Alle inzendingen over leunen

En ik, ik leun over de rand van morgen en sla de fruitvliegjes gade boven de verschrompelde pompoen.…

Ze had kanker toen ze zei: Geloven is voor mij als kind bij vader achterop de fiets vol overgave, benen in de fietstas, leunen tegen vaders jas, Hij kent mijn bestemming zonder routeplanning. Ze kende haar vader maar even. Toen hij stierf was zij pas zeven maar de band met Vader is altijd gebleven.…

Jij hebt met mij de dagen gedeeld die zich aaneenregen tot een band van uitgesproken momenten jaar na jaar het heden beweegt mee met elke ademsteun waartegen woorden leunen houden van blijft ongezegd maar in die basis wortelt toekomst cliché’s worden vaker stilgezwegen als zijnde bekend noviteiten blijven ongehoord die maken…

Ik ken helemaal niemand voor de wereld afgeschermd sta alleen aan mijn kant ik ben het die ik vertrouw Geen valse steun of mes in de rug niemand waar ik tegen leun altijd een weg terug Geen pijn woede of haat razend in mijn donker hart niet meer somber en kwaad voor alles een nieuwe start Geen zorgen Geen schuld niet bang voor morgen…

Maar die blijven komen en je steunen, waar je bij verdriet en pijn op kan leunen, die blijven komen, om het even, dat zijn vrienden voor het leven.…

vertel me maar hoe zeer het doet hoe bang je bent en hoe je denkt dat alles nooit meer goed zal komen kom maar dichtbij me ik pak je vast en hou je stevig bij me zodat je niet meer vallen kunt heel even op me leunen huil nu maar uit ik blijf vanavond bij je ga zomaar niet weer weg zolang je wilt ben ik nog hier tot je jezelf weer…

Ik leun tegen de gevel van het oudste huis, binnen worden kaarsen aangestoken kattenogen, wachtend op de nacht. Met loshangende haren buigen olijfbomen voor het kerkhof waar kleine houten kruisen spelen als kinderen in het grind.…

op mijn terras een voorzichtig zonnetje aan het proefdraaien net als ik ik hoor gekreun gesteun het ontwaken van natuur alles heel voorzichtig op zoek naar hoe het ook alweer was het is maar even van korte duur en alles loopt weer zoals gebruikelijk in de pas alles zo teder zo voorzichtig overdenk ik terwijl ik loom achterover leun…

Ik leun niet meer op andere schouders ik leid straks gewoon mijn eigen bestaan. Het geeft mij, maar ook jou, de ruimte om alles beter te overzien. Wie is mijn Vriend, en wie is mijn lover, wie is eerlijk, wie liep en loopt er straks nog met me mee, als een echte Vriend, hand in hand?…

gebogen en stram leun ik op mijn wandelstok en zie vanonder mijn wenkbrauwen naar haar de grijze duif die nog kan vliegen door mij heen het ontmoeten is een fantasie voor twee doch gedragen door een speelse lok even vangen we elkaar in een ooggebaar schalks wordt weer een glimlach geboren iedere dag kent zo een hoogtepunt door een weinig…

En op wie je kunt leunen wanneer jouw eigen leven ontspoort. Echte vrienden kijken je dan lachend aan, en wellicht zal het dan spoedig beter gaan.…

de stad lopen enkel bomen met rozen aan hun voeten op het raam een zoenoffer geplakt omdat dit het enige is wat nog niet is gedaan er zwom een vis naar de maan op een blauwe deur daar zag ik nog een naam ik kon hem niet naar huis brengen ik ben allang geleden ik weet niet of ik je versta alleen als ik je naam kan lezen leun…

Je bent meer dan jouw problemen ik zie de ontwikkeling van jouw ziel in de balans van licht en zwaarte door plotselinge momenten zonder vooroordelen is jouw lichaamstaal vol van volledig begrijpen je brengt iets waarop het levensboek kan leunen daar is alles tezamen in universele spiritualiteit herken ik jouw gevoelsleven nu de avond…

lopen op sprokkelhout eer ik het klinket nader, nabij de hoek diep achter in de verwilderde tuin het hangt al jaren scheef aangedaan door de tand des tijds juist daar ervaar ik de pracht van het komen en gaan van gaan en komen ik ben daar zacht soms in dromen ook als ik met het heden ben begaan zoals nu hier sta ik dan, of liever leun…

Met mijn hoofd leun ik tegen jouw stam vertrouwend op de wortels van jouw leven mijn zorgen vertrouw ik toe aan jouw takken die wel buigen maar niet breken in de wind de zon verwarmt jouw kruintje doet mijn wangen blozen geeft mijn huid een goudbruine tint zo kan ik bij jou verpozen en hoor jouw bladeren ritselen waar vogels nestelen…

Pijn is een grenspaal soms een hek, soms een muur waartegen ik soms leun vrezend voor mijn leven Ik kan alleen nog zingen voor mezelf, om niet te verdrinken in blues, mijn stem omhoog laten klimmen en blijven dansen zolang ik niet dood ben Liever zweet en stink ik van ellende dan dat ik niets doe en verlangend en droevig zuchtend…

we leunen tegen elkaar aan ik hoor je murmelen ligt het ergste achter ons? deze boot is het uur van de eindtijd in de duisternis van eenzaamheid een boodschap van averij gekneusde geesten gedichten van vaarwel zonder naam en nooit meer boot van alles waar we van hielden…

grootste fout bega wil ik toch nog even iets kwijt Echte vriendschap is een zeldzaamheid maar onmisbaar in een mensenleven echte vriendschap is een streven en reikt tot in de vergetelheid Daarom wil ik je bedanken voor al je steun ik kan me niets beters wensen deze vriendschap kent geen grenzen en het is daarom dat ik ook vandaag op je leun…

ik leun nog wel gestrekt tegen de zware penant strak gelijk de muur zicht rekt van onder naar de top zo ver ik kan zien de bovenkant als gemetseld voel ik mij opgenomen in het verleden denk aan de gespierde bouwers die immer meer de hoogte bereden zelfs mijn geest aanvankelijk aards gericht geeft stilaan te kennen deze plek…

het is fantastisch dromen in de pijp van een brug intrigerende takken bevroede bomen op grasgroene bermen ze leunen als een beschutting op de schaduwwand een schuilplaats, hol maar warm waar ik stille dromen koester in de schutting van beton omsloten en onbeduidend knieën onder mijn kin gesteund in de rug ik zou hier kunnen zingen de…

toen de zon de wolken droeg en goud omrandde blonk geluk steeds dichterbij het klonk al in de zuiverheid van wat een wonder wensen kan: de eerste adem van een kind mijn hart vindt blauw in oude ogen opgetild door wat zijn moeder gaf de staf waar ik op leun vernieuwt zich, boven elke pas die zeven mijlen kent snel als vlinders stuur…

Met hun voorhoofden leunen zij tegen elkaar als tegen een ruit van een etalage gevuld met wensen en delen zij alle resterende tijd.…

hoeveel ik van je hou je schouder leen voor steun hoe graag ik schrijf voor jou hoe veel ik op je leun als wij er niet meer zijn -laat dat nog even duren- zal ik je dan in hemelsblauw mijn groeten blijven sturen?…

Ik voel je hoofd zachtjes leunen tegen het mijne. Je fluistert zachtjes in mijn oor 'Ik hou van je'. Ik maak me van je los, draai me om, en glimlachend zeg ik 'Ik ook van jou'.…

Eigenlijk leun ik in je armen staan we in het leven als een boom uit de kroon schieten wortels uit schaduw - volle monden, met jaarringen verbonden, genieten we van deze rijpe vrucht, waarvan de levenssappen overgaan in een bedwelmende zucht, verkoelen we de mossen met de kracht van blote voeten, gedanst door elfenkinderen in de…

ene op de andere dag niet goed meer praten kan je woorden zijn moeizaam te verstaan voor je vrouw en kind komt dat hard aan je hebt moeite om iets duidelijk te maken je kan je niet meer uiten zoals het is geweest toch kan je het accepteren want je hebt een zonnige geest je vrouw weet jou er goed in te steunen zij is degene op wie je kunt leunen…

Na haar vertrek keek ik de kamer door met een vernieuwde blik tussen het oude en vertrouwde hoorde ik zacht de klanken van piano, fluit en koormuziek onder mij kraakten de veren van ’t antiek en bij het achterover leunen ontmoette ik de ogen van mijn altijd Aanwezige aanmoedigend publiek.…

er is geen ruis of regen geen raam om tegen te leunen het zou ook vreemd zijn mezelf te horen liggen in het geblazen zand zonder te bewegen een beetje dood beoefenen ruiken aan het bederf, geen wierook of wat afgeschaafd dennenhout dat mij omgeeft in de dagelijkse kledij van gewapend beton schuifelend kent de dag mijn tijd leert me…

te vroeg voor naweeën mengen stemmen met de wind te verstaanbaar voor ijlen gekleed in afzondering smoort een zucht in het strooisel van verlatenheid doch niemand vraagt hem de weg aan de zoekende in tastbare ommekeer enige monden stuwen woorden leunen langs gevels naar ver, weg uit haperend zicht waarom ook omarmen, beklemmen als…

Zat ik op het strand met ogen zien Mensen, het bedekt en rood glimmen Zag ik branding mensen tillen boten vagelijk ver opdoemen Zandig tussen tenen, haren vol Knieën op een rustoord leunen Het vergaan, de resten hoor ik Het gebulder van lopen schroeien Man bloeden zonnig rood Grijzend wolken levend dood Materie arterie aorta van eens…