Alle inzendingen

wij hadden niet genoeg aan een dag en nacht kriebelen en tasten waarbij geven net zo belangrijk bleek te zijn als nemen en uiteindelijk werd het een vraag en antwoord spel waarbij attributen de letters vormden die in woorden een diepere emotionele lading kregen in een zich langzaam ontwikkelend patroon van huid die senso- motorische…

Ogen, die het bruin weerkaatst Van uw brede brauwen, Laat me dieper voor het laatst In uw donker schouwen. Tere wittetandenlach Brekend door mijn denken... Ach, dat ik geen enkle dag Aan uw vreugd mag schenken. Dat mijn neiging nimmer wordt Wat ze liefde noemen; Smachtend knopje dat verdort Onder zware bloemen. --------------------…

toen het licht van de nacht duisternis was het licht van de nacht ons onzichtbaar maakte en wij alleen nog stemmen waren op een bank in de tuin toen de nacht ons omgaf en meenam in de duistere vragen wanneer en waar en wie toen de nacht een geheim was dat met de nacht verdween -------------------------------- uit: 'Toen ik dit zag…

op haar kantelen de contouren van een kraai onder haar honderd verstomde monden hun woorden spreken als schaduwen de zwarte vogel vliegt op doet wat altijd werd gedaan verdwijnt in de kantlijn van de tijd…

Hoogheid Beatrix gefeliciteerd en bedankt, meer dan bedankt want het is mooi geweest 33 jaren Koningschap het is genoeg geweest, meer dan genoeg nu 87; dus in uw 88ste levensjaar dus laat Uw haren wapperen! want de jaren gaan tellen! zij, U leve hoog u leeft hoog zij, U leve lang hoe lang? hoe lang nog Beatrix? Koninklijke Hoogheid…

Mag ik onder Uw mantel kruipen Als een klein onschuldig kind Dat bij moeder schuilen wil Tegen storm, regen en wind Mag ik stilletjes daar zitten Op mijn knietjes, biddend zacht Luistert U dan naar mijn beden Overdag en in de nacht Mag ik delen in Uw liefde Met allen die Uw kinderen zijn Mogen wij bescherming vinden Ook al…

Banale woede, Zweymelend wit, zag je geen Betere woorden? Kon je impasse geen Inzicht verkroppen, moest Jij zo ordinair? 't Wordt tijd je onwil voor bitcoins te verkopen. Rijmt altijd Jouw stijl.…

In het geruis van feestgedruis zie ik hem staan geen jongen meer, maar man dan draait hij zich en ziet mij aan ik zeg: het gaat je voor de wind gezond, een lieve vrouw, een kind het zit je mee je kan op heel wat bogen. En toch: in het kielzog van je ogen ruist nog steeds de zee.…

De inkt vloeit en schrijft zachtjes wat bloeit als poëtisch aaien van jouw huid. Elk gedicht mijn bruid. Kus ik zacht. De bruidsnacht! In haar op te wellen voel ik knoppen zwellen. Met elk gedicht breng ik die nacht door. Poëzie, lijfelijkheid waarbij elke pennentrek aait bij 't geDICHT te dromen en de dichter met het gedicht is klaargekomen…

Ik vroeg hem, wat bedoel je dan met anders droeg hij zo'n rare zwarte baard of sik of was hij kleiner dan gedacht en dik had hij zo'n modebril op van hans anders? Of viel hij door de mand daar, qua gewicht? je voelt je hopelijk niet opgelicht...…

met mijn hoofd dicht bij jou luister ik naar je gemoed is het een merel die fluit of zijn er blaffende honden het ruisen van de zee of huilende wind laat het de lach van het kind zijn dat jij was als je danste en sprong en aftelrijmpjes zong aftellen doen de jaren herinneringen tellen op soms wel soms niet dingen van…

Mijn vriendin is boos: ik keek even niet naar haar -- maar naar de rozen.…

De laatste lichten van de kersttijd zijn gedoofd; de dagen lengen.…

Een laatste stap Een laatste stop Een laatste groet Kan het leven verder Met het gemis te erkennen Dat onze dankbaarheid voedt…

Ik dacht dat het een knakworst was, maar o, wat werd het groot. Mijn keel die werd gevuld, alras, 'k kwam zelfs in ademnood. Maar o, het voelde ook zo fijn dat jij zoveel genoot. Dat mijn keel jouw genot kon zijn, mijn mond jou liefde bood. Altijd als ik een knakworst eet, denk ik daaraan terug. Nooit dat ik dat genot vergeet, het voelt…

Je lachte toen ik naar jou kijkend langs de spiegel liep je draaide charmant een krul in het al langer en donker wordende haar dat in de nog kortere componenten een eigen natuurlijke krul liet zien de lengte was een lichte golf de schouders vrij in variabele stijl te dragen met speels los accent op golvende snelheid je zo te…

Vlag op Mars - Flag on Mars Een vlag op Mars, wat een idee! Veel aardbewoners stemt 't tevree. A safe haven when earth is cursed, and, of course, "America first". 't Klimaatakkoord, wat moet je ermee? Zo inspirerend is 't niet, nee. Our bet's on Mars, if you will, here on earth: "Drill, baby, drill!" Maar serieus, is het…

Ik ben van de wisselende werkzaamheden dat dit, dan dat, dan zus, dan zo en dat heeft te maken met mijn hersenen: onrustig, ruis, ongeregeld, rücksichtslos, geestdrift en hoge sensitiviteit, moraliteit, eigenheid, originaliteit en alle dagen druk: ADD maar geen ADHD dus niet heel druk, maar rustig klinkt te rustig! Ik ben ook van de wisselende…

Ik schrok me maandag rot van Theo Danes, Zijn foto heb ik op mijn netvlies staan. Ik zag hem in de Schouwburg bij de Zaan, Maar in het echt heeft Theo niet die kanis. Altijd gedacht dat je op hem kon bouwen, Maar Theo kan je ook al niet vertrouwen.…

ik hoor het 's winters van de uilen die hier schuilen en van de blauwe reiger in het riet, nee, wachten tot de lente hoeft echt niet begin vandaag nog met het keren van het tij voor het te laat is: de verandering ben jij! vlecht dan een krans en steek de kaarsen aan en weet dat deze duisternis voorbij zal gaan.…

Een witte spree ligt overal gespreid op ’s werelds akker; geen mens en is, men zeggen zou, geen levend herte wakker. Het vogelvolk, verlegen en verlaten, in de takken des perebooms te piepen hangt, daar niets en is te pakken! ’t Is even stille en stom, alhier aldaar; en, ondertussen en hore ik maar het kreunen meer, en ’t kriepen…

Ik herkende de stem En die lach Ik keek dus opzij En zij recht naar mij “Peter, jij ook taart?” Ik kreeg het ijskoud Stotterde “kom zo” Liep naar mijn kamer Daar even bekomen Alvorens mij weer te vertonen Was dat Linda? Die felle, Linda? Met alle collega’s rond haar Ontspande ze zichtbaar Haar traktatie in moed Was veel meer…

Ik vecht tegen het systeem Daar moet ik overheen Al zit elk mens wel met een probleem Waar gaan we in deze wereld en het land daadwerkelijkheen Het gebeurt olveral en altijd Dat wil ik kwijt Je lot ligt in handen van andere mensen Daarom heb ik geen spijt Je moet doen wat je moet doen Er is geen andere weg Dat is het leven tot de…

Voelen doe je in je hart, niet enkel met de huid. Vreugde, zorgen en ook smart, maken een stil geluid. De stemming en ook het gemoed, voelen wij mensen aan. Subtiel is het, vaak onvermoed, voor wie 't niet kan verstaan. Een korte blik in 't voorbijgaan, soms huilt dat in verdriet. Een smart die weinigen verstaan, zo zichtbaar is het…

het heeft gesneeuwd in het park banken heten nu wit grijze boomtakken verspreiden gedempt gotisch stille taal nergens hoorbaar. een kartuizer zou hier gaan in witte pij zorgvuldig de getijden biddend die herinneren aan zijn cel een doorlopende stilte. vermoeden van bestaan adem die witte ijsbloemen op het glas draagt zonder tegenspraak…

Het langzame geweld gaat niet kort door de bocht het graaft gangen In de existentiële angst voor eenzaamheid Het is een Griekse strijder die geblakerd door het vuur in zand zwemt in gevechtstenue Het langzame geweld weerspiegelt zich in de hongerogen van het stervende uitgeputte kind Het is het diepe zwijgen van een voix…

Sterke kunstzinnige reuzen bewonen een trots kasteel in Sprookjesrijk Efteling, willen aan wie leeft bij wondervertelling zich hartelijk, zachtmoedig betonen. De grote heersers van dit huis belonen hun gasten met lieve tovermengeling van smullen, rust en wilde beleving. Hierbinnen mag fijne tastzin tronen. Het reuzenbrein kijkt door strenge…

Bloemen fluisteren glas vangt het prille zonlicht de stad ademt mee Vloeiende vormen trekken adem langs gevels, krullen als klimop die zich om mijn gedachten vlecht. Ik raak de stad aan met mijn ogen, voel haar pulseren. Elk detail ademt in ritme van ranke takken, glas-in-lood dat zonlicht drinkt. Elke wand weerspiegelt iets levends…

Winterskelet- bomen ontdaan van groen. Paard in de mist verliest zijn contouren. Eend zoekt wak en glijdt uit op het zwanenmeer. Alpinist- de jaren klimmen met hem mee.…

Men verliest de ander zichtbaar uit het oog Over de jaren heen treurt je gevoel over het ongrijpbare In den beginne was het een heel etmaal dat de vreugdeloosheid zoog De natuur weet ervan, het gevoel is aanvankelijk verward, zij kon het niet verklaren . Nu de kramp langzaam oplost in de tijd en onverschillig lijkt Verschijnt in mij het besef…