Alle inzendingen, jaar 2007, week 5

voor vader 1. Lach niet: hij is als mens met een verleden, sleept oude brieven van de zolder op zoek naar vrolijkheid, naar koorts die het plafond doet dansen - noem het de belofte van een uitgang, die hem reizen doet naar vroeger want bij het langzaam strelen van vergeeld papier is er nooit een spoor dat dood loopt, voelt…

regels staan in kamers tussen muren met constructiefouten pennen kruipen door cement de muze slaapdronken in het stof van nadenken geluiden in scherp gekras nee er komt geen wending regels staan hier nog niet vast……

Madame, wacht u alstublieft nog even de broospapieren ziel van deze vrouw is diep gezonken, ze kraakt plooiend, alternatief en monotoon kapot. Ik weet u ziet haar liggen, verstaat u me niet verkeerd zoals haar dood. Ze verbergt de gevallen stilte achter een bos bloemen. Haar tranen doen hen goed. Lange snikken rekken, trekken blaadjes los…

Orhan Pamuk Niet langer veilig Om wat hij denkt Zegt en schrijft Waar is R-E-S-P-E-C-T Toch gebleven? R-E-S-P-E-C-T Eerbied slechts Voor een ander (Nieuw) leven Waar is R-E-S-P-E-C-T Toch gebleven? Baan van schrijver dezes Hufterig en onbeschoft Na een ernstige Ziekte gejat Daar ik gewóón Wil(de) leven...!…

gestaag valt sneeuw als zachte witte deken soms tilt de wind een vlokje op ik heb geluk je kristallijn structuur voor even zwevend te mogen lezen je dekt de aarde toe wittend zwart beschermend wintert in jouw samenhang vorst voor nachts beperkend…

Wij weigeren geen bitterheid wij zijn niet bang voor schande en nijd. Als Gij ons hart maar aan wilt nemen, O God, die wijs en heilig zijt!…

Zo ver van hier zijn lieve mensen die even aan me denken nu; ze sturen heel kort lieve wensen en zeggen dan;"we missen u"; dat klein berichtje doet me denken dat afstanden niet echt bestaan maar dat de liefde tussen mensen nooit ofte nimmer zal vergaan.…

je beroert mijn hart op een manier waarop het nooit eerder werd aangeraakt mijn lichaam brandt zonder ophouden in een vurig verlangen bij jou te zijn het tastbare overschrijdt echter de grenzen van het lichamelijk genieten…

Ben jij dat, die zo prachtig praat? de rots, die in de branding staat? Hoge golven slaan daarop kapot die stormvloed heb je overwonnen, slechts ik weet, hoe moeizaam je toen bent herbegonnen niemand die nog met je spot ze kijken naar je met ontzag naar jou mijn kind, die rots mijn zoon, zo'n kei, mijn trots. De tijd is lang voorbij dat…

Een staalbedrijf met een vacature in Locht, ontving een monnik met zijn habijt nat van 't vocht. Hij zei: "Ik kom voor de advertentie, ik heb namelijk last van incontinentie, en het klopt toch dat u een pijplasser zocht?"…

zoals nooit tevoren de schelpenwind, neergedrukt voorbij zonsondergang wist jij dan waar ik kijken moest of tot waar ik zou komen de zee ging heen en viel traag altijd trager onder het dakgeraamte van de dood toe dan dwaal, kus mijn lippen fluister zacht dat jij zal zijn daar, waar mijn benen onbewoonbaar stranden…

Drie Gouden Kooi-bewoners in één week Zijn wegens een geweldsdelict verbannen Het heeft er blijkbaar heel erg om gespannen In 'n programma waar ik nooit naar keek Drie in drie dagen...Je zou metterdaad Gaan denken dat het toeval niet bestaat…

Als alles pijn doet en jij er niet bent om de pijn weg te kussen dan huil ik mezelf in slaap Als ik geen tranen meer heb en jij er niet bent om mij nieuwe te geven dan slaap ik niet Als ik niet meer slapen kan en jij er niet bent om mij warm te houden dan blijf ik op je wachten Als de stilte pijn doet en jij er niet bent om lieve…

Terwijl het beeld vervaagt in rimpels spoelen de golven van vergetelheid de laatste resten weg naar een blanco geheugen Geloof dat je vergeten bent tot de volgende déjà vu of flashback in een droom als een eeuwige druppel op een gloeiende plaat…

als gevolg van het afronden naar hele getallen kan het voorkomen dat de optelsom van de cijfers geen 100 % is NB en daarom haat ik alles wat met boekhouding te maken heeft ……

O titelroas sa moai giel, wol dei omwuolje, net ofkuolje, yn myn tun sa n tsjep gehiel Titelroas do jowst mei ljocht, yn it betiide foarier, do makkest mei o sa blier, krij fan dy gjin nocht Titelroas ik jow omtinken oan dei, Els foarier wer opnei, Do bist in giele tekken, Gjin ien kin dit ferbrekke Vertaling NARCIS O narcis…

Vrienden daar heb je een hoop aan Vrienden zien je meteen staan vrienden wie kan er zonder Als je het kan ben je een wereldwonder Vrienden zijn altijd om je heen Al is er wat ze zien dat meteen Vrienden is hetgeen wat iedereen wil Van vrienden word je stil Je kent elkaars geheimen Ken jij ook de mijne???…

Mijn kraaien krassen een klein beetje met hun bekken op de lak. Ik scheld ze vol, vervloek ze strak: “Verdoem die vogels, Herejeetje!” De stoethaspels choqueren, veren en schaven, schrapen, raspen luid. Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet... ik heb…

buiten is het bitterkoud laat lente nog even op zich wachten maar hier brandt de kachel warme liefde zomert het volop…

zo lang samen en ze doofde uit je hart was gebroken na maanden brak je lichaam een eenzame val in stilte niemand hoorde je sterven niemand hield je hand vast de dood verenigde jullie in de schoot van onze aarde soms bloeien gele bloemen dapper op jullie plek in deze grauwheid hulde voor 67 jaar liefde gebeiteld in weerbarstig steen…

Pijn, voel m'n hart, voel m'n tranen Breken bij het aanzien van een videoband Gevonden tussen stoffige paperassen Op de zolder, in de lappenmand Pijn, voel m'n zware ademen, voel de zenuwen Ongecontroleerd worden, net als m'n gevoel Bij het aangezicht van ons verleden Een in duigen gevallen warboel Pijn, voel de blik in je ogen…

In ons hectische bestaan kan het wel eens te luidruchtig gaan Daarom je dan eens aan te leren wat tijd te nemen om in jezelf te keren een mensenleven gaat al zo snel en bedenk dat altijd wel daarom een periode stil te zijn dat vind men dan heel fijn...…

als ik de natte aarde ruik en schuil klinkt plots een echo, roep van lang geleden een duif misschien of toch een wijze uil dan ga ik naar het bos, ben moegestreden de boom verstoot het blad, de aarde mij het spleen zal ik waarschijnlijk niet ontspringen de herfst met al zijn geuren voelt dichtbij toch zal ik van zijn kleuren blijven zingen…

Zo ver van huis, waar ook de hanen kraaien, de honden blaffen en de kinderen zingen, de mensen eveneens verlangen naar het licht, en waar ze - net als thuis - met veel te veel gewicht de daagse dingen doen. Hoe kan het anders? De mensen hier zijn vriendelijk, maar soms ook lui, of menen wij dat maar en kunnen ze niet anders dan door de grote…

Het is zo weinig wat ik heb: Dit éne leven, dit kristal Waaruit ik straal en vormen schep Van ’t wijd heelal. Dit éne leven, maar het is Een knooppunt in het wereldweb, Van waaruit alles anders is Dan ’t andren was of is of wezen zal. Ik heb wel altijd dit kristal Waarin de wereld spiegelt, En in me is altijd vloed en val Van golf die wendt…

Zwijgzaam loop ik de berg op naar boven waar het gras welig tiert. Op de terugweg ga ik genieten van de omgeving, nu even niet. Ben er bijna, gelukkig maar, het werd tijd. De verlossing is nabij. Eindelijk, daar staat het te glimmen in de zon. Ik zit en kijk rond. Opgelucht, net op tijd. Geniet van de bloemen. Absorbeer de stilte.…

Je hebt geen grip op deze zaken, je kunt niets doen dan toekijken je had graag honderd willen worden samen maar dat is helaas niet gegund. Je kunt niets anders doen dan denken aan hoe het had kúnnen zijn je had elkaar nog zoveel jaren willen schenken het mocht niet zo zijn. Het is oneerlijk zoveel op je schouders te deponeren, het is…

Ooit trad het leven op mij toe, een ranke jonge vrouw met fris ontloken borsten, een knie geheven tot een schrede die het begin zou moeten worden van een lange onstuimige tocht van ons samen waarheen. Ga mee, fluisterde ze, je vader en moeder slapen, sluip het huis uit, laat alles achter, je hebt om te eten en wonen niets anders nodig…

Lieve schat, weet je nog hoe wij altijd liggen: Ik met mijn buikje tegen jou billen. Je haren strelen dan zachtjes mijn neus: Ik kan je zo ruiken, ja dat is heus. Met mijn rechterhand pak ik dan zachtjes je borst vast: Ik kan je bijna voelen, maar niet heus, wat een last. En dan... kruip ik heel dicht tegen je aan: Ja, ik kan je bijna verstaan…