Alle inzendingen, jaar 2009, week 35

Brechtje Blaasbalg slingert heen en weer tussen kwaad bloed en koudvuurspoor ze zal geraakt worden door de knoet van het luid klappend volk zij rekent niet meer in dagen of nachten tot de oogst aan haar voeten ligt zal zij wagen om dit godvergeten land van man en macht te ontschragen het vuur in haar ogen ontvlamt de gerst vogels verschrikken…

Getrouwd zijn heeft zeven armen om zichzelf binnen te trekken ook aan de korte zijde de kant waar je op ligt eventjes terug naar het argeloze toen je huid altijd te wijd was want eerder het gewicht van haar knieholte laat me weten dat het tijd is hoe laat het is dat het jeukt tegenwoordig altijd en overal ben ik tegenwoordig op een afstandje…

Geen koele nacht die me wakker laat in dromen die mij ontmoeten en ik het duister getijdeloos laat gaan terwijl de echo sterft in het wit van een barak sterven is niet eenvoudig wanneer ik waad door het rijke licht dat me tracht te doorgronden en ik dankbaar ja toch wel, mijn evenbeeld laat schijnen in de glinstering van je ogen…

Een kinderhand op een oude vloer. Het jeugdig paar dat stiekem danst, wordt betrapt door een jonge vlegel terwijl ochtendlicht op tegels glanst. Littekens door krassen van stoelen. Het marmer versleten en grauw. Hij zal het nog lang moeten voelen, het drukke geren, zo hard en zo rauw. Al zullen ze hem nog jaren vertrappen, een gedachte…

De herfst heeft zijn intrede gedaan trotse bomen buigen krom door de wind iedereen heeft zijn jas weer aan, hier en daar vallen al blaadjes. Regenbuien komen af en aan de wind vrij spel door de straten de zon piept af en toe tussen de wolken door maar ja, daar is het nu toch herfst voor…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

engelbewaarder heuse oppasser hebben we allemaal zit op je schouder geloven!…

Alleen in zijn tweepersoons tombe geeuwde rammelend een eenzaam skelet klaagde steen en been en bromde waar ze bleef al die jaren, de slet Als ze niet gauw komt gaat hij afnokken een skelet heeft recht op een verzet gaat hij met zijn buurvrouw hokken die haar deur op een kier heeft gezet Ze rammelen samen prachtige duetten dromen over…

maak tijd voor tederheid koester het vluchtige moment bewaar het in dromen van goud en aquamarijn soms straalt het uit je ogen schuchter en kwetsbaar gebaar de blik van de ruige beer naar haar spelend jong het is de graal van onze tijd dat stukje uit de hemel vlug geplukt weggerukt de zachte zoektocht naar geluk…

vandaag beweegt er niets in de tuin maar ik voel de kraaien nabij wij zullen samen sterven of ieder alleen door verdere dagen de zomer is weg, straten worden langer alsof schaduwen geen bestemming meer vinden voor de zoveelste maal zie ik het kind opnieuw ze woont aan de rivier gevormd uit een beetje poëzie en mijn innerlijke…

geschubde visserskoppen turen betraand door de wind aan flarden gescheurde mistnevels op zoek naar de beste nieuwe haring na een volle vangst van vette maatjes gaat de koers weer huiswaarts en komt de zee weer tot bedaring…

zachtjes waait de wind droogt haar betraande wangen blaast spinrag uit haar haren het koele water van het beekje verzacht haar beblaarde voeten ze hurkt neer schept handen vol wast haar gelaat wat is ze moe ze draagt de wereld van haar verleden op haar schouders die zijn ontveld en blauw haar rug kromgebogen dan hoort ze de wind fluisteren…

zelfs toen ze bij het zingen van haar lied telkens uit de toon viel de dirigent haar verliet als een geslagen hond met gebogen hoofd het schouwtoneel afdroop weet ze achter de coulissen dat ze met open geest en voor een heel ander publiek nogmaals zal spelen…

ik ben een vlinder en vlieg bladeren kapot jij groent in rood en blaast jezelf op mijn vleugels zijn uitvouwbaar mijn vluchten onbetrouwbaar ik wiek de mooie schijn als rups was ik venijn mijn vraatzucht bleek verwoestend jij bent herboren onderhuids omdat je hart was overleden zo doodde je verleden in reageren wordt het…

Ik denk niet dat ik onze beide zonen (wacht eventjes, het zijn er meen ik drie) wel in voldoende mate spreek of zie. En dat leidt tot misdadige patronen?? Om voor dat grote risico te waken ga ik toch maar eens met ze kennismaken.…

‘k Heb zoete liefde verdreven uit het ontloverd nest; en als een slot omgeven mijn hart met wal en vest. De burchtpoort is gesloten, de hangbrug is gelicht; ‘t geheel is overgoten met mystisch treurig licht. Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij erven zonglans en dauw. Zo zingt…

Van de snoepketting (wist niet meer dat ze nog bestonden) beet ze voorzichtig alleen het roze af. Wit en blauw bleven achter en toen ratelde ze de zaak van haar hals en kletterde het op de houten vloer. Daar plakte het geweigerd snoep wat aan elkaar. Spuug. Men liet het er maar liggen. Ze is niet normaal, zei men. Wat blauw is en wit…

Het leven is als een achtbaan als je genoten hebt van de rit is het niet erg dat hij vanzelf tot stilstand komt…

verglijdt het leven achter stappen die weer klinken in de stilte van mijn geest dromen die illusies waren die intens vergeefs in al ons voelen spaarden weg in pijn en smart verstorven en zo verglijdt het leven als een leegte die niet kiest die alleen in houden van zichzelf verliest zomaar, ongemerkt weg en al wat dan…

Je bent zo mooi Zo ongelofelijk mooi God, wat ben je mooi! Ik ben de ratio verloren! Mijn hoofd slaat op hol! Ik ben mezelf niet meer en kan niet anders dan aan je denken en naar je kijken. Ik wil niets anders dan over ons dromen. Je bent zo lief Zo ongelofelijk lief God, wat ben je lief! Lief, ik weet het zeker! Jij bent het.…

en dan ben je weg het zand glijdt uit mijn handen misschien is dit het punt waar mijn dromen stranden en dan ben je weg alles is verloren al schreeuw ik nog zo hard niemand wil het horen en dan ben je weg in mijn zomer komt geen zon meer op alleen de herinneringen waarin ik me verstop dagenlang lig ik op bed ik wil niet drinken wil…

Zie meeuwen steltlopers over schorren scheren scholeksters boven slikken en kreken jongleren waar ‘t water blikkert tussen Zeeuwse zandbanken beluisteren wij stiller Westerschelde klanken. Nu wind ’t riet opwaait de zuidoever droogt deze Hedwigepolder haar wandelaars gedoogt, nu wind ’t riet ombuigt de zuidoever droogt de Hedwigepolder waders…

Kom dichter bij Mij, laat Mij je tranen drogen. Waar jij vernederd wordt daar zal Ik jou verhogen.…

De vuelta vandaag Als in een windvlaag Pakte ik snel de fiets Uit het niets kwam de regen Een reden Voor een warme douche Ik zag de koppen al Men klapte bij de vleet Het was de kapotte sproeikop Waar ik voor reed Al dansend op mijn natte zadel Was de krullende glimlach gereed Ik was de koploper Aangemoedigd Wapperend Met mijn gele…

zodra ik één stap buiten zet laat hij zich rap bemerken hij woelt mijn haren stevig om en kust hartstochtelijk mijn wangen blaast nevels weg en spinnenwebben gooit open mijn verlangen alsof hij mij te wachten stond mijn vriend de wind soms wil hij naar mij luisteren mij zwoel en zacht befluisteren de warmte even tastbaar maken als gevoelens…

Zachte kleuren, milde tijden, na het brute zomergeweld. Iets van rust, bijna symbolisch, wat bezadigd, melancholisch, nu het jaar flink overhelt. Nevelslierten, lucht aan flarden, dauwparels in een spinnenrag, stralenbundels door gebladerte van een koperen, omfloerste zon. Hoe glorieus begint deze dag! Wat kan meer poëtisch stemmen dan…

ruw ochtendlicht legt overal opnieuw en onweerlegbaar de oneffenheden naar boven. de kamers van mijn herinneren vouwen zich gehoorzaam dicht en gerammel van onder meer vuilnisemmers draagt geen rust tot terugzeuren aan. tot mijn voorwerp van ontferming ligt gevouwen in dromen onder nachtwol: dan lach ik haastig alle grappen weer struikel…

Buiten de proporties is de nacht mijn minnaar aan wie ‘k dacht en desnoods mij gaf in alle beelden die verwoord konden worden ik kende geen andere duister dan die ene met dat zwaard en felle ogen zonder wit bebaard en toch vrouw zij was een ruiter zonder paard doch koetsierde zij in alle wrangheden van haar te kort bestaan waar ze…

ken je de zwerver die elke dag bedelt om een stuiver die dolend met een krampachtige blik zijn verlies en winst telt die een schaduw met zich meetorst ken je de zwerver die leeft in ballingschap zijn leven verborgen houdt die ik een naam gegeven heb om onmacht trots te dragen…

Ze voelt zich Koud Ze voelt zich zo koud Ijskoud... Kouder dan het koudste koud Zo koud. Koud tot op het bot. Kleding, dekens, kruiken Nutteloos! De kou heeft haar ziel Meer en meer raakt ze bevroren Onomkeerbaar bevroren Bevroren en omringd door kou Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…