Alle inzendingen, met trefwoord poëzie

boven de sprookjes uit het zuiden hangt een onwelluidende stofwolk rijmpjes over dat zielige dierenrijk lijken waarover de mensen zwijgen het wegkijken van de werkelijkheid bestrijdt elke kalverliefde voor poëzie gedichten kunnen juist laten zien hoe opportuun onze kijk op alles is maar platslaan zonder kraak of smaak daar raakt niemand…

Stilte opent zich zaad in de aarde ontkiemt boom reikt naar het licht Poëzie ontwaakt als een klein zaadje, in het stille moment dat ik stilval. Een tedere adem van de aarde streelt mijn huid, en iets ouds ontspruit, alsof mijn binnenwereld zich opent. In de stilte tussen gedachten vind ik wortels, die zich diep verankeren, nog niet zichtbaar…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.…

misschien kan dit ‘n kerk zijn in ‘t midden van de gemeende woorden die ‘t vereeuwigen zal of ‘n vestingwal tegen de tanks van de tijd die te vroeg of later de rust doorzeven met hun vooruitgesnelde nijd dit durft ook voor de troepen uit (‘t zijn de eerste klappen niet) de waarheid te verbeelden want ‘t tegendeel verspeelt de stem van de…

wederom was ik ironisch genoeg met dat paradoxale sarcasmesausje en een vleugje cynisch seniorisme ondeugdelijk aan het verengen tot de heksenketel ronkend rookte de tovenaar dronken van weemoed a-mythisch achterbleef als lyrisch spook echter wist de ‘wizard of blizzard’ niet goed noch eenieder met mij in het bloed waartoe hij/zij/hen diende…

Ik voel de zachte streling van strengen zilveren maanlicht op mijn naakte huid. Wanneer de nacht mij tot zich roept, in woordloos, verlangend geluid. Voel het kloppen van mijn hart in de diepste krochten, ontdaan van vrees en weerstand. Zie hoe de hemel zich ontvouwt, intens en vol hoop, waartegen niets is dat bestand. Flarden mist die…

de pathetiek van poëzie klinkt als juiste muziek in ‘n openstaand gehoor ’t komt dus weinig voor dat ’n heiligverklaring van ’t één of ’t andere an sich iets verandert of toevoegt aan de kern van wat ’t vermag te zijn al rollend van de Helikon verzonnen muzen of niet verbond ’t woord liefdes tot ’n stroom van beelden ’n zin gekregen…

een gedichtje neerpennen om die ene jazzkenner te jennen van een bepaalde generatie -hij dacht al, waar is ‘ie gebleven? maar daar wordt hij niet door gedreven of zo’n meisje uit een zeikerig wijsje strikken dat al zo vaak opgehaald is [..] dat het verhaal moeilijk te slikken zal zijn voor een breder publiek, -in ieder geval zijn unieke…

Niets hadden zij te bieden, zij verrieden een ieder die zijn hart openstellen wilde; hun gedragingen en daden zonder rekening te houden met wijze raden of gevolgen; en allen voldeden tenminste aan één der vrouwbeelden door Semonides beschreven. Morpheus zou verschijnen, mijn verleden onder de rots in de beek van eigen bloed bijzonder raak…

Hoog, en nog een, nog Kijk, daar, en ginds nog Mensen, kijk dan toch Het moet gezien, geplukt opgeslagen en doorverteld Deze ballon toont precies wat jij meemaakt Je bent niet alleen En als we het vergeten zijn er weer nieuwe dichters die woorden de wijde wereld in slaan hoog, en nog een, nog…

Daar op de boulevard praten een poëet en filosoof over het leven. Hij denk wat te zien aan de poëet en vraagt: 'Wat is er?' De poëet lacht en zegt: 'Alles' Ze lopen door.…

altijd het volledige besef van het totalitaire lichaam van die eerste zwijgende seconde van elke nieuwe dag tot die allerlaatste ronde door het verfijnde lijf voor de nacht dagelijks de eindigheid inwrijft van iedere vingerkoot die deze woorden doopt daar verklede waarheden grens- en renteloos voorschoot uit een verscheidenheid…

Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een reling bij zeeziekte in de salon. -----------------------------------…

In de kantlijnen van dit ondoordringbare dichten, (regensluiers zijn een zegen voor hen die poëzie willen plegen) opent doorzichtig chagrijn de dagkoersen plichtmatig in fletse toonladders; veroordeeld tot dat afbladderend bewustzijn, het schrijnend tekort op deze vuilstort, waar de mestvaalt van Opa Boer (die hij nooit had) een golfresort…

Liggend in mijn verlichtende bed, kan ik de sterren niet zien, neem geen flikkerende lichtjes waar aan het vaak verdichte firmament, noch op het bolle plafond van mijn bovenkamer. Ook slaat de regen de dromen dood, gejaag komt van alle kanten tegelijk; mijn honger, ongestild dreigend als de razende wolken, berijdt de op hol geslagen…

zij waren niet onvriendelijk maar eigenlijk heel gewoon een tikje ouderwets in kleding en zich onder de mensen begevend gedateerd uit vroeger tijd zo ook hun opvattingen en de commentaren die zij gaven over het landschap der poëzie dat zij aantroffen met tal voorschriften en eisen niet het pad van gekleurde oogst in…

en toen was er rook tegen de bergen op van gestolde liefdes/gevoelens [wat dat impliceert weten wij die water waren in een vergezocht verleden] ‘het draait om de as de as! en pas als alles is verbrand kan een nieuwe tijd komen’ en na het blijven zal het weer gaan het zal weer gaan maar het dwarrelt en kruipt het draait en stinkt…

je bent klein maar groot genoeg om alle warmte en succes terug te geven aan de mensen die voor jouw geweldige prestaties een warm en lang applaus geven in gecomprimeerde lieve emoties het is een spel van jou en je publiek in een echte give and go dat grote hoogte bereikt steeds geestdriftiger en verslavend is in de gegeven actie…

Gefakkeld en getooid in de funeraire boot; De wind plooit de zeilen, verwijlend zijn Wij, onverschrokkenen der tranenliefde, Onder de verspringende zonnegloedlijn. De goden gezocht hebbende, dit verzengende, Wie zijn wij? Geworden in dit heikele staan: Om de sterren te verdopen, beelden troosten, Armen en benen zoeken voor het gezichtloze;…

Ik staar naar mijn papier of feitelijk mijn scherm droef denkend aan hoe fier de kunstenaars eens ferm hun gedichten weefden, met vaste hand het hart waarin woorden zweefden als een frêle mistflard wisten wel te vangen in machtige muziek hoe kan ik soms verlangen naar de gave van metriek…

Ik ben geen lieflijke dichter Ik ben de schielijke oplichter Der liefde, zie onder haar de haat En daarop een kaaklende daad. Lyriek is de moeder der politiek, Ik ben niets dan omroeper van oproer En mijn mystiek is het bedorven voer Van leugen waarmee de deugd zich uitziekt. Ik bericht, dat de dichters van fluweel Schuw en humanistisch…

Gevoel, Verbeelding, Heldenmoed, Tot éne ondeelbre kracht verbonden, Tesaam gesmolten tot één gloed, En door de boezem uitgezonden Op vleugelen van melodie, Om al wat ademt te betoveren, Om al wat hart heeft te veroveren! Zie daar de gaaf der Poëzie! Gevoel, dat plotseling ontwaakt Bij ieder indruk uit de hoge, Zich uitbreidt, meedeelt,…

Wat is poëzie zonder de wind en de regen en de zon waarin alles weer droogt? hier is alleen het betonnen licht van een lege kelder…

Sommigen houden ervan. De rest koopt chips. En da’s ook poëzie, maar dan met E-nummers. Je zoekt een antwoord in een vers, vindt een sticker op een banaan. Je denkt: “wat is dit allemaal?” En poëzie denkt: “ja, precies.”…

Pracht van de muziek ontspannend en prikkelend beleef het moment Erato, jij die de snaren beroert en woorden weeft tot zang, die liefdesverzen fluistert in het oor van wie bemint. Jij die harten opent met klanken als zomerwind, en verhalen vlecht van hoop, verlangen, troost en vuur. Je stem zweeft over velden waar minnaars elkaar herkennen…

Is dit genoeg; een stuk of wat gedichten, voor de rechtvaardiging van een bestaan In ‘t slecht vervullen van onnoozle plichten Om den te karigen broode allengs verdaan? En hierom zijn der op een doel gerichten bevredigende dagen mij ontgaan; Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten in ‘t zicht van ‘t eind der onherkeerbre baan. van…

Stilte in de lucht de bomen fluisteren zacht golven dragen mij Lucht ademt rust, de wind draagt een fluistering, strijkt langs mijn huid en raakt gedachten die nog dwalen. Bomen bewegen traag, hun schaduwen reiken naar mij, als handen die troosten en zoeken. Zon verwarmt, maar haar licht voelt een zachte storm, een aanraking die iets…

rotsvast staat daar die gelouterde kerk van eeuwen onheil en teistering verlost door de hoge smalle ramen van de basiliek valt zo teder het lentelicht naar binnen ziet de een de ander als mensen zich aan die lange tafel buigen naar elkaar? wat wisselen ze uit is het veelspraak samenspraak een monoloog misschien? in de kapel van…

Woorden dansen vrij stilte vult de lege ruimte daar groeit wat je zoekt Poëzie is adem van onbenoembare, een blik die zich verdiept in het ongrijpbare. Taal die niet naar definitie zoekt maar die zich vervlecht met tijd en het moment waar woorden zich pas echt laten zien als je stopt met zoeken. Ze groeit in de stilte tussen de zinnen,…

het publiek was enthousiast wilde zich vaker de lippen aflikken en kicken op lustgevoel maar de vloer kraakte piepte en weerhield de meute met het zelfde voeten en handenwerk als de blonde die nu tegendraads draaide en het geharrewar in de ogen nam af maar stilte gaf als rustgever geen pas het publiek genoot in pure ongeremdheid…