Alle inzendingen over heen

Twee armen om je heen dan voel je je niet alleen. Het geeft warmte en een veilig gevoel... En heeft als doel samen verder gelukkig te zijn. In alle verdriet en pijn. Dat is liefde en medeleven.…

Laat ons leven om de stilte heen. Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, 26 november 2010…

Mijn moeder fietst weg. Ik voel het als zij bij mij zit, op mijn schoot. Al haar kracht lijkt gericht op het verlaten naar voren trappen, in het verleden praten. Ze is weer als het meisje, amper vrouw. Alleengelaten fietst zij in gedachten voort van Noord naar Rosmalen en terug. Haar benen gaan verwoed tekeer gestuwd door pulsen uit haar…

sla het gordijn weg voor eigen ogen vecht voor hen die jij lief hebt die zij liefhebben en sla een brug met hart en ziel!…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

De spaceshuttle Columbia stond klaar. Ik zag de boosters naar de sterren wijzen. ‘Een nieuwe mijlpaal in het ruimtereizen’, aldus de droge stem van Titulaer. M’n jongensdroom vervloog, wat vreselijk: van trots der natie tot museumstuk.…

Van hier heb ik zicht op de overkant, niet meer dan vage contouren. Ik weet niets uit eerste hand, alleen de plek waar ik nooit was kan me kennelijk vervoeren. Het beloofde land is mooi omdat het onzichtbaar is. Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee. Het lijkt er op dat ik altijd…

nachtelijke vlakte vult zie ik dromerig de velden met donkere silhouetten en wacht zonder te weten wie mij licht zal brengen om het pad niet te missen dat ik niet vind zonder flambouw zie tussen de bomen schimmen van verleden hoor ook hun stemmen door de kruinen reeds gaan voel hun ademzachte streling reik mijn handen naar omhoog ik wil hen…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

vermenigvuldig de liefde, deel de zorg.…

de moederschoot waarin ik me tot nu toe veilig waande is verdwenen daar ze vannacht zachtjes van ons is heengegleden hebben we haar teruggeven aan Moeder Natuur zachtjes dwarrelt sneeuw als 'n deken om ons heen tikt de klok gestaag toch voel ik me leger ieder uur…

In het bad van kleuren a…

stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers haar weelde verlegen als een windvlaag door een traliehek verstuift het donkerste uur door huid heen…

Waarheen zullen we gaan Heer U roept ons steeds maar weer Wij weten Heer, waar heen Niet anders, dan tot U alleen.…

de regen was geen spelbreker maar tekende allure op je lijf koelde zacht de eerste zonnebrand gaf onverwacht je vormen prijs een waternimf in het natte gras met madeliefjes om je heen ik nam de foto die niet mocht je lachte met de regen mee…

Opnieuw een akkefietje met de Russen Nu is er ingebroken in Den Haag Frans Timmermans krijgt weer de volle laag En hij moet al die brandjes zien te blussen Natuurlijk wordt het incident betreurd En Moskou is daarna weer aan de beurt.…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

Het moest zo zijn, wij zijn de reizigers die de glans deden verbleken in een oceaan van de voorspelbaarheid, in het wakend oog welt een traan als een liefdevolle bezinning, in de wederkerigheid ligt de kiem tot inzicht, een dialoog die wij tot heilsgebied hebben verklaard er was alleen de huid van aarde om ons heen.…

Die dwars door Alle donker heen Licht geeft aan Mijn verduisterd Hart dat zichzelf Niet meer voelt, Die dwars door De snijdende kou De warmte geeft Waar ik van leef, Bent de vaste Rots waar ik op Bouw…

drie oude stronken kijken mij aan met hun noestige doorleefdheid jaren leefden zij van twijgje tot woudreus zij waren goede buren ik hoor hun verhalen over kabouters, vogels elfen en reeën drie oude vrienden die ooit langzaam groeiden in het Deemsterwoud…

(en toch niet bleven) 'wie schrijft die blijft' zei men vroeger dikwijls maar jaren later weet ik beter denk ik aan de oude dichters die van ons zijn heengegaan natuurlijk zijn er nog de bundels die getuigen van hun bestaan maar blijvend zijn ze niet vraag uw buurman bijvoorbeeld maar eens naar de dichter C.Buddingh' wedden dat hij…

het gras is groen geschoren op het veld van eer de witte kruizen dragen namen van de helden uit weleer door hen die vielen zijn wij opgestaan nog altijd doet hun lijden zeer…

Vanaf het begin van mijn leven Een muur om mij heen van gewapend beton. De wereld daarbuiten kon mij nooit raken En ik eenzaam en alleen daarbinnen. Mijn leven één groot toneelstuk Ik de hoofdrolspeler en regisseur. Emoties binnengehouden, gevoelens weggestopt Niemand die mij raakte, niemand die mij kende.…

Wanneer pijn je leven beheerst, de ganse dag weet ik da'k toch niet klagen mag, want wat zijn die pijntjes van mij, vergeleken met het immense verdriet van de nabestaanden, van hen, die het leven lieten. Daar is mijn pijn niks bij en maakt me stil!…

Het nieuws, waar alle kranten vol van staan, gaat deze dagen over strijd en haat in Syrië en in het Kalifaat. Het houdt niet op. En ik? Ik roep ontdaan: Vergeet die mannen die hun staten bouwen. Hoe gaat het met de kind’ren en de vrouwen?…

De vlier staat mij nader toe in zijn nadenkendheid, een gelijke taal ruist door ons heen, dezelfde strijd, met wortels in het verleden en ziel in het kale zwerk, onverbiddelijk torsen we het beknotte werk.…

We vierden ieder jaar 'voor hen die vielen'. Ik vond het wel een beetje raar, had daar nog nooit iemand zien vallen. Het monument staat er nu nog. Het kruis gebroken wit. De letters donkerder maar toch nog steeds: 'voor hen die vielen'. De dag erna ontsnapten we. Mijn moeder zei: "waar ga je heen?"…

In angstige, eenzame uren, praat ik alleen met hen.…

Een uitbarsting van liefde, zomaar in een keer, zo liefdevol gegeven, twee armpjes om m'n nek een lijfje aangeklemd, "ik hou zoveel van je" fluistert ze, ach lieverd, dat is helemaal niet gek, ik hou nog meer van jou! Nee hoor oma, dat kan niet ik hou het allermeest van jou, spelen we het spel, elke oma kent het intussen…

Als je niet schiet dan ken je ook niet scoren. Valt er een gat dan heb je geitenkaas. Heb je geen bal dan ben je niet de baas Als je verliest dan heb je ook verloren Er rest mij niets meer dan te emigreren Ik ga maar vast de Brabançonne leren…