Alle inzendingen over huis

Waarin zal het huis ons tussenbeide komen? De tijd verwelkomen die nog überhaupt gastvrij is? Houvast bieden aan de warmte van de nacht? De kranten beamen een vooruitstrevende oorlog. De koffie heeft van zichzelf nog zoveel te doen.…

nog in verzonken rust gehuld schuif ik de gordijnen geruisloos open begroet het licht dat geduldig wacht tot ik het stilletjes binnenlaat en ook de merel voor het begroeide raam zeg ik zwijgend gedag terwijl de kamer zich vult met hoe ik vaker zou willen zijn als een huis waar ‘t licht zich nestelt ja vrijuit naar binnen en buiten…

Men is verstrikt in het huis men loopt van broodkast naar muur men klopt op het beeld van een deur men schrikt van het letterlijk zicht eerst schrijft men gedwee wat er is dan leest men hoe alles ontvleest in de avond dooft men het raam men hoort nog gehoorzaam een beek dan dover in het donker de zee - --------------------------------…

Er was een huis waar we langsfietsten. 'In dit huis woont een vrouw die gek is,' zei mijn vriendinnetje. 'Ze is pas met stoel en al door het raam naar buiten gemieterd.' 'O ja?' vroeg ik.…

Soms rijd ik nog wel eens langs het huis waar je toen woonde. Herinner ik me het gevoel van spanning en verliefdheid, maar dat komt niet meer terug, ook niet het gevoel dat er geen einde kwam aan de weg, op weg naar jou.…

Zij is het die ik telkens weer verguis: van stad tot stad trek ik, maar nooit naar huis.…

Zie de kerk het huis van god die ook niet meer weet waar het allemaal over gaat het ter beschikking stelt van makelaars en geestelijkheid in nauwe samenhang…

Je mag naar Huis zoals je duiven kwamen dit was voor jou de laatste vlucht Hij kent Zijn kinderen en noemt hun namen Hij kijkt gedurig naar de lucht. Wij moeten je gemis nog gaan verwerken en wennen aan je lege plek. We vragen Hem om ons hierin te sterken Die eens nieuw leven in ons wekt.…

Zoet gevoel naar 't lieve thuis te stomen, En, al naderende, u om niets bekreund Dan te zien of ge, uit 't portier geleund, 't Dak ziet schemeren achter lindebomen! Of de buren reeds te voorschijn komen? Of door 't rijden, waar de straat van dreunt, In de muren, door het dak gesteund, Spleet en barsten niet zijn toegenomen? Maar…

In de kilte van het ogenblik, De stilte van dit moment, Zie ik dat het huis er nog is - Maar de bewoner is er niet meer, Is verhuisd naar de overkant, Het zweet op zijn bovenlip Dat nooit ontbrak als ik hem sprak Verdampt in de eeuwigheid…

nu staat hij bij het huis dat prijsgegeven werd aan wind striemende regenvlagen en een op hol geslagen zon niets anders dan de drukkende stilte het snerpen van cicaden de trage vleugelslag van een roofvogel het verweerde tafelblad een atlas met kringen krabbels en datums van de voltooide verleden tijd in deze uithoek van het menselijk…

ik was weer op m'n eiland mijn mooie hoekse waard op het zware kleiland ze hadden het bewaard ik mocht er even binnen zijn in m’n oud geboortehuis ik voelde vreugdevolle pijn het was niet meer m’n thuis we speelden hier hadden plezier met fiets en step en zand en schep ’t was geen bedrog het was er nog het houten hek, granieten…

Dit huis heeft de rust van de maagdelijke duinen Gebroken noch verstoord; Het ligt in het nest van zijn geurige tuinen, Als bracht de grond het voort. En waarlijk, het wèrd ook gewonnen, geboren; Een eedle kunstnaarsdroom Bevruchtte, als het zaad, dat zich mengt met de voren, Het steenblok en de boom.…

wie hier heeft gewoond kan beamen dat tussen deze muren en helder schone ramen een dag langer leek te duren dan vierentwintig uren rozengeur en maneschijn alleen bestond bij onze buren…

Ik heb een huis Het huis dat ik heb is mijn leven. Wat ik gedaan heb. Wat ik ben. Ik vraag geen mensen bij mij thuis. Ik weet dat wie koffie bij mij drinkt zich later ophangt. ----------------------------------- uit: 'Vrijgezel op kamers', 2003.…

in dit huis heb ik gewoond verhalen gehoord het erf zien sterven. het is een gedeelte van mijn leven waar ik jeugd en kattenkwaad aan de kapstok hing ik voelde mij er vrij zat aan de tafel keek naar de kerk en drogisterij nu sterft het in het dorp dat ooit een zomers ansicht was…

Je bent van het veld naar het huis gekomen. Je hebt te veel om van minder te dromen. Je maakt een vuur van hout dat je vond. Nu is het tijd om de brief te lezen, die zij van heel dichtbij verzond.…

de wind wierp alle glazen omver het water huiverde een vogel landde op de bronzen kop van een held te paard dichtbij het heimwee hield beklemming de wacht hoe lang moet je weg zijn van thuis voordat het te laat is om terug te keren…

Wat weten mensen van mensen buiten het feit dat ze mens zijn, geen televisieserie of enkel fragment geen artikel in een krantenkop voor een dag niemand draagt en heeft dezelfde kleuren. Hoe helpt je anderen, reik je iets aan als stukje geluk met je gratis schouders. Is geestdrift tegenwoordig verboden terrein. Vreugde en liefde liefhebben…

aan en lieten jaren liggen in de tijd we vergaten hoe te wonen in onszelf misschien stonden we lijdzaam toe dat stormwind alle deuren sloot waardoor zelfs stof verstilde maar toen het ijzervenster brak hebben we snel een boom geplant die ons straks zal ondersteunen gelaten rusten we een ogenblik vertrouwend op ons fundament het huis…

hoe mijn huis ons laat wonen en jouw huis de mijne is wie o wie glazuurt de pannen poetst de vensters babyblauw ik leef in samen, met jouw verhaal verlichten slechte tijden met wat schraal gepraat, ach laat toch de stemmen zwijgen waar liefde lichter is als steen, zwaarder dan welke nacht dan ook drink ik mijn bittere uren aan het gelag…

sluipt hij onze tuin binnen om haar zingen en vrijheid te ontnemen de rover achter de vogel hij ruikt de buit met de geur die alleen dieren behagen laat hij de lijnen los om de bloemen te ontfutselen o heden, kijk naar beneden heel de tuinverlichting in de brand door de blikseminslag in het land ons huis…

We wonen in ons wonderlijke huis, waarin ik altijd wonen blijf.…

Fietsen wachten voor de brug school en regen walkman the police this car is warm and dry Ik wist dit wordt een lange dag stapte af Vroeger visten wij hier Was je graag alleen De zonden moesten nog komen Kant nog niet gekozen de contemplatie kwam het water leek onschuldig nog voor niemand bang Opstaan doorgaan doorfietsen je kwam…

oud en vervallen leunt het scheefgezakte huis op zijn verleden…

Er wordt geschilderd en gemusiceerd En hier en daar zelfs ook nog beeldgehouwen Ze hoeven aan geen loopbaan meer te bouwen Toch wordt er onvermoeibaar gecreëerd Het doel verandert, maar er blijft een streven: Een drijfveer om intens te blijven leven…

Gezapig als de zoen van koele kinder-lippen en zoeler dan ’t gezoef van bloesem-zoete wind, o kleine regen, heeft van duizend glinster-stippen uw stuivend licht mijn haar met perelen gepint. En zonder roeren, dan te voelen hoe mijne ogen vergroten, naar me uw peerlen-weelde zonne-wijdt, sta ‘k als een smalle bruid, tot wenens toe bewogen…

ik heb ze aangeraakt - heel stil… gevoeld in weerwil van zoveel, van hoe een tere meisjesziel haar deel van leven opdroeg aan een boek elke deurkruk uit die tijd is nog op zoek naar vingertoppen en haar ziel haar opgesloten voetstap op de vastgelegde vloer valt weg in het à jour van dichtgeschreven dagen opgedragen aan het nu beseft…

toen ik jouw levende schrift in kleine woorden zag gebogen door de tijd van toen op los papier en zonder zwier in rood geruit geweten willen ze niets anders doen dan jouw geschreven hartenkreten tot ons brengen uit jouw nood…

naar buiten gestapt en meer dan ooit in vrijheid, meer dan ooit de lucht gehapt ingeademd reikt mijn zucht naar waar dit kind verbleef ik leef elke muur voelt onbevreesd, de oude kast beschrijft verweesd zijn tijd tot glans gewreven leuningen langs uitgesleten spijt ligt de trap reeds geplaveid op duizenden verschillen dit is wat we…