Alle inzendingen, jaar 2014, week 50

Het Kerstverhaal is nu al haast klassiek Maria Schippers moest haar kindje baren Omringd door Haagse crisis en gevaren Door vuige streken van de politiek Drie wijzen die eerst niet wilden gedogen Hebben precies op tijd het hoofd gebogen.…

kaarsen flikkeren blauw kerstgedachten ruiken groen kaarten met de hand geschreven er is zoveel te doen wie haalt de kerststal weer van zolder en de lichtjes uit de knoop zilveren slingers, gekleurde ballen roepen kerstengelen op tot hoop in december zingen we telkens weer geloven we nog in vrede op aarde 't lijkt of de wereld meer verhardt…

vannacht weer geproefd hoe de wereld zou kunnen zijn huizen en straten roerlozer bijeen bomen in dieper stilte gedompeld onder 'n volle maan die vredig en weids aan de sterrenhemel prijkt .…

Kan er niet aan wennen, je kaart staat klaar, ik schreef hem in een impuls, je bent er niet meer maar toch, schreef ik je kaart echter heeft opsturen geen zin, de hemel heeft geen brievenbus.…

Ik droom een droom, van een witte Kerst, die er waarschijnlijk niet komt. Ik droom een droom van een mooie Kerst, die er misschien komt, Ik droom een droom van een vredige Kerst, die er zeker weten niet komt Want de nachtmerrie overspoeld als een ware tsunami alle vredige gedachten die Kerst in zich heeft! Ik droom een droom…

Een ijsvogel uit Poederoijen Was al een tijdje over de rooie. Hij zat in zijn maag Met de volgende vraag Waar blijf ik als het gaat dooien?…

soms is poëzie de juiste mix van schilderkunst en hemelse muziek verrijkt met zorgvuldig afgewogen woorden die de dichter toevoegt zoals sommige woorden in zinnen het vers doen opfleuren zo'n moment beredeneren met het besef dat 't wellicht morgen tot iets zal leiden…

Seconden gaan te rap om in uren te sparen, wat ons bindt is tijd, gesponnen op een wiel met kleurloos garen waarin we ons in vluchtigheid ontmoeten en misschien dan zwaaien we wel naar elkaar van de zekerheid, dat ook in het komend jaar de klokken weer helder zullen klinken. gehuld in een ruim gemeten jas om niet in eigen bloed…

in de donkere kamer onthullen zich bij tijd en wijle beelden van onbekende aard ook al lijkt de waarneming zuiver en belicht onder de juiste hoek soms groeit er ongewild een boze duistere geest waarvoor ik ernstig huiver zou een slang zich verbergen duivels van zin die plots enkel schaduwen baart en, zo lijkt, mij met stuurloosheid willen…

Even uit de broek... Omstanders zien mij zitten: niets dan aalscholvers!…

Herinneringen aan jou, Aan jullie, die ik ongewild Verliezen moest, Slaan mij in het gezicht Als een ijskoude winterwind Die onverwacht voorbijkomt Op een tropische zomerdag Terwijl het hete zand Van het Noordzeestrand Onder mijn voeten brandt - Hier heeft het leven heeft mij groots En genadeloos achtergelaten…

Vroeger, het lijkt zo lang geleden. Toch kom ik meer en meer vroeger tegen. In het verloren huis de kartelrandkiekjes van oude vrienden, onafscheidelijk, maar buiten het lot gerekend, neemt de tijd een achterwaarts loopje en van lieverlee hoop je dat het ooit terugkeren zal...…

Bij deze kerstavond hoort een mijmering over - hoe kan het anders - VREDE. Je kan je verdomd opwinden... neen, dit gedicht - nou ja - vlot niet. Waarom niet denken aan het huppelend kind op de rustige straat, een kakelende kip en een fietsende boer, die meent dat het mooi weer is voor de tijd van het jaar. Je vrouw bezig zien ijverig…

De dood met haar losse hand toont zich weer vandaag. Als van gewoonte woont ze in mijn dag. Zij is geen spijtoptant. Een tijd geleden heeft zij mij opnieuw veroverd. Zij tovert leed uit haar duistere mouw. De heimelijke sluipwesp. Zij plant haar haken in mijn lijf. Rauw. Hoezeer treft zij raak. Rouwen heeft geen smaak.…

De 19de eeuw en van de 20ste het begin was de havelock ontzet- tend in Toen gehangen over de schouders met armsgaten zonder zin, dus zonder mouwen maar mét bedekkend pelerine vaak als overmantel gedragen in een nacht die dan laat weten zon is gezakt een verspilde nacht; om te vergeten Desolaat landschap verwaait vrijheid dat in een…

je was me voor het gras groeit zijn tijd zand rust onder stenen niets is vatbaar voor herhaling, bewaring van het enige alle dagen achtereen tussen zon en avond langs vallende sterren woorden uit de mond ontdaan, verenigd in twijfel de omslag van een boek we keren ons tegemoet treffen halverwege stuiten op verzet onteigenen…

ik wacht op de eerste sneeuw herinner me de vlokken die langzaam vielen in een soort stilte terwijl je de auto's hoorde herinner me vroeger dat we sneeuwpoppen maakten en de liedjes en de overkomende vliegtuigen verlang ik naar de stilte en de sneeuw die valt en valt een soort omhelzing…

zij lag bevallig rond uitdagend in het gras het rood stak verblindend af tegen de pril groene ondergrond ze schommelde wat op de wind in een subtiel bewegen in biologeren werd mijn hart en ziel naar haar toe gedreven ik tikte aan voelde de spanning trillen van het wederzijdse willen door haar intens bekoren heb ik een stapje…

Mijn ‘levensvraag’ wordt simpel opgelost: Ik laat mij niet begraven of cremeren, Mijn lichaam laat ik netjes composteren, Wim Overweg wordt na zijn dood compost. Dan hebt u na mijn dood nog wat aan mij: Ik sta garant voor vele joekels prei.…

kaarsen, lichtjes, ballen oh ja, ook nog engelenhaar dat laat ik over de takken vallen niet teveel, klein beeetje maar dan nog kransjes, koekjes of schuim en een piek als een pluim mooi mooi, maar mis ik iets? het oog komt genoeg aan bod maar de neus... ik ben nogal verzot…

binnenkort kantelt het licht weer mijn uitzicht in hoop verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen…

Wat een rot weer, wat een naar weer, wat een gaar weer, wat een klaar weer, onbestendig vochtig koel en zwoel weer, sof en idioot weer, regen tegen noodweer wanneer schijnt de zon nou weer een keer. morgen wordt het heter, morgen wordt het beter, morgen gaat de zon weer even schijnen door mijn glasgordijnen met gemak lees ik Enkhuizer…

haast iedere dag kom je even langs je strijkt met je hand over mijn haren en breekt het bijeengebonden beeld van wolken open kom, zeg je, laten we de zon bestormen niets is mooier heel even glijden we in elkaar je bent te vroeg, antwoord ik ik wil nog over de nacht vertellen over voeten die lopen moeten, zoeken naar wat in donkere…

Heb ik je al gezegd lieve pa hoeveel ik je mis dat is niet te beschrijven dat is een groot gemis Bijna zes weken terug ging je van mij heen mij achterlatend heel eenzaam, heel alleen Ik kon niet bedenken wat dat voor 'n gevoel kon zijn maar ik weet nu het doet ontzettend pijn Ik zal het een plaatsje moeten geven want het was je tijd…

Wat zoeken we toch in al die drukte? Afleiding, prestatie, succes of zoiets? Maar zien we wel hoe die ander kijkt, hoe droevig, vrolijk, onverschillig dat gelaat zich zien laat? Maar we willen verder: nog dit kopen, beslissen, plannen, organiseren, bedenken of bedanken; we draven maar voort tot we plots een mens zien glimlachen, een…

Ouders horen hun kind niet te verliezen maar daar trekt het leven zich niets van aan laat staan de dood, die koude dood want een warme dood bestaat niet alles rondom dood is als een kille premiere zonder generale, zonder repetities je wordt direct voor de leeuwen gegooid je wordt in het diepe, diepste gegooid zie maar terug te stuiteren naar…

Ben verloren gegaan In het licht dat mij Dag en nacht overspoelde Zonder dat ik me erin Staande kon houden, Immers, kind van de zon, Zoals anderen mij noemden - Nu is het licht voorbijgegaan, Het huis waarin ik woon Heeft gesloten ramen en deuren, En dichte gordijnen die Zo lang ik leef niet meer Opengetrokken zullen worden…

Al tijden ben ik aan het proberen Het begrip , “baas zijn”, te analyseren. Is het de chef, eigenaar of directeur Is hij bekwaam, geschift of inferieur Wij laten ons niet langer schofferen. Maar wat is dan toch de basis? Wel, dat iedereen eigen baas is.…

"Er gaat niets boven Groningen" maar ook niets onder Groningen en ook niets meer in Groningen Stad en land zakken langzaam weg in de wezenlijke belangstelling die deze prachtige provincie verdient Maar aan Groningen wordt meer verdient buiten Groningen, dan in Groningen 'laat staan' boven Groningen!!!…

Ik en mijn gedachtes, wie hou ik voor de gek? Ik en mijn gevoelens, wat is mijn zwakke plek? Ik heb het geprobeerd, heb er alles aan gedaan Ik heb er van geleerd, weet nu af van mijn bestaan. De tijd zal ik nemen, om te overleven De tijd zal het leren, of is dat wat overdreven? Soms heb je niet veel nodig, maar verlang je wel naar meer…