Alle inzendingen over snak

Ik snak naar stilte in mijn denken, ik verlang naar rust. Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

Maar iedereen wordt het, haar vondeling, die niet bestond, maar toch begon, de ring die ’t wijzen naar een ander zelf besluit met de spiegel die het tot hen ontsluit. ’t Kleven en beven dat lippen nog doen, wordt snakken dan naar een gedaan geluid dat straks de wereld eindigt met een zoen.…

En kijk hier zit ik dan benen strak over elkaar Mijn vuisten verkrampt klaar voor het gevaar Zweetdruppels parelen rollen over mijn wang Ogen fel vol met vuur ik ben niet langer bang Diep in mij is de woede van alles wat is gebeurt Strijd is nu mijn motto niet langer meer getreurd Ik zucht snak naar lucht en vind mijn eigen kracht…

In liefde opgedragen aan Anton Onder mijn huid Zit je, dicht onder Mijn huid, snaak Met mongoolse ronde Oogjes, kwetsbare Kleine vingertjes Die zo vaak ons Aan het lachen Hebben gebracht Jij die niet onecht Kunt zijn, en nog nooit Iemand heeft bedrogen Want je bent honderd Procent jezelf, en vanaf de Dag dat je geboren…

ze wist het donkerrode licht op een altaar vol geheimen wat snaakse vormen de geur van leer voelt zoete lust door pijnen in het tabernakel van lichaam en geest de zweep die ultiem verlossing geeft door het zachte strelen van de warme huid een eerste slag klinkt schrijnend luid pas als de meesteres haar litanieën heeft gezet kust…

Hier is het vooronder de plek van het kleine bewegen het snakken naar ruimte en lucht met jouw ogen op mijn hielen heb ik de vracht gelost, de vingers zochten kieren van het luik je stierf soms nachtenlang en ik zong iedere avond weer dat lied de klanken liggen in mijn vlees verstorven zeg je zwijg maar de tekens bedriegen niet…

Mijn adem tergt me, Ik doe niets en ik snak naar lucht. Die verdomde zwoelte. Geen wind, zelf geen kleine zucht.…

Mijn passie staakte Door jouw harde woorden Die mijn ego raakten Die mijn hart vermoordden Mijn liefde stikte Door jouw brute klappen Die je tegen m'n zieltje mikte Ik ging naar adem snakken Mijn goedheid smolt Door jouw moordende manieren Mijn bloed dat stolt denkend dat het je plezierde...…

discrete dijencharme kortgerokte uitdagingflits wulps opstaan, rondbillenbeweging strakgeworpen wiebelheupen snaakse wegloopblikken achteromkijkende uitnodiging Borstwerpende schaamteloosheid Hooghartige hooghakkende flirtation verdwijnend de belofte voor de nacht Snelreactie jasgrijpend... rennen nu Morgen betalen, tegen lachende barman…

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

ik zie haar snakken naar de adem van haar geweten, verstikkend in het uur van haar diepste nood. in de moraal van haar wanhoop ligt het gevaar van zelfbeklag, ze zwoegt in stilstaand water, zonder zelfreflectie, zonder antwoorden!…

Wat is Leegte is Een geluid dat langzaam afsterft Een holle galm Een herinnering aan een geur Voortvluchtig en kort Een pijnlijke kramp In je bed, in het donker Een zachtjes geritsel Achter je ogen Een timide gezoem Dat uitgroeit tot een geraas In mijn hoofd, in mijn handen, Die sluiten om lucht Die snakken naar lucht Leegte…

De Vader- en de Moederwonden Door velen van ons opgelopen Zij laten zoeken, zwerven, hopen Op kussen die gemis afronden Dan, in de verte - een oase Omringd door bomen in de wind Wij vinden er ons eigen kind Doorlopen elke levensfase Weer in het heden aangeland Wacht daar het weten van de schade Al generaties aangericht Het snakken…

vegen van zomer een dronken behang voelbaar de liefde van levensbelang droomde van leven een gouden glans de herfst is een streven de liefde een dans ik wil je nog even lief geef me een kans de kilte de stilte de winter brak de kilte de stilte ik huiver ik snak de kilte de stilte en liefde ontstak gebroken ontloken dit laatste…

Denk ik het in dan denk ik mij in dit wak totdat het zingen gaat van zonk, het zingt zich naar mijn oor een wak en wordt niet waar ik nog naar snak, maar wat ik hoor, een stem, een klank, een klacht. ---------------------------------------------------------------- Uit: 'Eindaugustuswind', 1998.…

jij plukt bloemen lacht hun kleur wiegt samen vrijheid op het land zet de wind naar je artistieke hand met adembenemende gebaren jij daagt uit in een snaaks toegeven verschalkt ondeugend de buit iedere trede op jouw trap van geluk is een blijde weg naar de hemel nog steeds zien wij in de zon van elkaars blik het warme licht van…

Een versje simpel klinkend Alsof de beelden dromen Totdat woorden hinkepinkend Op hun plek aankomen ‘t Ritme wil weer heerlijk snakken Naar een tel steeds in de maat Zodat combi’s klipklaar knakken en Elk weer op een ander slaat Elk vers is simpel, hoor en luister Meestal zit er wel een nis Achter licht en in het duister Wacht iets…

Er zijn er meer die snakken naar ontkomen, Wier hart uw zeeën meedraagt in hun droomen. Maar gij geeft traag getob en kleinen strijd En waait er over met een wind van eeuwigheid.…

Milaan zat er al tijden mee omhoog Zagen door de bomen het bos niet meer Wisten zich geen raad met de atmosfeer Ze raadpleegden al menig bioloog Mocht je nu nog naar frisse lucht snakken Dan hoef je alleen de lift te pakken In Milaan is de bouw gestart van het eerste 'Bosco Verticale', letterlijk 'het verticale bos'.…

jij in al mijn vele gedachten van liefdes bij tot moeder spin het spel van al je oerkrachten geeft mijn leven liefdeszin geen dromen noch felle regen houden mijn verliefdheid tegen snak naar jouw welwillendheid als jij je mooie benen spreidt geen leven wil ik geven aan de goddelijke zegen die ons heeft verbonden in het samenspel der zonden…

De zon probeert nog de aarde te verwarmen met haar dalende kracht De herfst breekt elk blad aan rusteloze takken, ontveld door een koortsig snakken. Ik spreid mijn handen uit naar roodbruine tinten, dansend door wolkwitte labyrinten .…

Adem in, adem uit het doet pijn op m'n borst het is de adem waarnaar ik snak het is de lucht waar ik naar dorst. De ene keer gaat het goed een andere keer gaat het slecht het ademen, in en uit is soms een (z)waar gevecht.…

ik wil ze hier niet heb hen mijn tanden laten zien in de scherpe kammen van het gebergte ze doen snakken naar adem op hete glooiingen vol klein gesteente waar hitte de fata morgana laat zinderen zuurstof lijkt uit de lucht gebrand die verschroeiend raspt door longen zonder verkoeling direct bij de hand dit is ons land al…

verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput mijn denken wordt langzaam troebeler ik snak…

toen ik door het sluiten van de ramen de wereld buitensloot, wie hoorde toen het radeloze tikken van allerlei insecten, wie het snakken van de bladergroene kamerplanten naar meer, naar overdaad, wie het muzikale zoemen en weer afslaan van de oude koelkast, waarin kaas en eieren in bedden sla ten onder gingen?…

kijkend in de diepte zie ik in de duisternis mijzelf weerspiegeld op de bodem van de hel met de vlammen die mij verteren het water naar mijn lippen en de aarde die onder mij scheurt, reik ik in verstomde schreeuw naar het licht en snak naar lucht.…

mij geen hoger licht dan te vrijen met jou in de hitte van een rode vlam ligt het wapen tegen duisternis als bijen die naar nectar smachten zweven mijn gouden gedachten naar het bloemenveld van pure liefde in jouw gezicht, je ogen blauw je lange, zwarte haren sluiten als de nacht het daglicht in, maar dan helend en verzachtend al snak…

Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed; een groet die mensen willen delen, die doet toch iedereen wel goed. Zo graag zou ik wat wonden helen, dus wens ik liefs in overvloed.…

rustig in en uit, adem in en uit, denk aan de naamdrager, in en uit in en uit, goed zo, in en spreek de naam uit hap naar de naam, probeer te happen naar de naam als naar adem, zo ongeveer: haphap, happen naar de naam, haphap niet hoesten, happen haphap, niet hoesten adem rustig in en uit, adem in en uit, niet hoesten, adem in adem in snak…

wat ik jou vragen wil is geen advies of woord maar een tedere omhelzing in pure stilte, wat zou me dat deugd doen laat me schuilen in jouw armen wat snak ik ernaar even te liggen mijn hoofd op jouw schouder net zoals vroeger je hoeft echt niets te zeggen een oplossing zoek ik zelfs niet maar wat ik je vraag, is er gewoon even zijn…