Alle inzendingen over mort

'Al blijf ik kort, al zing ik kort, o Denk niet, dat mijn hartje mort: 'k Heb, lang vóór dat het zomer wordt, Mijn schat van Zangen uitgestort. 'Wie zó, het innigst wat hij heeft In reine, dankbre liedren geeft, Als lentebloesem hem omweeft... Al is het kort - hij heeft gelééfd!'…

Er schijnt paniek te heersen op de vloer Der internationale beursgebouwen, Want in de toekomst heeft men geen vertrouwen En alle koersen zijn op hun retour. Zelfs aandelen die veel verwachting wekten Zijn nu opeens toch boemerangeffecten.…

We liggen in jouw bed, alweer is het verlangen sterker dan wij samen. Het zweet parelt in heet beamen de natheid naast ons naakt zijn neer. En weer is elke ruit beslagen, wentel ik mijzelf in de overdaad die met jouw lichaam samengaat in tijdloos wederzijds behagen. Dan stopt geheel en als bij toverslag heel de wereld, ook mijn hart,…

als de dood sterft en aarde leven erft kent geen ziel enige smart dan ademt immers een eeuwig hart (zie ook link)…

De dood danst door de straat je hoort hem niet maar een jammerende viool klinkt van achter het behang of keukenkraan de dood danst door de straat je weet niet of hij verder zal gaan niemand die hem ziet maar je bemerkt het verderf en verdriet de dood danst door de straat het is al laat de gordijnen gaan dicht je dooft al het licht…

de kleine dood noemen de Fransen een orgasme 't opperste genot als een moment van weerloosheid wanneer je op je kwetsbaarst bent en tóch juist dat kleine ogenblik dat o zó snel wegebt maakt het geluk voor even tastbaar…

het oude huis trok aan je voorbij je wilde het tot leven wekken je legde alles vast de kamers muren de deuren de vloer de vegen bloed van een doodgeslagen insect op de vale wand die ene deur uit het lood het kraken van de vloer het gebroken raam het stof dat zich in de loop van de tijd verzamelde de oude eik daarbuiten als…

de dood op een haar na benaderen en daar op dat opperste moment vrede mee kunnen hebben dit is bij het bedrijven der liefde voor even een gegeven... maar ook de zindelijkheid benaderen tot op het scherpst van 'de schede'…

Victor Adriaensen 22 juli 1887-19 februari 1915,Nieuport-Nieuwpoort ------------------------------------------------------------ Keek je hoopvol uit over de watervlakte toen een verdwaalde kogel je in het hart trof à Nieuport? Of stootte je op een Duitse bajonet in de moordende muizenval van een veroverde loopgracht à Nieuport? Maaide…

Wij kregen dinsdagmorgen nieuwe buren. De oude zijn tot op het bot gestrest Na negentien jaar door ons ‘weggepest’, Wie naast ons woont krijgt heel wat te verduren. Ik weet nu al - of ik moet me vergissen, Dat wij die twee geweldig zullen missen.…

Daar staat zowat geen punt, da’s klaar: hoe men inwendig mort! Dus trommel nou wat vrienden op, vanavond nog als ‘t kan. Vul tienen in, dat is de mop. Mijn dank bij voorbaat, man!’ Dus dichtertjes, ga ’t net op en zoek Nederlands En El! Het regent daar nu tienen na mijn onbeschaamd appel!…

Daar ontrolt zich zienderogen Het paradijselijk resort En niemand onvertogen Die meer mort…

hier stort het ribgewelf in het dwarsschip zinkt die grote aardewerken kruik is een pedaalemmer met rozetten, arabesken en niksnuttige ornamenten traag trekt het sfumato uit haar ogen heldere sferen die alles onthullen het stucwerk haalde ik gisteren al van haar lijf – ze was al wat lijk toen taille douce heette ik haar ze was een…

[Tanka proza] Melly wil wel weer, maar ik kijk wel uit. Ze is nu in Limmen met haar derde cursus bezig en iedereen zegt, zegt ze, dat ze sterk aan het veranderen is, 'aan het deprogrammeren'. Door de telefoon roept ze continu 'Yes, we can'. Zou het? Ik kan niet goed tegen dat nieuwe positivisme van haar. Ik zie dat binnen de kortste keren in het…

met gestrekte armen draag ik haar boven mij uit de handen in haar zijden amper gesloten ogen zoeken blind de vogels in een blauwe lucht wil haar door engelen laten begeleiden lang sluikhaar valt gespreid over mijn schouderbladen zelfs dieper naar de onderrug als een zoet tapijt dat een zachte verleden liefde draagt om later in verloren…

mijn geest kent komkommertijd niet dat hij bezonken rust of bruist van ongedurige verveling neen, mijn muze is door derden verleid waarom vertel ik u dat zo uitvoerig omdat dit de bestaande leegte uitdijt daar mijn aard neigt naar complexiteit zoekt hij troost in het dichterlijke moeras normaal toch bron van inspiratie uit…

als in de zomer bladeren vallen en zonnestralen enkel pijn vergroten weet ik niets over morgen te verhalen immers sterven bij leven laat zich niet als vanzelf in hoop vertalen…

ken haar al jaren iedere morgen kijkt zij tussen gordijnen als pilaren naar mijn open raam ziet ze mij staan of staart zij naar een verte met oude aarde in gedachten bij het vallen van de avond sluit ze buiten uit wellicht om pijn te verzachten…

A l'heure présente je cherche ton jeune et vif visage dans les profondeurs inconnues de ta mort trop imprévue, ma chère petite fille, où es-tu, ma grande? Je te cherche dans tous les étés d'il-y-a seize ans et plus, l'amie du coeur pur et simple d'un père lointain, Julie? Je t'aime sans aucun doute.…

Weet dat uw veld niet bloeiend wordt, Wanneer ge tegen ‘t werken mort. Een schone ziel, een grove schort, Die wiedsters zijn er veel te kort In Vlaanderen. Word wakker, word wakker, Voor Vlaandrens grote akker! Vergeet toch niet wat uw naam bediedt, O, wiedsterkens! O, wiedsterkens!…

het wachtte nog met sneeuwen maar de stilte was al ingetreden toen wij stegen met dat lopen dat een vorm van stilstaan is wij zochten naar een uitzicht een punt voor het verdwijnt wij wisten niet hoe men de draagkracht meet van ijs we waren samen en alleen we waren nauwelijks en nog zoals de laatste vogels in de lucht voor het begon te…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

wrijvend over een tere huid verdrijft zij de tijd nu en dan plukkend aan het overjarig Perzisch tapijt terwijl de regulateur onzichtbare zuchten ritmisch begeleidt…

deden het keerpunt van de toverdrugs was aangebroken een genadeshot loodste jou naar het hemelrijk terug iets wat wij niet meteen zagen door de brokstukken verblind door de vele magische momenten verbijsterd zoals dat kerkhof in Oudenaarde waarop jij de liefde bedreef het grootste genot op aarde met als schijnbare tegenpool le grand mort…

Gij mort, gij lijdt? Van uw lippen laat Dan vallen uw klagen, Nog eenmaal ontboezem Uw hart zijn vragen.... Maar - stel u ootmoedig voor 't dode jaar; Hef stille De tere balans van uw eigen wille Tot goed en kwaad. Nu vlij met ons de dode neer In 't stil Verleden. ...Een deel van uw leven Met hem is vergleden!…

vie demande un souffle plus long Ne laisse pas la perte de t’empêcher Parce que l’avancé des peuples est inexorable Le jour est venu où je ferme les yeux Parce que le chemin de la vie me mène aux étoiles Ne laisse pas l’obscurité te freiner Parce que l’espoir renaît toujours Le jour est venu où ma voix s’éteint Parce que la corde de la mort…

Zelfs de wrevel moet het staven, Die soms bij uw rijkdom mort, Hoe ge met miljoenen gaven Dank en ondank overstort. Weelde, die een woord laat lezen Van een rijker erfenis, O, hoe schoon ’t wel daar moet wezen, Waar geen wrok of wrevel is!…