Alle inzendingen over weten

Het oude jaar is bijna weer voorbij Van goede voornemens is niks gekomen Hetzelfde geldt voor al m'n wilde dromen De Lotto ging ook dit jaar niet naar mij Hoewel... We hebben nog een aantal dagen En ach, wat valt er al met al te klagen?…

Ik pendel van C1000 naar de Plus En hamster maar vóórdat hun actieweken - Of hoe ze het ook noemen - zijn verstreken ’t Is logistiek nog best ’n hele klus Ik blijf mij – door iets onbestemds bekropen - Aan overbodig voordeel armer kopen…

daarom dat ik lig en me grondig leeg maak om mij te ontdoen van jou, niet dat het lukt, ze houden ons lekker samen filmpje zien, onszelf als mens daarin weten te vinden, emoties laten verbasteren. weet ook - gezegd in alle tederheid - dat ik niet van je houd, omdat zoiets me telkens in de rug schiet.…

Ik weet: je leeft daar in het land van licht. Je bent niet dood, je leeft. Ik weet het met mijn hart. Ik weet: de liefde die ons bindt sterft nooit. Liefde kan niet sterven, omdat zij eeuwig is. Daarom blijven wij in liefde met elkaar verbonden, jij daar, ik hier.…

Een man, radeloos ziek en nog zo jong. Verdrinkt bijna in een veel te woeste zee. Bij het horen van zijn verhaal huilt mijn hart natuurlijk met hem mee en toch moet ik hem zeggen, vanachter mijn bureau, jou helpen, kan ik niet, "nee". Enkel uit dit schrijven, blijkt, ik neem zijn verhaal wel degelijk met mij mee naar huis en sla daar…

Zij weet dat dit beeld en deze naam, voor eeuwig staan geëtst, in mijn papieren hart. Ergens, hoog aan de hemel, in deze onmetelijke nacht, ben jij op weg... ... en ik wacht...…

weet mijn vrijheid werd geroofd niet omdat ik in iets geloof maar omdat ik blind en doof politici vertrouwde die geschiedenis herkauwden tot een ondoorzichtige brij terwijl zij mijn "ik" verbouwden tot een onherkenbaar "wij" weet mijn stem werd verspild door ego's die onbezwaard en kil en blijkbaar zonder eigen wil als elkaar…

Verdwaald in de Donkere dwarrels Van dit brein, Kronkels die van Geen ophouden weten - Waarin ik koortsachtig op zoek Ben naar hem die in deze Eiwitkabels schijnt te huizen - Ik zal niet eerder stoppen Met zoeken dan wanneer ik Hem gevonden heb, Ik wil weten Wie hij is, Want ik weet niet Wie ik ben…

De één gelooft in reïncarnatie, de ander houdt vast aan hemel en hel, maar niemand komt met concrete bewijzen dus weet iemand het eigenlijk wel? Ooit zal ik weten wat waarheid is, ooit legt het geheim zich bloot. Maar doorvertellen zal ik het niet want wanneer ik het weet...ben ik dus dood.…

weet je nog hoe wij stenen verschikkend buitenkamers zijn geraakt op zoek gingen naar de kleuren van geurende bloemen dat stukje blauw welke wij vanuit het dakvenster beleefden ergens verder dan de horizon met alles wat goed voor ons was dag morgen hebben gezongen…

De dood onderaan de lijst schraapt mijn eelt van de dragers van de pion die hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen…

zag vingers tekenen in symboliek een witte muur nog zonder weten het krijt ben je vergeten de breuken wel aanwezig je dwarsstreept duidelijk veel de pijltjes wijzen naar uiteindelijk tussen accolades staan je stellingen maar in vergelijken blijft de uitkomst grijs…

de zee had een zee van tijd. met haar golfgewijs verlangen naar het eeuwige strand liet zij meeuwen schreeuwen als in een oud cliché. het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

Vanaf mijn balkon smolt ik in de morgengroet van de zon die als een bruidegom is gerezen God neemt het duister dreigen van de wolven weg, denk ik getroost en blij zoeven ontwaakt uit mijn slaap als een weerloos schaap…

al vele maanden fluistert mijn geweten; van verzen maken word je ziek en stijf je lobbig lijf heeft té lang stil gezeten na halve nachten op het internet met drank en pillen tot een uur of vijf is wat je voortbrengt nog niet je van het in shock, leg ik mijn uitgewoonde lijf nu bij de zielenknijper op het bed hij wil dat ik mijn nood…

voor mijn eigen leven en mijn hoop dat jij zou weten dat niets jou van jouw plek zou schoppen, ooit zoals je mij wel trapte die verdommenis in, zelfs de dood ik leefde de hoop dat jij dat niet deed ik weet dat jij dat ergens ook niet doet en dat je dit weet…

ik weet niet meer waarom het poreuze licht van de lente toen zomaar binnenviel op je gezicht dat witter was dan het kussen ik weet soms niet meer hoe ik in de maat moet lopen met de wereld hoe ik de teugels vieren laat het lentelicht valt zomaar binnen jij mijn liefste nooit meer…

Ervaren mensen weten hoe. Filosofen begeren wijsheid. Politici weten wel waarom. Socrates verwondert zich. Hij wist wat wijsheid was. Een Socrates ziet alles. Weet van niets.…

Je geweten, is iets anders heeft met wetten niks van doen toch zouden er wetten moeten wezen die zouden zeggen: naar eer en geweten: Heb ik de wet nooit overtreden, maar: mijn geweten, daar weet geen mens iets van, vandaar dat ik naar eer- en geweten zeggen kan: Geen wet ooit te hebben overschreden.…

toen de wind zo heel zacht op je huid niets dan een zongordijn voor de wereld zoveel meer dan verliezen en de stille pijn het gras fris groener dan ooit zienderogen sprookje weet je nog… toen in onze gaard het hemelse geluid die vogeltoverfluit……

Wie weet?…

Wees steun waar je kan; Let niet op de klagers, negeer steen en been: Kom, pas op de toekomst; je weet dat het kan!…

Ik heb geen toespraak, ook niet deze en geen vaarwels die jou omarmen je nog een laatste keer verwarmen ik ken de boeken die je hebt gelezen en weet wel wat je zoal dwars zat naar welke films je keek en wat je at toch heb ik jou niet goed genoeg gekend om echt te kunnen zeggen wie jij bent mijn toespraak over jou is daarom deze: jouw eigen…

als ik een vlinder was vloog ik naar je toe fladderend vrij in het prille zonlicht vreugdevol heel gewoon dichtbij de vlinders weten niet de vogels evenmin waarom zij genieten ongestoord van de mooie lentezon…

leven feest ik had iets met je verbonden in de geest maar ik weet niet wat ineens was het verdwenen dat nu weet ik wat…

Ik moet er niet van weten, van die zuidse vrouwenzielen, die, voelend het noodlottig leed hun longeren vernielen, te midden het ontbladeren van de bomen kneuteren gaan dat 't jammer is van hen en van hun lief en van de blaân. Zijt gij het die ik rochelen voel hier rond mijn hert, vernieling? Zijt gij het?…

Wist ik maar; wat jij voor mij voelde Wist ik maar, wat jij van mij vindt Wist ik maar, hoe jij over mij dacht, Wist ik het maar.…

Geloven moet dat? Nee niks moet Geloven mag dat? Heel veel mag Hij die zoekt zal vinden en zal ooit daar geraken waar U verblijft In onze wereld staat U helaas alleen we zien Uw werken immers niet En toch toch bent U aanwezig Het moet wel – niet uit vrees maar omdat wij het willen Dus heeft U zich verstopt ver weg en toch heel…

hoe kan ik weten ………. wat geboren worden is het is immers zo lang geleden ik ben het vergeten hoe kan ik weten ………. wat diepe geborgenheid omvat als ik de moederschoot zo lang geleden ben ontgleden hoe kan ik weten ………. of ik de juiste weg af ga terwijl ik nog volop in het leven sta hoe kan ik weten ……….…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…