Alle inzendingen

Afgunst en Jaloezie op Danny van Strien Het duurt nu al lang En dat maakt bang Er wordt altijd over je geschreven en gesproken Je zit gevangen in het leven al ben je vrij Al waren veel mensen jaloers op mij Er komt een moment dat je niemand meer vertrouwt Maar alles wat kapot gemaakt is heb ik weer opgebouwd…

mijn kind mijn lieve kind jij bent bang dat de dood op zolder woont dat het een wezen is dat jou grijpen zal mijn kind mijn lieve kind dat de elfenkoning achter de heuvels wacht hij je meeneemt als je buiten bent mijn kind mijn lieve kind dat de takken met hun lange dunne gekromde vingers verborgen heksen zijn die jou zullen steken…

Het eindeloze blauwe blad van de vroege zomermorgen. Vol vrijheid en verlangen, zo glad en zonder zorgen. Ik houd verstild mijn adem in. Nu, geen toekomst, noch verleden. Duizend kansen liggen klaar, zacht zwevend in het heden.…

Gekreukelde grauwwitte bladzijden uit onze vroegere correspondentie probeer ik vochtvrij te bewaren in een doos met andere brieven het zijn ongecontroleerde emoties verdwaald op zoek naar pure troost tijdens nachten van intieme waanzin samengevat in zoete ernst van liefde eenvoudige opgeschreven kale feiten over de kleuren van bloemen en…

Oorlogen lijken maar niet te stoppen Als de een voorbij is begint er zich elders weer een te ontpoppen Het leven is toch zo ontzettend kostbaar Je leeft het maar eens Maar in oorlog loop je gevaar Er komen ontelbaar veel mensen om Ik vind dat zeer triest en heel erg stom In wat voor wereld leven wij Zet de feiten maar eens op een rij Een wereld…

Je ziet ’t meteen, in één oogopslag, Haar borsten zijn fenomenaal, Niet te groot, ook niet te klein, Niet te week en niet te hard gevuld. Haar lieve rode mondje ’n genot Om te zien en vooral om te zoenen, Haar billen prachtig vol en rond, Draait ze verrukkelijk mee in ’t rond. Zij is waarlijk gelijk godin Aphrodite, Windt om haar…

zij waaien zwart als de nacht zwart van de rouw zij waaien van boosheid en verdriet het verzet zij waaien tegenwind tegen de waan van de dag zij waaien voor de kwelder en het boerenland zij waaien voor lepelaar, bergeend en plevier zij waaien tegen politiek van de korte termijn zij waaien tegen het misverstand van onverstand zij waaien bovengronds…

Je doet geen mayo op gestoofde peren Geen slagroom op gebonden erwtensoep Zet Douwe Bob niet in een meidengroep Soms zijn de dingen slecht te combineren Dus Yesilgöz maar niet bij Klaver zetten En Eerdmans liever weghouden bij Jetten…

de pathetiek van poëzie klinkt als juiste muziek in ‘n openstaand gehoor ’t komt dus weinig voor dat ’n heiligverklaring van ’t één of ’t andere an sich iets verandert of toevoegt aan de kern van wat ’t vermag te zijn al rollend van de Helikon verzonnen muzen of niet verbond ’t woord liefdes tot ’n stroom van beelden ’n zin gekregen…

Necessitas mori Ik moet allichte entwat gaan doen, dat, dravensmoe en drillens, och arme, ik nooit en deed, en dat ik doen zal, willens nillens. o Heere, sta mij bij, en leer mij, harte en armen open, hetgeen Gij, op uw kruise deed, u nadoen, en toch hopen. Toch hopen dat, zo Gij het graf ontrees, ik ook, na deze, de dood, die Ge overwonnen…

Je lippen tintelen van roomijs er staat een accordeon te liften. Alles heet naar streken, twee donkere kinderen trekken blij een straat uiteen. We leggen onze harten niet op tafel, slapen onder velaren. Kijkend naar twee handen lopen we terug van de overeenkomst, en heen. Daarna zijn we ingepakt, nog nat. Een vuilniswagen rijdt voorbij…

De scherf steekt, steekt van buiten af. Af van wat mooi zou zijn. Zijn is niet wat is, is nooit genoeg. Genoeg voor morgen. Morgen, meer en meer. Meer kan ik niet doen. Doen is alles. Alles wat overblijft.…

Ochtendblauw ontvouwt maan streelt mijn innerlijk licht stilte stroomt door mij Hoe bijzonder innig het is om de volle maan te zien hangen in het zachte blauw, nog helder terwijl de zon haar gouden adem spreidt en de aarde langzaam ontwaakt in een sluier van stilte. Ze drijft tussen nacht en dag, alsof ze weigert afscheid te nemen van…

Met dank aan de Viking die heden bij wijze van vlammend pamflet het Concertgebouw in zijn snelsonnet heeft genoemd en met name 't bestuur die 'band' met die zanger was - god zij geloofd - gelukkig van korte duur... KUNSTVERWANTSCHAP Met Gustav Mahler, joodse componist heeft ons vermaarde KCO een band al meer dan honderd jaar haast…

Ik denk aan het meisje, Van wie ik zo heb gehouden, Nog steeds zielsveel houd, Ik zal blijven houden. Ik voel nog haar warmte, Haar kussen en strelende hand, Mis haar kozende ‘Ik hou van je’ En mijn ‘En ik van jou’. Nu al weer vele jaren niet meer, Alleen mijn stil verlangen, Weemoed naar de tijd van eer. De herinneringen smaken nog…

Moeder Aarde, vaarwel ik moet nu gaan, voorbij is mijn tijd, mijn leven is geleefd, vaarwel, vaarwel .....De aardbol is prachtig .....klein en kostbaar .....het heelal is groot .....Ik zweef erin weg Beste mensen, vaarwel jullie kunnen nu wel gaan jullie moeten eten jullie hebben werk te doen .....Ik houd van jullie .....het meest…

Elon kocht de horizon, liet nachten gloeien op brandstof van verlangen. Hij dreef de hemel uiteen met zilveren schroeven, zocht in elke ster een spiegel van zichzelf. Zijn torens zongen van winst en snelheid, hun glazen huid weerkaatste enkel glans. Het rijk beneden werd een fabriek van dromen, waar stilte werd verkocht aan wie nog…

Drinken doe ik van verdriet Anders had ik het niet gedaan Maar ik deed het omdat het leven door de schuld van anderen zo is gegaan Drinken doe ik van verdriet Om de pijn te vergeten Het is niet goed ik weet het Waarom ik het doe wie zal het weten Maar ik ben er inmiddels aan gewend geraakt Soms kan ik er niet meer tegen Voor een ander…

Een onzer hier keek nimmer in haar spiegel zij waant zich altoos nog in Wonderland zij kent zichzelve niet, leeft op de rand van ademloze schoonheid dag na dag de lezer echter walgt van haar gewiegel Doch wij, de drost van Dassenburgh toe Slooten wij hebben ons bij Elim aangesloten de stenograaf uit het Insectenboek, die huttentutten slikt…

Mijn land ruziet met zware gewichten, van uitbuiting, oorlog en strafkamp. De zwijgende stilte vindt zij geen ramp, tussen schep en strop lachen de lichten. De rust die er heerste, blijft wereldvreemd; bommen schilderden het land en het weer. In haar kamer was ik vroeger de heer, nu geeft zij zich aan hem, en is ontheemd. Haar zwakke lichaam…

Er is niets officieels aan het tergend langzaam ouder en ouder worden je ziet sombere leeftijdsgenoten als vleugels met vogels vloeken en vervolgens levenloos wegvallen in het landschap ingelijst onder de grondwet diep begraven pikante rimpels overal.…

ik voelde vlammen zonder vuur een vonk verstopt in veen de wind wilde woorden die ik nog niet kende maar al wel verlangde ik liep langs lijnen van licht die leken te leiden maar lazen mij niet mijn huid hing aan herinnering mijn hart hunkerde naar houvast ik was een echo op eigen grond een roep…

ik kocht een maalstroom en kreeg het aardewerk er gratis bij de draaikolk zat in het midden, gewoontegetrouw maar mijn oog vluchtte eerder dan lichaam ofschoon geen randverschijnsel bleef het heelal uitdijen verder dan zwaartepunt, rakelings aan mijn zwart voorbij…

Rode Herfstbladeren Bedekt met koude dauw Vonkend in het prille licht als Vuurwerk…

voorzichtig balanceert ze op de grens van haar leven met een misstap naar links tuimelt ze in de diepte van oud zeer uit haar verleden met een misstap naar rechts valt ze in de afgrond van haar angst voor de toekomst met uiterste krachtsinspanning kijkt ze recht voor zich uit en loopt voorzichtig naar de fijne momenten van haar…

Dat je een verband wilt leggen tussen een droom waarin je goed boos en de waarheid zei, dacht je en daardoor ‘s morgens in je kracht, dacht je en dat je tussen alles wat daarvoor gebeurde zoekt, waardoor Tussen een bezoek en handeling van je zoon bijvoorbeeld, een poster op je voordeur, de dimlichten van je auto je vriendinnen…

Veel te lang lag hij al aan de kant Eindelijk heb ik hem nu weer in de hand Al een jaar niks meer geschreven Waar was mijn inspiratie toch gebleven Het was een lange tijd compleet verdwenen Al zit het dichten toch echt in mijn genen Het zat ver weg verstopt, ik was het eventjes verloren En ik kon het ook niet dwingen Het werkt niet om het…

Mijn vermoeide gelaat kraakt Bij elke zucht die ik slaak Ontdaan van mijn jeugdige moed Aanschouw ik de sleur nog eens goed Ben ik dan iets kwijt geraakt Met elke zucht die ik slaak? In de ochtend, als ik weer moet En de sleur mij wederom groet Kraakt mijn zuchtend gelaat Tot ik eens - met moed ontwaak…

Ben even los van Nederland en zit 'n paar dagen vast in Spanje in een soort Bijlmer Bajes van Benidorm op de 7e verdieping in de Binnenstad binnen veel grijs met witte tinten en 2 stoelen, 2 bedden en 1 tafel maar wel met openslaande deuren die massaal zonlicht doorlaten stralen Het heet 'Michelangelo' het appartementencomplex wel een…

De Opkomst van het Techno-Rijk Ze kwamen niet met laarzen en vaandels, geen marsmuziek, geen vlag in de hand. Hun wapens waren schermen en codes, hun leger: miljoenen onzichtbare duimen. Ze spraken van orde, van veilige havens, een wereld verbonden — geleid door geld. Geen vrijheid, slechts algoritmische ketens, een toekomst gesmeed in koud…