Netgedichten

netgedicht (nr. 27.836):

onwetendheid zij gezegend

Soms zou ik me wel eens
willen uitspannen
over een aantal gevlochten tegels
alsof ik de wereld zelf afbaken
tussen vier armen oneindig strekkend
de aap in mij spelenderwijs
en op de rand daarvan
in het gras
worden zelfs tuinkabouters
deel van een wereldgeschiedenis
die ik zelf verzonnen heb

maar mijn bestaan is gezolderd
in een aantal ornamenten
her en der een zootje
tussen wat schots en scheef
gestapelde bananendozen
daarmee een muur vormende
waarachter ik ook woon
maar het is een andere zolder
waar mijn gestorven gestalten huizen

en soms word ik maanziek
of het is wat anders
maar het is altijd wat
ik ben nooit voor altijd
in hetzelfde melodietje
de valse noten vallen soms
stomweg uit mijn kruin
of ze plukken de vruchten
zomaar uit mijn armpitten
bij wijlen ligt het metrum te krullen
omdat wat windsnelheid op jacht is
je kunt niet van iemand verwachten
zomaar een standbeeld in de knop te zijn

gelukkig heb ik één en ander
kunnen schragen
hoewel het vertoeft
tussen een paar verblekende voorwerpen
kan ik altijd terugkeren
naar mijn geboortebos
van oude momenten
en soms vind ik daar een monument
van zoals ik ooit was
en dan kan ik zeggen
dit is een berk tussen een paar eiken
maar tegenwoordig
worden mijn armen te kort
en kan ik geen kruinen meer omvatten