Alle inzendingen

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

Zij vraagt hem ten dans in een zaal waar de dood zorgvuldig en vergeefs wordt afgedekt en weggezongen. De onzichtbare nadrukkelijk aanwezige manifesteert zich in vlekken en onder rimpels van de tafelkleedjes. In ik-geef-je-een-roosje liedje hij wurmt zich in het glas dat uit beverige handen glijdt. In opgeruimde niet te vermijden…

We zouden karikatuur tekenen ‘k Tekende een model dat voor me zat Daarna mezelf vanaf foto op mobiel Het erge was dat ‘t mijn lerares beviel, ze beamen bleef dat het precies leek Ik leek een man Ze zei naarmate mensen verouderen minder zichtbaar was of man of vrouw, anyhow, misschien was lachen het voornaamste die morgen…

Vanuit mijzelf kwam ik op, waar ik geland ben, de Neith van het rationele weten; waar ik vooruitschrijdend verstand plan, overstijgend denken manage, als ondersteuning van de vleugels: deze lange gangen der kennis der genezing, waar ik een wereld gebouwd heb, jouw kunstbrein in detail verbeeld wordt, -de zenuwen zorgen dat je af…

Ja, laten we elkander goed begrijpen: Het is voorbij. Dit moet het afscheid zijn. (Nu zal ik heel hard in mijn vingers knijpen, dan doet het me van binnen niet zo'n pijn.) Zie je, ik blijf er koel en nuchter onder. Het is het beste, voor ons alle twee. (Nu zit ik dus te wachten op het wonder nu zul je opstaan, glimlachen... maar nee...)…

Lichte adem zacht fluistert in mijn innerlijk ik mag er zijn, ook De ochtend draagt haar adem als een sluier van licht die de huid teder omhult. Ik luister naar de trilling in de stilte van het hart, waar elke nieuwe dag zich opent als een ongeschreven gedicht. Zoals regen het dorstige land liefdevol kust, laat ik adem stromen. Ze vindt…

als je gewoon vooraan begint met een ‘acte de présence’ wat niks anders is dan de dans in eenvoud van enkelvoudig vrij vergeven of je neemt het heel serieus als pretentieus ingesteld persoon met een wil van blinkend goud en stoutmoedig fijne streken hier hoeft geen einde te zijn aan de richtingloze weg en zouteloos geveins als walmend…

mag ik een klein stukje van die warme hand van jou als we samen kijken naar de horizon om onze ogen te laten rusten van die blikken vol schittering en onze warm beladen reflecties naar elkaar ik had je hand al gepakt voordat ik hem zag zoeken naar zijn al even grote steun en toeverlaat in samen stromen warmte en energie naar…

Toen hij zichzelf bezag met ogen die niet konden liegen en de kunst van het bedriegen ook niet verstonden bedacht hij dat hij op sterren voer en niet op bevoegd gezag. Hij landde ergens maar vraag hem niet waar of waarom. Er woei een wind die hij niet kende er waren steigers die hem ontstemden en water dat vrat aan zijn enkels. Dit…

Een Haagse klucht, het zou me amuseren Als het niet zo intens beschamend was Omzichtigheid geeft hier gewoon geen pas Men moet op genocide reageren Na Veldkamp stopt het hele NSC Uniek hoor, kabinetsval nummer twee…

De kinderen vermaken zich Ze rennen om het hardst rondom het ven, proberen ondertussen slim de tijd te vangen in de rust- dag, als eeuwige helden en in de bomen bouwen ze hutten die heerlijke geuren dragen Nooit vergaat dit aardse paradijs voor jong en oud, van samen bij de weken stilstaan om op weg te gaan met ogen vol verwondering…

Regeren is vooruit zien maar van regeren is geen sprake meer totaal uitgekleed kabinet: nu nog VVD en BBB, dat valt niet te rijmen en met Schoof in z'n nakie, straks geheel alleen? uitgeklede Troonrede op Prinsjesdag, derde dinsdag van september a.s. ziet de Koning niet naar uit, niet om aan te zien en niet om aan te horen maar Maxima en…

Mijn ik, mijn zijn, Bestaat uit kleine deeltjes Van deze wereld, De wereld waar ik leef, besta, Een passant ben, Eén van velen, Die allen ook deel uitmaken Van deze wereld, Dus eigenlijk zijn wij allen, Is alles, één!…

de verwondering van een kind dat voor het eerst de wereld ontdekt hoor, het vogeltje zingt het poesje likt haar pootjes kijk, een eendje in het water er vliegt een vliegtuig in de lucht de wereld is een wonderland met elke dag iets nieuws daar is de lach van mamma en de sterke hand van pappa later… nee, dat mag niet oei, een…

De rijder en z’n paard, ze zullen zeker komen daarom oefen ik m’n vleugels in ’t ruisen daarom is m’n bed zo zacht we zullen luisteren naar ’t geluid van de regen op ’t golfplaten dak maar misschien is z’n bus wel blijven steken in de modder zoals laatst hoe vind je eigenlijk m’n lippenstift? -------------------------------- uit…

Zij , die tot vrouwelijke pracht het keurslijf eerst heeft uitgedacht was wis een rimplig wijf van driemaal dertig jaren wier grommigheid der lieve jeugd 't genot ontzei der zoete vreugd omdat haar 't zoet genot was met de jeugd ontvaren. Had dan de deugd geen machts genoeg, dat ze een vermeetle hand verjoeg, die met een dartle drift een…

Bloem opent zich zacht licht streelt zacht het groene blad stilte ademt mee De middag ligt open in een kalme gloed, het zonlicht strijkt zacht over huid en ruimte, het ritselen van bladeren stroomt als een adem door de lucht, het ritme van stilte trekt alles traag samen. De lucht draagt een volle geur van aarde en bloemen, elk fragment…

In de eindeloze zee van mijn gedachten, Ligt die ene gedachte te wachten, Die ene, ik me niet meer kan herinneren, En dát, dat blijft mij hinderen. Ik weet niet of die gedachte belangrijk is, Dat maakt onzeker, ongewis, Daarom blijf ik mijn hersens pijnigen, Om mijn geweten te reinigen. Maar helpen doet dat niet, Wat ik ook doe, Het…

I Vaak verbaas ik mij over de bleue naïviteit der Gen-zetters en Millennials (by the way). Maar steeds vaker voel ik mij een dwarrelende dwaas, omdat ik de naïviteit van babyboomers nooit zo duidelijk voor ogen had als de laatste tijd. Ik mag als X-er slash patatvreter de ether leeggeplunderd hebben, vroeger was alles echt niet…

ik heb mijn vingers geslepen aan grafiet en vergeelde randen, elke lijn een wonde elke schaduw een adem. de fouten groeiden als wortels door het papier, ze hielden mij vast, ze hielden mij overeind. maar de tekening zelf— die wacht, een stil wit veld dat mij blijft aankijken.…

Ach, ik kan verdrinken 's nachts onder een boom doodvriezen, alleen maar verkleumen of geluk hebben en een plaats bemachtigen om te slapen in de opvang onder de honderdbeddendeken met voor ieder een hoofdgat lekker warm bij elkaar Maar dan nog, vanochtend werd mijn buurman niet wakker bij de eerste, tweede en derde gong Spartelend…

Oh Giulia, oh Giulia ik ben je pa oh Giulia, oh Giulia dus niet je ma want je ma is je moeder zij , ma droeg je en ik ben je pa je pa van tra la la Oh Giulia, Oh Giulia ik hou van jou oh Giulia, oh Giulia zo ook je ma want je ma is je ouder en ik ben dat ook dus ma en pa zingen 'Giulie' tra la la!! Oh Giulia, oh Giulia wij zijn…

nog groent de zomer het bos en mos in een tweede poging de hemel te raken waar ooit de nadagen hun warmte voor de rijping gaven en in de mooiste kleuren mee bloeiden kenden zij ook de gevaren om kleine stukjes tot een nieuw tweede leven te brengen alleen maar denken aan haar warme lach die maakte dat de nachtvorst nog een…

ze liep door de gangen rechtdoor, linksaf rechtsaf, weer rechtdoor het voelde als een doolhof ze wist het niet meer toch was ze hier eerder geweest kon toen de weg wel vinden dat wist ze zeker de weg naar dat schilderij dat schilderij van haar met haar kinderen een jongen en een meisje de kinderen die ze nooit meer zag alleen…

Gisteren werd ik eenzaam opgesloten omdat ik in de gemeenschappelijke ruimte, schuimendhete thee in de vissenkom had gegoten, -ik had een exotischer begrip van tropisch hitte voor mijn vlammende ogen. Het viel nog mee, zeiden ze, dat ik het niet tijdens bezoekuur deed, -wat een magnifiek idee. Dat zijn zij ten voeten uit: weten…

Hangend aan een hemel, een hoge, blauwe muur, kan ik mijn ogen niet afhouden van de naakte vrouw — liggend op een bed van witte lakens. Haar buik: rond als van een vrouw die maanden draagt. De rechterarm geheven, de linker rust op een kussen. Ik zie hoe ze haar hoofd draait en mij aankijkt. Steeds weer trekt ze het laken tot net onder…

een bescheiden aandeel zou ik zeggen is mijn bijdrage aan het welzijn op deez aard meer wil ik niet meer op mijn lippen leggen de waarde die ik heb vergaard dan wel gedeeld heb met anderen is uit een ondiep beekje te dreggen het is zeker niet zo dat ik mij gering acht of anderen boven mij stel ik spreek over mijn eigen aandeel heel zacht…

Het grootste deel van Donbas wordt van ons En waar we nu zijn zullen we ook blijven Dus ook die delen zullen we inlijven De NAVO met Mark Rutte krijgt de bons Me dunkt mijn eisen zijn dus zeer bescheiden Dat zal Zelenski toch wel niet bestrijden?…

Het kerkje is zo oud, zo oud de zwarte dennen ruisen zacht, de blanke gouden hagenvacht murmelt stil en vertrouwd, naar 't wit-verweerde slanke schip. En hoog, oud en geslagen, zeer, buigt het vermolmde hoofde neer de toren, berstend rib en rib. De zonne guldt de gulden haan en 't al met groen en grauw bestoven verbogen transen…

Je zei nooit wat. Ik moest het altijd vragen. Of je van me hield. En je zoende. Of het veilig was die eerste keer. En je zoende weer. En even later of ik het goed deed zo en je zoende, o. Je zei nooit wat, je zei het altijd met je ogen. Je ogen die helemaal alleen in je gezicht achterbleven als ik je verliet; je ogen na geween: je was…