Alle inzendingen

ik voelde vlammen zonder vuur een vonk verstopt in veen de wind wilde woorden die ik nog niet kende maar al wel verlangde ik liep langs lijnen van licht die leken te leiden maar lazen mij niet mijn huid hing aan herinnering mijn hart hunkerde naar houvast ik was een echo op eigen grond een roep…

ik kocht een maalstroom en kreeg het aardewerk er gratis bij de draaikolk zat in het midden, gewoontegetrouw maar mijn oog vluchtte eerder dan lichaam ofschoon geen randverschijnsel bleef het heelal uitdijen verder dan zwaartepunt, rakelings aan mijn zwart voorbij…

Rode Herfstbladeren Bedekt met koude dauw Vonkend in het prille licht als Vuurwerk…

voorzichtig balanceert ze op de grens van haar leven met een misstap naar links tuimelt ze in de diepte van oud zeer uit haar verleden met een misstap naar rechts valt ze in de afgrond van haar angst voor de toekomst met uiterste krachtsinspanning kijkt ze recht voor zich uit en loopt voorzichtig naar de fijne momenten van haar…

Dat je een verband wilt leggen tussen een droom waarin je goed boos en de waarheid zei, dacht je en daardoor ‘s morgens in je kracht, dacht je en dat je tussen alles wat daarvoor gebeurde zoekt, waardoor Tussen een bezoek en handeling van je zoon bijvoorbeeld, een poster op je voordeur, de dimlichten van je auto je vriendinnen…

Veel te lang lag hij al aan de kant Eindelijk heb ik hem nu weer in de hand Al een jaar niks meer geschreven Waar was mijn inspiratie toch gebleven Het was een lange tijd compleet verdwenen Al zit het dichten toch echt in mijn genen Het zat ver weg verstopt, ik was het eventjes verloren En ik kon het ook niet dwingen Het werkt niet om het…

Mijn vermoeide gelaat kraakt Bij elke zucht die ik slaak Ontdaan van mijn jeugdige moed Aanschouw ik de sleur nog eens goed Ben ik dan iets kwijt geraakt Met elke zucht die ik slaak? In de ochtend, als ik weer moet En de sleur mij wederom groet Kraakt mijn zuchtend gelaat Tot ik eens - met moed ontwaak…

Ben even los van Nederland en zit 'n paar dagen vast in Spanje in een soort Bijlmer Bajes van Benidorm op de 7e verdieping in de Binnenstad binnen veel grijs met witte tinten en 2 stoelen, 2 bedden en 1 tafel maar wel met openslaande deuren die massaal zonlicht doorlaten stralen Het heet 'Michelangelo' het appartementencomplex wel een…

De Opkomst van het Techno-Rijk Ze kwamen niet met laarzen en vaandels, geen marsmuziek, geen vlag in de hand. Hun wapens waren schermen en codes, hun leger: miljoenen onzichtbare duimen. Ze spraken van orde, van veilige havens, een wereld verbonden — geleid door geld. Geen vrijheid, slechts algoritmische ketens, een toekomst gesmeed in koud…

Het Koninklijk Concertgebouw ziet liever Geen Joodse mensen op hun planken staan Het Chanoukaconcert is van de baan Ze worden daar niet in- maar exclusiever Zo komt Ben Ali Libi weer voorbij Waarschijnlijk niet als laatste in de rij…

de liefde en de dromen vervlogen waarheidsval en betichting, vluchtige ogen de minste herinnering en woorden bogen gericht opzij omdat geen lucht alsnog ‘t einde was ’n nieuwe lezing als we ‘t op ‘n scherpere manier doorzien ‘t eb en vloed van gevoel laten stromen mogen bloeien als ’t ijzeren hart in de hand van ‘n ieder die dat nog dragen…

Als ik in jouw ogen kijk zie en voel en weet ik wie wij waren in een lang geleden verleden details ben ik kwijt Ik ken geen namen geen plaatsen geen tijd Slechts de energie van jou en mij samen in een lichtreis door de eeuwigheid…

Wat grootvader wist, is hij wel vergeten, maar spelen kan hij nog. Wanneer hij de kamer door de ene deur verlaat om een seconde later door de andere weer binnen te komen, dan heet dat: een wonder. Geen wonde in het hoofd. Hij herkent zijn derde vrouw aan de bonen die ze hem voorzet, Steeds spuwt hij ze weer uit, want nooit zijn ze eens…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

ik brak maar niet open ik brandde maar bleef in as de echo die ik was verstomde in het vallen wat ik vasthield viel wat ik volgde verdween de weg wist mij niet meer de wind keek om maar keerde niet ik liet niet los ik verloor zonder weten wat ik won stilte bleef maar sprak niet meer mij toe…

menig blad van de rode en de groene beuk begint te kleuren gaat langzaam op weg naar het goud van de goden…

Ode aan Pablo Escobar Je werd gepakt door de Amerikaanse overheid Het betekende je dood Je groeide uit tot een held En het Colombiaanse volk was bevrijd Pablo Escobar El Patron…

Mijn verwantschap met Paulien Cornelisse niet dat ik beter ben, haar goed ken, nee dat niet niet dat ik slimmer ben, nee ook dat zeker niet het zijn haar krantencolums en mijn hartenkreten op gedichten.nl weergaves van onze dagelijkse activiteiten en wetenswaardigheden zeg dus maar als een soort persoonlijk dagboek, onze dagboeken leesboeken…

Al die doden, in de naam van God, Hoe lang blijft dit krankzinnig lot? Duizend jaren vol bloed en gebeden, Wanneer drukken wij op stop – of breken wij de keten? Daar van boven, Zie je al de bling bling op de kerk top Daaronder sukkelaars op een kartonnen vod Is het niet, dat we worden bedot Misschien is satan wel verkleed als God. Kale…

Een reflectie op twee schatten uit het Louvre ontvoerd, eerder vandaag hier ten tonele gevoerd respectievelijk 'Oermoeder' van Anneke Haasnoot en 'Op de dijk en Limes' van Evelyne * Is het niet een gotspe dat wij, nederige zielen tijdgebonden passanten in het ondermaanse ooit vol wemeldingen met zoemende wespen…

Mijn papa in gedachten.. Ik adem dankzij jou Een leven in zonder jou Jij gaf mij voorwaardelijke onvoorwaardelijkheid Mijn ziel weerspiegelde bij elke blik Een niet te verteren pijn Onzichtbaar liep ik langs jouw lijn Op zoek naar de hand vol intimiteit Droge ogen vingen mij Doordrenkt met bittere werkelijkheid Niet meer ben jij…

Ze loopt niet, ze zweeft door dagen, de zon volgt haar onbewust. Waar zij verschijnt, lijkt alles zachter, zelfs stilte kent dan weinig rust. Ze lacht niet luid, maar licht, zoals regen op een raam. In haar ogen danst het licht, een glans die niemand schaamt. Ze spreekt met handen, met gebaren, meer waarheid dan geluid. Wie haar ontmoet…

Zij nam mijn hand bezag de lijnen dwars en krom Je hartlijn klopt je hoofdlijn is verward Je lotslijn spelt nog een lang leven voor Met tal van wisselvalligheden Maar ik kom Bij je zitten staan en liggen nooit meer gaan. Ik blijf Ze nam mijn andere hand mijn mond mijn lijf Schrijf maar raadseltekens op mijn huid Voeg kleuren toe ossenbloed…

Misschien ben ik voor sommige mensen niet geloofwaardig, maar dit keer ben ik besluitvaardig! Na een lange periode bezocht ik weer een groep. In een groep vind ik het moeilijk te volgen, wat de mensen allemaal zeggen. In dit gedicht wil ik graag één en ander uitleggen. Het is mij duidelijk dat ik helemaal geen groepsmens ben. Daarom heb ik de…

Aan zielepoten met een glimlach als pleister op gebroken trots. Niemand voelt het zacht gehuil, wanneer het licht hen...vergeet!…

Een gladde, mooie, blauwe bol Met oh zo'n tere atmossfeer Geschapen door een Hogere Heer Of speelde toeval hier een rol? Een Thuis door allen uitgewoond Dat aan het protesteren slaat Met een veranderend klimaat Dat chronisch lijden aan ons toont Ze waarschuwt, maar wij horen niet De woede waarin ze ontsteekt De vurigheid waarmee ze…

Mijn ogen zien achter het zijn, Het niet-zijn waarin wij niet zijn, Niemand ooit wederkeert, Zoals de geschiedenis ons leert. Wat mijn ogen daar ontwaren, Is door mij niet te verklaren, Niet te bevatten of uit te leggen, In eeuwig duister gehuld. Mijn taal schiet tekort, Mijn woorden niet toereikend, Wijl er te veel bij mij schort…

Vader was een muzelman, na de oorlog liep moeder hem omver. Hij leefde nog om bij haar te zijn Het Rode Kruis wist van niets toch was hij er, te zwak om haar op te vangen een skelet in circuskleren geen geluk meer op de botten Ze had hem lief de man die zij wilde kennen een zieke, rokend tegen de tbc en pratend tegen de herinneringen…

‘Wie ben jij? vroeg de Rups. Geen bemoedigende opening voor een goed gesprek’ dat deze zon schijnen bleef maar zij schreef ‘in haar nachtjapon achter de rododendron’ da’k haar met ‘n grote/kleine/grote/grotere pil weggoochelen kon in de hoge hoed van ‘n ‘vallée des évanouis’ dat zij nu nie’ één van die ‘naamloze bomen’ wordt en…

kracht vinden in alomvattende leegte tocht omzetten in dat vleugje wind waar vleugels op gebouwd mogen worden voorbij een schatplichtig smachten prachtig opfladderen tegen het licht in zinnen verzetten door opheldering kwellingen vervliegen per hoogtemeter onwelgevalligheden verbeteren in ledige lucht als een laatste zucht die stilte verkiest…