Netgedichten

netgedicht (nr. 87.558):

Het zaad van Poëzie

Stilte opent zich
zaad in de aarde ontkiemt
boom reikt naar het licht

Poëzie ontwaakt als een
klein zaadje, in het stille moment dat
ik stilval. Een tedere adem van de aarde streelt mijn
huid, en iets ouds ontspruit, alsof mijn binnenwereld zich opent.

In de stilte tussen gedachten
vind ik wortels, die zich diep verankeren,
nog niet zichtbaar, maar al richting geven aan mijn
levensstroom en mij herinneren aan wat ik te lang heb laten sluimeren.

Als indrukken zich opstapelen
en alles te luid spreekt, groeit de jonge stam
stevig op in mijn wezen, zodat de vloeiende stroom van
mijn hart opnieuw kan stromen en reikt als takken naar licht en ruimte.

Zo wordt Poëzie een boom, een
plek van helderheid, waar ik licht genoeg ben
om te voelen en zwaar genoeg om te blijven staan, terwijl
het hogere, het mysterie zacht door mijn breed uitgestrekte takken glijdt.