Alle inzendingen over schoonheid

een hoedje komt omhoog uit het zand glanzend in de het zwakke zomerzonnetje glimmend als een bruin ballonnetje nog onwennig balancerend voor de juiste stand hij valt me op, naast het pad, tussen de bomen een der eersten die ik in de Maashorst heb ontwaard mijn laatste foto heb ik voor hem bewaard is ’t niet een schoonheid, die opeens tevoorschijn…

In dit veelkleurige leven lag en ligt schoonheid het bijzonder gelukkig zijn romantiek en verdriet tijd die alles zal vervangen ook na het dit sterven een doodgewoon en weerbarstige wereld.…

De schoonheid van de horizon, leert me hoe ik leven moet. Voorbij de illusies van de winter, wanneer tegenslag en pijn regeert, en de zon niet langer schijnt. Voorbij de illusies van de zomer, wanneer successen hoogtij vieren, en de zon niet langer ondergaat. Mijn schip nadert zijn bestemming. Al mijn illusies zijn gestorven.…

ouder worden weet je is het verlies van de vorm de verleiding voor de ogen omdat van onze jeugdigheid de schoonheid dan bladdert ouder worden weet je is het sluipend verval van de krachtige bloei die elke ledemaat voelt als functies langzaam stijven waar zenuwen losser spannen ouder worden weet je is meer en meer loslaten het weten…

Ze kneedt de klei, in de ogen van liefde en verwondering, omlijst door schoonheid, gepolijst in kleine handen geroerde lijnen uit het brein het aanzicht gestileerd tussen de imperfectie van creativiteit in de verwachting waarvan de uitkomst in de tijd wordt geregisseerd door haar zijn.…

Hoorbaar voor het luisterend oor Die dagelijks van haar zachte levenslied genoot Viel haar wit bekroonde bloemenhoofd Zachtjes op het spiegelende tafelblad Zichtbaar voor het oude oog Die uur na uur haar pracht doorzag Was de dood gestaag in haar bladeren omhoog gekropen Om haar sprankelende schoonheid langzaam te doen uitvagen Voelbaar…

zei jij uitdagend Of is uw schoonheid mevrouw, soms te mooi voor mij? Ik was een meisje, maar jij leidde me als een dame gewikkeld in een handdoek uit een duur hotel naar je bed en na afloop dronken we warme chocola Zou het nu anders zijn? Wat hebben we geleerd aan liefde?…

ik heb de dagen omgekeerd weken van het stof ontdaan maanden kenden geen beweging meer de jaren waren al vergaan ik zocht je buitenkant warmte zat van binnen met schoonheid aan de hand kon ik opnieuw beginnen we hebben veel gepraat verstonden ook dezelfde woorden beseften later waar het echt om gaat dissonanten maakten geen akkoorden…

beleven In een gerespecteerd avontuur Waarin de mens zich als gast mag begeven Het respect voor generaties in de natuur Liever voor een langere levensduur Waarin het respect mag groeien En voor de mens natuur mag boeien Je staat er niet centraal Bent zeker niet radicaal Je beseft dat deze aarde verder moet Ook een volgende generatie schoonheid…

wat als je gedwongen bent om aan het spel mee te doen een best aardig spel maar waarvan sommige regels toch oneerlijk zijn en jij daardoor nooit z’n echte totale schoonheid herkent wat als het leven goed blijkt en toch de dood heeft als lelijk slot een dissonante finale aan een melodieuze symfonie maar wat als je alle regels…

Gelovend oog en hart tonen samen moed, vorsen valse schoonheid, tot zij voor hen zwicht: krijgszucht en sterke liefde zijn één gemoed.…

Maar als de dingen ons bestaan verdoven, waarheid onbetrouwbaar wordt beschouwd, schoonheid financieel wordt uitgezogen, zwakte als een ziekte wordt gezien - wordt het tijd zich óm te scholen.…

vinden in het geplette hoge gras daar de ogen sluiten voor de koude nacht alleen maar kijken naar de perenboom die met beschadigde knoesten de aanslag overleefde en alles heeft gezien we zouden het praten naar het water dragen woorden drogen met komma’s kuieren en letters verzetten naar betere dagen alleen maar in de schoonheid…

Troost is het zwijgen wanneer stilte om vrede roept na jaren van verwarring de schoonheid van de natuur liefde die roept om antwoorden lijkt nooit te geven wat je verdient en dan eindelijk de beloning gelegen in jouw armen troost is meer dan troost alleen een klein beetje begrijpen over verschillen met de ander we bestaan grotendeels…

ik vind je mooi, als je hart spreekt zo, als een fladderende vlinder of een ree zigzaggend over de heide oprecht zijn kent geen hinder het laat zich door liefde leiden ik vind je mooi, de rimpels die je oude dag tekenen maar je verblijf rechtvaardigt omdat ik op jou aldoor kan rekenen schoonheid is verblijven in een stille delende blik…

Het maakte haar begaan Zag haar tussen de waterdruppels staan Een waterval vol jeugdigheid Blinkende zonnestralen over haar huid verspreid Hij zag haar staan in een kleurende regenboog Waar haar schoonheid voortbewoog Waternevels sprankelend over haar huid Genietend van een paradijsvogel die naar haar fluit Kabbelend blijft het water stromen…

Van binnenuit onthaard geopend en gesloten rondom mijn navel, de kern van de schoonheid van het lichaam en de parel in mijn litteken Koester mij, koester mij laat mij voelen en voelen dat jij er bent, jij er bent Het is niet mijn huid die ik week in bad, het zijn mijn spieren en mijn ziel, warm en soepel moeten ze zijn om mijzelf mijzelf…

Pastelkleuren van de regenboog passen bijzonder goed bij het krap zittende ondergoed setje waarin je half ontbloot danst op de boot je billen, welgevormd, wiegen mee met de ophitsende muziek tussen alle pracht en praal ben je een opvallende schoonheid ga nu maar helemaal los na de maandenlange frustraties omdat je niet goed jezelf…

Er is een horizon vol zwaartekracht in geruchten uit een dromenland alsof er een zeilschip met een vergeten ziel vaart door het warme zand van de woestijn Alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond fragiele schoonheid maatjes komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die verhouding tussen wankelende…

er is de vogel en zijn lentelied er is de schoonheid een randje dat handen en harten verbindt geef het de tijd we hebben gezien de pijn in de plooitjes het kraken en kreunen de vraag was vaak het antwoord hier sta ik in het bomenveld ook wel bos genoemd als verdwaalde faun en kijk omhoog naar het blauw dat komt en gaat het verlangen…

de schoonheid was en had geen kleed meer aan. het speelt de zee, zij sleurt eraan met macht en maan. woeste golven bruisen wit de blote stranden op. water, wier en algen spoelen diep de duinen in. het is goed om na het vrijen d’ ogen toe te doen: “bedek de lijven met het wolkenstof en zwijg.…

Uw schoonheid vervult mij tot adoratie drijft tot schrijven van proza, ode of sonnet dichters geeft u fantasie en inspiratie voor u wordt zo menig woord op papier gezet.…

ik heb de geesten zien ontwaken na een halve evolutie slapen in ontluikende potentie op zoek naar bloemen met de mooiste kleurfrequentie zij dachten in de hemel te zijn verlost van dodelijke ziektes en zware pijn maar de aarde was nu anders gekleed na een volledige ontluistering van de schoonheid der schepping restte de zielloosheid…

In een broze werkelijkheid waar niemand anders kan komen achter de doorzichtige horizon van een ongekend bestaan verzin ik hoe jouw ogen kijken: Ik heb jouw prille schoonheid getekend in alle bekentenissen van pure passie jouw fraaie naam in liefde gevonden wanneer het droomlied klinkt van liefde door volle hartstocht van een illusionair…

Je probeert ruwe lelijkheid te pareren van boze mensen in het herfstige park sublimeren in kwetsbare schoonheid alleen in jouw vervuilde ondergoed op de groene bank naast de door westenwind getergde oude kromme hoge boom je ziet de vrije vogels foerageren de bomen aan de waterkant zwijgen de heldere zon breekt door sombere wolken verdwijnen…

Ik heb verlangd en was van liefde dronken; Der eeuw’ge schoonheid wist ik mij gewijd; Mijn handen beefden en mijn blikken blonken Wanneer ik bad tot uw almogendheid, Mijn muze die mijn doodziek hart het leven En ’t leven schoonheids weerschijn hebt hergeven.…

Lang bleef aan haar de blik gekluisterd, die Ten elke tijde rust op hare trekken: Steeds toeft zij, waar ik ben: nooit is er, wie Een liefde, minder hoog, in 't hart kon wekken, Dat, in die gloed gelouterd van zijn vlekken, Vereend met schoonheid, werd tot poëzie. Mathilde, o, mijn Mathilde!…

hij zijn gezicht moet tonen zijn leger zal hem kronen en de nieuwe orde zal er komen Beschermd door demonen onzichtbaar voor zijn oog kan zich niet vertonen - beschaamd voor zijn betoog Nooit had hij kunnen denken door twijfel overmand dat zij alles zouden schenken voor de vrucht van zijn verstand De bitterzoete smaak van de blonde schoonheid…

Schuchter werkt het prille groen vanuit brekend zand naar ’t licht waar het leven tot in volheid knopt als serene schoonheid zich ontpopt dat zich ned’rig naar d’ aarde richt haar pracht buigt zwaar de ranke steel en teer bloemt zij haar blad'ren wijd die puur van kleur het hart ontbloten wit/groen gerokt; de kern omsloten..…

De geest der hel, die dit heeft voortgebracht, Doet vloek en klacht door lege stilte stromen: Gij, rijk der tranen, waar de dood slechts lacht, Baart angst en niet der schoonheid huivrend schromen: Leen ik mijn ziel aan u, en leef uw leven - Ik ben ontzield: gij hebt mij stug en wreed Op mij terug, en dus tot haat gedreven.…