Alle inzendingen, jaar 2010, week 20

Mijn handen beroeren het ivoor maar ik tast naar ebbehout jouw ebbehuid beroert mij Vlak onder je afro-kapsel ( een zoete bos vioolsleutels ) bij het allerlaatste krulletje dat nog zacht naar cocos ruikt daar ontrolt zich mijn toetsenbord dat ... stippelt langs je lange nek tussen je als zwanenvleugels opgevouwen schouderbladen…

bliksemsnel verdwijnen je woorden ze ebben weg als beeldsporen achter de geslotenheid van je gezicht ik durf het niet te vragen wat je nu precies hebt gezegd ook al verstond ik je niet zo goed ik verloochen niets maar ik heb geleerd dat stenen en sterren niet opdringen en bloemen stil zijn de wind blaast mijn verlegenheid wel weg ik…

onder het afdak hangt een oude wastobbe met koolmeesnestje…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

(om onder water te blijven) ik maak gehakt van de sprookjes ik schrijf over de werkelijkheid ik ben een diepzinnig artiest die binnenkort naar de bodem van niet alleen de oceaan maar van het leven op zoek zal gaan. Ik schrijf stilistisch dat je d'r koud van wordt. Alleen laat ik tranen met tui- ten, omdat niemand me wil le- zen. Ze…

I De onkundige dichter schrijft lariekoek, ik schrijf liever een echt goed boek II Woord en wederwoord als aanval op een dichtermoord III De chaos in de letterzee maakt zelfs de connaisseur gedwee IV Het woordenkleed wordt dichtgeknoopt…

Ik holde achter mijn gedachten aan steeds verder raakte ik achter mijn krachten begaven het moedeloos lag ik langs de weg nu onttrokken ze zich aan mijn waarneming met mijn laatste krachten stond ik op en begon te rennen als een echte marathonspecialist de kronkeling in de weg gaf niet veel hoop maar ik zag iets liggen ik stopte en raapte…

ik kon er niks aan doen ik werd zo plots erg boos ik kon er niks aan doen dat die jongen daarvoor koos hij begon me hard te slaan en heel hard te schoppen die jongen echt waar hij was niet te stoppen ik schreeuwde om hulp maar het leek of niemand luisterde tot mijn engeltje achter mij fluisterde hij bleef maar roepen vecht nou eens terug…

De maan staart gelaten naar haar evenbeeld. Als rimpels op vellen trilt het water tot de voeten van de zonderling. Voor dag en dauw ziet hij de druppels aan zijn vest. Zijn snik de laatste, als hij ook nog even huppelt bij de laatste vonk van zijn eigen vuur. Hij slaapt vannacht, in aarde, om niet meer te ontwaken. Terwijl hij langzaam…

Rokerige ruimte, glasgerinkel aan de bar donkere hoekjes, gelach, mompelend gepraat het kleine podium, ‘n geelrood verlichte vlek de zachte tonen van een aangeslagen gitaar zwellen aan, een slow blues wordt ingezet ingehouden tikken vanaf een drumstel, bastonen vallen in, zachte dreunen in je borst plotseling de smartelijke kreten van de zanger…

‘Nou kijk’, mailt het orakel terug , ik vrees dat ik een rel zie. Die Wilders knalt men neer, Maurice, voorspel ik je uit Delphi!’ Een steekproef, statistiek, rapport?? Ach, da’s exact gekakel! Voorspellen is een godenkunst, de toekomst een mirakel.…

Cumulus humulus Golven strelen het strand, deinen als het gezicht van de storm steeds gericht op het land. De schuimbekkende vloedlijn wordt door de draaiende wind als wolkjes gegrepen. Grillig vervliegen zij over land over water als mist in de zon. Met het water tot aan de lippen overspoeld door het moment, omhelst zij mijn voeten,…

irritatie voelbaar door de dag heen het dichtslaan verzacht heel even prikkelt lente de zintuigen een heel seizoen lang…

het takkenbloot is aangekleed met frisse tinten groen kleurt nu naar laatste modebeeld niet meer klassiek als toen exoten contrasteren met ligusterhaag uitheemse coniferen blijven groen en laag alleen het oude bos maakt front maar op palet staat internationaal al in de koude grond…

mag ik alsjeblieft van jou houden…

Je hebt me genezen van de liefde ik wil het nu echt nooit meer En ga me niet meer binden want afscheid doet zo,n zeer Je hebt m genezen van de liefde mijn hart is compleet kapot Vlinders zijn massaal gestorven voel me iedere dag in en in rot Je hebt me genezen van de liefde het is gedaan met mijn vertrouwen Tranen stromen als een waterval…

Waarom gaan jullie heen verloren toenemende seconden zonder moed en passie en ook zwijgend verwijtend de meest voor de hand liggende beoordeling? Ons verstand, het golft in volle vloed maalt niet om de verloren seconden de informatie van de psyche, een flakkerende kaars met kern, met pit.. die nooit lijkt op te branden. De grijze zware…

Die nacht had ik zeven mooie hoofden die ik naast mijn ene leven legde op de kast. Ik deed het licht uit en de hoofden sliepen in. Mijn romp speelde sjamaan in bed, de halsrib rond en roodbeknoest, doorzinderd vlees met aderen die schreeuwden. Mijn zeven mooie hoofden in rust op rij. Ik verzorgde mij zoals mijn moeder vroeger plantjes water gaf…

Het was ooit een ontgroening in een corps Eet restjes uit zoveel mogelijk bakjes Vlees en vis en sla en soep en slakjes En toen brak het ineens inhoudbaar door Oud eten, nieuwe naam, wat krijg je dan? Symphonica in tapas, anyone?…

De onmacht gade slaan in toestand van versplintering wanneer zij moed bijeenraapt na de beet van de varaan Met diep ontzag ontgift zij zich door zachtheid in herinnering tot de Dood haar achtervolgt en de Hemel laat vergaan Zij fluistert haar verwoesting -bij dageraad ontbonden- met kracht in het gelaat van de man die haar bemint In…

geur van gedroogd gras laten we een hooimijt bouwen en bestrooien met lievevrouwebedstro ontwaken in onze gedroomde slaapstee…

wanneer is het gebeurd je haren grijs gekleurd je ogen dof je wangen bleek je kleren besmeurd wanneer is het gebeurd geen gevoel als ik je kus geen aai over mijn rug geen traan als je moet gaan wanneer is het gebeurd dat ik niet meer voel als je me ziet als ik jou zie wanneer vertel me dan nog een keer hoe het was voor je…

Oude liefde roest niet maar wanneer zij niet wordt onderhouden, wordt ze op zijn minst stroef.…

het vrouwtje in de rode jas vertelt haar minnaar na een week dat ze vijf jaar ouder is dan hij eerst dacht hij slikt wel even, weet nog niet van de tien die zij nog meer telt ze bindt hem aan haar kookpot en haar ervaren bedkunst samen staan ze op de baan tussen het golfpubliek hij doet een kuitenflikker als zij hole in one scoort…

Wordt er in dit land eigenlijk wel gestemd Want ik heb inmiddels wel geleerd Dat in Den Haag alleen de lobby regeert En de democratie staat in zijn hemd Want bij elke uitslag blijkt de kiezer Toch weer automatische de verliezer…

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen er groeien braamstruiken langs de vervallen muur, gestapeld op de schei van gezegende en ongewijde aarde hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden en 't stille graven in de nacht het dodenhuis waar men voor altijd heten zal of dat kleine…

Klein bedrag, pinnen mag, ja men moet wel, want grote bedragen komen niet meer voor? Geen wonder dat we toestemming krijgen om klein te gaan, tenslotte is het met de komst van ons nieuwe geldmiddel alleen maar bergafwaarts gegaan!…

Je hebt me op je kasteel ontboden op een mooie ochtend in het vroege voorjaar. Je glazen gevel was zó oogverblindend, mijn ogen trokken er, onbeschaamd en voortdurend naar, of ik wilde of niet. Je hebt het vast wel gemerkt, aan je kleine pupillen in je mooie ogen te zien althans, en heus, ik ben een vakman. Mijn dag was door jouw…

ik tel de woordjes wel naar licht en kleuren onder de eeuwige zon van verre zonnestraaltjes weerkaatsen woordjes ontvouwen zich op mijn netvlies (zucht naar het licht, om wat ik van binnen koester) ik benijd de vogels wel die het zonlicht van wederkeer vangen aan de vleugels van het hart goud gevederd…

Goed: ik ben geen redelijk wezen. Verloor mijn reden al in ratio, mijn ratio ook reddeloos verloren. Mijn ogen storen duisternis. De herrie van mijn naaste buur, heb ik nog het meeste lief. Want hoezeer ik ween, om bloemen in de knop gebroken, ik heb haar zoetheid nooit geroken. De klanken kan ik hier niet horen. Vrienden, broeders…