Alle inzendingen, jaar 2009, week 35

Geen dolen door de morgenmist weer heeft deze nacht zich niet vergist over wat in uitgestrektheid en aansluitende uren zo onbelicht niet tot in eeuwigheid kon duren. Tijd heeft zich wel met volle maan vergewist weken lang uitgevist of alles gaat zoals het ging wat werkelijk aanvankelijk in bestemde voortgang daar zichtbaar was als braille…

Het is moeilijk vechten tegen brave wil en stank uit het rijke hemelwater, om tenslotte tegen klare drank en een afgedankte kater, de rug te moeten rechten als de kruik dan leeg is, wankel in gestelde stromen vaart het droes van kleine ziel, op de tere vleugels van een bodemloze boodschap, waarin zo vaak de inhoud beschreven…

De tijd ontdooit wordt vloeibaar als water vormloze vorm van eindeloos geklater Ik ben een roos van zaligheid mijn levensstap ontvalt de tijd.…

Wat nou...als je er niet meer bent En ik je missen moet. Mag ik dan huilen.... Moet ik wachten tot het went? Gelukkig ben je nu nog hier, Ik hoop dat je het waardeert. Ik probeer het fijn te maken voor je... Gewoon..op mijn manier. Zo maak ik me zorgen.... Met op mijn schoot ons nieuwste kind. Een reden om opnieuw te strijden Om…

Tragisch. Hij bezwoer zijn mannelijke lusten En vergat in alle haast, met spijt, De slang met gouden tanden. Hij nam zijn meisje mee. Vandaag Van aangezicht tot aangezicht, In spiegel door de zin bellicht. Hij noemt haar naam, Fluistert zacht. Tot al het geluid In zijn echo is gestorven.…

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

Er woedt een woedende wind aan zee. Vraatzuchtige golfslag bijt op randen van betonplaten, die verweerd en smakeloos in het zilt rusten. Stormbrekers zullen de honger van de storm niet stillen. Een vloedgolf likt met gulzige tong en ontembare eetlust aan de troosteloze pier. En spuugt alleen het hoedje van de dame die naar een schuilplaats…

'je gelooft ook alles wat je ziet,' als het maar mooi genoeg is, ja, dan wel, dan mag de zonsondergang nep zijn en ook de waterval de horizon, de twaalfkleuren regenboog, maar jouw stralende aanwezigheid, nee, die niet, die moet intact blijven als een beschermd natuurgebied, een nationaal monument, je bent helder als de poolster…

daar lag je dan in mijn armen een klein rood gerimpeld ( nog) manneke van zeven en een half pond niet te geloven dat het nu alweer vijfendertig jaar geleden is bijna twee meter schoon aan de haak proficiat zoon ik ben trots op je mama…

als we nu niet oogsten zullen we na de storm hongerig ondergronds worden gedwongen nemen we enkel de geur van een verdroomde zomer als herinnering mee…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

vergeet mij niet te plukken wil niet ontbreken in jouw boeket…

Europa, Azië, Afrika - ik verzamel continenten werkgewijs - ik wijs toerisme af en waan me werker in een wereld die naar rotting stinkt ach, hoe mooi de sterren, hoe onbedorven de planeten waar nooit mensen waren met machines die aarde vraten, wateren ontvisten en vergiftigen, ja voordien 'k zou me moeten schamen, 'k zou zoveel excuses…

Waar zie je nog eens 'welkom' op de mat? Een sticker op de bus roept Nee! Nee! Nee! Verkopers die ons bellen? Weg ermee! Alert, maar in gastvrijheid niet je dát Als een weigering van mij jou ooit tot staan bracht Deed ik dat in elk geval met volle aandacht…

Ik wist niet wat ik moest geloven tussen gebrandschilderde ramen waar verguisde - verwilderde zeden in de ban werden gedaan door verheven mannen - eens met baarden die hier nog spraken met behaarde tongen over het woord van Liefde en het roemde - verdoemde ongenadig het dan braken in overzichtelijke lettergrepen die tezamen - maar gescheiden…

Ik kijk naar je terloops raak ik je aan en ik voel ja, je vindt het fijn. Stilletjes gebonden in stilte rode draden verbinden gelijke zielen.…

langgerokt verkondigt ze haar roeping bij ieder woord danst haar lange vlecht in haar hand een hoed waarmee ze wappert langs haar goddelijk gelaat…

wanneer ik de leegte voel van teveel zingt het ribbenkoor in Afrika en de wind is vrij van zand luister goed, zij zingen vogelvrij meisje uit ruwe bast geboren leeg zijn je jammerschuren daar je land is dor en de oceaan verandert telkens weer van kleur en de vele gaten tussen ons scheuren verder open dan ik dacht was het niet in deze jaren…

Plezier in waar je gaat de kin gericht naar waarvoor je staat, katoenen jurk waarop alle klaprozen van de wereld bloeien, rugzak op de rug, wollen muts op het hoofd warmt tot aan de ogen, waarin al de koppige sterren als kolen gloeien, met onafzienbare tijd voor beide voeten, je schopt het niet weg, je loopt er triomfantelijk doorheen…

Jouw strepen waren diep Jouw geschreeuw kwam in mijn oor Jouw haat kwam in mijn hart Zo onschuldig dat het leek Was een schijn van wat ik voelde, Want het was een scheur in mijn boek Lange mooie tijden Leken zware donkere nachten, Want jij deed mij pijn En gedachten deden zeer Bij het kwetsen van mijn gevoel En angst bleef in mijn hoofd…

het slechte nieuws wist hij knap te doseren verhullen in een therapie-verhaal compleet en fraai geïllustreerd met fotobeelden maar eenmaal thuis plaagt juist wat niet is uitgesproken slaat keihard weer de twijfel toe knappe dokter die kan snappen wat of mijn fantasie juist daarmee doet…

De herfst kruipt door de kieren van de zomerlucht en vult de avonden met traag verlangen. Ik weet niet meer zo goed wat ik liefste wil: de helle zomerzon of 't tere en bescheiden blinken van het licht dat langzaam ondergaat en even nog blijft aarzelen of dit wel kan. De weemoed glanst me tegen in de ruiten van de overburen. Ze doen de…

ze liggen te drogen onder mijn hand mijn nu nog zo vloeibare gedachten tot ze eerder dan ik verwachtte naakt en hulpeloos nog dichttrekken aan elkaar steun zoekend om te blijven staan hoeveel onbegrepen ogen ze ook vinden mogen ze blijven trouw verdedigen dat wat ik voelde toen ik ze vroeg me te helpen en zelfs nog als ik ze ontrouw word…

Er is teveel drank in het baasje het baasje is weer het haasje en staat nogal wankel op z'n benen. Z'n hond niet, die draait, rent en springt dolblij tegen 'm op. Dan lijkt hij weer wat bij zinnen Te komen, kijkt eerst omhoog of hij de sterren kan zien en dan welke kant hij op moet, Zet de hoed op z'n hoofd, en wijst met z'n stok…

Spiegeltje spiegeltje, Kom, hou me eens een spiegel voor Je kent me toch zo goed? Misschien dring je tot me door Weet jij wel hoe het moet? Toe dan als je durft Kom, hou me eens een spiegel voor Al doet het misschien pijn We worden er alleen maar wijzer door Ik zal niet beledigd zijn. Toe dan als je durft Kom, hou me eens een spiegel…

Ik probeer het een plekje te geven.... maar het lukt nog niet echt. Soms lijkt het of je nog iets tegen me zegt. Ik merk elke dag dat ik je mis...meer en meer. En vind het moeilijk het doet ook zo'n zeer! Ik kan het mensen niet zeggen, hoe ik me voel van binnen. Het lijkt of mijn leven weer opnieuw gaat beginnen. En ander leven…

We zaten aan tafel, de avond viel in dan werd het licht in de kamer ontstoken, wij speelden, moeder was druk voor het gezin, vader las de krant en zat een pijp te roken. Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden…

-ode aan een viooltje- niet te geloven hoe jij in die smalle ruimte tussen twee plavuizen jezelf naar boven stuwt een schamele plek in het zonlicht bevecht waar jij zo fragiel als je bent de kunst van overleven verstaat waarom je hier elk jaar weet te ontluiken, zo trouw je stekje vindt zolang de zomer duurt zo sierlijk…

Soms zou ik me wel eens willen uitspannen over een aantal gevlochten tegels alsof ik de wereld zelf afbaken tussen vier armen oneindig strekkend de aap in mij spelenderwijs en op de rand daarvan in het gras worden zelfs tuinkabouters deel van een wereldgeschiedenis die ik zelf verzonnen heb maar mijn bestaan is gezolderd in een aantal…

Een steile helling, een wandelpad. Rotsen, afgronden en frisse bergen. De camera bungelt heen en weer. Die vogel daar hoog in het lover. Een stap achteruit, twee, één meer. Een ademtocht, de camera valt neer.…