Alle inzendingen over ontstoken

....,zeiden wij en wij snoeiden de struiken wij kapten de takken en rooiden de stronk wij sleepten het snoeihout en bouwden een stapel wij vormden een houtberg bevonden hem goed de vuurtoorts ontstoken daar stijgt al een rookpluim hoor toch hoe het knettert de laai voert omhoog Het vuur onderhouden vraagt brandstof en zuurstof zo…

ik schilder jouw naakte lichaam als een voorbij stormende komeet jouw vluchtigheid speelt mij parten ik geraak niet meer bij jij schreeuwt de sterren naar benéé en toch ben je verwonderd wanneer de maan niet meer naar je lacht en het donker van de nacht jou omsluit in razernij ontstoken, treft mijn liefde jou geen blaam, enkel door wat…

In mij is een warme bron het borrelt en het bruist 't Is mijn ouderlijk huis waar dit begon In mij is een heerlijk licht het werd in mijn jeugd ontstoken Er was geen rijkdom maar warmte op mijn ziel gericht In mij zijn klaterende beken de oorsprong ligt bij mijn zorgende ouders Zij zijn mijn rots in de branding gebleken In…

En meer is er niet over van storm of zee moe gezogen aan rondborstig strand zo dat alles in zinnen ontstoken was of ze laat zich zacht wiegen op kloeke heupen van getij. En kijk naar mij, ik ben. Ik raak vervoerd in stromingen die ik nog steeds herken.…

Hij is gevallen bij het raam zo onverwacht, ‘t licht gebroken dat in zijn ogen werd ontstoken als hij me groette met mijn naam. Als in de herfst de laatste roos de fletse blaadjes af voelt breken die krullend opgaan in de wind, weet zo het lichaam, smal en broos zijn geest al grotendeels geweken dat nu zijn laatste tocht begint?…

Stormachtige furie Met veel venijn in Vuur en vlam ontstoken, Door redeloze razernij zo ver Gebracht dat de wereld waarachtig Even stilstond - is nu door Winterkou tot bedaren gekomen En de golven op jouw oceaan Van hartstocht lijken in zichzelf Bevroren - schuimkoppen die nu alleen Uit ijs nog bestaan - zachtjes probeer Ik je…

'uit niets ontziende angst de hand aan jezelf geslagen om een punt te zetten achter het leven' de dood is slechts een punt achter het leven dacht je wellicht om dit relaas te verwoorden ben ik midden in de nacht uit bed geslopen om de waanzin van duisternis te ontvluchten heb ik het licht ontstoken om op te schrijven wat jij hebt…

Ons hart staat voor U open het is geen koude stal verlangend mag het hopen dat U eerstdaags komen zal één kaars is al ontstoken een brandend liefdesvuur UW licht is nog verdoken we waken uur na uur de aarde is nat en duister van bitterharde tranen achter feeërieke luister van versierde kerstramen Zijn komst zal verblijden…

Met reeds ontstoken lampen rijdt een auto, glimmend, door het land. -------------------------------------------------- Uit de bundel 'Fratsen' (1993) van Erik Spinoy (Aalst, 1960)…

In het mysterieuze veld van diepe zieleroerselen maak ik een vrije val omgeven door duister Waar niemand komen kan en woorden weinig zeggen waar langzaam het licht door liefde wordt ontstoken Diepe emoties vullen mij in ongesproken zinnen waar lief met leed samenvalt in het ogenblik van weten Dat pijn zo zacht kan zijn en vreugde…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

De opwinding van het ontstoken vuurtje de passie van jouw oneindig galmen voelt als een ijzige atmosfeer zonder verstijving. Apathisch gedesoriënteerd in een cocon bemin ik jouw sierlijke melancholiek mijn sterfelijke gedachten ontspoort in gedicht.…

Met ochtendoogjes, priemend door flarden stralingsmist, overzie ik de lijdensweg van het landschap, de permanente correcties, oppervlaktepeelings, agrarische tatoeages, ontstoken piercings langs de rivieren, alsook het menselijk skelet dat overal werd ingebed waar wormen knagen en everzwijn wroet.…

Diep in me wakkert een vuur dat jij hebt ontstoken, En dat er voor zorgt dat mijn bloed begint te koken. Met jou wil ik het beleven, weten hoe het voelt. Jouw lichaam, één met het mijne. Om eindelijk te weten , wat er met het ultieme climax wordt bedoeld.…

Kamer in schemer Licht ontstoken Ochtendmist Voorjaarsbloemen Snel Ontloken Scherm op muur Lichamen naakt Ochtendzon Mystieke mist 't Prille voorjaar dat Ons raakt Warme handen Strelen verblijd Masseren Kneden zacht Terwijl de ochtend van Jouw schouders glijdt Vingers glijden Zacht. 't Schijnt Naar de bron.…

Uit een champagnefles werd ik gelanceerd door een lont ontstoken zocht ik mijn weg omhoog ik klom en klom droomde onderweg dat ik de mooiste ooit zou zijn het vuurwerk kon beginnen een kleurfontijn met prachtig licht die droom is uitgekomen vanuit de lucht zag ik haar staan aan moeders hand wat was ze bang voor de knallen ze wees…

Licht sonnet Overdag zo kil en totaal verstild De poot strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend…

kinderstemmen, het leven comprimeert in tunnelvisie, wrakstukken spreken woordenloze taal, bloemen verbeelden wat in harten leeft, die achterblijven hergroeperen zich in lotsverbondenheid en niet begrijpen, de lucht is zwanger van de dood, één datum ligt verankerd in de tijd, een monument na troosten en herdenken, waar namen klinken, kaarsen zijn ontstoken…

Hij voelde zich totaal gebroken en was van woede zeer ontstoken. Dit maakte ook de buurt niet blijer en riep: 'Er uit die klerelijer'. Het was de wens van iedereen, de blindedarm was daarmee heen.…

zacht klagen balalaika's waar schapen nog hun hoeven schrapen op het wachten op de nacht de vuren zijn ontstoken in het warmen van zigeunerbloed is het stoven al geroken dan priemt een hoge toon langs poesta's zoom en speelt meteen een eerst viool vuren laaien mannen graaien vrouwen zijn frivool laten zich paaien tot de…

de plek naast me is leeg de leegte is nu waterkoud verkouden en ontstoken stokt mijn stem ontstemd als jouw naam wordt uitgesproken spreekt mijn hart, van slag verslagenheid overweldigt wel dicht ik dit gemis maar ik zit er naast niet naast jou die plek naast me is leeg leeg als mijn zelfvertrouwen onbetrouwbaar voelt wat nieuw is…

we zaten 's avonds aan de Javazee en aten krab, de warmte daalde neer de dag had geen ontstoken ogen meer en luchten geurden kleurrijk, macramé de rijstdamp van dat openlucht diner besloeg ons venster op de maan, die keer bedekte zij de sikkels van het zeer dat om mijn hals hing als een scarabee dit land, het was van mij, ik was getrouwd…

De avond heeft niets lieflijks in dit land; het licht vergloeit als in ontstoken ogen, de lucht weegt grauw en bitter als nat zand op bomen, in de Noordenwind gebogen. ’t Cholerisch bruisen in de naakte kruinen vervult nachtlang, naargeestig en alom de schemering en in verkleurde tuinen waart regen, ijzig, als een ziekte om.…

In beweging gezet Energie losgebroken De beer die is nu los Het vuur is ontstoken Het gevecht aangaan Je doelen hervinden Boven jezelf uitstijgen Hart en ziel verbinden Juiste keuzes maken Obstakels uit de weg Geluk wenkt naar jou Verpletter nu de pech Je bodem versterken Grond onder je voeten Kijk nu recht vooruit Niet in oud zeer…

afgezonderd ver van stemmen anders dan de zijne eenzaamheid is metgezel lijkt het wel voor al degenen die in eigen zwijgen niets kunnen verstaan maar hij ademt verwondering wanneer een lelie - badend in de maan - liefdevol het water kust of het nijgend zware graan vergoten tranen draagt van een gebroken wolk bij het zwaluwscheren door ontstoken…

We zaten aan tafel, de avond viel in dan werd het licht in de kamer ontstoken, wij speelden, moeder was druk voor het gezin, vader las de krant en zat een pijp te roken. Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren?…

Soms staat de tijd even stil bij kleine of grote dingen net hoe je het zien wil we kunnen de tijd niet dwingen woorden blijven op de plek alsof ze niet zijn uitgesproken opgesloten tussen muur of hek als vuurwerk dat niet is ontstoken gedachten blijven peinzend staan in momenten van stil staren als wij elkaar niet meer verstaan en ons…

Terwijl er nu al vuurwerk wordt ontstoken op plaatsen waar de hitte veel verzengt zijn mensen bezig met de feesten die door de uren verder gaan tot volgend jaar. Maar is er dankbaarheid in vele harten of enkel maar vermaak en drukte, woordenvloed die afbrengt van wat tellen moet voor morgen?…

hebben geen idee Van het onderhuids gezwel Dat woekert en onzichtbaar is Al lopen ze daar wel Natuurlijk, als er vechten is Dan zijn ze snel paraat En wordt er naderhand, in school Nog lang over gepraat Maar de wond die in mij brandt Is van een dieper soort Smeulend tijdens speelkwartier Rond half elf aan de poort In eenzaamheid ontstoken…

Ik kon je zo moeilijk aankijken en verbied me nu het omkijken maar ik mag niet toegeven aan dit ongerijmde gevoel deze verboden liefde De strijker is verstreken het rotje is ontstoken het lontje van mijn hart...…