de verste sterren gadeslaan gepriemd op het zwarte canvas van de kosmos wordt de afstand driedimensionaal overbrugd en kom je zwijgend uit het niets vandaan, in elke hand de contouren van ons verhaal,een aubade aan de tijd waarin ik berust en ademhaal.…

Het notenbeeld in een partituur is niet meer dan een zwijgende stomme abstractie die roept om expressie een realisatie een uitdrukking in 't hier en nu: dan is sprake van een muzikaal proces waarin de bewegende elementen van muziek en hun samenhangen tot stand komen uitsluitend in de tijdelijkheid van…

Hier verwijlen we weer als stormgoden blind in elkander , zwijgend als verloren zielen in mistwolken, wachtend, vragend, vermoedelijk ook argwanend voorbij het beeld van gelukkig zijn starend . Hier liggen we weer dromend van wilde vormen in elkanders handbereik geuren snuivend in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen.…

Dezelfde mooi-gebogen dreef koel, zwijgend, als een kerkenbeuk. Mijn tuinbank – of ze wachten bleef verscholen onder rode beuk. De merel, in de koepelkroon, fluit bij deze avond als van oud? Weer schakelt ginder toon in toon het torenlied zijn keten goud.…

Iedereen kent het boek over de koning zijn macht, de raadsheren en het grote paleis met al zijn binnentuinen vol heerlijk geurende bloemen maar ik beschrijf wat ik leerde van ervaren mannen, Paardenkop en Goudnavel, over genoegens in het donker, achter de hoeken waar schaduw geheimen maakt van verborgen deuren naar de gangen door het zwijgende…

verrukkelijke hemel laten vallen in de krimpende schaduwen van de morgendauw omlijst door stille woorden zullen altijd in ieders armen rusten sporen wat ons verlicht en wat zich uitbreid als we de helderste sterren gadeslaan een gouden stip aan de horizon van verre kusten, worden afstanden driedimensionaal overbrugd, dan ben je zwijgend…

bij dageraad staan nog je zevenmijlslaarzen zwijgend op jouw komst te wachten. want ze passen slechts aan jou, die zonder om te kijken, in het niemandsland is verdwenen.…

Maanden vele uren verder veegt hij bezielt en trilt iets los ziet zwijgend zwoegend gaandeweg het bos: daar staat een kunstwerk, recht. Wat er dan nog verder moet? De race is immers - bijna nu - gelopen de verf al ietsje uitgehard en nagedropen.…

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages Stond de oude…

Mensen leven, de wereld gaat verder, alsof niks gebeurd is, zwijgend als de stille zee. Ik kijk om me heen, ik probeer je te vinden. Daar op de plek waar ik jou altijd zag. Ik zie je niet, en ik loop verder, op het ritme van jouw lach. Ik volg jouw voetstappen, gewist door de regen. Elke stap die wij samen hebben gezet.…

Zoekend naar jou Maar kan je niet vinden Je ogen zo blauw Dat ze me bijna verblinden Je geur warm en zoet Je zoenen intens Vertrouwen en moed Een bijzonder mooi mens Je liefde zo puur Je emoties vol kracht Verlangens van vuur Sterk en toch zacht Grensverleggend Een toekomst, een doel Zwijgend veelzeggend Je volgt je…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…

Iets dat zegt ik weet het gewis dat alles van waarde weerloos is Kind dat schrijend word geboren smart die eenzaam verder leeft mensen zwijgend in de straten 'n lach die simpelweg houvast geeft.…

zwijgend kijkend oog naar oog, woordloos wordt niets misverstaan, beminnen verloopt hier simultaan, ware liefde behoeft geen betoog.…

mocht niet mee Ze huilt zachtjes bittere tranen Ze loopt niet meer voorbij heeft geen idee meer van haar doen ligt op een zaal met drie personen Ze vraagt zachtjes om haar medicijn Ze loopt niet meer voorbij de maatschappij is haar vergeten liet haar zitten met een bedelstaf-pensioen Ze sluit nu zachtjes haar gordijn En wij, wij lopen zwijgend…

Een krassende pen op het zwijgende papier, Dat doet me na al die tijd nog steeds plezier. Het duister valt, aan het einde van het licht, En ik, ik schrijf maar weer eens een gedicht. Ik denk aan vroeger, aan nu en ook aan later, En denk: Liep ik ook maar eens over water.…

door lokkend haar, nog ongekamd ze had wat dromen in de nacht ze heeft wat dromen in de morgen maar voeten aarden en ze laat het leven stromen een glimlach, wat verlegen fluistert gedachten in haar hoofd en krult langs half geopende lippen ze loopt de kamer door passeert de spiegel werpt een blik “goede morgen” zeggen haar ogen zwijgend…

Geen zwijgende Verhalen meer uit Lamgeslagen monden. Afgesloten oren als Een kluis. En dan is er Stilte.…