Alle inzendingen over schoonheid

'k Bèn niet de Schoonheid, maar 'k zal vóor Haar spreken. 't Bewijs? 'k Geef u mijn woord-zelf als een teken, Dat Zij mij zond en gij mij raad moogt vragen. Geloof alleen maar dat zij álle dagen Kan troosten al wie, lijdend, Háar aansmeken, En woorden weet, die 't lachen door doen breken Om monden, toegeschroeid door aardse plagen.…

Alles, alles neemt het leven, Het laat ons ieder eenmaal berooid - Maar het geluk van een beetje schoonheid Dat ontneemt het ons nooit!…

door de innemendheid van een vreugdetraan mijn hart razendsnel ingesponnen als een prooi om nooit meer los te komen ik bid een wonder dwing geluk wil schreeuwen en mezelf tonen de tijd in glazig blauw verstoppen wakker worden en niet langer dromen dan wordt de afstand groter lichtvoetig van mij weg alle gratie stelend in schoonheid…

Het bollende wit van lelietjes der dalen glanst fijnzinnig, teer, omhult lief en kunstzinnig een klein, onzichtbaar venijn.…

De kleuren die jij nalaat aan de horizon is de herinnering aan onze verzoening als mijn eerste handgeschreven pleidooi met als titel de schoonheid van jouw naam.…

Geweest op plekken omringd door natuurschoonheid zonder toeschouwers.…

met al je fouten jij vond de sleutel van het bestaan men gaat je een podium geven leef verder naar de goddelijke bron in jezelf weet, dat alles wat je hebt doorstaan verleden tijd is je kunt nu het schijnsel aan het firmament in je opnemen de zonsopgang en ondergang, de maan en de sterren, de oneindige luchten komen je toe in al hun schoonheid…

Je kunt haar vergelijken met een zwaan, Iets sierlijkers te vinden valt dik tegen. Haar goddelijke wijze van bewegen, Je ziet hier kracht en gratie samengaan. Wie Dafne Schippers ziet ziet ook een hinde, Verschil althans heb ik niet kunnen vinden.…

Het water brandt sprak de filosoof neem dat maar niet letterlijk zei de psycholoog Hij liep er gewoon overheen prevelde de theoloog maar wij verdrinken toch echt sipte de misantroop ja, als het zo doorgaat wel oreerde de ecoloog eigen volk dan laatst schreeuwde de demagoog appartementen met uitzicht kwijlde de planoloog En ik, ik zat daar aan…

langs me heen kijken en toch blijf ik je zien Ik zie je graag Vlaams voor ik hou van je En van wie je houdt die wil je zien en mee gezien worden Soms denk ik was je maar wat minder knap en wat meer handiger Die gedachte komt primair voort uit eigenliefde en walst de puurheid plat de puurheid van jouw liefde, jouw zijn, jouw schoonheid…

een oud middeleeuws fort om me heen rotsen, wijngaarden,akkers en kleurrijke woningen in de verte stralen enkele gele bloemen op de rand van een door bauxiet okerbruin uitgeslagen rots rust en stilte heerst thans geen horden toeristen noch luidruchtige landbouwmachines die de aangename rust verstoren de ingetogen schoonheid…

gaan wil ik de wereld rond langs wegen waar kirrende en kozende bloeiende kroontjes me geurige sprookjes toefluisteren waar passie troont zoete liefde zich verwoordt leven voluit beweegt schoonheid gedijt als gelukzalige volmaaktheid in een steeds weer herbeleven ongeremd geliefd door jou…

Ik zie alreeds u weder blozen, 'K zie al uw luister weergekeerd, Terwijl gij boven alle rozen, Gelijk voorhene triomfeert, Daar elk opnieuw uw schoonheid eert.…

Adembenemend drijft de plankwolk over land het gedonder duidt wat door een flits illustreert dat verleiding versplintert.…

Steen in de rivier hoog gepolijst door water je geduld beloond.…

oneindig lieflijker dan een voorjaars- dag - en ook: zomerzon is ronduit schaars en vaker zwak dan schel en fel ook wordt zonlicht vaak verduisterd verliest het schelle licht aan kracht is het door regen ontluisterd geheel verdonkerd in de nacht de zon volgt slaafs zijn baan aan het besterde firmament een lang maar eindig bestaan; jouw schoonheid…

St. Yves met zekere hand bewerkt zij steen rank het lijf, sterk, de spieren gespannen haar beitel baant een weg naar geen terug meer mogelijk hout donker, hard, gesneden tot oervrouw gevormde rondingen transparant en zacht na dagen schuren, schaven en polijsten beeld met uitzicht op oneindig water ogen starend naar de horizon waar lucht…

Schoonheid is tiranniek gezind en zelfgerecht en voert bewind naar eigen wil en welbehagen!…

de holle stelen die fluit zouden worden als het tenminste lukte om er vorm aan te geven en toon uit te krijgen de bloemen werden later meegenomen aan haar gegeven als dank voor het late buitenspelen nadat het eten met grote snelheid was verorberd nog een boterham voor onderweg was ingepakt nu komen vorm en toon uit andere instrumenten schoonheid…

Nu ik een man van bijna vijftig ben, En ’s ochtends ik mij naakt sta af te drogen, Dan sla ik soms de handen voor de ogen, Een dikzak? Nee, maar ook geen ranke den. Toch roep ik, vol met rimpels, grijs en kaal: “Lang leve, ’t Onbereikbaar Ideaal!”…

voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste loomheid overwon mijn zaligheid nimmer zal verbloemen uw schoonheid…

Vanmiddag heeft de zuivre zon Zijn zoen op kruid en halm doen beven, En toen de schemering begon, Had schoonheid veld noch stroom begeven, Doch is de nacht verknocht gebleven; Zij zagen 't nauw, hun wuft genucht, Van minder goud dan korenaren, Weegt half zo zwaar niet als een vrucht, Maar wordt van jonge, frisse blaren Als krans gedragen…

Hoe groet die paarse heide nu mijn diepste kern, ze schrijft me brieven zonder woorden. En sprakeloos en zonder zang wil ik haar dan bekijken zonder na te denken. Er groeit nu langzaam iets van overgave want veel van wat gebeurt is buiten onze macht. De glimlach komt vanzelf, en 't zien zo zacht dat ook ten diepste iedereen vol liefde is.…

Schemeringsschoonheid Over de smaak van de mug Valt niet te twisten…

hier loopt een blauwe levensader naar jouw bruisende kloppende hart hier vormt zich jouw klei rond naar de kom van je hand recht naar de strakke langgerekte welgevallig naar de sierlijke lieftallige gevoelig naar de knedende welgevormde maar altijd blauw Delfts blauw…

je ornament barok in lange rok en krult uitbundig in je rondingen monumentaalt in rijk en warm bezit ogen stralen uit het donzig wit haren opgestoken ogen iets geloken met fluweel gevoerd de taille ingesnoerd zo open je de dans op het gala van de eeuw de prima donna van het bal maar voelt al binnenin het eerst verval…

Mijn prachtplek bestaat op vele plaatsen altijd is er een in de buurt er is rust stilte en vrede er is Liefde in alles om mij heen…

Zie 'k Holland weer met zijn bestraalde vaarten, Rivieren blankend tussen 't spichtig groen, Waar, in de glorierijke zomernoen Goude' iris, tussen riet en paardestaarten, En 't brede bloemscherm 't daglicht zingen doen, Dan doet er in mijn ziel een zaal'ge klaarte — Zoals de zon stijgt trots uit wolkgevaarten — Der Schoonheid blijde wederkeer…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

Fluit er een merel, dan voel ik geluk. Fluit er een merel ten hemel schreiend mooi in China terwijl ik niet in China ben; heeft naar verluidt men hier ter stede merels ook gehoord in het blauwe schemeruur van 3 Februarij 1603; zal, naar verwacht mag over zes weken, in mijn tuin hun lied weer klinken; stel dat ik al op weg zal zijn gegaan…