Alle inzendingen

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

Op het dorre gras boort hij de bek in de grond. Is één worm genoeg?…

Wanneer de hoop zijn belofte nagekomen was was je niet gestorven in de armen van een vreemde terwijl ik aardappelen kocht. Dan was de telefoon niet blijven roepen onder in mijn rugzak. Maar ik kende hem die hoop met zijn beloftes die hij zelden nakomt. Ik wilde je nog even levend houden. Onder in mijn rugzak in de telefoon was…

Onze Heer Jezus verbleef op Aarde, sprak bemoedigend tot de enkeling, terwijl Hij door helende vertelling allerlei mensen om Zich heen vergaarde. Wie de Heiland bijstand vroeg, zelfs verklaarde radeloos te zijn, gaf geen uitlegging van eigen godsdienst of levensbeschouwing. Welke smekeling ook behield zijn waarde. Thans zetelt Gods Zoon…

Waar is uw boezem, die in mijn handen zuchtte ik mis ze in het straatbeeld en in mijn huis het grijs heerst, de zwarte pakken zwijgen de schommelstoelen blijven sober bekleed. Zal ik uw kunstwerken in pastel plaatsen, uw mond zwijgzaam en in serene rust, terwijl ik over de zachte kleuren een mistgordijn trek en het penseel zich in mijn hand…

Er waren fraaie melodieën instrumenten met bijzondere geluiden bij een smeulend kampvuur om de overwinning te vieren gaf je mij een boek vol kansen je danste als een honingbij zoeter dan de zoetste terwijl de zon brutaal onderging in het diepe huilen van de nacht bracht ik je terug naar de roeiboot en we dachten dat er vrede zou komen…

Een reislustig en avontuurlijk vijfkoppig gezin uit Meeren gaat de bestemming van hun zomervakantie concretiseren, er wordt met spanning naar Moeder gestaard, ze gooit 'n pijltje naar een grote wereldkaart ... Oké, ze zullen dus drie weken achter de ijskast kamperen !…

hoe de zomer deed alsof niets teloor ging alsof vergankelijkheid een stoffig onleesbaar boek zou zijn alsof hij niet zag dat de oceaan altijd hongert naar het belagen van de kusten hoe de herfst stormend het land veroverde zomer en mens overmande hoe wij als golven braken op het kiezelstrand hoe wij afgemat het fort bereikten…

Als vissen konden praten en bomen konden lopen als mensen zouden zwijgen dan hoor je vogels lachen Als Onze Vader die in de hemel zijt op aarde terug zou keren krijgt hij spijt van zijn schepping Iemand valt van zijn geloof een ander valt van zijn stoel de stad is blind en doof hoop raakt zoek in het gewoel Niets is wat het lijkt…

Zonlicht op water stilte draagt mijn zachte hart wortels diep in rust Ik wandel door het woud, waar het zonlicht teder danst op waterrimpels, raak alleen wat zich openstelt — mijn tere hart voelt stilte als een zachte stem die mij optilt nog vóór het woord. In de adem tussen de bomen vind ik rust, een stille kracht die mijn ziel omhult…

Het goud in de hemel verbleekt de vogels zijn stil om mij heen in ijle, etherische schemer houdt een stem mij, gekooide, gevangen onzichtbaar, maar wezenlijk tastbaar en sprekend van vurig verlangen In 't domein van mijn diepste impulsen daar worden de klanken gesmoord van woorden, herkenbare echo's zo vaak meer dan eens al gehoord maar…

Je ogen zijn d’mooiste juwelen, Schitteren meer dan briljanten, Kunnen mannenharten stelen, Hevig vuur doen ontbranden. De mooiste heuvels in Arcadië Vallen bij jouw borsten in niet, De grazige weiden in Arcadië, Vallen bij jouw weelde in niet. Jouw kersenrode lippen, Vragen om brandende kussen, Niets kan eraan tippen, Jij bent…

Stil eindeloos wiegend dompelen in omhelzing luisterend naar bladmuziek kijken met gesloten ogen naar schilderenden lentekleuren berust in de eenvoud van het leven, dat ik veranker in een rustige plek, een ligplaats in een wereld op hol. Ik laat mijn woorden ijl en teer deinen op luchtbellen terwijl zonlicht regenbogen kleurt dauwdruppels…

Ik beloof je geen gouden bergen te bouwen op slappe grond, ik beloof je geen liefde voor het leven uit blinde lust ik beloof je geen grote daden maar oprechte te doen wat ik kan te zijn wie ik ben dat is: jouw wijsheid wanneer je boos bent weerwal om je angst hand onder je hoofd nest voor je verdriet ik ben jouw begrijpende antwoord…

De tegenmotie werd niet aangenomen “We zijn geen gekkies” zei Frans Timmermans Want zonder Iron Dome is er meer kans Dat heel die Joodse kliek daar om gaat komen Op links wordt men behoorlijk radicaal En in de kern ook nog genocidaal?…

ik heb ze nog even uit het zicht gezet gedachten waarmee je nog steeds niet uit de weg kunt waar aan stukjes schuld en boete kleven over zaken die door geen van de twee partijen zijn te vergeven of mogelijk zijn te vergeten ook al is de rode draad van aanwezigheid soms duidelijk zichtbaar in vaak pijnlijke en duidelijke…

Elk woord gezegd hier was al veel. In doods gemompel: torentijd, de namen van de wielerkoers of 'hoi' tegen een leuke meid. 's Zaterdagsavonds tentmuziek. Dan sloot het dorp de wereld af. Fietsers verstarden tot publiek. Dichter und Bauer, waarom niet. Straat langs het water. Kritisch punt. Wat kwam na de muziek tot stand? Kijk zonder…

Hoe vreedzaam ligt dat dorpje Daar aan de voet des heuvels, Met al zijn boerderijen, Zijn kleine lage hutten. En bruine rieten daken, Met groen bemoste vakken, Zijn peer- en appelboomgaards, Zijn brede lindenbomen, Die wandelpad en hutten Omschaduwen en koelen! Hoe sterkend is die aanblik Der rijk bebouwde landen, Met welig…

graden veranderen door de richting die ik kies door lijnen die kruisen en nooit meer parallel willen zijn. mijn graden kantelen wanneer ik naar jou kijk – een ander soort zwaartekracht trekt me scheef. de kou in mijn botten toen ik bleef staan op het kruispunt waar jij allang parallel was gegaan.…

ken je dat gevoel de eerste aanraking — druppels die wachten om te vallen, om te zeggen wat geen woorden durven. in mij rupsen, jarenlang stil. één trilling, en ze worden vlinders. vluchtig, mooi, en sterfelijk. en ik vraag me af: hoeveel rupsen heb ik nog over?…

Ze voelden als het leven, de verlossende woorden; maar als adem bleven zij stokken. Waarop zij doelden, ’n verontrustend gevoel, zette aan tot het zoeken van scherpte om te zien. Met gezouten ogen starend naar een dor en wee land waar de einder verder reikt dan de tocht terug over zee. Of is dit schrikbeeld de illusie, en staan velen…

Ergens kronkelen zoete golven in zacht bewegen op en neer vissen springen boven water zwanen stijgen op uit zilverpapier emoties buitelen over elkaar penselen schetsen tederheid van de wind, een lentewind tussen oorlog en vrede en haar zijdezachte haar een landschap vol met groene oevers gele lissen en libellen gloed van een rode…

Leven is de weg naar de hemel en sterren in oneindigheid.…

Help meneer, ons land staat in brande! pompiers, flikken, hulpdienst allerhande. Zelfs ‘t verste gehucht van ons schoon lande; in lichterlaaie, een echte schande. Maar hort ‘n keer, naar die lachende stemme; het grootste geweld kon dat lachen niet temmen. De Zot, is het niet? daar hoog zijn toren; door zee omringt, van achter tot voren.…

Vroeg begon deze dag zoals overigens alle dagen zonder byzondere beloften gewoon bewolkte lucht zo afentoe gewoon een zonnetje en natuurlijk gewoon zo nu en dan een gewone plensbui. Door de straten lopen gewoon gewone mensen die zich gewoon haasten om hun gewone dagelijkse inkopen doen en vervolgens zich gewoon haasten naar hun gewone…

ik heb de schaduwen van duizenden mensen voorbij zien flitsen zonder hoofdletters of opvallend stukjes identiteit waar zelfs de kleuren mengen zonder enige personality heel af en toe flitst er iets markants voorbij in de lay-out van pijn liefde en verdriet een view met een opkomende zon wit rijpende vorst aan de…

Ik heb er zo de klere in of aan! kent u die uitdrukking? ik, ja ik heb er zo de klere in of aan aan vooral m'n kledingkast en dan met name het opruimen, het opvouwen, het ordenen en zeker het strijken, gladstrijken het wassen dat gaat nog wel en wit scheid ik keurig van bont en ik weeg af: 30, 40 of 60 graden en het ophangen dat wordt al…

ijle lucht was koud en zilt liep waar strand zich liet verdringen door de branding meeuwen kliauwen in hun vlucht hun schaduwen op het natte zand sommeerden mij te wachten hurkend bij een stuk drijfhout waar een veer lag, zilvergrijs achtergelaten met betekenis even was er niets dan adem niets dan huid in de wind licht genoeg om door…

==================== vrouw op bankje in het park ziet de film van haar leven tegen het licht van de zoveelste lente ze weet de mooiste scènes gauw te vinden en de rest was nodig voor het verhaal show, don't tell denken is een wisseltruc, besef is woordenloos het - ik - verdampt in helder licht. Na het verhaal is de stilte onaangedaan, oneindig…

in al zijn vergankelijkheid was ineens de zomer daar toen de zang van de merel iedereen die maar luisteren wilde uitnodigde voor een helder gesprek de zomerwind streek over het hoge gras beroerde gedachteloos de mensenhuid glanzende goudsbloemen bloeiden zij zouden in de herfst vervagen ergens rolde een zandkorrel om niemand zou van…