Alle inzendingen

Het gebed tot God zegent de vroege ochtend evenals de late avond en menig verstrooid uur bij het drukke middag van de dag eens kort en krachtig blije woorden of vragen naar de hoogste Heer zenden is een onkwetsbaar schild sterk en steeds te gebruiken onder voortgaan vol geloof.…

hier staat het leven daar ligt de dood puinhopen beven zand kleurt rood om het even Palestijn of Jood woede en verdriet begraaf je niet in het beloofde geroofde land het land dat brandt…

Er landt een vogel in het raam, zingt ze me toe? Brengt ze een boodschap?…

als ik jouw liefde niet had zou de zon nooit schijnen als de zon haar licht zou ik alles verliezen eindeloos en donker zou mij het leven zijn als ik jouw liefde niet zou geen ster nog schijnen bitter en guur de wind mij de adem benemen koud en diepgevroren zou mij het leven zijn als ik jouw liefde niet had bleven bomen bladerloos was…

neanderthalers waren heus niet dom veel hedendaagse mensen zijn veel stommer want hun gedachten zijn vaak krommer de weg der evolutie is heel krom dus zelfreflectie is wel op z’n plaats veel hedendaags gedoe is ondermaats…

nog ben ik bezig het folie los te trekken dat mij het leven bijna onmogelijk maakte het lijkt doorzichtig toch gerimpeld door geleden pijn in nabij en het ver verleden eerst komen schetsen maar lijden verdiept de lijnen tot etsen die dieper snijden dan ik ooit heb toegegeven ik was lang geen onbesproken kind dat zich alleen…

wat als je op alle keuzemomenten in je leven een andere keuze had gemaakt dan deze? wat als je ..... zou je dan ook daar zijn gestrand waar je nu ben aangeland gewoon via andere wegen? wat als je ..... op deze ieder bezighoudende vraag een zinvol antwoord zou weten te geven wat dan? dan kent het leven misschien geen geheimen meer…

het stormde windkracht negen maar liefst volgens het knmi en die jongens kunnen het weten. de bomen bezemden, wild geworden, met hun wintertakken de wolken weg en even leek het of de hemel keukenzeil geworden was of een ijsvloer: de wereld stond op zijn kop hier voelde ik me om de een of andere reden nu eens buitengewoon prettig bij…

Welkom, Winter! kraakt uw ijs? Vult uw sneeuw de dalen? 'k Heb hier geen dooiweer aan de haard, En geen brand te halen. Blaast gij storm, door 't vliegend zwerk? Muur en dak kan 't lijden. Giet gij vocht in stromen neer? 't Valt mijn glas bezijden. Krimpt de dag? te minder nood, Om bij licht te gapen. Rekt de nacht…

Het jaar is nog niet goed op gang gekomen, Die eerste week hangt tussen mal en dwaas, We leven nu nog even in een waas, Waarin we van iets hoopvols kunnen dromen. Een jaar gewenst van liefde, licht en rede, Van vrijheid, voorspoed en vooral veel VREDE!…

In het nachtlicht koestert zich selène ze zucht maakt zwijgend zachte slaapgeluiden Een nachtuil waakt en houdt zich op de vlakte zijn alziend oog en orenpaar gericht op wat zich afspeelt in het diep verborgen nauw waarneembaar ondermaanse zicht Nu zij in morpheus' warme armen ligt trekt zij haar moerbeizijden vacht omhoog haar…

Alle teentjes drijven in het water Falderalderiere falderalderare 't Was een cobra en een nogal zware Fal fal falderalderalderal oh wat een knal l…

O lieve beer, kijk wie op Majka wacht Ze willen met haar spelen bij het meertje En met die lieve vrouw, haar teddybeertje Ach kijk nou hoe die puppybende smacht Was ik er maar om jouw zorg te verlichten O lieve beer, doe maar niet zo verlegen Straks wordt het nat en druip je in de regen Ik weet wel dat je voor mijn bod zult zwichten…

zeventig jaren zijn jou vandaag vervlogen een leven vol van liefde en van avontuur van na de oorlog tot vandaag reisde jij het spoor langs de haltes van jouw leven in de vijftiger jaren was jij jong en jeugdig zag jij Nederland zich hoopvol herbouwen met vereende krachten werd toen ons land in volle glorie en facetten weer opgebouwd de zestiger…

Ik blaf als een hond Ik mekker als een geit Steeds weer een strijd Tussen mij en het dierenrijk Ik balk als een ezel En ben schuw als de wezel Ik koer als een duif En voel me als een vos In dit half gekapte bos Ik loer als een uil En Heb een olifant van een buil Ik ren als een muis En voel me net als de orca Eigenlijk nergens thuis…

Als een deur geen deur is maar schilderkunstig oogbedrog dan waardeer ik dat nog maar schulden als erfenis of een romantisch huwelijk in 'Paris l'amour' dat mislukt zijn zeker geen dromen die ik uit wil laten komen De sprookjes houd ik liever in stand Dus wijs…

Wereld, Geloof niet in de grote leugen van een Palestijnse ministaat met een bevolking vol trauma’s en een buurman die hen haat Nu al overbevolkt, verhakkeld, afgesloten van de zee is zo’n staat een waanidee Palestijnen, Laat de Westoever en Gaza zonder strijd aan Israël Emigreer naar broederlanden Verlaat zonder wrok de hel Broederlanden…

weet je mijn muze liefde overbrugt alle afstand in een zucht en liefhebbende ogen waarvan het licht alle zicht op geluk laat zien als de spanning groter wordt luiken ze even zilte tranen om daarna weer te glimmen in een nieuw beginnen geschoond door plotselinge vloed als enige remedie tegen te warm geworden bloed want afstand…

op de beslagen ruit schrijft ze het wilde ritme van haar dansende herinneringen ze wordt overspoeld door de snelle klanken van haar verleden met oneindig geduld probeert ze het wilde tempo te veranderen in adagio uiteindelijk cirkelt ze rond in een langzame wals één twee drie één twee drie ze pakt de hand van haar verleden…

Dat vuurwerk vind ik zonder overdrijven Vermaak voor de Neanderthalergeest Dus Oud en nieuw is nooit mijn feest geweest Het valt me zwaar om positief te blijven Na twaalf uur blijkt het lastig bovendien Meer opstekers dan afstekers te zien…

Of het al niet erg genoeg is, heb je mensen, om de paar jaar kraaien ze om het hardst: ik ben aan een nieuwe uitdaging toe. Alsof, als ze daarop ingingen, het beste in hen waar we al zo lang op zaten te wachten vanzelf naar boven kwam dan. En alsof, was dat al het geval, dat voor iemand anders dan voor henzelf ook maar van het minste…

O, de begeerte naar genieten machtig Dreunt door mijn trotse lichaam als een hamer, Kloppende-òp uit haar donker-kille kamer Wellust, die sliep, op 't wekkings-uur aandachtig. O, - genieten, ineengestrengeld prachtig, Dromend zo schoon met aangenaam gestamer, Even tussen kus en kus, àl eenzamer Nachten gesmacht, een bange droom,…

Bonjour ma chère, 't is inderdaad een feit het pièce de résistance zit in de uren- en minutendans van de durée, de innerlijke tijd de zinnenprikkelende buitenkant is tijd die slijt verglijdt als brandend zand dat glipt, verdwijnt door onze hand Voor M.W.…

Na een nacht van gietende regen, rukwinden en vuurpijlen wakker geworden met het licht dat ik door de rolluiken zag het is Nieuwjaar en sinds lang weer een heldere dag geen reden om nog langer te luieren en in bed te blijven vlug naar beneden en op het nieuwe met bubbels klinken morgen staat tegen mijn goesting in, een glaasje regenwater klaar…

Ik ben geen imitator van Vasalis Haar Tijd is immers een dichtmonument Geen lezer die haar schoon poëem niet kent Ik boots niets na, ik weet dat dat brutaal is De tijd schrijdt onverminderd malend voort Zoals de ouden zeiden 'tempus fluit' Gevolgd door het gevleugeld 'hora ruit' De tijd kent geen genade, ongehoord 't Is ook…

Waar ziel aan ziel zich in het huwelijk bindt Zwijgt elk bezwaar; het mag geen liefde heten Als zij verkeert waar zij verandering vindt En willoos wijkt waar zij wordt heengedreven. O nee, zij is de ster aan ‘t firmament Die onbewogen neerziet op tempeesten. De baak waarnaar ‘t verloren schip zich wendt; Haar hoogte kenbaar, haar waarde ongemeten…

Een frisse wind waait gewoon lekker het hoofd leeg vult hart met liefde…

als een uitgedragen jas tot op de draad versleten legt zich moegestreden het oude jaar stil neer niets en bijna niemand treurt vandaag nog hem zal wat hij deed en bracht zich morgen herinneren het oude jaar dood laat het nieuwe leven schreeuwt eenieder met in volle handen knallend vuurwerk geen oog hebben zij voor ver weg en dichtbij…

Ik kende hem niet Micha Wertheim Ik zag hem voor het eerst Op oudejaarsavond in Spanje Op tv met ‘voor twaalven’ Maar het werd ‘2 na twaalven’ Dat maakte hij meer dan duidelijk Met zoveel inhoudelijk brandend vuur Van vooral verbazing, verontwaardiging Er viel best af en toe wat te lachen Maar mij heeft hij op z’n hand Weergaloos…

Voluit leven, steeds zoeken naar een evenwicht -- en mezelf vinden.…