Alle inzendingen over avonduur

chaos rolt mijn ogen uit 't woont nu in deze kamer deze kleine kamer deze kamer die dun is aan de binnenkant, breekbaar nu het weer herfst wordt en waar ik op de avonduren wacht om het licht van de maan neer te halen lang duurt het niet want op de terugweg struikel ik alweer over enkele gedichten die mij komen vertellen dat het…

Ik tik mijn zinnen in het late avonduur dat al naar enen loopt met zekere gelatenheid De weg die mij altijd voor ogen stond die weg die zeggen ze die ben ik kwijt Mijn trots kan mij niet veel meer schelen Hij wordt langzaam door hen gesloopt Stond hij nog recht en fier voor wat ik dacht dat ik presteerde nu is hij slechts een vage…

Soms klonk over de vallei het denkbeeld van een stem ten tijde van het avonduur als de lucht al leeg was, het onderworpen land waarin niets sprak, de weg die met de ogen volgbaar liep in alle stilte langs loofbos van het buiten en in de ruimte boven aarde - klokslag negen uit de toren van het gat dat naast zijn akkers ligt en weiden en zijn bongerd…

Gewoonte aanhouden om het even waar voor een gouden avonduur sjouwen wij vertrouwde piepers maken ons leven minder duur thuisgevoel ligt aanlokkelijk op roze plastic bord panklaar.…

Uit de speaker klinkt een stem, zo zuiver en zo puur, Die me eventjes ontroert op het late avonduur. De muziek galmt door de kamer en ik luister ongestoord. Ik duizel door de tekst, die mijn innerlijk bekoort. Ik laat de woorden binnendringen en rijg ze samen tot een lied.…

Ik zie mijn opa daar nog hangen In zijn rookstoel bij het raam Zachtjes prevelt hij een naam Zijn blik verhult een groot verlangen De scheurkalender aan de muur Verhaalt een spreuk en bijbelwoord Dat als dagelijks slotakkoord Weerklinkt in ‘t vroege avonduur Ik hoor de gangklok soms nog slaan Als ik stil zit weg te dromen in een haast…

Het geluid neemt maar langzaam af nu ik weer huiswaarts ga Na de hele dag in draf besef ik weer helemaal waar ik sta Dichter bij de werkelijke stilte op dit late avonduur brandt hier tegen de kilte vrij gezellig de open haard als vuur Ik staar erin en zie de prachtige vlam die voortkomt uit een exotische stam net afgehakt met…

in houten kleuren met sterke adem van een kruidenbad De winter was er in de kale bomen alleen de koude werd electrisch binnenshuis gevoed De zomer zong haar warme krekelliedjes de kikkers zeiden 's avonds alles na de tjitjaks tjikten, tjakten en beaamden bemoeiden zich luidruchtig bij de ramen met alles wat je 's nachts en in de avonduren…

zonnetje wat waterig nog verlicht de straat als een guirlande van vloeibaar koper ze stapt het huis uit wat schuchter haar vrienden zijn immers de boeken waar ze zich mee omringt maar sinds kort heeft ze een maatje Chanel een hoogblonde dame op vier voeten dus vroeg in de morgen zie je haar gaan met Chanel aan haar zijde net als in de avonduren…

Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten.…

steeds mekkeren het is knudde ik wil spelen en me niet vervelen in het kant en klaar van een omgeving haat het voorgekauwd gebaar geef mij een bloementuin daar zoek ik jou in groen en blauw van korenbloem die kleuren blijf ik trouw want jij bent avontuur plukt maan en sterren uit de lucht als de zon weer is gevlucht voor het avonduur…

. ______________________________ We kregen vroeger les over natuur Ik zat bij boerenkinderen in de klas Althans op school, wist amper wat het was Om boer te zijn, van vroeg tot 't avonduur Toch hoop ik dat hun melkveehouderszonen Die uitstootstapel verder in gaan tomen…

Beetje warmte beetje vuur teder kusje in het avonduur Even praten even zijn als een mens heel intens even gelukkig zijn…

Cipressen langs de horizon De warme wind Zoekt zijn weg door de dalen Toscane Wijngaarden luieren in de zon Olijven rijpen langzaam Sereen is het landschap De zon kleurt de velden Toscane Land van heerlijkheden Genietend van rust In schaduwen van stilte Bergen sieren de aarde Toscane Tijd staat stil Zoet puur vloeit de wijn In het avonduur…

geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen uitgelachen door de barbaarse dood die geen enkel mooi woord loslaat niets zal het licht nog wikkelen rondom de dag en het avonduur…

Ze vragen me soms of u nog gedichten schrijft over de taal van de vreugde zoals u ooit dikwijls deed alsof ze niet willen weten dat u niet meer leeft onder de mensen hier op aarde, voor de massa bent u dood, niet meer aanschouwelijk ik antwoord ze vaak dat ik uw gedichten nog lees in de avonduren wanneer de zon daalt in de lethargie…

zacht draagt licht zijn kleuren over mijn gezicht in een heerlijk zonnegloren wordt warmte geboren waar jij en licht jullie eeuwige passe de deux dansen raap ik schaduwen die warm van de zon roder kleuren om en om ik leg de avonduren in een ronde mozaïek bekleedt zo de aarde tot wij aangeland zijn bij de nacht waar alles in zwart…

dit zijn is het bindend pact de speling der natuur het vel strak op het frame van bestaan dat trekt met ‘t krullen van tijd mijn huid slinkt en krimpt mijn kim daalt neder verstrijkt tot avonduur bochel schaduw verzwindend het tafereel zo is mijn verschijnen versneden naar binnen het moment kromt naar willekeur de kruin uit zichzelf naar…

" De sterren houden wacht, De wind strijkt door de linden heen, Die fluistren in de nacht; Er zijn getuigen bij uw eed In 't rustige avonduur, En wat geen mens bekend is, weet De zwijgende natuur!…

schreef de nacht in de duisternis van haar chador geloken haar wimpers ogentroost de fluister tikte haar aan in de vroegte van de morgen droeg een bruidsluier vol belofte aan de zon streelde krullende lokken liet wangen blozen in de middaguren krulde haar lippen in een zachte glimlach rozenrood in de schemering van de avonduren…

Woelig avonduur in de stad Leiden: kroegen zingen met kleurrijke ogen vol star of levend schemerlicht, pogen allerlei wandelaars te verleiden. Daarbinnen willen zwervers zich verblijden bij bonzend gerinkel op de togen, mogen hun drinkersgenot verhogen tussen geleerde kerels en meiden.…

Hoe lief is mij het vroege avonduur tussen kaars en schemerlicht de warmte van een knetterend vuur met mijn boeken en mijn schrift. Hoe lief is mij het herfstelijke dromen als zorg en werk zich in zalige rust vergeet. de goud- doordrongen dagen die nu komen en mij zomaar het rijke plukken geeft...…

Ook zie ik nog het opperheilig vuur, Dat hel hem uit de ogen straalde, Als hij in 't vergevorderd avonduur De mikmak door elkander haalde. En daarna wilde hij gezwind naar bed, Gelijk bij moegespeelde knapen. 't Nachtlichtje en zijn po werd neergezet. En Careltje moest bij hem slapen.…

Zo droom ik late avonduren zonder tijd, zonder doel, zomaar. De winter ruist al in het hart, hoop blaast mijn vingers warm.…

De frisheid in je longen is van damp, is van dauw Morgen door merel bezongen Wij samen alleen tegen kou Een uur overdag, een avonduur, een uur nat, een uur droog maakt je vrij, opent wegen Geen grens, deur of muur De akker glanst in gloed van avondrood en zomerzwoel Schemer door reebok begroet We weten: straks is het koel De lucht…

zijn dat normen die bepaal ik zelf doctrines heb ik uitgehold een woordje een wenk een gezichtsuitdrukking kwam ik tekort om die ander wel te begrijpen waarom zijn mensen zelden duidelijk iedereen is gelijk iedereen is meteen meteen over de zeik waar is broederschap gebleven avontuur was verslavend deed de mooiste vrouw verbleken avonduur…

schijnt te zijn uit zon gedegen, die met uw doorvlamd gewaad Drachtig in de velden staat, gij die, nog in 't morgendomen, tegen vroege-voorjaarsbomen ijl de verten bloeit en brandt, - in de verten van mijn land, in de verten, waar de scholen witgedekte wolken dolen, waar de wereld in het rond uitligt aan de horizont, - in de statige avonduren…

beleven de ene hand zal de andere vergeven en opnieuw om absolutie vragen verwijd de pupillen achter jampotglas van huizen de ramen zwart omkaderd verbergen huiden dicht genaderd huivert een hoofd in stoppelgras vergeefs de schuldenaren gezocht luistert het nauw gezien het verlopen van licht dat zich langs blinde muren vocht het avonduur…

de wijzers in het groot radiant leunden tegen het avonduur ik had wat tijd en genoot riant van het dampende clair-obscur mijn gedachten spoorden naar de zon felrood onder het glazen fries bij de kiosk op het perron plantte ik hijgend mijn valies hier gonsde 't van gezelligheid onder de hoge stalen hemel wereldgeluiden stegen wijd…

Dan komen vroom, in slepende gewaden, De zingende Avonduren zilverblank, Wandelend zacht langs bruine schaduwpaden. Maar hoe zal ik, van middagklachten krank, Beängst en moe van dromen als van daden, Weer vrede vinden in hún stemmenklank?…