Alle inzendingen over schoonheid

Die tijd is heen, want gij zijt ver van hier, Mijn pareltje, mijn duifje, mijn saffier, En zonder u gaat al mijn liefde dood; Waartoe der dingen schoonheid nog geprezen, Die slechts bestond bij gratie van uw wezen, Als bij de zon 't ochtend- en avondrood.…

In het heden, de schoonheid te begeren dat is levensecht…

in speelse zomerwinden fluisteren de bomen elkaar hun geheimen toe de zon speelt om ons heen als een dartel kind vogels pikken rijpe vruchten uit het kort gesneden gras de waterlelie opent zich in volle schoonheid konijnen nestelen zich tot aan onze voeten bloemen bloeien alsmaar hoger en uitbundiger later het maanlicht ligt al…

huwelijksfelicitaties weggewassen, geweigerd mooi getaïlleerd de lange witte sleep, een ring aan haar vinger als teken als herboren gaat het prestigieuze purper, het meisje wandelt met een prachtig gelaat van enkel kant en brokaat..naar het altaar wat haar nog rest zijn keizerlijke gewaden in een explosie van gouden kleuren ruilt rouwgewaad voor schoonheid…

“terwijl ik mij schoonheid inbeeldde koesterde ik tevens de illusie van liefde” alles gaat voorbij alles is geweest wanneer werkelijkheid gedichte woorden opent er slechts een droevig ronken overblijft van een kind dat, angstig in een wereld, verlangt het sterven omlaag te halen woorden kruimelt uit gebeden om te ontsnappen…

verander mij in zicht geschapen oogjes toe snavel vol zoethout en de rest zijn veel morgen gezien puntjes komen later in dit verhaal moeder koost nog eenmaal mijn gezicht schoon als toet mondhoek fris in de wind wat men liever vergeet laat maar schoonheid omdat verliezen schoon verliest in de aarde en haar stem in wolken ooit gelooft…

het meer waarop zonnestralen schitteren en als vuurvliegjes dansen op en neer Bomen beginnen al te kleuren in tere tinten groen Narcissen staan te geuren in berm en in plantsoen met hun parmantige kopjes op ranke steel in oogverblindend zonnegeel dansen ze in de wind koesterend in de zon als een zondagskind Lente, met haar lokkende schoonheid…

Na twee flessen witte wijn daalde ik af naar een romantische aanlegsteiger, waar ik met twee Duitse schoonheden diepzinnig omarmd op de foto ging. Ze straalden als de zon, waren liefdevoller dan dat, anoniem mijn grootste muzen.…

Daar zijn we mooi mee klaar Verstomd, het wandellied van duizendtallen Verstard, de surfplank en de tennisballen Voorbij, het hele zomerrepertoire Zo'n nieuwsjuffrouw, die reciteert dat maar Het is gewoon een stukje tekst voor haar Zijn schoonheid kan ze echter niet verknallen Die zin is pure melodie, nietwaar?…

Ik heb eeuwen gedaan om onder de driedubbele rokken van een Spaanse schoonheid mijn ziel op te hemelen en mijn ruwe lichaam in de waagschaal te gooien als oude lompen. Ik slikte haar intieme sappen als honing, vloeibare heroïne. Ik verslikte mij.…

een treffen in muziek de schoonheid van klanken in de dierbare kunst van een gelezen gedicht het willen horen proberen te vangen hetgeen het leven biedt de tastbaarheid, het verlangen te zijn als het bloemenhart de contouren van de blaadjes in het kleurige schetsje opgetekend door een mond belevend een toonzetting ruisend als vogelvleugels…

O, zaligheid van de avond, als gevlei Van rozengeur geloven in ons lei Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom. O, wrede lente, o, zware kruisiging! Voor wie der kleine liefde niet ontsteeg, En eenzaam is; uw lieflijk aanzijn leeg Gelijk een schrijnend afzijn onderging.…

Gezien haar craquelé schoonheid Schampend geraakt, vele muren Tijd zelf zingt vol de borst Woorden die reiken.…

Een volheid die de lust lessen zal onder duizend pluizen op het marmer van de nacht en de rust in evenwicht met licht betaald, de echte werkelijkheid schuilt in de schoonheid en uit dichters pen waaruit verwondering stroomt .…

Toch breekt soms door het moe refrein Van dag na dag het zuiver lied Van ‘t uur, dat nog zijn schoonheid biedt.…

Zie, de bomen ruisen, leven, slaan streng hun zware schoonheid uit. Blijf daar weg zo gij maar even wat lispelspeelt met half geluid. Heilig zijn de sterke stromen, een hart dat scheurt, een pijn die gilt... Kom niet onder hoge bomen, kleintrotse, die niet lijden wilt.…

Jouw schoonheid ontwapent mij. Geschreven met letters van gouden ochtendlicht. Als een waas omgeef Je mij. Raakt mij, aan mezelf aan. Jij, mijn andere ik. Verborgen in mij. Mijn woorden ontoereikend, Mijn verstand te nietig. Enkel de spiegeling die onthult. Er is: geen weg, geen pad, enkel een spoor.…

Zie, de bomen ruisen, leven, slaan streng hun zware schoonheid uit. Blijf daar weg zo gij maar even wat lispelspeelt met half geluid. Heilig zijn de sterke stromen, een hart dat scheurt, een pijn die gilt..... Kom niet onder hoge bomen, kleintrotse, die niet lijden wilt.…

Kijk naar de bloesem en zie, de schoonheid van de wereld. Kijk naar het jonge malse gras en zie, de frisheid van onze planeet. Kijk naar het riet dat onbezorgd wuift in de wind en geloof, in vrede op aarde. Kijk naar de druiven en zie, onder onze zorg kan ze tot wijn kan verworden.…

Doof dan heug'nis in berusting, lustverzadigd, droombevolkt: liefde die te keur, te kust ging, peinst om schoonheid weggewolkt. Grauwe tuin in donkre vrede: 't Is vaarwel, zwart paradijs. Toekomst, zonnedag, verleden nog eens halfbewust doorschreden, Heerlijk niets, mijn levensreis.…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren…

een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige veruit overtreffen in waanzin en dat alles om het leven te vieren het gruwelijke, misdadige, bittere en gemene leven dat deze absurde "hulde" niet verdient of waarvan eventueel de weldadige aspecten wél door echte kunstzinnigheid en schoonheid…

ze is jong maar heeft een vage zachte rimpel rond haar mond de handen in rustige beweging terwijl haar oudste -een mooie jonge vrouw- voorzichtig aandacht vraagt terwijl ze voor ons kookt wordt er gelachen om een goede grap als een schoonheid binnen schrijdt de rugzak vol geleerde stof: een uitbundig gemeende groet daarna volgt rustig pianospel…

De tijd van grauwe luchten Waar wolken lijken te zuchten Als een kat in het nauw Toont zomer z’n berouw De zuchten van het landschapsdecor Als een grijze deken de zomer smoort Bedauwde halmen in een uitgebloeide lappendeken Menig vluchtende vogel hebben we nagekeken Gebogen bloemstengels hebben ooit geboeid Hun schoonheid is er uitgebloeid…

gezicht de bronzen kleuren Het land verlangt naar zachte sneeuw en ijs om de wortels van 't leven te beschermen de wegen tegen schade te behoeden kracht in trage sappen te laten schuilen Maar jij bent je er nog lang niet van bewust altijd in woorden en regels te dromen tot je wakker door de liefste wordt gekust Wij hebben toegerust schoonheid…

2 kinderen glimmend van geluk Rijdend op de pony's van de rondrit Een oude foto toont een gewezen Verkleurende zomerdag Zeldzame bonte wezens aanschouwelijk gemaakt door strakke gekooidheid Vervreemd achter slot en grendel verdampt ook levendige exotische schoonheid Op 2 paardjes van bij ons is hun geluk zoogdierlijk besmettelijk De dieren…

Als ik ooit uit een overvolle beker drink uit een glas het vloeibaarste deel beleef van kop tot aan de verdraaide voet druppels de lippen doen verbleken in het prisma van kristal zijn opsmuk kiest weerloos in elk detail zonder inhoud weggesneden waarin ik naast schijnbare schoonheid een dreiging vermoed vervalt de levenszin tot splinters…

natuurtuin vol kleuren Bloemen spreken het innerlijk aan Als de kelken open gaan Genietend in de tuin rondwaren De neus zal geuren vergaren Kleuren spelen met het gemoed De roos is als een warm hart in vurige overvloed De orchidee, daar speelt liefde mee Ieder viooltje maakt de mens gedwee Bloemkleuren spelen Het mag het gevoel met schoonheid…

Je deelt de schoonheid met de nacht in het heldere licht van sterren. Jij maakt van mij een wolf in schaapskleren. Met je vleugels spreid je warmte, verzacht je de pijnen van mijn woelige gedachten. Mijn hart zinkt in een snelstromende rivier. Jij bent mijn haven en ik de bodem. Je raakt me aan en onze lippen gloeien.…

knipogende spiegel stelt mij op m’n gemak afgebroken einden ver verweerde bast ongestoorde stilte volledig bij mij past zonovergoten schepsel kromgegroeide bocht het voorbije leven zeker wat ik zocht roerloos niet bewegen liggen zitten staan eindeloze spanning ik moet verder gaan stoffelijke eenheid niets is wat ik mis sensuele schoonheid…