Alle inzendingen over gaarde

Of breidde de aarde, Toen de Eerste Bruid Haar bruidkans gaarde, Zich schoner uit?…

Winden gieren zoals ze altijd waaien, zaaien spoken in mijn hoofd, cirkelen weg door open kieren, glippen weg met de magere lijven om die naar de kille boezem terug te drijven, rook dat waart langs vagevuur en blinde gaard, dooft de gulle lach om de vastberaden lippen, kan ik alleen verklaren, dat ik in dit verduisterd uur niet…

Een tuinman snoeide rozen in een gaarde, Gelegen in een duivengrijze streek, Het was opeens, dat hij de Dood ontwaarde, Die roerloos, spottend grijnzend naar hem keek. Zijn adem stokt, hij beeft en wordt zeer bleek, Zou graag nog toeven op de goede aarde, Die hem zo weinig zorgen baarde, Voor hem steeds mild en goedertieren bleek.…

ik roep de vogels mijn lief vol nijver en egard zoeken ze een heem in de gaard welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn…

Haar lichaam lijkt de volle rijke aarde, En als de hemel zijn haar blauwe ogen, En als de ronde bergen zijn haar hoge Borsten en buik, die nu een Mensheid baarde, Een Mensheid, van een oneindige waarde Van Vrijheid, en een oneindig vermogen Van krachten, die zich nu op haar bewogen Als in van 't paradijs de zaalge gaarde.…

De grote zomerdag staat open En bouwt zijn weelde over de aarde, Het malse moes lacht in de gaarde Bij 't sappig groen, met dauw bedropen; Het ruiselt in de weke hagen, Het gonzelt in de bloesemstruiken, het tintelt in de groene pruiken Der berken bij de zoete vlagen; De kool brandt op de peerse kluiten, De blonde brem bloeit welig tegen…

juk van stilte en rust het koele water van de Schelde trekt zilverklotsend richting kust dampend trillen de horizonten terwijl de ploert hardnekkig brandt sleepboten trekken mastodonten huizenhoog boven ’t Zeeuwse land in polders tussen sas en sluis vierde het smokkelwerk hoogtij de botermeisjes, braaf en kuis, lachten zich gul door gaard…

Aldus geniet ik alle gaven dezer aarde, De goede spijzen en vooral de goede wijn, De rozen en de druiven tieren in de gaarde En kweken vreugd en lust, die onvolprezen zijn.…

En Mozes heeft de top des bergs betreden, Hij ziet nu liggen het Beloofde Land Met al zijn akkers, weiden, gaarden, steden, Waarheen hem voerde 's Heeren milde hand. De Leider denkt terug aan het verleden, De veertig jaren, noden allerhand, Door heel het volk van Israël geleden, In een te fel gebied van zon en zand.…

De vredige pastoralen en de gaarden Met vreemd-vervlochten bloemen, en de afgronden Van dood en vlammengloed, met juichemonden De englen in schitterende rei geschaarde; En 's nachts, wanneer mijn Teken op de rotsen In 't maanlicht blinkt boven de woelige zeeën En een schip nadert van een vreemde kust, Schijnt het de stuurman boven…

Ik zet het bloeiend goed weer in de grond Dus wroet ik met mijn vingers in de aarde Rondom de vaste planten in mijn gaarde Verdamme!…

Guller blonk er in 't halfdonker dezer gaarde een teder oog... Liefde! u schenke 't warm herdenken 't eerste lied na d' eerste toog! Eenzaam lijden, saam verblijden, geurt, gelouterd, lieflijk voort; wensen wekkend en ontdekkend door het fris gezongen woord.…

kijken in de nacht ik word dan meegezogen in ondenkbare gedachten het voelt soms, als teder zacht maar die vaak ook de rede loodzwaar bevracht hoort u wel eens het zand slippen tussen sissende lippen die de tong weerhouden woorden te spoelen van de bevroren koude of het zuur der aarde en enkel alleen stenen bewegen in de eigen gaarde…

Sluit de stilte in uw gaarde, Wees in haar gelukkig kind: Al wie ze aan haar schoot vergaarde - Alle zaligen op aarde Hebben haar bemind.…

de overkant Een huisgezin doorstaat met angst en beven Een overval in het benedenpand ‘t Is maandagavond, vijf voor half zeven Een invalide vrouw wordt aangerand De doorgedraaide buurman heeft zoëven Zijn mes in blowers borst en buik geplant ‘t Is maandagavond, vijf voor half zeven In ‘t jeugdhonk gaan er wapens van de hand En langs de Gaarden…

– Mijn nachten waren ene mand vol droom aan droom; mijn dagen, ’t vast getal der appelen die zwellen in elke boom-gaard en aan elke zware boom. Ik had geen vingren om mijn weelden aan te tellen. Thans: ijlt’. De tijd is guur en onberoerd. De tijd is als de kille en dorre zee, die zwoegt noch krijt.…

Ach, gaarden, akkerland en weiden, Gij, voor een milder kus bereiden, Hoe lekt de felle augustusgloed De vochten van Uw wekkend bloed, En geeft de hemel U te lijden !…

Sluit de stilte in uw gaarde, Wees in haar gelukkig kind: Al wie ze aan haar schoot vergaarde - Alle zaligen op aarde Hebben haar bemind.…

Sluit de stilte in uw gaarde, Wees in haar gelukkig kind: Al wie ze aan haar schoot vergaarde - Alle zaligen op aarde Hebben haar bemind.…

Glanzende Hemelse druppels dalen zacht neer in het dichte gras, vervolgen gedwee hun weg naar land en gaard bij boerenstee, geven vruchtbaarheid in alle talen. Bewondering en eerbied van Hierboven verheffen al wat voor edel bestaan werkt, alledaags of bijzonder leven sterkt.…

Brons nog onvoltooid in patinageurige gaarden voorbij het pastel, goudgeel de voorbije jaren. Machtig het zwijgen..eeuwenoud schilderspalet nazomers sterven, herfstbladeren dansen ballet. Onder een zucht van voldragen pracht dat zwicht bewaart hij de tijd, warm gekleed in avondlicht. Herfsttij, oude wijze boom mijn vriend..…

‘t Was of de warme zomeraarde Het koelend zilver gretig gaarde: Al meer en meer had ze opgevangen Tot al van zilver was omvangen. Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien dekte; Blanktrossige bomen daar geheven Leken in zilvermeer te leven. Zilver was ‘t al.…

linten in een zomerbries onophoudelijk onverwachte danspassen zetten de statige boerenhoeve ligt in de innige omarming van het zanderige erf er spelen meer mussen dan mensen terwijl de geur van de avondkost in het volle vet van het bakhuis de lust tot kluiven en knagen aanwakkert de landman stalt z'n ros tegen de laatste boom van de gaard…

't Was of de warme zomeraarde Het koelend zilver gretig gaarde; Al meer en meer had ze opgevangen, Tot al van zilver was omvangen. Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien dekte; Blanktrossige bomen daar geheven Leken in zilvermeer te leven. Zilver was 't al.…

weet dat nieuwe tijd begon Een nieuwe dag en nieuw leven een nieuw begin En stralende zon lacht ons lokkend te gemoed Zo’n beloftevolle dag krijgt ieder uur weer zin Een dag door warm stralend lentelicht begroet En overal spruit het jonge leven uit de aarde De eerste bloemen kleuren weer het dorre veld En kleurrijke bloesem bekleed elke gaarde…

Gevoed door milde zonnestralen leefde zij verder rustig in Zijn gaard’ haar aanschijn mocht ik voortaan dragen mijn beide handen houden die in dank bewaard.…

Daar hief, na een poos, voor het vonkelend oog, De toren van ’t dorp uit het groen zich omhoog, Daar lachte de hoeve de juichenden tegen, Daar stroomde het welkom, de room en de zegen, Daar geurde de feestdis – een gaard in de gaard! Daar namen en harten en magen hun vaart!…

Jezus, de laatste der nachten, Ging naar de hof der olijven, Liet zijn discipelen blijven Buiten de duistere gaard; Toen koos Hij drie uit hun midden, Met Hem te waken, te bidden, Maar door het bidden en wachten Werden hun ogen bezwaard. Kon dan niet één met Hem waken ?…

Ach, de schoonste uit mijn gaard, Meer dan de and’ren saam mij waard, Mag ik niet bespeuren. Even als voorverleden jaar Straalt de hemel blauw en klaar, Door geen wolk betogen. Ach, die hemel zie ‘k niet meer, Die mij tegenloech weleer Uit twee minlijke ogen.…

't Hunkren van mijn gedachten Werd teedre werklijkheid. 0, de eerste morgen, dat Mijn bloei zich openbaarde, In de verdorde gaarde, Hebt Gij mij liefgehad.…