Alle inzendingen over mos

hechten aan het beton en de ijzeren omhelzing van het spoor bijster tussen de klinkerkeien aan de medeklinkers grond verdichtend het houten ijveren en een tuinbeeld verkleed -ik wou dat ik het in mij had- die eeuwigdurende groene koppigheid…

In de luwte van de boom In schaduw van macht Groeit het schuwe mos Dat zonder schroom Pretentieloos Genoegen neemt Met het minste licht In staat Om fris groen Onbaatzuchtig zacht Slechts daar te zijn Om de donkerste plek Van kleur En warmte te voorzien Zoals compassie In kosmos Fris groen, onbaatzuchtig zacht Zorgt voor licht en liefde…

Er leefden in zijn wereld vreemde mensen zo was er een groot botanicus die wel tachtig nieuwe soorten orchideeën had beschreven in de nevelwouden van Oost-Kalimantan en die, gevraagd naar zijn favoriete plant steevast dunnetjes glimlachte: "Dat hou ik bij het mos tussen de stoeptegels, in de winter."…

De massa ontweek behendig de tien geboden; de politie haalde Moos van het dak; de loodgieter zette nog diezelfde dag twee nieuwe dakpannen. Moos leefde nog een paar jaar intern, naar buiten starend, zwijgend, bitter een beetje. Hij mocht immers het beloofde land niet zien ...…

Ik krabde aan het verse mos om zijn geboortedatum te lezen, gekerfd in een weelderig bos, uit de hunnebedden verrezen.…

naast de oude eik stil zittend op zachtgroen mos lievelingsplekje…

Was hij als wethouder wel in de haak Zoals bekend had het OM kritiek Zelf sprak De Mos van ‘ombudspolitiek’ Toch leidde het tot een corruptiezaak De uitspraak stemde Richard zeer tevreden Er was geen regel om te overtreden…

Ik wil geen steen op mijn graf dat voelt te koud aan Ik wil mos, mooi groen mos dat neigt naar warmte Ik wil ook niet te diep ik wil zo hoog mogelijk liggen in mijn geliefde 'lepeltjesstandje' Zodat jij mijn lieve lief zacht op het mos kan gaan liggen in ons geliefde 'lepeltjesstandje' Onze lijven, ons zijn blijven voelen…

Probeer maar eens te zeilen met wind en stroom tegen Ik ben een steen een rots van van eenzaamheid Tegen betaling houdt iemand me vast als ik in bed lig te krijsen Ik heb pijn en ben alleen angst eet mijn ziel op De steen is het heelal ik ben een steen in de woestijn Toch groeit er mos ik bekommer me om het mos Soms brandt…

bij de voordeur vind ik uitgeplozen mos de lente begint…

De honden ruiken aan gevallen blad en mos -- Ze jagen niet meer.…

vergeet het wonder van groeiend mos tussen de stenen niet.…

Matgroene ruiten starre duistere blik mos groeit van buiten opgesloten en ziek. Hij kent haar bestaan morgen of na morgen wil hij op bezoek... morgen blijft verborgen.…

Mos..het groeit overal overwoekert alles om mij heen verbijsterd volgt mijn hart en niet begrijpend wachten, loopt op een weg van steen. ....want mos groeit overal ...…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…

ik schuil tussen de gladde stenen vergroei met het mos en voel de regen kletterend vallen op mijn gedachten die naakter zijn dan ooit en weer zullen drogen in de wiegende warmte van een zomerse dag ieder ander zou zeggen dat ik hier niet pas: zo seizoenen lang tussen het ongedierte kruipend op mijn huid en krioelend…

bomen zijn weg uit het bos het ruisen is aan het verhuizen jengelt nog na in versgezaagd hout op het mos hun zielen dwalen in het woud van oudsher dat tot park verwordt paden van naalden zijn al door asfalt vermoord hoor drift in het stappen van mensen hier knispert beschaving stilte verwensend met schreeuwen in dolle…

zo de tijd ook maar ergens vat op kreeg dan wel het zadel dat hier in de zeven alleetjes sinds jaren her gestald staat zowat alles vergaat in de straat maar fiets en zadel in levend groen houden braaf stand…

Onthecht valt een blad Ten prooi aan de zwaartekracht Op het zachte mos…

De regen valt zacht Op een kussen van groen mos Hoofd vol bewolking…

Vliegende bomen Stammen vol mos handen los Fietsend door het bos…

Ik sta hier in dit bos Afgedwaald van de groepen en ik blijf maar roepen Hier sta ik op dit zachte mos zonder iets , ik ben de klos…

Het in 't humus vastgeroeste bos staart roerloos en met ingehouden kracht naar planten, dieren, mensen en het mos en groet de wind de adem van de eeuwigheid die rusteloos van pool tot pool het levende verhaalt van verre horizonten van mistralbroeders en siroccozusters het bos, de wind, het mos een kind dat met ogen zonder kleppen spelend…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

het vertrouwen was groot die dag in het bos bij de kabbelende beek zij sliep en hij keek over het mos wat de natuur hem bood…

Een hand, mijn hand tilt je voorzichtig op Met mos en takjes dek ik je toe, prevel iets wat mens noch mees verstaat – ooit zul je uitvliegen…

Bomen in het bos de vallende bladeren bedekken het mos. De vogels fluiten in de verte klinkt hun lied wat mooi in het bos.…

we wensen, niet zo degelijk als gedacht bij het bouwen overal groeit er wel wat mos dat het leven neemt zoals het is ook in Amerika…

Wandelen op het strand, schoenen vol met zand, lopen in het bos, voeten vol met mos, glijden over water, zórgen zijn voor later...…

De lucht heeft het druk maar hier op de grond groeien mos en herderstasje tussen de stadse steentjes voor wie het wil zien in de grond van de zaak oneindige onbestuurbaarheid…