Alle inzendingen over binnen

ben mijn beminde kant verloren ook mijn zachte ik is even zoek weer in de verdediging geschoten onder het zachtzinnig oppervlak klopt nu opnieuw het groen venijn zuigt giftig nijd mij uit en broeit weer het begeren ben onuitstaanbaar juist van binnen misschien helpt het me wanneer ik het in deze woorden uit…

te weinig woorden spreekt de mond terwijl het hoofd toch overvol zit met vragen zonder antwoord dwaalwegen zonder richting oplossingen zonder pad te weinig zinnigs denkt het hoofd nog altijd te vol vooral van zichzelf…

Mischien moet ik wel terug gaan naar de nacht naar binnen als buiten niets echt leeft of het licht vergeet hoe het zich een baan naar buiten breekt door wanden afgewerkt in gebroken wit laat dat dan een groot donker gat achter?…

---------------------------- Mijn leven is als het rijden met een oud autootje de nieuwigheid is er wel van af. krassen en butsen, meerdere malen volledig total loss verklaard, uit elkaar gehaald en opgelapt nu is het de kunst om met angst in het hart niet te hard meer door de bocht te gaan maar diep in je hart weet je dat er op een dag toch…

weer roept angst met hol geluid dat voortvluchtig verre vleugels krijgt echo’s kaatsen hun niet thuis gevoelloos tegen zwarte muren mijn citadel waar stemmen dwalen zonder verhalen omdat een oor ontbreekt waar tijd vandaag vergeet omdat gisteren alles overschreeuwt heb stilte laten groeien tot binnen buiten werd zie eindelijk…

er klinkt een schreeuw om aandacht zonder geluid wanneer zij deuren en ramen sluit snakkend naar lucht, op zoek naar het licht liever doet zij de gordijnen dicht, een vlucht naar de veilige stilte binnen het buiten van angstig vergeten waar stemmen roepen, blikken doden en vingers wijzen naar bomen die krijsen...…

Verdriet van binnen, niets goeds over mijzelf te kunnen verzinnen. Het gevoel van niets waard. Buiten schijnt de zon, terwijl het van binnen maar niet opklaart. Er zijn zoveel dingen waar ik naar verlang. Als die dingen niet kunnen, maakt me dat verdrietig en soms bang.…

Kleine lieve donder: Haal me binnen!…

Jij daar binnen in mij Leer mij te luisteren en de rust te vinden in alle onrust Jij daar binnen in mij Leer mij het licht te zien en voelen in al het donker Jij daar binnen in mij Leer mij door mijn pijn heen Mij te verbinden…

de wereld glijdt voorbij in mistig stille schimmen zij raken met hun nat en kil mij diep van binnen kan ze niet ontwijken er zijn geen heldere plaatsen waar ik kom en wil verblijven houdt iedereen mij in de gaten heb mezelf al opgegeven wil er niet meer zijn weg gaan uit een wereld waar geen plaats is voor mijn leven ik glijd af ga…

waarmee papier is bevlekt, in de kantlijn van een verstilde melancholie omfloerst de glorie als zij de nacht weer doven, tevreden achterover leunen, om daarin zelf te geloven , steunt op een onvolprezen goed, wat uit de mond en ogen bloedt, de zinnen te wegen in de zonvloed van het levensbloed, zwijgen als we dat verstonden, binnen…

zie je ontwaken uit de wanorde van dromend slapen ogen verschrikt blikken nog steeds naar binnen gericht vingers ontspannen in laten gaan van chaos zonder aanwijsbare naam tot je lach alles breekt en jij je weer bij de mensen weet intens voelt het leven na weggeëbde angst de dag is nu op zijn langst…

Laat mij haastig gaan door velden en beemden schrijden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

De reiger zit blij bij de goudvissenvijver de buit is binnen…

Een deel van jou was al in mij, maar pas toen hij ook zijn deel jou compleet makend,aan mij schonk zijnde uit liefde kon ik je wikkelen in de warme mantel binnen in me, gewiegd wordend in de poel die jou draagt op onze hoop en verlangen.…

Ben ik onbeleefd omdat ik mensen geen hand geef niet altijd is er wat aan te zien maar toen ik opstond scoorde ik al een tien het is zoals ik het beschrijf reuma beheerst op dit moment mijn lijf. Ach, noch wat psoriasis erbij daar word ik ook niet vrolijk van of blij soms zit het mee en soms zit het tegen ik wou alleen dat ik nooit reuma…

Filosoferende vond ik dit uitgangspunt: Buitenkant warm en droog binnenwerk nat. Houd dat voor ogen, o tapkastenminnenden, En vervolg vrolijker fluitend je pad.…

Hoofd dat duizend Kilo weegt en weldra Dreigt om te vallen Los van het lichaam Dat ten prooi valt Aan de oorlogsvoering Die zich bovenin Afspeelt - guerilla Van de koude grond Hier in dit kikkerland Waar mijn hart Wordt doorwond En waar het leven Als het al aanklopt Niet meer wordt Binnengelaten…

De weg naar binnen is gevuld met beminnen…

Binnen In mij Ben Ik Alléén Ik Binnen in jou Ben jij Alléén Jij Wees stil Daal af naar binnen als je het even niet meer weet…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

nog had je het pad niet afgelegd maar je schaduw was al binnen de wind droeg je geluid maar je woorden vormden geen zinnen je keek me aan maar je ogen hechtten niet lieten me zonder interesse gaan ik wilde je omarmen heb je slechts een hand gegeven daarbij is het tussen ons gebleven…

van binnen, een gevecht Het beest dat uit zijn kooi wil En ik die hem weer terug zet…

weerspiegel in verrassende varianten waarachtigheid nodig me uit om er te blijven bij stilstaan tot ik binnen handbereik jullie als verhevenheid durf neer schilderen…

Toen ik het keukenraam opende om een spin uit te laten, het raam weer wilde sluiten, zat haar hoofd ertussen ongegeneerd naar binnen te kijken, niet willen wijken deinsde niet terug, integendeel, leek me persé erin te willen. Bij de voordeur heb ik er nog zo één een lange slungel van een naar voren leunende lavendel.…

Al zijn er heel veel mensen die van je houden, kan je van binnen nog steeds huilen. Al zijn er zoveel mensen die om je geven, toch voel je van binnen een leegte. Al wil iedereen je liefde geven, mis je toch de aandacht van die ene.…

Hier zit ik op m'n stoel een beetje voor me uit te staren Ik heb een vaag gevoel dat ik niet zomaar kan verklaren Er welt iets in me op, wat is het, hoofd wees even stil Relax, ik concentreer me op een innerlijke schil Bloeit daar, vlakbij m'n middenrif, een onderwater-varen En zweeft er langs die klier een kreeft met opgeheven scharen…

De zon die de dag deed stralen bakent het avondlijk parcours gloeiend af Vers gemaaid gras aait neus en hersenen Vogels zingen lyrisch rivalen naar huis Zweet siepelt uit het vege lijf en leden De avondzon toont me duidelijk de weg Terwijl ik het licht tegemoet loop denk ik plotsklaps aan jij die moet zitten Een zittend gat was nooit je…

Vertel mij waar de grenzen van liefde liggen De lach en zang van ’t stille hart Waar geen kwaad, angst of spot kan binnendringen Geen vrede door haat of jaloezie wordt verward Vertel mij waar de mensen, mensen zijn Die elkaar in liefde groeten Waar geen woorden vol afgunst of venijn In menselijke gevoelens wroeten. Vertel mij waar het geluk…

In stilte In gedicht Zang en wandel Vind ik Mijn weg Naar binnen Waar alles Zich bevind…