Alle inzendingen over schoonheid

Alles bedekkend met hun innerlijke schoonheid, hun versletende handen verweert verrimpelt, liggen ze nu stil opgeborgen met diep respect. Zielen hebben hun laatste rust gevonden, in trotse witte stijle graven.…

Daar beneden ligt grauw, verdord, stervende de schoonheid van de onvoorwaardelijke liefde die ik jou eens gaf.…

voorbijganger je eenvoud vereren drijf mee er wordt op je gewacht je zult rietstengels aan kronkelige oevers ontdekken zij wuiven je toe als van nature zien in jou de echte liefde van vele volmaakte voorbije dagen en uren ze zullen ergens opnieuw leven uit dood verwekken vertel de hengelaar die naar jou durft te kijken over de schoonheid…

bloemenperk, Zonder 't wazig diep te raken Waar de groene schemer blauwt, Of de goudglans schuw te maken In het ijlbebladerd hout, Of te roeren aan de vijver, Waar zeer statiglijk en traag Twee voorname zwanen drijven Met hun spiegelbeeld omlaag, En wat late najaarsrozen, Als bewasemend amethyst, Al de weemoed van hun broze Schoonheid…

De ernstigheid het kille het koude het serieuze het staren naar iets of niets de naive onbevangenheid de ogenschijnlijk dodelijke vermoeidheid straalt van de gezichten van de mannen en vrouwen van het publiek af waarvan de ogenschijnlijk fysieke schoonheid ver te zoeken is of het moet de gerijpte rijp zonder schittering op hun gezichtsgelaten…

zien, wat een begin – en tevens eindpunt zou zijn, ook weer vreemd en gênant als je die vrijheid claimt, verwant aan gongslagen van verandering zoals we die in elkaar herkennen, om het mechanisme te verleiden, de wijzers van het uurwerk – tijdelijk - te stoppen, pijn te mijden, die van tijd en ruimte te scheiden, in de stilte van de schoonheid…

Omdat ik zielsveel van je houd volg ik die rode plekken in de sneeuw en leiden ze mij naar een toverpaleis waar jij als in een onderaardse schuilplaats uit de oorlog je kwetsbare schoonheid tentoonspreid.…

“Schoonheid is een ander woord voor de vrije fantasie van gedachten.” Pama…

Daarom ook wil ik je de valse kwaadheid en je gemene straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren,…

relatief gelijk, waarin een rusteloze heimwee broedt, een symboliek in de betekenis van de zoektocht naar de bron van het vruchtwater waaruit ik vertrok en later met de ballast van mijn wetenschap in het ransel, wat steeds zwaarder woog, - gemeten naar de geestelijk afstand - zich naar het einde spoed, de mildheid te ontdekken van de schoonheid…

nog niet gezaaid, toen er nog dauw lag op de schaduw van de heuvels, ging in lichaamstaal onwetend op, de morgen was de lente van vorige seizoenen, haar zomer strijdbaar als hooi op volle wagens, mijn vinger strijkt langs de sporen van het voorhoofd,het zweet van al het koren dat in de wondere wereld is geboren, is het feest van de schoonheid…

Veulens bij een hek terwijl de schemer valt, koppen dichter bij elkaar, de ogen diep zwart getint, waarin blikken strelend om warmte smeken, te beminnen met de hals met volle manen over een brede borst die op de wereld rust en , het ranke lichaam torst als goddelijk stilleven, waarmee het web van schoonheid is geweven, een laatste…

Totdat je die weg verlaten moest, dauw gedempt op aangeboren spiegels van de ziel, het was een nieuw gezicht te zien, een schoonheid die geen twijfel overliet van kwetsbaarheid, de beeltenis van een aarzelende osmose, wat stromen ging in een gedicht, een vrij gebied onttrokken aan de strijd, ongeremd waarmee je uiteindelijke schaduwen…

Wat zie je  aan het einde van  het lange zicht een diepe lijn erbij  in je gezicht een hart  beproefd verlangend naar liefde Wanneer ik  dan  mijn lamp over jou  laat schijnen mijn lief zie ik  in je ogen jouw warmte- oh liefde puur sang -  de schoonheid van je lach de zuiverheid van je hart je geest zo rein je pijn diep weggestopt…

------------------------------------------- slingeren - hangen stillen - glad maken gekrolde zee - krullende, golvende haar hier - op het door Dullaert beschreven schilderij wel - misschien zilver - het grijs van de ouderdom goud - het blonde haar verdruipt - weg druipt Les van dit gedicht: de schoonheid van Maria Magdalena blijft als symbool…

Voor jou dans ik de regenboog en treed de hemel zachtjes binnen golft de liefde hoog bevrijdt jouw zoete lachjes Van zeemeermin en zonnegod droomt in de knop der minne een hartenklop haar bloesem bloot zeer wulps in den beginne Was Eva Adams rechterhand verbannen ver van schoonheid regelrecht naar niemandsland waar niets nog op een god…

Ze kneedt de klei, in de ogen van verwondering, omlijst door een ranke schoonheid, kracht gepolijst door magische handen. Geroerd door water uit de schaal van broosheid, de vorm gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te mogen zwerven door haar onschendbaarheid.…

ik zeg De nood en drang Houdt mijn snelkloppend hartje in bedwang Het willen van iets echt Het vechten voor niks slecht Het bedaren in gedacht Geeft haar en haar zijn alleen De macht over mijn hart van steen De kracht ligt in hetgeen zoveel gemeen Het praten en luisteren Het lachen en zwijgen Het wachten en friemelen Terwijl ik u schoonheid…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

Voor onze zoon Rik * 25-07-1990 + 25-07-1990 Vierentwintig jaar geleden is het al Dat we jou in schoonheid kregen Jij knappe zoon ons in droefenis gegeven In de voorlaatste week van de zevende Maand van het jaar dat nooit zal worden Vergeten - we hebben je in liefde ontvangen En zachtjes aangeraakt, tranen gehuild Omdat wel je…

Nu vergaat haar trotse schoonheid. Hard gevochten, toch verloren. Ze doet de roodgloeiende schoenen aan haar voeten en ze danst, danst, danst met alles wat ze heeft, met gloeiende schoenen blijft ze dansen alsof ze sneeuw wil vertrappen.…

wilde roos op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles of het niets een bekend gezicht verschiet van tint als zij uit de transparante ogen kijkt als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vervliegt op die onverwachte morgen waarin een wijsje klinkt die alleen deze mens verzinnen kan tekent naast verdriet, de schoonheid…

staan Ik pak het met de dragline aan Er is maar één dag tijd~ Hij groef wat kuilen in de korst Het water stroomde aan Geen druppeltje werd er gemorst -Nou ja, wat spatjes op de borst- Zie daar: De Oceaan Het nieuwe land dat zo ontstond Lag nauwelijks één tel braak Het kiemde rijk aan boerenbont En strooide vrucht en zaden rond Ter schoonheid…

je niet want het zachtroze licht mengt alle kleuren tot liefde en ik pak je hand in de ziel van je stap op de vederlichte herfstbladeren Zachtjes zitten we over het weiland uit te kijken op een heuvel, koningspaar van een magisch vergeten rijk onze schatkist het goud van de avond ons volk de vroege nachtegaal Zo zitten we stil alle schoonheid…

onder controle te krijgen doe je zo'n kans maar één keer op keer op keer op keer op keer klopte mijn hart in mijn ogen blikkelijk wilde ik weer naar haar toe geven dat ik helemaal mij zelf niet meer was en niet normaal hang ik mijn emotionele was niet zo buiten aan de draad was ik helemaal kwijt en vond ik ook niet verblind door haar schoonheid…

Haar wonderlijke schoonheid lijkt omgeven door een indolente dorpsidylle. Zij accumuleert de werkelijkheid en buigt daarbij de tijd en ruimte om. Gehuld in dit gehucht van alledag klink ik haar vast aan mijn bezielde blik. Diep in mij ziet zij het vuur. Zij ziet de drang en bloedrood vuur, ziet mijn verlangen.…

van alle weelde van het onmogelijke niet alleen te zijn zo arm en weinig zodat het ons aan niets ontbreekt niet bedroefd te zijn in werelds zorgelijke wegen van onvolmaaktheid te mogen leven met de pijn, gereinigde zuiverheid uit de bron van wilde regen voedsel voor de zintuigen niets te missen maar niet alles te moeten begrijpen, haar schoonheid…

dat wij gaan begraven met een MOOIE begrafenis, nee grijnzend groeten wij elkaar tot de volgende reünie, bij wie maar niet bij ons, wij hebben juist weer iemand overleefd en nee, wij gaan geen gedichten maken godverdomme waarin we de bezongene niet bezingen maar zijn lot ontvormen tot een stem van weemoed, zich verstamelend tot onschadelijke schoonheid…

Krachtig spreken fel Vincent Van Gogh's kleuren in zijn olieverf impressies een spectrum van eigentijdse schoonheid en maatschappelijk leed. Kan Nederland zijn artistieke talenten nu nog bekoren, waarin door het excellerende vermiljoen de liefhebber de negentiende eeuwse meester nimmer meer vergeet.…

dat ik al die schoonheid in mijn vlees moet dragen!...…