Alle inzendingen, jaar 2018, week 2

de nacht is zwart de dageraad breekt aan zodra de rode zon is opgegaan schijnt door het venster ik warm mij aan het licht breek de toekomst open in een lente gedicht om te geven te ontvangen te leven…

Bij mijn apotheek zijn vijf neonletters uitgevallen en nu staat er met koeieletters POT alsof het sommige vrouwen, die argeloos langs fietsen wil uitschelden voor lesbienne! POT doet me ook denken aan een tabakspot en sterker nog, aan drugs. Een pot hasj roken of hoe zat het ook alweer. Een pot bier of een pot spaargeld of zelfs…

Wie ben ik Om jou te verwijten Dat je niet meer verder wilde Een oordeel Dat is niet aan mij Wat er toe doet Is niet wie ik ben Maar waar ik ben En wat ik voel Ik ben hier Jouw laatste woorden Ik herhaal ze nog een keer Maar ze verdwijnen In de stilte Want ik ben hier En jij niet meer.…

Verhaalt van lente...? Het blauw.... boven de naakte bomen verhaalt al van lente Het teken van 't uitkomen van zoete dromen: Het weer zal keren wind gaat liggen in jong gras vorst zal de wijk nemen.…

ze waren vanzelfsprekend de woorden die wij altijd hoorden toch hadden zij iets unieks dat alleen jij als herkenbaar authentiek toevoegde uit duizende modulaties koos jij je eigen variaties op het gesproken woord wij hebben de schitterende pareltjes uit jouw woordenschat al bewonderd en genoten de couleur lokale heeft haar…

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

Door proeven op de spreeuw en op de kauw Hield men zich niet aan wat was afgesproken. Eenzijdig werd het convenant verbroken, De RUG zit nu behoorlijk in het nauw. Als dierproef heb ik kwarteltjes getest: Het proefdier kwartel smaakt mij opperbest.…

Er is geen maat die ik in u niet vind. Gij zijt de berg en gij zijt ook het grein, Gij zijt de aardwoning en het hemelplein, Gij zijt de vader en gij zijt het kind. Ik heb mijn ogen die u zien, maar blind Zie ik u ook: in mij het bloedgedein Is zozeer u als de eindeloze trein Van vormen, die nooit eindt en nooit begint. En 't vormenloze…

Deze dag was als de meeste van de dagen, Vol met drukte en vol met vragen. Druk met eigenlijk alles tegelijk, Tot ik thuis met een kop thee op de bank neerstrijk. Kom even tot rust, Denk even aan jezelf dat is een must. Deze dag was misschien net even iets te druk, Maar ze krijgen mij niet stuk. Eenmaal thuis tot rust komend Denk ik aan jou…

Gaandeweg word ik in contact gebracht met degenen die mijn pad kruisen Sommigen zullen afwijken van hun koers, anderen nemen liever een omweg Wie durft het aan om deze baan gade te slaan? Voor deze levensloop zul je toch op je intuïtie moeten vertrouwen Nee, geen doodlopende straat, welke weg volg jij? Dit spoor met ongekende spanningen eindigt…

Je zou de korrels in de woestijn tellen Tot je adem geel kleurt Er is nog een gedeelte te gaan Dat als ‘leeg’ te boek staat Daarna zouden we gaan reizen Naar het uiteinde van stofwolken Het schijnt dat daar nieuwe sterren Ontstaan als dichtheid compact genoeg is Niemand die ons zou opmerken want Afstand is geduldiger dan vlees…

Als een helder ochtendlicht Is de glans van jouw ogen Als glanzend diamant in je gezicht Die zonneschijn verhogen Je stem klimt als die van een cherubijn In talrijke klanken en akkoorden Je lach is als sprankelend zoete wijn Voor je passie heb ik geen woorden Je geurt naar rozen en violen Naar bloemperken in de zon Waar vlinders vliegen…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

er wijkt een maan af van het kleurloze behang als ik even een vleugel omarm een hap neem uit jouw gedachten gehangen in pergola’s voor het raam met de rug naar elkaar valt koud zaad in rulle aarde lossen we puzzels op in lauwe thee…

Het stormt in de Jordaan, wrakhout spoelt aan in stegen. Op straat versplintert een bovenraam, iedereen stopt met bewegen. Zijn loeren was geen vluchtig gluren, maar een peilloos drillen in de ziel, hij gaf niks om zijn of mijn buren, toen hij mij binnenstormend overviel. Ik onderwierp mij als een slavin, niet aan zijn lustige fantasie…

de romantiek van zo'n formicatafeltje op drie poten getekend door de tijd zorgt het en passant nog voor een vleugje melancholie in kringloopwinkels kom je ze af en toe wel eens tegen tafeltjes afgedankt door de één en wellicht nog geliefd bij de ander…

Ik verken jouw heuvels en jouw dalen jij bezoekt me op m’n top we fluisteren elkaar verhalen de leugens liggen er duimendik bovenop Toch hindert het ons beiden niet de helse vuren in jouw kloven zal ik met mijn vuren moet doven door Vesuvius die ze met z’n lava overgiet…

een woordenstorm woedde in haar hoofd de stem kwam niet voorbij haar dichtgeschroefde keel ze verschanste zich ze kon haar hart niet voelen hij stond roerloos in het harnas naast een grote put houterig haalde hij het deksel eraf een metalen stem zei we moeten hier naar beneden een veldleeuwerik steeg zingend op tot…

Een Germaans bosrijk Van negen dagreizen lang Hield het griendland door zijn omvang Voor pottekijkers buiten bereik En tegen de zuidflank vormden de Ardennen Een barricade van borstwerende bergen Waar faunen huisden rond vennen En woudnimfen en dwergen Geworteld op wierden en terpen Die ze als bevers bleven opwerpen Legden hun waterwerken…

De oude kerk brokkelt zacht. In de hoge ramen valt alles samen, licht en donker. Het eindeloze staren.…

Onder het jassen van de piepers door zeurt de zuurkool pruttelend rookworst welk ovaal het loodje lag na de vorst verstijft in de schuur waar het vroor tijd voldoende om er te ontdooien weigert de kat spekvet om te binden de zure hap niet valt te verslinden alles eerst uit de knoop moet klooien de nep jus uit een pakje heeft geen smaak tooit smaakloos…

een nieuw kind op aard verwekt in volle glorie en zeer vlot gebaard Mina zingt haar melodie ouders blij… in euforie!…

De natuur mocht ik in al zijn rijkdom aanschouwen. Mistig in de morgen, dieren spartelend op het meer. Draaiend in de stilte, dansend van vreugde. Rust bracht mij verrijking. Er was geen belemmering om al dat moois waar te mogen nemen. De stilte, excentriek zo fraai bewustwording rust geeft een mens voldoening om weer verder te mogen in…

de bergen zijn de borsten van Moeder Aarde die we willen bedwingen door ze te beklimmen een vlag erop zetten hun eigendom claimen maar die bergen zijn van niemand anders dan van Moeder Aarde de rivieren zijn de vulva van Moeder Aarde die we bevaren vervuilen verkrachten met onze rotzooi die we erin lozen via riolen…

Geslepen dagen door een gebroken spiegel waar de mooiste dag blijft te zien in spiegelbeeld als gedenkwaardige dag. Zintuigen verbindt terwijl mijn traanvocht schittert door gebroken glas waar je glanzend gezicht leeft en je vertrouwen meer straalt Breekbaar verzegeld voel ik je fluwelen huid en ruik je parfum proef…

ik heb de gevaarlijkste kleuren uit de lucht gegrist ze verzameld zo alle codes gewist van mogelijke calamiteiten heb nu veel vaten met doodskop en kruis maar begraven is geen optie zij horen in ons heerlijk en lieflijk milieu doodeenvoudig niet thuis heb ze ontleed hun verschijnen weer langs gewone lijnen geleid wij zijn van…

In halfslaap deinde een zee mijn kamer binnen (de vierde wand ontbrak) in iedere golf hield zich een mens verborgen, die pas in de branding zijn hand opstak. Red mij! Ik wist precies wie het waren, hun namen gladgeslepen door het vergeten (elk verdriet droogt zijn eigen tranen); jaren hadden zij in het gelid van hun leven gelopen tot zij hier…

Met eerbied hoorde ik op school hun namen: Michiel de Ruyter, Maurits, Coen, Piet Hein, Nu blijken ze een zootje tuig te zijn, Ineens moet ik me voor hun daden schamen. Maar waarom dat gewroet in het verleden? Er zijn nog zo veel schurken in het heden.…

Maak schemer van licht in deez' donkre stonde, Gij kindren der Meie! Wil begeleien Wat in levens Meie wordt weggezonden.... Ik heb gekozen Rozen, Heel blanke Bloemen der Meie, Die lichtend stonden, Met teder schijnen, In 't dag verdwijnen. De plek is zonloos, waar wijlen zullen De jonge leden van ziel verlaten…

Soms is alles wat ons leven laat een lied een zacht lied over verlangen over tederheid over een vlam die waakt over ons in de nacht in een stenen stad. Soms is dat alles.…