Alle inzendingen, jaar 2008, week 13

Soms, Heb je zo'n dag dat je het even niet meer weet Zijn de mensen de mensen wel die ze zich voordoen? of is dit om jou tot waanzin te brengen? Je gek maken met gevoelens die er niet zijn? Of juist het tegenovergestelde van wat ze zeggen van je willen? Soms, wil ik gewoon antwoord op de vragen die ik niet durf te stellen…

Een zoeken was het, heel je leven maar nu ben je dan thuis; je hebt jezelf oprecht gegeven en droeg met moed je kruis. Je dankbaar hart moest het begeven maar 't klopte ook intens en God alleen weet hoe gedreven je was, hoe groot je wens om Hem te dienen in de kleinen, om mens te zijn voluit. Leef nu bij Hem, voorgoed de Zijne en zing…

Gelukkig dat niemand je ziet je voelt je naar en hebt verdriet waarom voel ik mij nu zo down kon ik maar even vrolijk zijn, net als een clown misschien ziet alles er dan ook anders uit en nam ik eindelijk ook eens een besluit want twijfelen dat doe ik al veel te lang ik weet niet waarom, maar ik ben bang om te zeggen dat het nu even niet gaat…

blanke wegpiraat in vliegende vaart geflitst staat er gekleurd op…

Gedurende haar kort bestaan Vermoedde zij niet dat het zo zou gaan Haar poging de natuur te bereiken Was haar fataal een raam deed haar bezwijken Kleurloos haar vleugels eens zo bont Verdween zij in een stofzuigermond…

een prille april vist kurkdroge vijvers op ik voel nattigheid…

ach kleine hemdjes en haar grootse roze pak hoe komt ze daar in? details maken haar februari bloesemkleuren de paarse vogel wat hebben ze nu weer voor mij uitgestald in het vogelnest? je kan niet praten communicatiekaartje als paniek toeslaat ik heb een tumor snel gesteld snel aan het werk met vermoeide tong…

Er is storm op komst, niet vandaag of morgen, Maar later misschien, na verloop van de tijd. De haan kraait oproer, dat zegt toch genoeg? En mensen, mensen maken zich nu al zorgen, Diep in hun hart willen ze de onrust kwijt, Al zeggen sommigen: “Het is nog te vroeg”. Er wordt veel onrust gezaaid, en ook haat, Niemand weet hoever het ooit zal…

windstilte en alles van het kleine leg je op mijn wangen de woorden tot morgen, in het geweten ze blijven zoals aarde beweegt in oogst verdiept met handen rond huid en leven en de zee je fluistert haar warmte waar mijn adem zich om golven vouwt ver weg van regen en het seizoen dat mij nooit heeft toebehoord…

voor Ton Luiting Ton misschien vertellen de door jou verzwegen verzen wel meer dan je lief is doch wat destijds begon als grap bleek een passie... ondanks die levenslange drang weet je nooit wanneer de man in 't zwart af zal blazen dus geven wij woorden gehaast zin en hopen op verzen met levensvatbaarheid Lejo van Kuijeren…

woorden uit de ziel weerspiegelen gedachten een diep ontmoeten…

Het pond suiker werd na schooltijd gehaald bij de kruidenier aan de overkant van de winkelstraat opa gaf gepast geld want stel je voor het zal toch niet negen was ik wist ik veel nu weet ik beter…

Mijn grind vaalbruin, door onkruid overwoekerd, is langzaam weggemoffeld in een stilte die niet ophoudt te bestaan. Weg de cadans van komen en van gaan, alleen de echo’s van het heinde en de verte blijven. Verlangen naar geluiden die verdwenen als geknars van staal op staal, een gele koplamp die de mist doorschijnt, een knipperlicht…

Ik was in je huis vandaag, voor de laatste keer. Ik keek er nog eens rond, er was niets te vinden geen warmte, geen kou maar ik miste de sfeer. Ik was in je huis vandaag Ik miste je warmte. Mijn liefste, wat mis ik jou!…

zo fluister mij en niet slechts dat maar houdt mij vast omarmd de lente wekt de liefde, lust houd mij dus vast verwarm mij nu innig en kijk zelfs ook mijn lippen zijn die van jou kus teder mij en heftig tot het mij wild wordt in het hoofd schenk mij je lijf en zinnen als ’t jou bevalt dan houdt mij dichter aan je hart streel…

raapte sterren bij elkaar uit een nacht vol slettebakken verbleekte met de nieuwe maan maar zelfs in het ochtendgloren kon het kroelen mij nog steeds bekoren het schaamteloze zonder haar…

glanzend olielijf het strand leeft zinderend zand de zee kopt schuimend loom de geilheid in mijn hoofd trekt mij op de terugweg onderuit achter de rondborstige duinen ligt de vraag, dreigend vanuit het zuiden, of ik droog thuis kom…

Van Gaal voelt zich door omroepen beledigd En staat ze vooralsnog niet meer te woord Zolang hij geen excuses van ze hoort Maar krijgt hij daarmee zijn gedrag verdedigd? Want wat de pers van hèm vaak moet verdragen Is reden om hem nooit meer iets te vràgen…

Altijd, elke avond: "Ben ik vandaag wel aardig genoeg voor je geweest?" Mijn verbazing groot, het is maar dat je het weet, want zoiets vraagt alleen een Engel. Het is daarom, onvervangbaar lieve verschijning, dat je nooit zult vervagen uit mijn geest en het is daarom dat ik je nooit vergeet.…

Wat denk je..... Dat ik je zo nog wil.... Wat doe je...... Zet me voor schut..... Wat doe je...... Met je mooie praatjes.... Geloof je niet..... Wat doe je.... Je raakt me weer... Waarom? Je bent niet goed voor mij... En toch raak je me... Stom toch... Wat doe je met me? Ik wil afstand van je... Is niet goed.... En toch? Nee, echt niet…

Als een doffe knal in de verte Waardoor de vloer begint te beven en alles begint te trillen Daar staat ze en houdt me vast in haar hunkerende pupillen Ze brengt het voorhanden Een plotseling smachten naar iets nooit eerder gevoeld Als licht in het duistere voorbestemd, exact zo bedoeld Het hart haar dichterbij smekend In een verliefdheid…

ze is al halverwege de trap naar boven mijmert over de treden die haar nog resten en of ze terloops nog een stapje terug zou kunnen doen ze beweegt haar vingers langzaam over de muur tript van bloem tot bloem als een speurende bij die stuifmeel verzamelt uit een vergeelde fresco ze hoort het zoemen van zoete herinneringen de bittere…

De lente wacht niet op mij ze bloeit uit triestheid op ontbot de takken onverkort kist de krachten die laken. Mijn tenen staan nog krom van winterkou die is beklonken aderen zitten klem in benen mijn buik stulpt vol bloed uit. Een boer is op zijn plaats en de ploeg trekt alles blaar. Voren snijden door aarde, zonneschijn zaait levenslicht…

Bomen razen langs, Zuurstofsnakkende takken, Wortels in asfalt.…

Op een dag had ik je gezien meende ik toch jong en mooi een zilverster in de blinde nacht het lied van een windbazuin dwalend over een blij, zonnig landschap Als zindering van zomerhitte onder eindeloos azuur was je licht Als geruis van de branding over schitterwitte stranden was je lach Hunkerend wacht ik op de dag dat ik jou zal…

Onrust Verdriet Eenzaamheid Terleurstelling RUST!!! Waar ben je nou? VERTROUWEN!!! Kom terug..... VERTROUWEN Kom terug in mij..... IK KAN NIET ZONDER…

Stoer van buiten zacht van binnen Je kunt de buitenkant wel zien Mensen zeggen gelijk kijk die Patser uitslover stoere man Maar de binnenkant zie je niet Een goed hart te klein misschien Eerlijk en trouw vastberaden Verteld altijd de waarheid Om zijn eigen eer te bewaren Oordelen over een mens doe je pas later Dat laat je niet door het uiterlijk…

in diese struukgewasse naobie braome ende netelgroei soekt die griesbruune foggel siene plecke ende raopt klien biestkes fur siene keinders in die nestebaole ut foer um tu lefe ende um selfe ientloos tu singe fur ons allemaole og, miene gotteku dies beeske skreewt dun leegte fol rolt geluuje deur miene siele icke kenne nie mer dencke…

Bij deze mijlpaal stond ik stil en werd de weg gewezen naar waar ik was Zilveren momenten om vast te houden en in het verschiet gouden bergen om naar te reiken vriendschap en warmte akkoorden en melodie glimlachend zonlicht en genezing na pijn zo veel om te delen en samen vol te maken zo veel om bij stil te staan maar zonder jou…

het leven zit zo in elkaar zo dat we altijd iets anders willen het leven zit zo in elkaar zo dat we niet allemaal hetzelfde zijn stel je eens voor we willen altijd hetzelfde stel je eens voor we zijn allemaal hetzelfde dan is de wereld hetzelfde altijd hetzelfde elk ontbijt elk uur op school of werk elk tussen-de-middag-eten elk…