Alle inzendingen

zwak geruis overwaarts met de brede slag het gevorkte teken van de herfst bepaalt de tijd in eigen beheer tegen de hemel van october de koers is in volledige rust met het zwak gegak vooraan over de matte hemel met de trage spoed inbegrepen de gestrekte halzen lome peilen aan het lijf achterwaarts stijf opgeborgen in de verenhuid lang…

rondom hoge muren blikkeren bomen en paarden van staal binnenin het ijzerpaleis lacht een gedaante in zijn metalen vuist niets mag wegsijpelen uit het geharnaste misvormde hoofd gehamerde handen smeden geweren en wankele tronen hoofd hart en ziel hermetisch afgesloten van de straten buiten de Via Dolorosa waar wezens…

In het stadsplantsoen omhelzen elfenbanken een knoestige beuk, tonen sterke heersersaard uit de vroegste wildernis.…

Mag ik naar je verlangen met vitale belangen nabij horizonnen in onbekende afstanden tussen maagdelijke dromen ogen, handen en handelingen? wil ik met je dansen in deze armoede onder zure regen in de klamme nacht tussen alle zwetende mensenhanden of zal ik thuisblijven in dit verziekte milieu van olifanten in een porseleinkast gezapig…

Moeder draagt de zorgen in haar jassen, ziet zichzelf als een ballon zonder lucht. Vroeger leek ouder worden een gerucht, nu rimpelt zelfs brandhout bij de tassen. Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit, naast haar, die ooit zo vlotjes haar jeugd droeg. Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg, terwijl de winter danste langs de ruit…

Moeder hangt haar jas over de keukentrap. Dit is de man met de schouders die ik liefheb, dit is de juiste lengte torenhoog. Dit zijn haar woorden de man in haar stem de melk in de pan het brood op tafel. Hoe dit alles de keuken verruimt. Hoe kinderen de minuten tellen. Moet dan de betekenis nog worden opgezocht als de lucht over de…

De stortstroom die de bergen af komt springen, Vergruist de rotse' en vult zijn bedding aan Met zand en puin, tot hij in nieuwe baan Zich zelve dwingt de kronkelloop te wringen. Zo glijden door de tijden alle dingen Rusteloos voort en voeren al maar aan Wat hen vervormt, en elk vernieuwd bestaan Schept weer zichzelf uit de eigen wisselingen…

In Vlaardingen wil men een AZC Maar nu zijn er weer dierlijke protesten Door dwars gepiep vanuit wat vleermuisnesten Deze bewoners gaan hier niet in mee Wij vliegen in en uit..dat is ons ding Wie is hier dus de echte vluchteling…

Ik twijfel altijd over de kunstvorm — of een regel voldoende is, of stilte het gewicht draagt van wat ik voel. Woorden schuiven zacht, vinden elkaar zoals licht door ramen glijdt, en soms lijkt alles precies te passen zonder dat ik het zeg. Misschien is de kunst dit: niet het antwoord kennen, maar blijven aanraken wat tussen de…

Her en der zie je geknoopte uithangende lakens symbool vandaag in de dag van de armoede Kerstverhalen van een stal in de nu donkerende dagen Wereldwijd op vele plaatsen honger en leed mensen uitgesloten Geen dekens die hen verwarmen ongehoord zijn de armen Uitgebuit arm-moe Armoede heeft geen kleur je weet inmiddels wel dat…

Karton als kussen de stad loopt hem stil voorbij hoop ademt nog zacht Wind draagt stemmen van hen die vergeten zijn, hun contouren dansen zacht tegen de muren van de stad. Ik voel hun leegte als een trilling in mijn borst, een fluistering die smeekt om gehoord te worden. In de stilte van mijn kamer woelt de wereld, elke hoek van pijn en…

Mijn hongerige huid hunkert Naar de streling van handen, De zachte kusjes van lipjes, De lieve likjes van ’n tongetje. Mijn hongerige huid hunkert Naar de huid van ’n vrouw, De warmte van haar bloed, De zucht van haar adem. Die hunkering, de liefdeskoorts, Die mijn verlangend hart Doet overslaan, Mijn hete adem doet stokken,…

In de weerklank hoor ik de wereld buigen Echos in de nacht ..Het spookt, ik kijk ..naar binnen Er verandert iets ..En het verandert ..voorgoed Er valt een warme regen ..In een hapering ..doemen poorten op Ik kom op adem ..In en uit, in en uit ..aard ik me in meer dan de grond onder mij, aard ik me in het licht…

Luisterend naar Petrichor door Orlowsky en de zijnen niet met een half oor maar mijn rechter muzikale hemisfeer bewoog mijn geestesoog zich langs de hier en daar bekende wegen Zigeuner! Donau Hongarije tokkelend op de cymbalen dan weer snelle regendruppels harlekijn speelt toermalijnen dwarrelloopjes op de lijnen in een wereld…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…

Je zou het niet denken als je niet beter wist het lijkt net op water, of beter, urine nagenoeg kleurloos transparant tot lichtgeel het bijt als een uitgemergelde wolf niet alleen agressief maar vooral corrosief bij inademing of contact met de huid is het schadelijk, maar meer voor slijmvlies en ogen en voeg daarbij een verstikkende geur…

Weer zijn R. en de L. 't heroïsch eens: lekker kullen in het Hoog-lateinisch om meer dan maximale indruk te maken op het Nederlands-koesterend publiek. Als hun eigen retoriek maar schittert, ook al blijkt de inhoud fake-epiek. Zo brallen alleen de grote Grootspraakfanaten waarvan veel lezers denken: Die zijn gek! Eerste indrukken spreken…

1800 dagen klinkt weinig maar in mn hoofd voelt het zo zwaar 6 jaar achter die schoolbanken elke dag geen vrij tijd meer alle maal van die stomme opdrachten waar je toch nooit meer iets mee doet maar niemand snapt dat sommige het als een gevangenis zien…

ik woon in mijn gedachten koester ze, haat ze in slapeloze nachten ik vlucht in mijn verleden beleef het, omarm het en verlies mijn heden ik luister naar mijn stilte hoor het, voel het als warmte in de kilte ik loop als een onzeker mens dag in, dag uit op het randje van mijn grens maar laat me laat me zijn zoals ik…

Je braakte en braakte al je verleden, al mijn pijn, mijn kind; wit, wijs en kaal oude kindergezichten in die hoogste zaal. Clowns kwamen om je te laten lachen tussen het braken door; hun vale gezichten vol droeve triestheid maakten ons toch aan het lachen tussen het braken door. Eenzaam alleen lag je onder het licht van…

Pauw en de Wit gisteravond::: ik dacht die staan voor wereldnieuws maar het werd: 'Eigen volk eerst': het Televisie-Ring Gala  nog net niet postuum maar een pandemonisch applaus in een glitter, gelikt, gelakt, gekakt Carré vol van eigen volk tv-BN-ners voor de man op weg naar het einde de golden boy Martijn Krabbé publiekelijk sprak…

De dingen hebben soms eenzelfde naam: een lichte kus, elkaar verwilderd bijten, zacht mokken, blindelings met huisraad smijten, vreemd, het valt alles onder liefde saam. Wie liefheeft en daar langzaam aan gewent, ontdekt verbijsterd achter maan en rozen, het kleine strijdperk van twee tomelozen, waar men elkaar om beurten tart en temt. Eerst…

De zon der nacht kwam uit de bergen klimmen, En zoomt met zilver de afgedoolde wolken: Het water wentelt ze in zijn blanke kolken, En doet ze in kabbelende rimpels glimmen; Door 't glanzend bergwoud dolen doffe schimmen, Die, slank en trillend, bos en berg bevolken... De stilte alleen kan al die rust vertolken: De nacht houdt de' adem in;…

Cees Bosman is nog wel eens tegendraads, Waar sommigen dan woest op reageren. Voor mij dus zaak discreet te formuleren: Zit soms hun buikvet op de foute plaats? Waar ik de reageerders van verdenk: Qua omvang wint hun buik het van een tank.…

Wat zal ik u, als letterconsument zo na uw ochtendstimulantia met jus café croissants melodia serveren, nu u toch hier allen bent? Ik las wat meningen bij snelsonnetten veelkleurige, van daantje dwarsdoorsnee wat ik mij afvroeg, wie doen daaraan mee opiniemakers, die zijn gaan kwartetten? De socials staan weer bol van stof die splijt kritiek…

Ik sta in het circus midden in de rondedans van de clowns, ver weg van het strand waar we verborgen achter het zonnescherm lachten en kusten Iedereen mocht het horen In de tent dans ik met jou in mijn armen mijn lege armen Buiten regent het roze-witte bloembladeren van de magnolia op de droge aarde Geuren wellen op Patchouli,…

Ogen ontmoeten stilte weeft een zachte band handen vinden thuis In gezichten lees ik verhalen van tederheid en terughoudend verlangen. Elke blik onthult iets breekbaars, een glimp van wat niet durft te worden gezegd. Stemmen horen die aar- zelen, woorden die zoeken naar evenwicht. In hun trilling leeft menselijkheid — de poging om elkaar…

In de wolken verschijnt zij, De vrouw met wie ik zo graag vrij, De vrouw die mijn alles is, De vrouw, ik nu al zo lange mis. Helaas waaien de wolken uiteen, Waardoor zij weer verdween, Haar beeld is nog op mijn netvlies, Even, tot ik haar weer verlies. Als ik mijn ogen weer open doe, Zijn de wolken weg, Daarom doe ik ze gauw weer toe…

Al ‘t fijne dat ik met mij draag, elke blijk van verlangen, ieder vleugje van een spoor op weg naar een toekomst na vandaag, gezekerd door ’t vrije denken, de klimgordel in de dagelijkse wanordelijkheden en plagen, vlagen verstandverbijsterende misdragingen der vaste grond. Met een verleden van bergen ervaring met de diepste dalen,…

Daar zit ze weer, die lach van goud, Laura, die nooit van stilte houdt. Ze praat, ze zingt, ze klapt haar hand — en overal breekt zonneschijn in het land. Ze is het rumoer, de lach, het licht, een vrolijk gezicht dat nooit verplicht. Waar Laura komt, daar bloeit de tijd, in geuren en kleuren van heerlijkheid. De nacht kust zacht haar gouden…