Alle inzendingen

Daar op de boulevard praten een poëet en filosoof over het leven. Hij denk wat te zien aan de poëet en vraagt: 'Wat is er?' De poëet lacht en zegt: 'Alles' Ze lopen door.…

Tijd, dat is wat mooie dingen kosten Daarom verlang ik naar tijd Een verlangen om het van een ander te krijgen En het daarna samen in stukjes te hakken Maar ook om het met anderen te delen Tijd voor simpele kleine woorden En ook tijd om daarover na te denken Maar ook tijd voor angst Angst voor tijd Maar, angst is maar voor even en…

Er zijn weer velen die van ons zijn heengegaan, ze leven nu bij God, en nieuw is hun bestaan. Ze zijn voorgoed in het licht dat vrede heet en kracht want vreugde overvol kwam voor hen na de nacht. Want God, die liefde is en troost bij elke smart, heeft nu voorgoed hun naam geborgen in zijn hart.…

Nog ben ik hier, nog hoor ik het schateren van kinderen, nog zie ik jouw natte jurk aan de waslijn, zacht zwaaiend, als een gelukkige bruid. Nog ruiken jouw handen naar tarwe, en jouw kus heeft de smaak van liefde. Nog is het leven een wonder. Nog steeds, na duizend-en-één nachten, kan ik jou liefhebben. ***…

Wel spijtig voor die welzijnwelwillende moeders en weduwen dat tussen de duizenden brandnetelganzen op graslanderijen IJsselmeervogelsteden langs veluweranden de stad van de waterlelie waar ooit flevo lag tot muziekwijk almere dat tot voor een eeuw zuiderzee-eiland was zo veel notoire nitwilderszieke krommetenenkiezers op…

Het sterven snoeit weer de dikke touwen, laat een spoor van de barre winter na; Ze lamenteert nu, ik bij hem weg ga, met de gasten gaat ze nog niet trouwen. Zijn adem gleed langs tafels en banken; Erbarmde zich om zijn verslagen mond; In gitzwart katoen liep hij in het rond, Op weg naar de linde met haar ranken. Zijn verlangen naar het eind…

Mij kon niets gebeuren, zo dacht ik vroeger — onkwetsbaar als de zon, die nooit haar licht zou doven. Maar zie mij nu, veertig jaar verder: elke stap een afkooksel, van wat ooit vanzelf ging. De spieren takelen traag, de knieën kraken herinneringen, het lichaam schrijft verhalen die de geest niet hoeft te horen. Toch glimlach ik nog…

In Antwerpens schone dierentuin vallen bij talloze verblijven met blij geplof, waarbij de bewoners roepen vol lof, zich graag gevende geurige ballen. Binnen graasruimtes, luchtige stallen en woningen van rovertjes klinkt dof het rollen van lekkernij door zand en stof, zal allerhande dieren bevallen. Stokstaartjes of monsterhagedissen: alles…

Te rusten lig ik stil en hoor het klokke-tikken het meet de nacht, aldoor, aldoor, met ogenblikken. Mijn schone droomgedachte faalt door 't tikke-takken, de slinger steigert op en daalt, gaat rijzen, zakken. Dat klokgetik in stille nacht doet ijzen, ijzen - want slaaploos door gedachten-jacht volg ik die wijze. ------------------…

Hoe ik me ook verzet, het zal niet baten Het deprimeert me, en het maakt me bang De buurman heeft het vast niet in de gaten Het is voor hem allicht van geen belang Een tijdlang onderging ik het gelaten Allengs heb ik de aanblik leren haten En 't gaat niet weg, dat bloemetjesbehang. ----------------------------- uit: 'Grabbelton', 2001.…

Wel honderd dichtsels zond ik naar de hemel in de hoop dat je er een leest de tranen ziet die ik heb gelaten dan zijn ze niet voor niets geweest…

Lint van helder blauw versiert het groene landschap vloeit zacht naar de zee Langs de rivier fluistert het glinsterende water zacht, een echo van gedachten die ik niet kan vangen. De wind streelt mijn huid als herinneringen, en alles lijkt tegelijk dichtbij en ver weg. De bomen buigen mee met een geduld dat ik zoek, hun schaduw tekent…

Sigarenrokers krijgen klap op klap. Wie roken wil moet zich legitimeren, De fraaie cedar kleur wil men nu weren, Maar de accijns wordt de genadeklap. Wij maken mee dat hét moment straks daar is Dat de sigaar nu ook eens de sigaar is.…

Ik herken stukjes van de weg verbindingen zijn verdwenen wegwijzers ontbreken nog steeds De aantallen zijn te tellen de seizoenen, woningen, vrienden De rest is een droomsnoer van verlangens en feesten onbeantwoorde liefde en volmaakte ogenblikken: herinneringen in het diepe zwart, oplichtend als zwevende eilanden met sierlijke pieken…

Haar figuurtje was oh-la-la, Koolzwarte ogen, ravenzwart haar, Karmijnrode lippen om te zoenen, Een schoonheid voorwaar. Ik bood haar aan wat zij graag wilde, En ja, dat stond haar wel aan, Dus sloegen wij spijkers met koppen, Dat heeft ons beî welgedaan. Wij hebben nu twaalf kindren op rij, Een compleet dozijn, Met wie wij beî zijn…

Die dromerige nacht aan de kust hield jij mijn eenvoudige werkelijkheid dicht bij de zacht schijnende lantaarn en ik riep nog eenmaal "Jeugdliefde" door een intense droom gebracht alles samengevat tot de essentie in de bezinning van een eenzaam bestaan.…

Natuurlijk ben ik uit het veld geslagen alsof Nederland van de Europese kaart is gevallen natuurlijk ben ik van de kaart Nederland de voorvechter van Europa met de Benelux, de EEG en nu het VE Mevrouw Koekoek klinkt niet meer in de Kamer een vrouw minder dat telt dubbel hard Maar goed wellicht mag ik straks hand in hand wandelen over de Nederlandse…

"Ze hebben weer gewonnen," zei hij droog... de wethouder in Wapsemolenveen de deelgemeente van Zaan aan de Koog zij schoof haar stoel en strekte een voor een haar linkerdij en rechterbovenbeen 'Mijn kracht schuilt in het midden, waar ik woog schoon aan de haak nog vierhonderd en één kilo, daar komt niemand overheen geen slimste mens…

De maan hangt laag — een oog van marmer, dat over dode tuinen waakt. De wind schuurt langs vergeten namen, waar ooit een hart in stilte slaakt. De bomen dragen roest als kronen, hun wortels drinken oud verdriet. Zelfs de sterren lijken te ontwijken wat onder deze hemel geschiedt. Een klok slaat één, de mist kruipt traag, schimmen glijden…

Er zit een onverzettelijke vernietigingsdrang in het dagelijkse van onze voetafdruk een onvermogen om de planeet te redden en we doen er bijna allemaal aan mee, vertelt ze en ze voelt de eenzaamheid nu er veel meer handelingen nodig zijn om moeder Aarde uit haar wanhoop te redden ze kijkt naar haar voetafdruk in het zand ziekte en geldgebrek…

veel sterren zijn er niet te zien want vandaag verschuilen zij zich achter de dikke dekens der onduidelijkheden meerduidige stemmen klinken steeds luider voor de één als tirades van Hades als sirenen voor zij die niks denken geen hoeven te vrezen voor vergaloppering door Pegasus te misbruiken of als Icarus in het ongewisse te duiken…

In een lobby vol stilte groeit een muur van groen, elk blad een herinnering aan wat niet meer gezegd werd. Ze glimlacht naar een jongen met een naam op zijn revers, alsof beleefdheid een schild kan zijn tegen wat binnen woedt. Buiten valt de avond, licht zeefde door vitrage, haar hart klopt te luid voor een plek die bedoeld is om zacht…

ik weet het zeker als ik de kraan dichtdraai komt er geen water meer uit dat het uiteindelijk door gebarsten leidingen alsnog naar buiten spuit de fundering van ons huis ondermijnt of wegspoelt zo u wilt daaraan heb ik dikke schijt dat zal me aan m’n reet roesten moest dat water maar niet bestaan ik weet het zeker als ik de kraan…

Uw tere tred in ijle stille sfeer - in mij, in mij de nacht! - ik wacht op u… om u dat ‘k nog begeer. Mijn leven zij, zo ik mij tot u keer… - vergaan van u bedacht - en zacht de open droom te efemeer. Te zijn in ’t ongetijde, dit niet meer… - een schijn in stille pracht verragt - en dieper is het zinken weer. Totdat…

Stem wie je wilt. Op de lieve mevrouw van de overkant, de jongen met de groene baard, het lekkerste hapje uit de krant, de salonsocialist, het sprekende weekdier, het grijze toppunt van onkreukbaarheid. Stem een regent of opponent of dilettant, alles is goed, behalve Trots en Vrij – laat Vreeswijk liggen waar het hoort, ver onder ons…

Hun glans verloren Steeds meer vallen ze uit elkaar, zo klein zijn de vaste verhalen geworden die, eenmaal uit de dagelijkse gebeurtenissen gezeefd mijn leven en identiteit vertegenwoordigden En steeds minder mensen kennen nog details die een echt mens van me maken Gelukkig ben ik niet die verhalen van mijn leven geworden en beter…

Wat is kwaad, wat is goed in ons bestaan? Twee krachten die elkaar bejegen, zij trekken samen door ons wegen, waar licht en donker verder gaan. Goed is de hand die liefde biedt, die troost waar pijn de hoop wil breken, die zwijgt maar nooit de mens zal wreken, en leeft waar hart en vrede geschied. Nietzsche zei: “Er is geen kwaad, geen…

Zacht omhooggestuwd vleugels omarmen stilte weg naar het licht toe Verlangen naar een plek waar zachtheid de lucht vult, waar mijn overvolle zintuigen langzaam stilvallen. Een ruimte waar elk geluid fluistert, en mijn geest in stilte mag uitademen. Dromen van een tuin met paden van mos, waar bloemen hun geur aan de wind toevertrouwen.…

We maken allemaal een hokje rood, Daarna gaat Nederland de stemmen tellen, Of het naar links of rechts zal overhellen, Maar meestal wint de grijze middenmoot. Dan duurt het twee, drie jaartjes ongeveer, Daarna doen wij hetzelfde nóg een keer.…

Ze hangt daar hoog, van zilver zacht, een spiegel in de donk’re nacht. Ze waakt terwijl de wereld slaapt, haar glimlach aan de hemel straalt. Ze kust de zee, de wolk, het gras, en maakt van schaduw stille was. Een droom zo puur, een licht zo klaar — de nacht lijkt minder eenzaam daar. De wereld houdt haar adem in, de wind beweegt op teugen…