Alle inzendingen over schoonheid

Kijk naar het vuur Daar tussen die vonken Brandt een godin Schoonheid geschonken Kijk naar het vuur Ze is zo mooi en puur! Kijk naar die boom Daar tussen de takken Zit een godin Wil bladeren pakken Kijk naar die boom Ze is als in een droom!…

Ik wil de schone Muze overal horen in klanken van harpen en van violen met reien en gezangen als tegenpolen Ik wil de schone Muze steeds weer horen Ik wil de schone Muze steeds weer behagen poëtisch spinsel aan haar opgedragen haar bejubelend in schoonheid van minnedicht Ik zie schone Muze komen vederlicht als frêle deken die zich spreidt…

zij verscheen in al haar schoonheid en weet : wie het laatst lacht is slechts een kwestie van tijd…

Dan vragen wij Muzen te musiceren willen in reidans de zangen van heen leren Hoor schoonheid in hun verleidelijke zang het genot om daar te zijn duurt nooit te lang samen toeven onder tonen van het kwatrijn tot we aan het eind van de terzinen zijn.…

Waar zich ooit de velden uitstrekten Met de kleuren van een bont palet Ontstaat een nevel, grijs en star Schoonheid onttrekkende zielenspinsels Nevelvingers Steeds dichterbij Intense waanzin Omhelsde je steeds meer De marmeren poort naar Het schaduwwoud Uitnodigend en Zonder vrees Trad jij daar binnen Op zoek naar...maar Besef van…

Een jonge schoonheid trouwde om de poen met hem, die gaarne met 'r wilde paren. Hij had zich op de trouwdag steeds verheugd en vond de huw'lijksnacht een openbaring. Ze zei: 'Geniet maar lekker van m'n jeugd.' Hoe heerlijk was het vrijen met z'n bruid! De man kreeg zelfs een bijna-doodervaring en blies erna z'n laatste adem uit.…

Mijn ogen dwalen in duisternis hongerend naar je schoonheid Als een standbeeld blijf ik staan Het gevoel van oriëntatie ben ik kwijt Langzaam bekruipt mij een angst dat je bent opgelost in dit zwarte licht Net als ik bijna verstrikt raak voel ik de hitte van je adem tegen mijn gezicht Met mijn handen probeer ik je te pakken slechts grijpend…

in imago van zondares bezet door anderen zo staat geschreven in gebogen waarheid stijg daar maar boven uit als vrouw die het Al kent het universum heeft voor jou geen geheimen zoon van Mirjam, Jeshua je geliefde levensgezel won en verwondde je hart systeem doordacht waar alle erotiek verbannen lichamen ontheiligd worden van hun schoonheid…

mijn verhaal moet nog veel leren ´k ben namelijk pas begonnen dus voorlopig nog niet klaar bijna vergeet ´k jou mijn anker in een zee vol van tranen mijn veld in de ochtend mistig met dauw bijna dacht ik te kunnen dichten de wereld wat verlichten in een wereld van verschil bomen kleuren rood bruin okergeel o godin uit het zuiden vlaamse schoonheid…

De bomen verliezen hun schoonheid En blijven als kale stronken staan Hun glorie is voorlopig voorbijgegaan Wachtend op de komende lentetijd. Dan gaat alles weer prachtig ontbloeien De natuur gaat ongestoord haar gang Ook al duurt de winter nog zo lang Het blad aan de boom zal weer groeien.…

duizend bloemen zal ik voor je plukken witte margriet ga ik voor je zoeken door de velden loop ik langs de bermen rijd ik met jouw bruidsschat in mijn hand duizend bloemen raap ik bij elkaar het is niet te veel gevraagd om te speuren naar de blauwe korenbloem in de akkers vergaar ik schoonheid voor jou alleen duizend bloemen zo veelkleurig…

moment besefte ik dat het bij de vrouw hoorde die ik ben geworden o ja ik weet het men ziet liever een slanke den men verwart dikker zijn met ongezond leven niets is minder waar voor die denkwijze heb ik geleerd een glimlach te krijgen soms met ironie je wordt dan in een hokje gestopt krijgt veelal de opmerking te slikken “echte schoonheid…

alleen omdat het moet omdat ik niet op kan geven voor jou, lief van mijn leven voor jou al is het zwaar zo helemaal klaar met alles en iedereen zo koud en zo gemeen voor jou mijn lief voor jou maak ik het leven heerlijk voor jou is alles zo eerlijk ach lieve kleine nu nog zo de mijne nog even hoop dat het jou is gegeven de schoonheid…

geen waarheid hier ooit hetzelfde vandaag schrijft de hemel in een nieuwsoortig ijzig licht waaruit sneeuw in welwillendheid neervalt vanuit rondbuikige wolken de meeuwen zweven in grote bewondering of kijken toe van op de golfbrekers mijn ziel tintelt tot in mijn vingertoppen bij het aanschouwen van deze kristalklare sprookjesachtige schoonheid…

de handen gevouwen als een zondaar, uitgebroken uit zijn dorre cocon, wist het hiernamaals de fundamentele waarheid treffend te vertellen, zoals enkel de mens dit kan, en zag in schoonheid dood voor ons verborgen…

En toch de juiste balans een kans een levensstijl Waar valt werkelijk nog schoonheid in te vergaren Om de juiste zinnen te baren of te bewaren als feil. De dagen zullen geletterd niet anders gaan Ook morgen zullen wolken wind kennen Ook wij wennen aan elke zucht uit de hoge lucht.…

vervangen, wordt de hengst van passie schrijlings bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen, verschuiven dekens van de evenaar, dolend in de wieken van de molenaar, waait wind door frisse manen, liefde bedreven in de schaduw van een korenschoof, beschreven in een wolk van haar om zich in de 'indian summer' te wanen, oogstseizoen dat schoonheid…

Je ogen glanzen parelmoer verraden mij een stil verdriet Aan de oppervlakte zie je ’t niet Daar schuilt het masker sterk en stoer Dan is het ziekte die jou vloert Je ziet des levens schoonheid niet Aan het ziekbed klinkt een wiegelied maar klinkt als:” ‘t leven naar z’n mallemoer!”…

In zulk een nacht, - als waarvan Shakespeare zong In 't toovrig beurtgezang 'in such a night', Van 't stralende Venetiaanse spel, - In zulk een nacht, waarvan dàt lied nòg klinkt, Is àl de schoonheid van de klare dag, Verinnigd en vertederd en de droom, En àl de klaarheid van de schone nacht, Tezaamgevloeid tot die betovering Die is Venetië…

Vanochtend lokte de herfstlucht me naar buiten waardoor ik ijlings in mijn warme mantel schoot de sleutel greep om de voordeur af te sluiten voor ik het pad koos naar de oever van de sloot om daar te staren naar vervagend morgenrood dat mijn wanhoop in zijn kwijnen leek te uiten gelijkertijd me het besef van schoonheid bood als bodem waaruit…

De nacht waarin ik jou weer zal zoeken maar geen sterke droom kan vinden die je schoonheid niet verliest en van woorden sterren probeert te maken die bij je passen. Die je slapeloze gedachten weer vult met beloftes die een nacht duren en genadig uitdoven. Waar ik je warmte weer zal vinden die aarzelende gebaren overbodig maakt.…

Schoonheid en naïviteit in ‘n dodelijke catwalk bepaalden haar lot.…

nu je bij me weg bent zit ik in zak en as al wat ooit mijn sterkte was ligt languit in het gras altijd was ik trots op wat ik kon en deed ik pronkte met mijn pluimen tot ik aan hoogmoedswaanzin leed ik koesterde mijn schoonheid de brille van mijn verstand de kunst van woord en wederwoord die iedereen zo bekoort nu lig je in de armen…

haar as en het zonnelicht de crocussen en narcissen openkust in het gras en de vogels vol overgave zingen uit hun zoetgevoisde keeltjes die als sonates klinken als kleine juweeltjes Alles zal groeien Alles zal bloeien in prachtige kleuren en bedwelmende geuren die zintuigen strelen als de lente komt en haar kleed straks jubelend en in schoonheid…

lentegroei De zo kenmerkende silhouetten van mijn wilg lossen langzaam op in een zweem van groen, het is begonnen, zonnestralen, zo krachtig nu dat de opgevouwen schoonheid haar pallet kan gaan tonen. In die scherpte lijkt het kleurenveld haast eindeloos en komen spiegelmooi onaangeroerd de verdwenen beelden boven.…

al zou je honderd-en-een zijn dan nog zou ik je goddelijke schoonheid eren en begeren ik heb al die jaren naar dit moment van toenadering toegeleefd koningin van alle dichtersmuzen Godin ik spreid mijn lichaam voor je uit zoals priesters op de koude vloer van een kathedraal…

Nu vannacht de maan vol liefde zit kan ik je schoonheid niet weerstaan Je zalige lijf, je benen en je haarsnit wel overal komen mijn handen aan Nu die maan door ’t dakraam licht landt hij op je prachtig blanke huid En ziet ’t tedere dat ik daar verricht in het schemer door ’t dakraamruit Nu die maan op je lichaam straalt raak ik nòg heviger…

Jouw creatie straalt een Postuur van vertrouwen Dat lopend in het licht van de maan mijn hart als Een gek doet pompen daar Reflectie een logisch Gevolg is van de helderheid Die jouw zijn omarmt Jouw ademhaling als Vrijheid van dagen Die dus ooit verwarrend Liep, daar de schoonheid van jouw vormen voor eeuwig Staat beschreven en bovendien…

Hebt gij, o dierbaar kind, de held gevonden, Die hem in schoonheid, wijsheid evenaart, Of bleef gij eenzaam op uw blanke sponde? Gezegend is uw nagedachtenis, Uw hoogbeeld heb ik in mijn hart bewaard, Vind ik u weer in Gods Geheimenis?…

wat is toekomst als de avond al valt kan ik morgen nog zien als voorstelbaar zoals ik in mijn jeugd naar dat wat komt nog als onbevangen en eeuwigheid ervaar mijn vel rimpelt, verdroogt doch de ogen zien de schoonheid almaar meer gedragen door wortels van ervarend verjaren die het heden maar ook verleden; mijn levensweg…